Vísir - 04.03.1978, Blaðsíða 14

14
15
Gunnar Kvaran haföi hlustað á leik sinn á selló-
konsert eftir Robert Schumann af segulbands-
upptöku sem gerð var á hljómleikum Sinfóníu-
hljómsveitar íslands. Honum fannst að hann
hef ði þurft að opna sig enn betur tilf inningalega
til þess að laða fram að fullu þá fegurð sem í
verkinu býr.
,,Það sem oft háir hljóðfæraleikurum núna,
listrænt séð, eru þessar óskaplegu tæknilegu
kröfur sem gerðar eru til þeirra", segir hann.
,,Þessar kröfur um tæknilega fullkomnun gera
það að verkum að menn eru.ævinlega að passa
sig á að vera tæknilega perfekt, eru á varðbergi i
túlkuninni og komast þvi ekki nógu langt inn i
anda verksins. Þessi mekaniska hlið hljóðfæra-
leiksins verður vitaskuld að vera í lagi. En hún
má hins vegar ekki verða ráðandi afl i túlkun-
inni. Maður heyrir oft núna flutning tónlistar
sem er geysilega tæknilega perfekt, en á sama
tima algjörlega ópersónulegur. Það er að verða
of sjaldgæft að maður heyri virkilega persónu-
legar túlkanir i tónlist. Þessar tæknilegu kröfur
eru farnar að flækjast fyrir listrænni, persónu-
legri innlifun. Flutningurinn verður yfirborðs-
legri og vélrænni. Það er ekki kafað nógu djúpt í
verkið".
Daginn eftir að við spjölluðum saman og sama
dag og Gunnar Kvaran flaug til Kaupmanna-
hafnar, þar sem hann er búsettur, birtist i
Morgunblaðinu umsögn um sinfóniutónleikana
eftir Jón Ásgeirsson, einn fárra tónlistargagn-
rýnenda islenskra sem skrifar um tónlist þannig
að leikmenn haf i gagn af. Þar segir Jón: ,,Gunn-
ar Kvaran er frábær sellisti, og það sem meira
er, hann gefur tónmánnu tilfinningalegt inntak,
er listamaður".
Gunnar þarf þvi vart að hafa miklar áhyggjur
af of riki tækninnar i sinum tónlistarf lutningi. Og
hann virðist reyndar ekki hafa miklar áhyggjur
af islensku tónlistarlifi. Hann hefur búið og
starfað erlendis í f jórtán ár, en kemur hingað
heim að meðaltali einu sinni á ári. Og honum
f innst það vera vitamínsprauta. Hann segir að í
sinum augum sé mikil gróska i tónlist á islandi,
uppbygging i gangi, nýjar, ferskar kynslóðir tón-
listarmanna og tónlistarunnenda, og ný íslensk
tónverk standi þvi fyllilega á sporði sem verið er
aðsemja annars staðar i heiminum. Ekki eru aII-
ir landar hans sammála honum um að hér sé
bara líf og fjör i tónlistarmenningunni. And-
stæðu viðhorf i lýsti til að mynda ungur tónlistar-
maður, menntaður erlendis, Guðmundur Emils-
son, hér i helgarblaðinu fyrir skömmu.
„Vissulega er það hugsanlegt", viðurkennir
Gunnar, ,,að myndin sé svona björt i minum aug-
um vegna þess að ég kem hingað aðeins stuttan
tíma í senn sem gestur, og f leyti rjómann ofan af
því sem hér er að gerast. En við erum ekki með
eldgamla hefð sem er að visna, eins og viða er
erlendis. Islensk tónlistarmenning er mjög ung.
Hér er því ný menning að mótast og það finnst
mér spennandi. Að koma hingaö heim er mikil
inspirasjón fyrir mig, og ég fæ æ meiri löngun til
að vinna hér í lengri tima".
Gunnar Kvaran yrði ungri tónlistarmenningu á
Islandi vafalitið ekki minni inspirasjón, en hún
er honum. Orðstír hans sem sellóleikara og
kennara á Norðurlöndum og reyndar viðar er
traustur. Samt er hann aðeins 34 ára.
Nicholas, sonur Gunnars,sem kom til Islands i
þetta skiptið með pabba sinum, er sex ára. Hann
haf ði meiri áhuga á að leika sér, en vangaveltum
um músík. Og á meðan við Gunnar héldum
éfram að ræða um tækni og anda tónlistar þenn-
an laugardagsmorgun, fór Nicholas út að leika
sér og hitti tværstelpur sem hann gat talað við.
