Lesbók Morgunblaðsins - 21.12.1994, Qupperneq 5

S í' lmR á, • Ti- \ l’fwp
i fiÍS » tWvRfs 1 f i \ \ 1 ' '
1 ÆmJtffti' ?! vSSiil ''ft
1*. %% w,’ t x A00BS& \ v %
1 n mwWml
'Wm \ jyf.
m
i Wim ■ \ v \ '' M&jgSE¥ ;
nið jk i Sk ■ \ ■ g»jí )
X. n| / ,
\« / /
ml * ifíl t1 . X x' pH ’.'í' A fc
Mynd: Einar Hákonarson.
framan skrifborð leiðsögukonu og grét. Hún
var búin að væta servíettu og var byrjuð á
vasaklút sem hún vöðlaði saman og notaði
til skiptis á rök augun, nú vinstra augað,
nú hægra augað og svo áfram. Haraldi
Skúa fannst þetta óþægilegt. Hann hélt að
fólk gréti prívat en ekki á opinberum skrif-
stofum. í æsku hafði hann alltaf grátið prí-
vat. Síðan hafði hann ekki grátið svo hann
myndi til.
Það verður að laga þetta, snökti konan.
Við erum búin að senda mann, sagði leið-
sögukonan. Hann sagði að ekki væri hægt
að gera við kranann. Það yrði að fá nýjan
og við höfum tilkynnt það til húsráðanda.
En af hveiju er það ekki gert, snökti
konan með áherslu.
Það er nú svona með Spánverjana.
Fjandinn hirði Spánveijana.
Þeir lofa öllu á morgun, sagði leiðsögu-
konan.
Ég vil fá gert við kranann strax, snökkti
konan.
Vertu nú róleg, sagði leiðsögukonan. Ég
skal hringja aftur og segja að þetta sé
ómögulegt; að þið getið ekki sofið fyrir
dropafallinu - ekki slappað af fyrir hávað-
anum af dropunum; að ykkur finnist það
hart af því þið eruð hér til að hvílast frá
barnastússi og óþarfa hávaða, ha. Og að
þið hafíð ekki komið alla leið norðan af ís-
landi til að láta lekan spænskan krana halda
fyrir ykkur vöku. Leiðsögukonan dró andann
djúpt eftir þessa ræðu.
Þegar konan var farin með grát sinn og
krana settist Haraldur Skúi í stólinn fyrir
framan borðið. Leiðsögukonan spurði hvað
hún gæti gert fyrir hann.
Erindið er nú skrítið, sagði Haraldur
Skúi. Ég hef nefnilega tapað peningum og
er orðinn alveg auralaus.
Það var nú verra, sagði leiðsögukonan.
Já, Jietta er ekki gott, sagði Haraldur
Skúi. A einhveiju verður maður að lifa þessa
daga, sem maður er hérna. Sólin er að vísu
góð en enginn étur hana.
Hvernig tapaðir þú þessu og hvað var
þetta mikil upphæð, sagði leiðsögukonan.
Þetta var nú ekki stór upphæð, sagði
Haraldur Skúi, eitthvað tíu þúsund pesetar.
Það munar nú samt um það, sagði leið-
sögukonan.
Ja, mig munar um það, sagði Haraldur
Skúi.
Var þessu stolið, spurði leiðsögukonan
og útilokaði ekki fjárhættuspil eða gleðikon-
ur úr huga sínum.
Ég veit enga aðra skýringu en þá, að
peningunum hafi verið stolið, sagði Harald-
ur Skúi.
Það er trúlegt, sagði leiðsögukonan. Ég
var einmitt að lesa í blöðunum, að hingað
væri komið gengi frá Barcelona, sem starf-
aði á útlendingum og stæli af hótelum.
Á, er það, sagði Haraldur Skúi.
Já, það er oft sem svona þjófar starfa í
fiokkum, sagði leiðsögukonan og var svolít-
ið drýgindaleg yfir visku sinni við fáfróðan
íslendinginn.
Leiðsögukonan gat lítið gert fyrir Harald
Skúa, en hún var nokkuð hugsi, þegar hann
var farinn. Maðurinn hafði hegðað sér sér-
kennilega undir lok samtalsins. Hann hafði
ekki mmnst aftur á fjárþörf sína, heldur
staðið upp af stólnum brosandi og rétt henni
höndina og þakkað henni fyrir án þess hún
hefði hugmynd um fyrir hvað hann var að
þakka.
Haraldur Skúi hugsaði mikið um gengið
frá Barcelona næstu daga og reyndi að
hafa augun hjá sér ef ske kynni að hann
sæi hópinn til að þekkja hann. Hann taldi
sig hafa ýmislegt til brunns að bera til að
þekkja þjófa og ræningja frá venjulegu fólki.
Hann var meira á ferli en áður og varð
gengið um götur í nágrenninu, þar sem
hann hafði ekki komið áður. Sól skein aftur
í heiði upp á hvern dag, en Haraldur Skúi
var eirðarlítill og forvitinn um hagi ann-
arra. Sumir sem hann mætti á rölti sínu
voru íslendingar, sem liann þekkti. Þeir
þekktu hann Ííka, ýmist persónulega eða
af afspurn. Flestir sem hann mætti þannig
lögðu vinstri hönd á bijóst sér eins og ósjálf-
rátt, þegar þeim varð gengið framhjá honum
og sumir kinkuðu kolli. Haraldi Skúa var
alveg sama hvar þeir höfðu hendur sínar
og kannski ekki nema eðlilegt að þeir héldu
um veskin í bijóstvasanum. Auðvitað höfðu
þeir heyrt um gengið frá Barcelona.
