Frjáls verslun - 01.06.1979, Blaðsíða 71

„öfund er miklu meiri í þessari íþrótt en öörurn."
„Og ég
verð
heltekinn
af að ná þessum laxi”
Guðlaugur Bergmann
forstjóri Karnabæjar
segir laxveiðisögur af
sjálfum sér og öðrum.
— Ég hef lent í ýmsum ævintýr-
um viö laxveiðar, synt með stöng-
ina á undan mér og hvaðeina. Ég
fer eins oft og ég mögulega get í
laxveiði, ég er fiskinn og þó ég
segi sjáifur frá duglegur að eðlis-
fari og dugnaður skapast fyrst og
fremst af áhuga, og ég hef mikinn
áhuga á laxveiðum. Það hafa
ýmsar sögusagnir gengið um mig
í sambandi við laxveiðarnar bæði
illar og góðar, en ég veit að sá
sem kann að veiða stendur ekki í
brögðum. Það er talað um að
húkka fisk. Ég missti einu sinni
dauðan lax í á, ég vildi auðvitað ná
fiskinum upp úr hylnum, en ég var
í eina klukkustund að ná honum
upp, svo að það er ekki auðvelt að
húkka fisk, eins og sumir vilja
halda.
Þetta er brot úr samtali, sem F.V.
átti við Guðlaug Bergmann, for-
stjóra Karnabæjar, en hann er
mikill áhugamaður um laxveiði, þó
ekki sé það áhugamál no. 1 eins
og hann sjálfur segir frá. Það er
atvinna hans og fyrirtæki, sem
skipa efsta sætið. Guðlaugur kann
frá mörgu að segja í sambandi við
laxveiðarnar og rrtarga smellna
veiðisöguna lét hann fjúka meðan
á viðtalinu stóð. Guðlaugur er
maður önnum kafinn og meðan
F.V. staldraði við hjá honum i
skrifstofu hans, afgreiddi hann
mörg mál, sem lágu fyrir hjá hon-
um, svaraði fjölda símhringinga og
skrapp meira að segja á stuttan
fund í húsinu, en missti samt aldrei
þráðinn í viðtalinu, hélt alltaf áfram
þar sem frá var horfið.
Laxinn beit á, en
állinn slapp
— Fyrsta laxinn veiddi ég
sjö—átta ára gamall, þegar ég átti
heima á Selfossi, sagði Guölaug-
ur. Þetta var sjö eða átta punda lax
og hann veiddist í efsta svæöinu í
Ölfusá. Ég bjó til veiðistöngina
sjálfur, og auðvitað stálumst við
strákarnir í ána, við vorum alltaf
niður við á á þeim árum.
— Ég flutti frá Selfossi þegar ég
var u.þ.b. 12 ára, beint á mölina,
ég fór einu sinni eða tvisvar niður á
höfn, en þaö fannst mér lítilfjör-
legur veiðiskapur. Þegar ég fór í
sveit kom upp annar veiðiskapur.
Þá kynntist ég því, að bændur eru
ekki manna bestir í sviksemi í
veiöiskap.
í sveitinni veiddi ég í fyrsta og
eina skiptið ál. Hann var geysilega
þykkur og u.þ.b. 11/2 m á lengd.
Állinn var lifandi, og við strákarnir
fórum með hann upp að bænum,
og lögðum hann þar upp á mykju-
þró, og bundum hausinn á honum
þar við. Vinnukonan á bænum
trylltist yfir þessari „fiskvonsku"
okkar, en bóndakonan vildi hins
vegar láta borða hann. Þá var það