Samt skildu þær ekki dönsku og hann ekki is-
lensku. Þau bara léku sér. A ekki ósvipaðan hátt
getur tónlist tengt fólk saman utan tungumála.
Gunnar segir að margt geti gert tónlistarmann-
inum erfitt fyrir i glimunni við list sina, auk
þessara krafna um tæknilega fullkomnun.
Laugardagur 4. marz 1978 VISIR
VISIR
Laugardagur 4. marz 1978
ffff
[ft im ST^STA A® VilftA TOUT*
Efnið og andinn
„Þaö er óskaplega mikilvægt
fyrir alla menn aö hafa tima til
aö lifa sig inn I verkefni sin”, seg-
ir hann. „Og þessi timi kostar
peninga. Ef maöur er ekki
stjarna eöa milljónamæringur
getur maöur ekki gert miklar
efnislegar kröfur til llfsins. Þess
þarf maöur heldur ekki. Aöal-
atriöiö er aö hafa tlma til aö vera
manneskja. Þessi mikla efnis-
hyggja, hraöi og tæknilega full-
komnun sem einkenna llf okkar
núna eru hættuleg fyrir andann.
Ég trúi þvi aö allar manneskjur
hafi þörf fyrir andleg verömæti.
Og þessi andlegu verömæti ber
listinni ekki sistaö láta I té. Oft er
þaö gagnrýnt mjög hvaö við þurf-
um aö borga mikið fyrir listir. En
það er min skoöun að heimurinn
geti ekki án listar verið”.
En af hverju gegnir þá list, til
dæmis svokölluð „æðri tónlist”,
ekki stærra hlutverki I lifi fjölda
fólks en raun ber vitni?
„Fræðsla um þessa tónlist,
bæöi I skólum og annars staöar er
afar mikilvæg. Fólkiö er eins og
jarðvegur sem þarf að rækta og
hlúa að. Til dæmis þýöir ekki aö
sitja bara niðri útvarpi og setja
sinfóniu á fóninn. Þaö eitt hjálpar
fólki ekki til að njóta sinfóníutón-
listar. Viö verðum aö fara meö
þessa músík til fólksins. Og
kannski þarf ekki siöur aö fara
meö músikantana sjálfa,til fólks-
ins, — aö þeir geti ekki aöeins
spilað, heldur lika sagt frá þvi
sem þeir eru aö spila, hvernig sé
aö spila það, hvernig sé að leika á
þetta ákveðna hljóöfæri og svo
framvegis. Þannig væri ef til vill
unnt aö gera tónlistarflutninginn
manneskjulegri, — að veita fólki
manneskjulega innsýn I músik-
ina.”
Hinn mannlegi skilningur
Skortir ekki lika talsvert á aö sú
tónlist sem samin er fyrir flutning
hljóöfæraleikara núna sé einmitt
nægilega manneskjuleg? Er hún
ekki of vélræn og akademisk?
„Mér virðist aö tilhneigingin sé
sú að tónskáld færist æ meir til
manneskjulegri tónlistar aftur.
Það er mikill munur á þvi sem
veriö er að sem ja núna og þvi sem
var á döfinni fyrir aöeins tuttugu
árum eöa svo. A þeim tima var
tónlistin vissulega orðin hálfgerö
stæröfræöi”.
Hefurðu aldrei samiö sjálfur?
„Nei, aldrei. Mér hefur fundist
ég eiga fullt i fangi með að gegna
hlutverki minu sem sellóleikari
og sem kennari. Og ég hef alveg
eins gaman af þvi að kenna öör-
um og spila sjálfur. Kennslan
opnar manni alveg nýjan heim.
Hver nemandi er eiginlega nýr
heimur. Þú getur ekki kennt nein-
um tveimur nemendum eins. Aö
vera góöur kennari er afskaplega
erfitt. Reynir mikiö á mannlegan
. skilning. Það er nauösynlegt aö
vita eitthvaö um þetta barn,
þennan nemanda. Og vel aö
merkja, það er lika nauösynlegt
aö nemandinn viti eitthvaö um
mann sjálfan, kennarann.
Kennslan er samspil, eins og öll
mannleg samskipti. Nemandi
getur fullt eins hjálpaö kennara
og kennari nemanda”.
Ný músík í gömlum
hænsnakofa
Hvernig er kennslustarfi þinu
háttaö núna?