Eitt kvöldið kom Halldór Snorrason fullur
heim í herbergið og hafði sig ekki úr fötun-
um áður en hann slengdist út af í rúmið
og byijaði að hijóta. Haraldur Skúi vaknaði
við ruskið í Halldóri og sá að hann var enn
í jakkanum ofan á sænginni. Honum fannst
að ekki mundi fara vel um hann svona al-
klæddan með ekkert ofan á sér, svo hann
snaraðist fram úr og byijaði að færa Hall-
dór úr jakkanum. Hann hætti að vísu að
hijóta á meðan Skúi var að fást við jakk-
ann, en byijaði strax aftur þegar hann lagði
höfuð hans á kodda. Næst dró hann sæng-
ina undan Halldóri og breiddi hana ofan á
hann. Þetta umstang hafði reynst erfitt fyr-
ir Skúa, enda maðurinn ekki vanur að reyna
á sig, en Halldór feitlaginn og frekar stór-
vaxinn svo Haraldur hefði jafnvel getað
staðið innan í honum.
Skúi hafði hent jakkanum á gólfíð á
meðan á umbúnaðinum stóð. Nú tók hann
jakkann upp til að leggja hann yfir stólbak.
Þegar Skúi tók um jakkann fann hann fyr-
ir veskinu í bijóstvasanum og hikaði og fór
fingrum um það innan undir klæðinu. Þetta
var aflangt veski eins og þau sem bankar
selja viðskiptavinum sínum og það var und-
arlega fyrirferðarmikið. Honum datt í hug
að kannski væri það svona þykkt af því í
sumum þessara veskja var viðfest reiknit-
ölva. Halldór Snorrason lá endilangpir undir
sænginni og hraut með opinn munn sveim-
andi um draumalöndin. Haraldur Skúi
sleppti ekki taki á veskinu. Svo greiddi hann
jakkann í sundur og tók veskið upp úr vasan-
um og opnaði það. Það var bólgið af peset-
um. Hann tók fingrum um seðlana og dauft
bros fór um andlit hans. Hann tók alla peset-
ana úr veskinu og taldi þá. Þeir voru fimmt-
án þúsund. Svo byijaði Haraldur Skúi að
tauta með peningabúntið í vinstri hendi. Það
var eins og hann væri að tala við peningana:
Það er nóg af ykkur hér, ykkur hérna
hér, þótt ég hafi ekki séð neitt þessu líkt,
þessu líkt á þessari hérna hér Mallorca.
Ekki býður hann mér i glas. Ekki býður
hann mér að borða, ekki einu sinni. Réttast
væri að skattlegga karl. Það á nefnilega
að skattleggja svona menn. Þeir gætu haft
áhyggjur af of miklum peningum. Haraldur
Skúi taldi tíu þúsund peseta úr búntinu og
stakk afganginum í veskið. Síðan gekk hann
frá jakkanum á stólbaki. Tíu þúsund peset-
unum tróð hann í buxnavasann hjá sér, eins
og smámynt og lagðist að því búnu fyrir
eftir viðvikið. Eftir þetta var Skúi allra
manna glaðastur. Hann borðaði morgunverð
og hádegisverð og kýldi sig út af steikum
af Andalúsínunautum á kvöldin. Á meðan
barðist Halldór Snorrason við leiðsögumenn,
flugfélagið og lögregluna á staðnum út af
þjófnaði.
Halldóri Snorrasyni varð óvenju mikið um
að peningum skyldi hafa verið stolið frá
honum. Hann hafði safnað fyrir þessari ferð
í langan tíma, og þótt peningarnir væru
ekki miklir hafði tekið langan tíma og tölu-
verða einbeitni að ná þeim saman. Halldór
Snorrason viðurkenndi að vísu við Harald
Skúa að hann hefði verið drukkinn þetta
kvöld og það gæti verið hættulegt að búa
við skerta vitund í útlöndum. Þar væru þjóf-
ar á ferli, sem hefðu atvinnu af því að stela
frá ferðafólki. Þetta voru að vísu orð Harald-
ar Skúa en Halldór Snorrason var óðar
búinn að gera þau að sínum. Svo var það
gengið frá Barcelona. Haraldur Skúi lá ekki
á upplýsingum um það myrkralið. Þeir væru
ijórir saman og næsta áberandi, dökkklædd-
ir allir og með svart gljáandi hárið bundið
í tagl og að íslendingar hefðu áður orðið
fyrir barðinu á þeim.
En að þú skyldir ekki vakna? sagði Hall-
dór Snorrason.
Þeir hafa ekki komið hingað inn, sagði
Haraldur Skúi, það er af og frá.
En þú segir að þeir hafi stolið frá þér líka.
Það gerðu þeir bölvaðir, sagði Haraldur
Skúi.
Og ég sem ætlaði að kaupa gjafir handa
fólkinu heima, sagði Halldór Snorrason. Það
brá fyrir klökkva í röddinni.
Þeir sofnuðu út frá þessu tali um gengið
frá Barceloná. Síðla nætur þegar öll glös
höfðu verið tæmd og allir nátthrafnar voru
komnir í hús mátti sjá íjórar hótelrottur
koma hljóðlaust á hrágúmmísólum eftir
hótelganginum, þar sem þeir félagar sváfu.
Þær skiptu sér í tvo hópa, tvær og tvær
saman og stungu upp herbergisdyrnar einar
af annari. Þær unnu hratt og báru poka
undir armbandsúr, eyrnalokka og hálsfest-
ar. Peningum stungu þær á sig en létu vesk-
in liggja. Haraldur Skúi var svefnléttur en
í þetta sinn rumskaði hann ekki, enda orð-
inn dasaður af steikum af Andalúsíunautum,
þeim síðustu sem hann neytti að sinni.
Reykjavík, 31. okt. 1994
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 21. DESEMBER 1994 5