Morgunblaðið - 17.01.2001, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JANÚAR 2001 45
Enn og aftur heggur
illur vágestur í systk-
inahóp mömmu, að
þessu sinni er það kær
frændi, Borge. Fyrir
örfáum árum lagði sami
vágestur að velli systurina Soffíu.
Bæði voru þau að segja má á besta
aldri glæsilegt fólk svo eftir var tek-
ið, þrungið lífsþrótti þegar veikindin
knúðu dyra og lögðu að velli á til-
tölulega skömmum tíma.
Að sönnu hafa samskipti okkar
BORGE JÓN INGVI
JÓNSSON
✝ Borge Jón IngviJónsson fæddist í
Reykjavík 7. júlí
1936. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 8. janúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Langholtskirkju 15.
janúar.
frænda ekki verið ýkja
mikil eftir því sem á
ævina hefur liðið líkt og
gjarna vill verða í stór-
fjölskyldum nútímans,
en ekki var fagnað þeim
tímamótum í lífi mínu,
fermingu, giftingu,
skírnum og stórafmæl-
um án þess að þau
Borge og Helga til-
heyrðu þeim samkom-
um. Hugurinn leitar
hins vegar aftur í tím-
ann og minnist ég þá
sérstaklega þess tíma
er þau hjónin skutu yfir
mig skjólshúsi sjö ára gamlan á árinu
1966. Veikindi höfðu komið upp í
bræðrahópnum sem kölluðu á utan-
för til sjúkrahússvistar og koma
þurfti okkur bræðrunum fyrir. Í
minn hlut kom að þiggja dvöl hjá
Borge og Helgu og er margs að
minnast frá þeim tíma. Mér dettur í
hug ágætt dæmi frá þessum tíma
sem lýsir mjög vel þeim miklu mann-
kostum og æðruleysi er frændi bjó
yfir og segir meira en margt. Þannig
var að Borge hafði látið langþráðan
draum rætast og eignast glænýja bif-
reið af Moskvitch gerð, en í þá tíð var
ekki sjáfgefið að menn eignuðust nýj-
an bíl „úr kassanum“. Einu sinni sem
oftar var brugðið af bæ með Helgu,
Bryndísi og Jennýju auk undirritaðs.
Þegar heim í Sólheima var komið aft-
ur vildi ekki betur til en svo að ég fyr-
ir aðgæsluleysi sleppti taki af hurð
bílsins með þeim afleiðingum að hún
fauk upp og skemmdist töluvert.
Einhver hefði nú látið sjást gremju
yfir svona löguðu en Borge skipti
ekki skapi, sagði þetta óviljaverk sem
ekkert væri við að gera. Þannig er
reyndar öll mín minning um frænda,
öll hans framganga einkenndist af
skilningi, greiðvikni og hlýju. Mér er
ofarlega í huga þessa dagana för til
Noregs sem ég og Ragnar bróðir fór-
um með systkinum mömmu. Tilefnið
var reyndar dapurlegt, að fylgja til
grafar Solvegu systur ömmu Karen-
ar. Þó einkennilegt sé kalla hugrenn-
ingar um þessa ferð fram góðar
minningar. Vakað var fram á miðjar
nætur þar sem þau systkinin rifjuðu
upp gamlar minningar og heyrði
maður þessar kvöldstundir marga
söguna er aldrei hafði áður fyrir eyru
borið. Þau Borge og Helga létu ekki
sitt eftir liggja frekar en aðrir og það
verður að viðurkennast, þó ljótt sé,
að oft á tíðum var hreinlega grátið úr
hlátri. Við viljum reyndar meina að
þetta hafi allt verið með ljúfu sam-
þykki Solvegar frænku og henni geð-
fellt í alla staði enda lífsglöð og
skemmtileg kona svo af bar.
Því miður er komið að leiðarlokum
hjá frænda, ekki auðnaðist honum að
njóta efri ára sem hann þó svo sann-
arlega verðskuldaði. Hafðu þökk fyr-
ir allt og allt, kæri Borge. Megi guð
og góðar vættir styrkja ykkur á sorg-
arstundu, Helga, Bryndís og Jenný.
Birgir Þór.
Kær vinur, Borge Jónsson, er lát-
inn. Við kynntumst honum og Helgu
konu hans í Dansskóla Heiðars Ást-
valdssonar fyrir mörgum árum og
myndaðist með okkur góður kunn-
ingsskapur, sem varð að einlægri
vináttu. Borge var glæsilegur maður
og mikið ljúfmenni og það var okkar
lán að verða þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast svo góðum dreng.
Borge var hamingjumaður í einka-
lífinu. Hann og Helga voru samhent
hjón og áttu mörg sameiginleg
áhugamál, t.d. garðyrkju. Garður
þeirra er einstaklega fallegur og lit-
skrúðugur og auðsjáanlega hlúð að
hverri plöntu. Það var ekki ósjaldan
að þau komu færandi hendi á vorin
með sjaldgæfar, fallegar plöntur í
garða okkar vinanna. Hjálpsemi
þeirra hjóna var slík, að ef þau grun-
aði að einhverjar framkvæmdir væru
fyrirhugaðar hjá einhverju okkar
voru þau komin til aðstoðar.
Borge hafði unun af að ferðast og
það var mjög fróðlegt og skemmti-
legt að vera með þeim hjónum í ferð-
um jafnt innanlands sem erlendis.
Hann fræddi okkur um jarðsöguna,
plönturíkið og ýmsa sögustaði, enda
víðlesinn og fróður. Andleg málefni
voru honum afar hugleikin. Margar
yndislegar stundir áttum við á heim-
ili þeirra hjóna, þar sem tekið var á
móti okkur með hlýju og gestrisni.
Hann Borge okkar fór alltof fljótt,
hann sem hafði lifað svo reglusömu
og heilbrigðu lífi, en enginn mann-
legur máttur gat ráðið við þann ill-
víga sjúkdóm sem hann átti við að
stríða. Sem við mátti búast tók hann
örlögum sínum af æðruleysi.
Það hefur verið brotið stórt skarð í
vinahóp okkar, en við munum ylja
okkur við góðar minningar um ókom-
in ár.
Guð varðveiti minningu Borge og
blessi og styrki Helgu, dæturnar,
Bryndísi og Jennýju, maka þeirra og
börn.
Hrefna og Gissur,
Jóhanna og Eiríkur,
María og Viðar.
+ .
 