„Ég kenni aöeins i einkatimum.
Ég kenndi i sex ár viö Konserva-
toriiö i Kaupmannahöfn sem að-
stoöarkennari Erlings Blöndal
Bengtssonar. En fyrir þremur
eöa fjórum árum hætti ég þar.
Mér fannst kominn timi til aö ég
yröi sjálfstæður kennari. A þess-
um tima, sem var mér mjög
gagnlegur, haföi ég þroskaö meö
mér ákveönar kennsluaöferöir og
kennsluhugmyndir, og þaö var
oröiö nauösynlegt aö ég reyndi
þær i sjálfstæöri kennslu.”
Og er nóg að gera?
„Já, þaö er alltaf nóg aö gera.
— rœtt við Gunnor Kvaran um manniíf og músík
Vðtal: Árni Þórarinsson
Myndir: Björgvin Pálsson
Ég þarf ekki aö láta mér leiöast.
Fyrir utan tónlistina hef ég annaö
starf, sem er þátttaka i almenn-
um heimilisstörfum og uppeldi
sonarins. Ég er giftur danskri
óperusöngkonu, og hún þarf aö
stunda sina vinnu lika, þannig aö
við skiptum meö okkur verkum-
heima. Viö búum i Hilleröd, i litlu
húsi sem áður var notaö sem
hænsnakofi. Það er fjarri öörum
húsum, rétt viö skógarjaöarinn,
og viö getum þvi bæöi framleitt
allan þann hávaöa sem við þurf-
um i okkar tónlist án þess aö
trufla nágranna! Þaö er stór
kostur”.
Þú sagöir áöan aö þig langaöi æ
meir til aö koma hingaö heim til
lengri starfa. Stendur þaö til?
„Ekki i bráö,fyrst og fremst
vegna þess að I augnablikinu get
ég ekki ætlast til þess af konunni
minni. Hún hefur lagt á sig langt
nám og mikiö starf, og þaö er ekki
freistandi fyrir óperusöngkonu að
starfa á tslandi af alkunnum
ástæöum. Afturámóti veit maöur
ekkert hvernig málin þróast i
framtiöinni. Það væri vissulega
gaman að prófa aö kenna hér
heima. Mig mundi mest langa til
þess”.
Lykill að hamingju
Oft er talaö um aö listamenn
hafi mesta ánægju af þvi aö vera i
sviösljósinu, blakta sjálfir. Færð
þúmeira útúr þvi aö rækta aöra,
t.d. meö kennslu?
„Ég held aö þaö sé alveg sama
hvaö maður gerir i lifinu. Það
sem skiptir máli er hvernig maö-
ur gerir hlutinn, — hvort sem
maður er sellóleikari, sorp-
hreinsunarmaöur eöa sjómaöur.
Aðalatriöiö er aö menn finni og
noti hæfileika sina rétt og þroski
þá. Ég held að þaö sé misskiln-
ingur aö miklir listamenn séu
óhjákvæmilega eigingjarnir.
Listamaöur sem er mjög eigin-
gjarn getur ekki gefiö neitt. Ef
listamaöur á aö geta gefiö eitt-
hvaö þarf hann aö beita sig mikl-
um sjálfsaga. Fólk er oft tor-
tryggiö I garð listamanna vegna
þess aö þeir geta fæstir lifaö
venjulegu, borgaralegu lifi. Vel
má vera aö þessi tortryggni sé
listamönnunum sjálfum aö kenna
að verulegu leyti. Þeir hafa ekki
gert nægilega skýra grein fyrir
sinni aðstööu. Við dæmum oft
hvert annaö óvægjlega vegna
þess að viö vitum of litiö um hvert
annaö. Viö dæmum eftir hégóm-
Iegum smámunum. Ég tek eftir
þvi með sjálfan mig, aö ég dæmi
stundum fólk eftir slikum smá-
atriðum og gagnrýni þaö á grund-
velli þeirra. Ef ég afturámóti
skyggnist ofurlitiö bak viö þessa
smámuni þá hætti ég aö gagn-
rýna. Þá skilur maöur af hverju
fólk er eins og það er. En eins og
varðandi allt annaö I lifinu, þá
verður maöur að Ieggja sig virki-
lega fram til þess aö finna þau
manneskjulegu verömæti sem
skipta máli. Ef þú leggur þig
fram, gerir af einlægni eins vel og
þú getur, þá held ég aö þaö sé lyk-
ill aö hamingju”.
