Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1964, Page 14

Fréttin um bankaránið
(eins og hún væri skrifuð i útíöndum)
IGÆR gerðist sá atburð-
ur í Aðalbankanum, að
tveimur óþekktum mönnum
tókst að ræna 750 þúsund krón-
um og hverfa á braut, án þess að
nokkur fengi rönd við reist. Gerð-
ist þetta um hábjartan daginn á
mesta annatíma bankans.
VATNSBYSSA
Lögreglunni var þegar gert að-
vart, og þegar hún kom á vettvang,
fann lögregluþjónn númer 234, Gest-
ur Jónatansson, skotvopn á gangstétt-
inni fyrir utan bankann. Var þetta
byssa sú, sem annar þjófanna hafði
otað að gjaldkeranum, en við nánari
athugun kom á daginn, að þetta var
aðeins vatnsbyssa.
TAUGAÁFALL
Aðalgjaldkeri bankans, Aðalbjöm
Aðalsteinsson, var fluttur á Slysa-
varðstofuna, þar eð hann hafði feng-
ið taugaáfall. Skv. upplýsingum, sem
blaðið fékk hjá Slysavarðstofunni,
er hann nú á góðum batavegi,
Hjálparsveit skáta leitar nú þjóf-
anna með aðstoð sporhundsins Jonna,
Þa-nnig gæti fréttin litið út. Stutt-
orð og gagnorð. Engar hugleiðingar
fram yfir staðreyndirnar í málinu.
Með hæfillga stórri fyrirsögn og
fjögurra dálka mynd (t.d. af spor-
hundinum eða vatnsbyssunni), væri
frásögnin fullkomin. Til hvers líka
að teygja lopann, þegar nóg er af
efni í blaðinu?
Hins vegar er ekki hægt að neita
því, að frétt, eins og þá, sem að ofan
'getur, mætti færa í mjög áhrifaríkan
búning. Oft og tíðum er það líka ákaf
lega freistandi. Fréttin um ránið í
Aðalbankanum er til dæmis hin
ákjósanlegasta uppistaða í spennandi
smásögu.
Yfirskriftin gæti verið eitthvað
á þessa leið:
„...Sýndu engan mót-
þróa, lagsi, því annars
verður þér kálað.“
Hann las það aftur:
„Láttu þér elcki bregöa, fiegar
þú lest þessar línur, en haföu J)að
hugfast, að þetta er fúlasta alvara
Tœmdu peningaskúffuna í hvelli,
láttu seðlana sér í voka og smá-
myntina sér. Ef J)ú sýnir hinn
minnsta mótftróa, J)á muntu fá að
súya af J)ví seyðinu, J>ví að félagi
minn stendur í anddyrinu, reiðubú-
inn *ð kasta D.D.T. syrengju í sal
inn, en hún mun jafna J>etta hús
við jörðu á augabragði. Við endur
tökum: Sýndu engan mótþróa,
lagsi, því annars verður þér kál-
aö“.
Það varð þögn, löng þögn.
Aðalbjörn Aðalsteinsson, aðal-
gjaldkeri, starði höggdofa á velktan
pappírssnepilinn, sem lá á borðinu
fyrir framan hann. Gat þetta átt sér
stað?
Hann lyfti gleraugunum upp á
ennið og pírði augun á manninn,
sem hafði ýtt miðanum til hans,
hávaxinn náunga, klæddan í svart-
an frakka, rauðbirkinn, augun hulin
undir lútandi hattbarði. Svo ræskti
hann sig, klóraði sér vandræðalega
í kollinum, hreyfingar hikandi, lát-
bragð þvingað.
Gat það verið?
Hann sagði ekkert, gat e'kkert
sagt, þagði, steinþagði.
Þögnin var drepandi.
Hann hvarflaði augunum til dyr-
anna. Jú, það bar ekki á pðru: Þarna
stóð svartklæddur maður með slút-
andi hattbarð, þeir voru tvímæla-
laust af sama sauðahúsinu, það var
ekkj um að villast; hann hallaði sér
upp að dyrastafnum, þetta var sam-
særi, fíann hélt á poka í annarri hend
inni, sprengjunni, D.D.T. sprengjunni,
tvímælalaust samsærL
Aðalbjörn Aðalsteinsson reyndi
að hugsa rökrétt: eftir tíu mínútur
yrði banikanum lokað; gæti hann beð-
ið þangað til, gæti hann dregið af-
hendingu peninganna, þar til buið
væri að loka bankanum? Nei, óhugs-
andi. Núna var einmitt mesti anna-
tíminn, rétt fyrir lokun; hvað var til
ráða, hvað gat hann gert?