    $   
 *$*
 #

 


  
  
    
#

53,23>2

> *. %@
 +1
:$")("$ '
'&+0 #("/ ".% (1
/
 .

 $ 
 *$*
 #
 3 ."/)6#
(" "1
& .
 

    
0# 1 2 
#
2 $  #$%%"
*(# &("$ #$%%"
'&+0 #("1
/
  .
 
  .

   $    
*
  

,
 % 

,; 2 ")(" %  #$" #$%%"
'&A%% &"/ .% 1
0 .

*$* 
 #
,; 41,; *.&0%(BC
 


$ 

* & / )("$ #$%%"
," ,0" #$%%" + :'" %  ' 
"?%",0" '  * &4") " "#$%%"
()" ,0" #$%%"
( ",0" '  )/ )(":'" %  #$%%"
,0" 4")& ",0" ' 
"  0" '& &+ 0" 1
Mig langar að kveðja Ásu systur
mína með fáeinum orðum. Mér er það
ljósara nú en nokkru sinni fyrr hversu
fátækleg orð eru í raun. Mönnum er
gefin hæfni til að tala og jafnvel
skrifa, en ekki endilega til þess að tjá
sig. Tjá sínar eigin tilfinningar, segja
frá líðan sinni, slæmri eða góðri.
Ég væri hræsnari ef ég héldi því
ÁSA
ÞORKELSDÓTTIR
✝ Ása Þorkelsdótt-ir var fædd í
Reykjavík hinn 29.
júní 1960. Hún lést á
heimili sínu hinn 8.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Kristín J. Einars-
dóttir, f. 18. mars
1927, d. 28. júlí 1995,
og Þorkell Guðvarð-
arson, f. 17. júlí 1921,
d. 22. júní 1988.
Bræður Ásu er þeir
Einar Guðbjartsson
og Elvar Þorkelsson.
Eiginmaður Ásu er
Grímur Hannesson, rafvirkja-
meistari og eiga þau fjögur börn.
Þau eru Kristinn J. Grímsson, f.
14.3. 1978; Ásta Birna Grímsdótt-
ir, f. 20.9. 1984; Heiðrún Ósk
Grímsdóttir, f. 21.10. 1985 og
Hanna Dóra Grímsdóttir, f. 24.8.
1987. Sonardóttir Ásu og Gríms er
Sara Líf, f. 28.4. 1999.
Útför Ásu fer fram frá Grafar-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
fram að samband okkar
Ásu hefði alla tíð verið
mjög innilegt, en við
vorum þó systkin sem
þótti mjög vænt hvoru
um annað.
Aldursmunur var ef
til vill of mikill til þess
að vináttan yrði nokkru
sinni grunduð á jafn-
rétti eða raunsönnum
félagsskap.
Það sem fyrst kemur
upp í hugann er sú
ánægja sem lítið barn
gat veitt óhörðnuðum
unglingi. Ánægjan sem
ég hafði af því að kaupa handa henni
gjafir þegar ég var erlendis. Gleðin
sem það veitti að eiga lítið systkini.
Bæði áttum við Ása okkar björtu
stundir og aðrar myrkar. Oft ræddum
við saman sem fullorðnar manneskjur
um harðneskju heimsins og okkar
eigin misbresti. Stundum létum við
eins og við töluðum af einlægni og
áreiðanlega trúðum við því sjálf. Við
vorum þó bæði of lokuð til þess að
kunna að tjá okkur hvort við annað
þannig að það losaði um eitthvað. Sá
grunur læðist nú að mér, að þessi
hjúpur hafi oft á tíðum orðið Ásu syst-
ur minni bæði þungur og þykkur. Við
vissum oft um ljósið í lífi hennar og oft
veitti hún okkur af því ljósi, en hvað
vissum við um rökkrið?
Ég vil trúa því að Ása geti nú
skynjað að alltaf átti hún vini sem
þótti vænt um hana á fölskalausan
hátt, líka í rökkrinu. Fráfall móður
okkar, sem lést fyrir nokkrum árum,
var Ásu líklega þungbærara en við
skynjuðum þá. Ég bið Guð að styrkja
Grím, eiginmann Ásu, og börnin
þeirra fjögur, og vona að ég geti á ein-
hvern hátt styrkt þau á þeim erfiðu
tímum sem lífið óhjákvæmlega verð-
ur á næstunni.
Ása mín, ég þakka þér fyrir þær
samverustundir sem við áttum, en
hefðu mátt vera fleiri.
Þinn bróðir,
Einar.
Elsku Ása okkar.
Okkur langar að þakka þér fyrir
ánægjulegar stundir sem við áttum