Lífslist
Hefur þú fundiö þennan lykil?
„Ekki endanlega. Lifiö er si-
breytilegt. Maður veröur aö
endurskoöa þaö jafnóöum. Þaö aö
lifa getur veriö stórkostleg list út
af fyrir sig. Margir „listamenn”
eru ekki listamenn i llfi slnu. Og
margt fólk sem ekki er „lista-
menn” er hinsvegar listamenn I
slnu lifi. Fólk hefur stundum til-
hneigingu til aö halda aö list sé
fint, einangraö hugtak sem þaö
hefur sjálft enga hlutdeild i, og
getur ekki tileinkaö sér. Þetta er
mikill misskilningur. Listin
sprettur úr sjálfu lifinu. Hún er I
öllum mönnum. Allt i lifinu er list
ef menn nálgast það meö þvl
hugarfari. Og eitt er ljóst: Ef
maður er ekki listamaöur i lifinu
þá getur maður heldur ekki veriö
listamaöur uppi á sviðinu. En
þessi misskilningur um listina er
vafalitið sök listamanna, eins og
ég sagði áðan. Viö einangrum
okkur oft, meövitaö eöa ómeövit-
aö.”
Boltaleikur
Áttiröu við þetta, þegar þú
sagöir aö listamenn liföu oft ekki
venjulegu borgaralegu lifi og af
þvi skapaðist viss tortryggni i
þeirra garö?
„Já. Auövitaö lifa þeir samt
eftir leikreglum borgaralegs
samfélags að vissu marki. En
einangrun listamanns getur verið
meö ýmsum hætti. Ef ég tek sjálf-
an mig, þá þarf ég aö hafa af-
skaplega góöan tima til aö æfa
mig þegar tónleikar standa fyrir
dyrum. Og þessar æfingar fara
fram I einrúmi. Maður vinnur
ekki með öðru fólki. Mér persónu-
lega er þaö mikilvægt aö hafa
mikinn tima til aö hugsa um og
melta þau verkefni sem ég tek aö
mér. En svo fær maöur vitamín-
sprautur þegar maöur veröur aft-
ur partur af heildinni, hittir aftur
annað fólk. Viö erum ein heild.
Það þýðir hins vegar ekki aö viö
getum ekki veriö persónuleg og
original. Þvert á móti. Ef viö er-
um persónuleg og original getum
viö lagt fram okkar skerf til
heildarinnar. Listsköpun, — i
minu tilviki túlkandi list, sem
veröur til á ákveðnum grunni á
ákveðnu augnab liki —, veröur til
viö samspil. Hún er ekki afkvæmi
listamannsins eins. Listamaöur
situr uppi á sviöi og spilar. Hann
varpar bolta upp I loftið meö leik
sinum. Ef hins vegar áheyrendur
gripa ekki boltann og senda hann
aftur til baka þá hefur rétt sköpun
ekki átt sér stað, Aheyrendur
þurfa lika aö leggja eitthvaö á
sig. Þeir eru meöskapendur. Og
ég verö að segja, aö i þau fáu
skipti sem ég 'hef getaö fengið
áheyrendur til að kasta boltanum
aftúr til min þá hafa þeir veriö
geysilega sterkt skapandi afl. En
vissulega verður boltaleikurinn
að byrja hjá listamanninum”.
Kröfur
Hvernig veistu aö áhorfendur
hafa gripið þennan ósýnilega
bolta? Hvernig finnurðu aö sam-
band hefur tekist?
„Þegar þetta tekst lýsir þaö sér
i stórkostlegri hamingjukennd.
Hún er svo sterk aö þaö fer ekkert
milli mála þegar slikt samband
myndast. Það er ekkert um aö
villast”.
Finnst þér betra eða verra að
ná þessu sambandi þegar þú spil-
ar hér á íslandi en annars staöar?
„Nei, þaö er ekkert verra. En
aö vissu leyti er erfiöara fyrir
mig aö koma fram á tslandi en
annars staðar. Maður finnur aö
það eru gerðar miklar kröfur til
manns. Mér finnst aö i hvert
skipti sem ég kem til tslands
verði ég aö gera betur en sfðast.
En trúlega eru þessar kröfur bara
innra meö sjálfum mér.”
Kontrabassinn í Lúdósext-
ett
Af hverju varð Gunnar Kvaran
tónlistarmaöur?
