Frjáls verslun - 01.11.1976, Qupperneq 37

ir hafa fengið sitt hafa húseig-
endur mátt punga út með 6440
milljónir fyrir þetta sarna
magn olíu. Það munu vera um
það bil 102 þúsund manns sem
búa við olíukyndingu og er
kostnaður á hvern einstakling
um 63 þúsund krónur á ári
hverju.
Það er nauðsynlegt að fólk
geri sér grein fyrir þeim stærð-
um sem eru að baki þessarar
skuggahliðar orkumálanna. Og
þótt bögubósum okkar hafi
tekist með heimagerðum tækj-
um að dulbúa skattpíningu
þessarar þjóðar með brjálæðis-
legri verðlagningu á raforku
megum við ekki missa sjónar
á þeirri bo.rgaralegu skyldu
okkar að spara gjaldeyri með
því að minnka notkun á inn-
fluttri olíu.
Þær aðgerðir sem gætu
minnkað olíunotkun og um
leið innflutning á olíu til hús-
hitunar eru í sjálfu sér virkj-
un.
HVAÐ ER TIL BRAGÐS
AÐ TAKA?
Olíustyrkur er út af fyrir sig
nauðsynleg ráðstöfun í ákveð-
inn tíma í því skyni að jafna
aðstöðu fólks. Sú ráðstöfun
getur þó aldrei haft nema
tímabundið gildi, að öðru leyti
er hún ekkert annað en að
míga í skó sinn.
Sama má segja um nýjar út-
gáfur kynditækja svo lengi sem
þau nota olíu verður að líta á
þau sem tímabundna lausn
mála. Það hlítur að eiga að
stefna að því, að annað hvort
verði upp á teningnum hita-
veita eða rafhitun á öllu land-
inu og olíuhitun verði hætt.
Til þess að svo megi verða
þarf að koma skipulagi á orku-
málin með það fyrir augum að
nýta betur þá orku sem þegar
er framleidd í landinu. Þar á
ég við að rafveitum verði al-
mennt gert skylt með lögum
að selja afgangsorku utan á-
lagstíma á lágu verði (t.d. 1,36
kr./kWh eins og nú er gert í
Hafnarfirði) eða hreinlega að
þær verði skikkaðar til að gefa
hana ef það mætti verða til að
hvetja húseigendur til að leggja
niður olíukyndingu. Það geng-
ur ekki lengur að beðið sé eftir
að einhverjir smákóngar í ríki
sínu komi sér saman um taxta
fyrir afgangsorku það hefur
ekki teKist fram að þessu og
mun ekki takast. Það þarf að
taka í hnakkadrambið á þess-
um labbakútum og skikka þá
með lögum til að vinna saman.
Á hinn bóginn er það svo
sannarlega tímanna tákn og
gott dæmi um þá dusilmennsku
sem tröllríður stjórnai'fari
þessa arma lands, að i stað þess
að hvetja fólk til raunhæfra að-
gerða gegn hækkandi olíuverði
er það eitt til ráða að greiða
fólki styrk fyrir að halda kjafti
og sóa orku i stað þess að spara
hana.
VONLAUS ÞJÓÐ?
Það eru til aðrar hliðar á
orkumálum þessarar þjóðar.
Þær hliðar eru með þeim end-
emum að varla er hægt að
minnast á þær nema brosandi.
Á tíma vinstri stjórnarinnar
sálugu var almennt rætt um
Hótel ísland planið. Nú er
hægri stjórn í landinu og því
er ekki nema von að talað sé
um hallærisplan og þær flösku-
fórnir sem hótelgestir þessa
þjóðfélags færa þar á hverju
kvöldi sér til afþreyingar.
Raunsæisstjórnin sem nú er við
völd og menn eru almennt sam-
mála um að sé einhver léleg-
asta og aumasta ríkisstjórn sem
lafað hefur við völd fram til
þessa er í vandræðum með fúl-
egg fyrri stjórnar, svo sem
orku- og hráefnislausa þang-
verksmiðju við Breiðafjörð, en
reynir að krafla sig upp úr sig-
öldunni með því að bardúsa
við hugmyndir um að senda
rafgeisla í hausinn á svertingj-
um niðri í Afríku um gervi-
tungl.
Á Litla Hrauni er aðalvanda-
málið hvernig megi vernda
fangana fyrir hinum stórhættu-
lega hluta þjóðarinnar sem enn
gengur laus.
Verður ekki betur séð en að
gefa verði hverjum íslendingi
uppgjöf allra saka, stúdents-
próf og lögfræðipróf til þess að
komast hjá alvarlegum ráð-
herraskorti í náinni framtíð.
Skáldið Esra Pound mun
hafa komist þannig að orði á
McCarty-timanum að í Banda-
ríkjunum væri ekki búandi
nema á geðveikrahæli með ein-
hverju öryggi. Á þessari stundu
virðist enginn óhultur á íslandi
nema hann sé annaðhvort á
Letigarðinum eða Kleppi og
eru þó áhöld um hvort dugi.
Og er nú von að fólk spyrji
hvort stjórn sé í landinu?
Það mun helst til bjargar
þangverksmiðjunni víðfrægu
að bændur á hættusvæði henn-
ar fari unnvörpum um fjörur á
öllum fjórum og bíti þang og
verði borgað eftir kjaftstærð en
konur og börn verði fengin til
að sitja á þinginu í vaktavinnu
og halda á því hita þar til
fyrsti farmurinn af Hellesens
batteríum kemur frá Dan-
mörku, en það mun vera eina
hugsanlega lausnin á orku-
skorti stassjónarinnar.
Síðan mun þurfa að reka
fyrirtækið í ein 5 til 6 ár með
þessu lagi áður en það öðlast
friðhelgi innan Tapiðju ríkis-
ins, sem nú mun vera umsvifa-
mesti rekstur í landinu.
Nú er mikil örtröð við glugg-
ana í Arnarhvoli því allir eru
að skoða himininn og reyna að
koma auga á heppilegasta spor-
baug blikkdósar til að senda
hina „ódýru“ íslenzku orku,
sem ekki er til, í hausinn á
svertingjum niðri í Afríku svo
hægt sé að halda áfram að
kaupa olíu frá rússum til að
kynda upp íslenzk sveitabýli.
Hér er um athyglisverða hug-
mynd að ræða að því leyti að
nú er loksins komin fram að-
ferð til að leysa þann vanda
sem íslenskur iðnaður á við að
stríða. Með því að selja svert-
ingjum íslenska raforku um
blikkdós má afla fjár til að
borga íslenskum iðnrekendum
fyrir að hætta þessu þjóðhags-
lega óhagkvæma fikti og láta
þjóðina í friði. Þeir gætu þá
pakkað saman eins og hinir og
búið á Spáni í praktugleikum
megnið af árinu ásamt þorra
þjóðarinnar á meðan Nató
plægir fyrir köplum um landið
þvert og endilagt. Og væri þá
óbyggðastefnan orðin alls ráð-
andi í landinu.
FV 11 1976
35