með þér.
Það er sárt að vita að þú sért farin
frá okkur en við vitum það innst inni
að þú ert enn þá hér þótt við sjáum
þig ekki. Það var alltaf ánægjulegt að
koma inn á heimili þitt allt brosandi af
lífi og fjöri. Þú tókst alltaf vel á móti
okkur þegar við heimsóttum dætur
þínar, alveg eins og við værum einar
af fjölskyldu þinni. Við munum
geyma minningarnar um þig í hjarta
okkar. Við munum sakna þín og
gleymum þér aldrei.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt,
og vit til að greina þar á milli.
Við vinkonurnar viljum votta fjöl-
skyldu þinni og vinum samúð okkar.
Hvíl í friði.
Karen Rut Baldursdóttir,
Ólöf Mjöll Guðjónsdóttir,
Tinna Arnardóttir.
Að þú skyldir kveðja
jarðlífið á síðasta degi
ársins 2000 var eitthvað
sem engan grunaði. Að
skrifa þessar fátæklegu
línur til þín, Stefán, er ekki auðvelt.
Margt kemur upp í huga manns en
það sem stendur upp úr er hversu
yndislegur og góður maður þú varst
og ég veit að það eru margir mér
sammála. Það stóð nú aldrei á því að
þú bauðst mann alltaf velkominn
heim í Eyjarnar og alltaf spurðir þú
hvað ég ætlaði að „stoppa“ lengi. Já,
Stefán minn, þín verður sárt saknað
bæði af fjölskyldu og vinum. En
STEFÁN
ERLENDSSON
✝ Stefán Erlends-son fæddist í
Vestmannaeyjum 5.
september 1965.
Hann varð bráð-
kvaddur 31. desem-
ber sl. og fór útför
hans fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 6. janúar.
vinahópurinn er bæði
samheldinn og sterkur
og varst þú einn af
traustustu hlekkjun-
um. Ég mun ætíð
minnast þess að þú
bauðst mér með þér á
síðasta ballið þitt 29.
desember sl. Það er
mér mjög kært í dag.
Við verðum víst að
sætta okkur við það að
við erum ekki eilíf og
ekki getum við ákveðið
örlög okkar. En við
verðum líka að trúa því
að okkar bíður eitthvað gott og fal-
legt á æðri stöðum, ef ekki það tök-
um við það bara með okkur, og það
gerir þú örugglega Stefán.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja þig, Stefán, og þakka þér
ánægjuleg kynni og góða samfylgd,
þú munt lifa í minningu minni. Hitt-
umst á næsta balli, hinum megin, þá
býð ég. Sæll að sinni.
Bryndís.
Það var á gamlársdag sem ég fékk
þessa hræðilegu frétt um að þú vær-
ir dáinn. Þetta gat ekki verið. Þú
varst svo ungur og hraustur maður.
Ég hlakkaði svo til að fara til Eyja 2.
janúar og hitta þig og tvíburabróður
þinn hann Ólaf. Þið „tvibbarnir“ vor-
uð svo skemmtilegir saman. Ég gat
endalaust hlegið að ykkur. Alltaf
þegar ég kom til Eyja röflaði ég um
að fá að keyra bílinn þinn. Þú sagðir
alltaf: Sunna mín, ég skal kannski
leyfa þér að keyra þegar þú ert kom-
in með bílpróf og ég búinn að missa
vitið.
Ég er búin að þekkja þig síðan ég
fæddist og ég þakka guði fyrir að
hafa fengið að kynnast þér. Þú varst
alltaf jafn yndislegur og góður við
mig. Þegar vinahópurinn hittist
hérna heima hjá mömmu og pabba
dansaðir þú alltaf við mig. Ég brosti
alltaf út að eyrum þegar mamma og
pabbi sögðu að þú værir að koma í
heimsókn. Nú verður ekki það sama
að koma til Eyja. Ég mun sakna allra
tuðruferðanna og skemmtananna
með þér.
Megi Guð blessa Ólaf, Ella, Gauju,
önnur systkini og vini. Þín verður
sárt saknað.
Þín
Sunna Sigurjónsdóttir.