„Ja, ætli ég veröi ekki aö segja
aö ég hafi hreinlega fengiö köllun.
Ég byrjaöi I menntaskólanum, en
leiddist þar. Ég var þá búinn aö
spila á selló i nokkur ár, og þaö
var oröinn svo stór þáttur i mér
aö ég hætti i menntaskólanum.
Eftir þvi hef ég aldrei séö. Þaö
var enginn efi þá,aö þetta var rétt
ákvörðun, og þaö hefur enginn efi
gertvart viö sig siöan. Músíkin er
lika svo erfiö braut aö hún veröur
eiginlega aö veljast meö köllun.
Þetta er ekki dans á rósum. Maö-
ur veröur oft fyrir óskaplegum
Gunnar og Nicholas
vonbrigöum. Einkanlega þegar
maöur finnur sjálfur aö manni
hefur mistekist. Þá veröur maöur
að rísa fljótt á fætur og halda
ótrauður áfram. En þaö veröur
maður lika, — og ekki slöur —, aö
gera þegar vel tekst til. Ekki
slaka á þótt vel gangi.”
Varstu settur til aö læra á hljóö-
færi sem krakki?
„Þetta byrjaöi vist þegar pabbi
gaf mér blokkflautu einn daginn.
Ég fór að fikta með hana og hafði
gaman af. Slöan fór ég i Barna-
múslkskólann til Hans Edelsteins
og var þar llklega i fjögur ár.
Læröi fyrst á blokkflautuna, en
siöan á gigju, — litla knéfiölu. Ég
man eftir þvi að á timabili varö
ég leiöur i Barnamúsikskólanum
og vildi hætía.Þá sagöi pabbi aö
hættiég, þá fengi ég ekki hjól, og
auövitað var ekki um annaö aö
ræöa en halda áfram! Ég fór svo i
Tónlistarskólann og læröi þar á
selló. Þaö var Hans Edelstein
sem olli því vali, þvi sjálfan lang-
aöi mig til aö læra á fiölu. Siöan
komu gelgjuskeiðsárin, sem voru
umbrotasöm hjá mér eins og
flestum. Ég fékk áhuga á poppi og
lék I popphljómsveit i eitt eöa tvö
ár. Gekk i Lúdósextett fimmtán
ára gamall og lék á kontrabassa.
Við lékum rokk. Og þótt segja
megi aö mér hafi fariö aftur tón-
listarlega i poppinu, þá læröi ég
mikið frá manneskjulegum
sjónarhóli af þvi aö skyggnast inn
i þennan heim lika. Þetta var
timabil sem ég þurfti að fá út.
Sautján ára var ég svo búinn aö
komast aö þvi hvert hugur minn
stefndi i raun og veru og þá snerl
ég mér af alefli aö sellóinu aft-
ur.”
Liturðu núna á popptónlist sem
óæöri tónlist?
„Alls ekki. Ég spila aö visu ekki
popp sjálfur lengur, en ég hef
gaman af henni ef hún er góö, og
ekki siður nýt ég góörar jazztón-
listar. Popp er eðlilegt afsprengi
þarfa fólks á vissu aldursskeiöi.
Það er hvorki betri né verri tón-
list i sjálfu sér en önnur tónlist.
En þaö fullnægöi mér ekki”.
Frægö og frami?
okkur og I heiminum gerast
hræöilegir hlutir. En fyrir hendi
er alltaf þessi möguleiki til aö
bæta heiminn. Lifiö er haröur
skóli, en i minum huga er hann
skóli kærleiksboöskapar.”
Byggist þin bjartsýni á trú,
pólitiskri umbótastefnu eöa ein-
hverju allt öðru?
„Þaö er nú erfitt að segja á
hverju bjartsýni manns byggist.
Kannski er skrýtið aö segja aö
maöur sé bjartsýnismaöur, alveg
eins og það er skrýtiö aö segja aö
maður sé svartsýnismaöur. Þvi
lifiö er ekki fastur punktur,
breytingalaust og óhagganlegt.
En ég get sagt, aö ég trúi á guö-
dómlegt réttlæti og ég trúi á kær-
leikann. Aftur á móti verö ég aö
viöurkenna aö ég er afskaplega
ópólitlskur. Stjórnmál finnast
mér oftast mikil timasóun. 1
stjórnmálum sitja valdabarátta
og blekkingar einatt I fyrirrúmi,
og svo kemur sannleikurinn I ööru
sæti þegar þaö þykir henta. En
náttúrlega er stjórnmálalegt
ástand i heiminum raunhæf mynd
af okkur sjálfum, — hvar viö
stöndum og hvað viö erum. Aftur-
ámóti eru möguleikar til
breytinga og umbóta i mínum
huga óendanlegir. Lifið hefur
engin takmörk. Þaðerum við sem
setjum þvi takmörk.”
