Vísir - 17.03.1979, Qupperneq 20

20
i
Laugardagur 17. mars 1979
VÍSIR

HÆ KRAKKAR!
Umsjón: Anna
Brynjúlffsdóttir
uinueöoquöay •$
H.0MeA>)6uqs 'v
II9IS C
Z
uumijaen 'i
:joas
Framan í hvern getum
við rekið út úr okkur
tunguna, án þess að vera
dónaleg?
Hvað er það, sem getur
staðið kyrrt, en gengið
samt?
Hver hef ur f jóra fætur og
bak, en engan likama?
Hvað hefur átta fætur og
syngur oft mjög fallega?
Með hvaða boga er ekki
hægt að skjóta?
Barbara ósk er í sjötta
bekk í öldutúnsskóla,
Hafnarfirði.
Vísismynd:' GVA.
lega mikið um hunda,"
segir hann og baðar út
höndunum.
En þegar hann ætlaði
að sýna henni, hvað hann
vissi ægilega mikið, og
baðaði höndunum út til að
sýna henni það, velti hann
um leið litlu plastblómi
niður af borði. Mamma
Daniels skellihló. Um
kvöldið þóttist Daníel
vera hundaprófessor.
Daginn eftir hljóp hann
til Helga. Hann dinglaði
dyrabjöllunni.
„Kom inn" heyrðist
kallað fyrir innan. Daníel
gekk inn.
„Ert þetta þú, Daníel
litli, ég er inni í eldhúsi.
Komdu, ég kemst ekki
fram."
Daníel fór inn i eldhús.
Þegar hann kom inn, þá
sá hann Dollý liggja á
gólfinu og engjast sundur
og saman. Helgi sat við
hliðina á henni og hélt um
magann á henni, en
togaði um leið eitthvað út
úr maganum á henni.
„ó, er hún að eiga?"
hrópaði Daniel og fleygði
sér á gólfið við hliðina á
henni.
„Já", stundi Helgi af
áreynslunni við að hjálpa
Dollý.
Eftir 2 klukkutima voru
hvolparnir loks fæddir og
búnir að fá að sjúga í
fyrsta skiptið. Helgi f lýtti
sér að vaskinum og fékk
sér að drekka.
„En hvað hann er fall-
egur", sagði Daníel og
horfði á einn af hvolp-
unum, sem voru fimm.
„Jæja, finnst þér það,"
sagði Helgi. „Þú mátt
skira hann."
„Þá skiri ég hann
Snata", sagði Daníel.
„Fyrst þú skírir hann
svona fallegu nafni",
sagði Helgi, „þá máttu
bara eiga hann.
„ó, þakka þér fyrir,
hann er svo fallegur.
Mamma sagði líka í gær,
að ég mætti bráðum fá
hvolp."
Þessi orð voru hrópuð
svo hátt, að Dollý, sem
hafði sofnað, vaknaði. En
rödd Daníels varð snögg
lega blíðari, er hann
lagðist á gólfið og horfði
hugfanginn á svartan og
hvitan hvolpinn sinn.
Andartaki seinna voru
tveir sofandi á gólfinu:
Lítill drengur og hvolp-
urinn hans.
Barbara ósk ólafsdóttir,
öldugötu 7,
Hafnarfirði.
trésmiðurinn hafði gefið
hcnum leikfang síðast.
Þá kom maður gangandi
og hafði hund í bandi.
Þetta var ógurlega falleg
hvít tík. Maðurinn sagði,
að hún mundi eignast litla
hvolpa mjög bráðlega.
Hann sagði Daniel líka,
að tikin héti Dollý.
Manninum leist vel á
Daníel og bauð honum
heim upp á kakó og
kökur.
„Ég skal líka sýna þér
myndir af hundum",
sagði hann. Daníel þáði
boðið með þökkum.
Heima hjá manninum var
mjög fínt, Daniel gekk
um og strauk alla þessu
fínu íbúð. Andartaki
seinna kallaði Helgi, en
svo hét maðurinn, á
Danfel.
„Komdu að drekka og
sjáðu myndirnar mínar."
Daníel gekk inn í
eldhúsið og leit á borðið,
siðan leit hann á Helga og
sagði: „Heyrðu, þetta er
soldið mikið". Það var
lika orð að sönnu. Á
borðinu gat á að líta stóra
könnu af kakó, skál með
rjóma útá, eina stóra
súkkulaðitertu og fullt af
smákökum. „Nei, nei,"
andmælti þessi fullorðni
vinur hans, „ekki ef við
borðum kurteislega".
Þeir borðuðu eins og
aldavinir, hlógu meira að
segja með fullan munn-
inn. Þegar þessu var lokið
fóru þeir að skoða myndir
og Helgi sagði Daníel
mikið um hunda. Mynd-
irnar voru í bók,
flokkaðar niður vel og
vandlega.
Loks þurfti Daníel að
fara, Helgi og Dollý
fylgdu honum heim.
„Komdu nú á morgun,
ef þú mátt," sagði Helgi.
„Já, örugglega",
svaraði Daníel.
„Hvar hefurðu verið,
Daníel minn", spurði
móðir hans, er hann kom
inn, „þú ert vanur að vera
heima, þegar ég kem úr
vinnunni."
„Jaá," sagði Daníel
skömmustulegur, „en
það var bara svo
gaman." Og svo sagði
hann mömmu sinni frá.
„Og nú veit ég svo voða-
Einu sinni var lítill
drengur, sem hét Daníel.
Faðir hans var dáinn, en
móðir hans vann fyrir
heimilinu.
Hann mundi lítið eftir
föður sínum. Það eina,
sem hann mundi var, að
pabbi hans hafði verið
mjög góður og gefið
honum mörg leikföng. Þá
var Daníel vist mjög
rikur. En ekki núna. Alls
ekki. Mamma sagði, að
hún hefði þurft að selja
leikföngin hans til að fá
peninga fyrir mat. Núna
þurfti Daníel að búa til
leikföngin sín sjálfur.
Það var allt í lagi.
Stundum gaf tré-
smiðurinn á horninu
honum lítiltrédýr. Daniel
fannst það voða gaman.
Trésmiðurinn kallaði
hann líka oft litla dreng-
inn sinn. Þá hugsaði
Daníel: „Ég er ekkert
litli drengurinn hans, en
hann hlýtur að halda það,
fyrst hann kallar mig
það." Einu sinni sagði
hann mömmu sinni frá
þessu, en hún bara skelli-
hló.
Einu sinni var Daníel
úti að ganga. Hann var
pínkulítíð leiður, því að
það var soldið langt síöan
I