Frjáls verslun - 01.11.1977, Qupperneq 65

H. ~ i f
.■SgaPPsgSrwí ■
— Þetta er ekkert fyrir ]jig, Halli. ViS erum að kíkja á kon-
una þína.
— Jæja. Hvernig finnst þér
að vera orðinn 95 ára?
— Eftir því sem maður verð-
ur eldri verður orkan meiri.
Fyrir 50 árum gat ég naumast
Iyft nauðsynjavörum fyrir
fimmtíu kall en nú hleyp ég
um með matvörur fyrir fimm
’þúsund.
— • —
— Já, ég veit það, Páll minn.
Þú getur ekki gifzt henni vin-
konu þinni með þessi laun, sem
ég borga þér. En einn góðan
veðurdag muntu þakka mér fyr-
ir það.
Milli vinkvcnna:
— Hvernig er það annars?
Sérðu ekki oft eftir því að hafa
gift þig svona ung, þegar þú
virðir fyrir þér karlmann nú
til dags?
— Oft. Hreinlega á hverjum
degi, — þegar ég lít á kallinn
minn.
— Ég elska þig, ástin mín,
hvíslaði hann angurblítt.
— Já, en við höfum aldrei
sézt fyrr.
— Það er rétt. En ég hef bara
einn tíma í viðbót og svo verð
ég að fara heim.
Milli vinkvenna:
— Hvað heldurðu. Ég tók
eiginmanninn heldur betur til
bæna í nótt, þegar hann kom
í þriðja sinn heim eftir mið-
nættið angandi af einhverju
billegu ilmvatni, sem ég nota
allavega ekki.
— Og hver var niðurstaðan
af yfirheyrslunni?
— Ég fæ nýjan bíl.
— • —
— Ef kórónan kemur upp er
það öxin, ef krónan kemur upp
er það snaran. Ef peningurinn
stendur upp á rönd færðu að
sleppa.
— Jæja, góði maður, hver er
svo síðasta ósk þín varðandi
máltíð fyrir aftökuna? spurði
fangelsisstjórinn.
— Æðsta ósk mín er að kon-
an mín fái leyfi til að búa til
kjötbollurnar sínar. Þá mun ég
með glöðu geði setjast í raf-
magnsstólinn.
— • —
— Hvað sagði konan mín,
þegar þú hringdir og sagðir að
ég yrði að vinna frameftir í
kvöld, sagði forstjórinn um leið
og hann tók utan um einkarit-
arann sinn í sófanum á skrif-
stofunni sinni.
— Hún spurði, hvort hún
gæti örugglega treyst því.
— • —
Það gekk heldur brösótt að
trekkja hann upp. Að lokum
sagði hún dálítið eggjandi: —
Langar þig ekki til að sjá örið,
sem ég er með eftir botnlanga-
skurðinn?
— Nei, fjandinn sjálfur. Ég
hef andstyggð á öllu spítala-
veseni.
FV 11 1977
65