Frjáls verslun - 01.12.1963, Blaðsíða 13

finnst það enn í dag eiga rétt á sér og mundi hreint
ekki henta okkur, ef farið væri að bjóða fiskinn
út. Meðan þeir þar syðra setja okkur ekki stólinn
fyrir dyrnar með þetta fyrirkomulag, leyfa okkur
svo að segja að ráða verðinu sjálfir, held ég við
ættum ekki að verða fyrstir til að afnema slík
samtök.
Komast ekki að fyrir Hálfdáni
— Hvernig fara Norðmenn að í þessu efni?
— Þeir hafa prófað allar leiðir í þessu og girða
fyrir það með margskonar eftirliti og reglum, að
fiskkaupmenn ráðist á og eyðileggi hver fyrir öðr-
um ineð óeðlilegri samkeppni og undirboðum.
— Er íslenzkur fiskur yfirleitt í góðu áliti þar
syðra?
— Það er ýkjulaust, að hann stendur sig mjög
vel í samkeppninni við fisk annars staðar frá, hvað
gæði snertir. Það er langt síðan við fórum að merkja
allar okkar fiskpakka með orðinu Island, og það
eru um allt land menn úr öllum stigum kaupsýslu,
frá heildsölum og niður í minnstu smásölur, sem
biðja fyrst og fremst um pakka af Islands-fiski.
— Hverjir eru helztu keppinautarnir á fiskmark-
aðnum þar syðra?
— Það eru Norðmenu og Færeyingar, máske
fremur Færeyingar síðustu árin. Þeir hafa ágætan
fisk upp á að bjóða og sinn eigin mann þar suður
frá til að annast söluna, mjög duglegan og liæfan
mann. Ilann heitir Jakob Hansen. En hann hefur
sagt við mig, að það sé engin leið fyrir þá að ná
fótfestu á Ítalíumarkaðnum, Hálfdán Bjarnason sé
búinn að leggja hann undir sig og eigi hvert bein
í öllum körlunum þar. Þetta sýnir bezt, hvers virði
það er að íslendingar liafi eigin umboðsmenn til
að ,;já um þessi mál og hversu ágætt starf Hálfdán
hefur hefur leyst af hendi strax frá því hann fór
þangað fyrst fyrír nærfellt fjörutíu árum. Það er
vissulega af fáfræði og undarlegum hugsunarhætti
sprottið, að okkur íslendingum þykir sjálfsagt að
hampa og hossa útlendingum hátt fyrir hvað eina,
en sparka í íslendingana, sem starfa á erlendum
vettvangi. Ekki veit ég hvaðan þessi ónáttúra er
komin.
Lengi lifir frægð íslenzka fisksins
— En þér þekkið nú Spánverja bezt, eða er það
ekki?
— Eg hef verið þar lengur en í nokkru öðru
landi við Miðjarðarhafið. Við njótum þess, að þeir
sem verzla með fiskinn þar í landí í fl«ag5 eru af-
komendur þeirra manna, sem keyptu fisk af okkur
alveg frá aldamótum. Þegar við komum inn í skrif-
stofur þessara fiskkaupmanna, blasa þar við okkur
myndir frá skipum og vinnustöðvum hinna íslenzku
viðskiptavina og framleiðenda. Gamlar myndir af
Alliance- og Kveldúlfstogurum, frá fiskreitum og
verkunarstöðvum, frá verzlun Asgeirs Sigurðssonar
og jafnvel frá Pétri Thorsteinsson á Bídudal, því
að lengi var nú Bíldudalsfiskurinn frægur. Sums
staðar verður maður að leiðrétta hugmvndir, sem
afkomendurnir hafa erft frá feðrum sínum og halda
enn í sömu skoðun, vilja fyrir hvern mun fá fisk
frá einhverjum tilteknum stað hér á landi, þaðan
sem einhver bezti fiskurinn kom fyrir allt að hálfri
öld en lagzt hefur niður síðan. Svona getur frægð
mikillar gæðavöru lifað lengi, eins og bragðið gangi
frá einni kynslóð til annarrar. En það er nú orðið
alkunna þar syðra, að fiskmatið okkar tryggir, að
þeir fá góðan fisk hvaðan sem er af íslandi. Það
er í góðra manna höndum, og ég vil ekki láta undir
höfuð leggjast að taka fram, að Bergsteinn Bcrg-
steinsson fiskmatsstjóri gerir sér allt far um að
kanna allt ofan i kjölinn. Ilann hefur oft komið
til Spánar og við farið saman til kaupenda til að
kanna óskir þeirra, og þeri hafa ekki haft upp
á neitt að klaga hvað íslenzka fiskinn snertir, því
að við höfum leitazt við að útvega þeim fiskinn
eins og þeir vilja hafa hann, hvítan, hreinlegan,
vænan og kjötmikinn. Við þekkjum öll máltækið
að það sé óþarfi að fara með „kol til Newcastle“,
eða „gefa bakarabarni brauð“. Bezta auglýsing, sem
við höfum um saltfiskinn okkar á Spáni, er spanskt
máltæki, sem segir, að það sé „óþarfi að fara með
baccalá til lslands“.
★
,.Þa3 qefur varla verið, aS við hötum veriS skapaSir til aS
standa í þessum þrældómi."
FRJÁLS VERZLUN
13