Hann var á báðum áttum, hann
hamraði fingrunum óþolinmóður í
borðið, leit í kringum sig. Enginn
samstarfsmanna hans veitti honum
athygli. Allir voru önnum kafnir,
þetta var rétt fyrir lokun, mesti anna-
tíminn. Maðurinn í svarta frakkanum
hafði ekki sagt aukatekið orð, pappírs
snepillinn lá á borðinu milli þeirra.
Aðalbjörn setti aftur á sig gleraugun
og las hann einu sinni enn.
Jú, þetta voru glæpamenn, stór-
Maðurinn í svarta frak'kanum
var orðinn óþolinmóður.
glæpamenn, þeir mundu ekki skirrast
við að láta til skarar skríða, þetta
voru ófyrirleitnir þorparar. , Hann
yrði að bjarga Aðalbankanum frá
því að verða fórnarlamb D.D.T.
sprengjunnar hræðilegu. Tortíming
blasti við, hann yrði að firra vand-
ræðum, hann yrði að verða við ósk
þessa draugalega, ókunnuga, svart-
klædda manns, þessa glæpamanns,
stórglæpamanns. •
Hann yrði.
f>að var blátt áfram skylda hans,
og um leið stórkostleg hetjudáð: tvær
flugur í einu höggi. Daginn eftir
kæmu myndir af honum í öllum blöð-
unum, samtal við hann, hann yrði
hafinn upp til skýjanna, hann yrði
hetja dagsins. Hann var þegar far-
inn að ímynda sér fyrirsagnirnar:
„Fyrir frábært snarræði og fífldjarfa
hetjulund aðalgjaldkera Aðal'bank-
ans, Aðalbjörns Aðalsteinssonar, fórst
það fyrir á elleftu stundu, að Aðal-
bankinn yrði sprengdur í loft upp!“
Aðalbjörn Aðalsteinsson, aðal-
gjaldkeri, brosti með sjálfum sér.
Hann fálmaði eftir hvítum lérefts-
poka, hendurnar skulfu dálitið, en
hann reyndi að vera rólegur. Það var
um að gera að vekja ekki'grun, um að
gera. Að öðrum kosti gæti hann ek'ki
'bjargað Aðalbankanum frá glötun,
að öðrum kosti yrði hann ekki fræg-
ur.
Hann tók peningastaflana, hvern
á eftir öðrum og lét þá hverfa ofan
í pokann; hann var búinn að ákveða
sig, já vissulega — eða var það ann-
ars ekki? Yar hann nú kannski að
gera eitthvert 'bannsett glappaskotið?
Var verið að hafa hann að ginningar-
fífli?
Hann hætti sem snöiggvast að
láta peningana í pokann, leit á svart-
klædda manninn, draugalega, sem
stóð andspænis honum. Var þetta ein-
hver galgopi? Var þetta í raun og
veru rán? Var maðurinn, sem stóð
við dyrnar, í raun og veru með D.D.T.
sprengju?
Hann leit til dyranna enn einu
sinni. Þarna stóð sá svartklæddi og
hélt á poka í annarri hendinni.
Aðalbjörn Aðalsteinsson fann
augnaráð hans hvíla á sér, stingandi,
drepandi. Jú, þetta var í raun og
veru rán, tvímælalaust samsærL
Svartklæddi maðurinn andspænis
honum ^ hamraði fingrunum óþolin-
móður í borðröndina.
Aðalbirni Aðalsteinssyni rann
kalt vatn milli skinns og hörunds.
Hvílíkir glæpamenn, stórglæpamenn,
já, oig snillingar, hvílíkir snillingar,
hugmyndaauðgin, skipulagningin.
Hann brosti út í annað munnvikið og
Framhaid á bls. 18.

X4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS-
38. tbl. 1964