Teluröu að tónlistin hafi hlut-
verki að gegna i þessu sam-
bandi?
„Ef tónlist getur ekki komið
fólki til aö hugsa alvarlega, ef hún
getur ekki komið viö hjartaö i
fólki, þá er hún ekki list. Þá hefur
hún engu hlutverki aö gegna. Ein-
mitt þetta álit ég aö sé hlutverk
listar og þar meö tónlistar”.
Telurðu þig vera hamingju-
saman mann?
„Já, ég verö að telja mig það”.
Hvaö hefur gert þig hamingju-
saman?
„Ég vil ekki tilnefna neitt sér-
stakt. En ég lít á lifið sem eitt
stórt kraftaverk. t rauninni eru
kraftaverkin alltaf að gerast. Við
erum sifellt að sækjast eftir ein-
hverjum undrum. En er ekki
stærsta undrið aö vera til?”
— AÞ.
asta, þótt alltaf sé verið aö telja
okkur trú um þaö. Þaö sem ég á
viö með velgengni er sálarfriöur.
Hér á viö gamla máltækiö sem
spyr hvers virði þaö sé aö sigra
allan heiminn en biöa tjón á sálu
sinni”.
En langaöi þig einhvern tima til
að veröa frægur og rikur?
„Já, ég held aö maöur hafi haft
þessar langanir á vissu timabili.
Þær eru orönar fjarlægar núna.
Þessi löngun til að vinna frægö og
frama liggur ákaflega sterkt i
okkur, og henni er haldið aö okkur
gegnum uppeldi og skólagöngu.
Ég held að þessi gifurlega sam-
keppni og samanburður séu oft
ákaflega skaðleg. Það er enginn
maöur eins og annar maöur.
Eiginlega er þaö útópiskt aö bera
einhverja tvo menn saman. Hver
manneskja hefur raunverulega
upp á svo mikiö aö bjóöa ef hún
notar þá eiginleika sem guö hefur
gefið henni. Menn veröa að finna
sin takmörk og lifa út frá þeim, en
ékki vera aö hugsa um hvað aörir
geta”
Ertu bjartsýnismaður aö eölis-
fari?
„Já, ég held ég sé það. Vissu-
lega er ekki allt fallegt i kringum
Þegar þú litur til bakajeluröuþá
aö þér hafi vegnað vel?
„Ég er aldrei fyllilega ánægöur
meö þaö sem ég geri tónlistar-
lega, þótt ég sé sáttur viö sumt.
Hafi maöur hins vegar möguleika
til aö skapa eitthvað þá tel ég aö
manni hafi vegnað vel. Ég legg
ekki þann skilning i oröiö „vel-
gengni” aö manni hafi vegnaö vel
þegar maöur er orðinn frægur og
rikur. Þaö er ekki þaö mikilvæg-
Gunnar Kvaran er fæddur i Reykjavik 16. janúar 1944. Hann
stundaöi nám i cellóleik við Tónlistarskólann I Reykjavík, en hélt
til náms I Kaupmannahöfn árið 1964. Fyrsta árið nam hann I
einkatimum hjá Erling Blöndal Bengtssyni, en tók siðan inn-
tökupróf i Konservatoriið I Kaupmannahöfn. Þaðan lauk hann
einleikaraprófi 1971. Gunnar var aðstoöarkennari Erlings
Blöndals við Konservatoriið frá 1968 til 1974 Hann fékk tónlistar-
verðlaun Jacob Gades og fór áriö 1974 til framhaldsnáms i Basel
i Sviss hjá franska prófessornum Reine Flachot oe var bar einn
vetur. Siðan hefur hann veriö sjálfstæður kennari i Danmörku
en jafnframt haldið tónleika viösvegar á Norðurlöndum, I
Frakklandi, Þýskalandi og Hollandi, bæöi sem einleikari og
kammersveitarmaður. M.a. fór Gunnar ásamt Gisla Magnús-
syni, pianóleikara i tónleikaferö um Norðurlönd áriö 1974 á veg-
um NOMUS*