Morgunblaðið - 13.03.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. MARS 2001 47
✝ Gunnar ÖlvirImsland fæddist í
Óðinsvéum í Dan-
mörku hinn 13. októ-
ber 1986. Hann lést á
heimili sínu í Eiðis-
mýri 20 á Seltjarnar-
nesi hinn 6. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Ómar Ims-
land rafmagnsverk-
fræðingur, f. 1. des-
ember 1956, og
Brynja Björg Braga-
dóttir stuðnings-
fulltrúi, f. 24. des-
ember 1956. Bræður
Gunnars eru: Ragnar Imsland, f.
11. júní 1980, unnusta hans er
Ingigerður Stella Logadóttir, f.
21. ágúst 1978, Birgir Imsland, f.
6. janúar 1984, og
Arnar Imsland, f. 21.
apríl 1992. Foreldar
Ómars eru: Ragnar
Imsland eldvarna-
eftirlitsmaður á
Hornafirði, f. 22.
mars 1936, og Júlía
Imsland umboðs-
maður, f. 25. júní
1937. Foreldrar
Brynju eru. Bragi Þ.
Sigurðsson vélsmið-
ur á Sauðárkróki, f.
11. september 1929,
og Sigurlaug Sveins-
dóttir, f. 3. mars
1934.
Útför Gunnars fer fram frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hvað gerir maður þegar dauðinn
skyndilega ræðst á þann, sem maður
veit ekki betur en eigi heilan manns-
aldur framundan, og hamast á hon-
um af miskunnarleysi í heilt ár áður
en hann endanlega lætur verða af
ætlunarverki sínu, ungan pilt sem
enn á allt ógert og virðist ekki eiga
neinn vanda framundan, aðeins
bjarta framtíð með blómlegu lífi?
Hvar er réttlætið í slíku? Þannig
kom dauðinn í líki ólæknandi
krabbameins Gunnari frænda mín-
um að óvörum, þegar allt virtist í
hinu besta gengi, píndi hann ósekan
og hreif síðan á brott. Maður gerir
reyndar ekkert, því maður getur
ekkert gert gagnvart dauðanum
annað en syrgt og saknað. En maður
reiðist ósjálfrátt og þó mann langi til
að taka ærlega í lurginn á dauðanum,
eins og Egil Skalla-Grímsson forð-
um, þá getur maður það bara ekki og
verður að sætta sig við orðinn hlut og
vona að reiðina lægi.
En hver segir svo sem að náttúru-
lögmálin séu réttlát eða miskunn-
söm? Það eru þau einmitt ekki, þau
eru hörð og köld og fara sínu fram
hvað sem maður gerir eða reynir að
gera. Dauðinn er öllum lífverum lög-
mál. Sorgin sem fylgir í kjölfar hans
er hins vegar ekki jafn köld og hana
má í góðu falli nýta til þess að snúa
hlutunum til betri vegar, þó ekkert
verði leiðrétt til þess sem áður var.
Dauða sérhvers einstaklings fylgir
endir á vissri sögu, sem aldrei verður
aftur snúið til. Við tekur nýr kafli, ný
saga, sem óhjákvæmilega verður
öðruvísi fyrir alla, sem hlut eiga að
máli. En eftir heils árs bið í líkamleg-
um sársauka og vanlíðan og andlegri
óvissu um allt framhald getur dauð-
inn á sinn hátt verið léttir, bæði þeim
sem hlýtur hann og þeim sem eftir
lifa.
Gunnar var búinn að þjást mikið
og þrátt fyrir ungan aldur var hann
sjálfur greinilega farinn að þrá dauð-
ann, bæði sín og sinna vegna og ekki
hræddist hann það sem framundan
var. Það er hreint ótrúlegt að svo
ungur piltur, á fermingarárinu sínu,
skuli verða jafn þroskaður á þessum
stutta tíma, þó hann sé langur að
upplifa hann. Gunnar vissi vel hvert
stefndi en kvartaði ekki og bar sig
jafnan vel. Hann hugsaði um mögu-
leika sína, þessa heims og annars og
virtist meta þá af yfirvegun og var
greinilega búinn að hugsa málin meir
og betur en hann lét flesta vita. Mér
barst kveðja hans fimm dögum fyrir
andlátið og er greinilegt að hann
vissi þá, að ekki var langt eftir.
Hvaðan kom honum sá sálarstyrkur
sem hann réð yfir, styrkur sem jafn-
vel fæstir fullorðnir menn virðast
búa yfir? Þennan veikindatíma naut
Gunnar ómetanlegrar aðstoðar og
umhyggju starfsfólksins á krabba-
meinsdeild Landspítalans. Ekki
reyndist honum sífelld vinátta og
umhyggja séra Sigurðar Grétars
Helgasonar minna virði. Skólafélag-
ar Gunnars sýndu honum mikla vin-
áttu og trausta með heimsóknum,
kveðjum og hvatningum. Allt þetta
létti undir með honum og það fann
hann og þakkaði og lagði sitt á móti
en meðtók ekki af eigingirni.
Gunnar var afar vel gerður piltur,
námfús, greindur og skýr, fljótur að
læra og skilja, og kunni að nota
kunnáttu sína til góðs og þessum
hæfileikum sínum beitti hann sér og
aðstandendum sínum í hag þetta
ótrúlega erfiða ár. Hann komst að
niðurstöðum og stóð við þær. Það er
meira afrek en margur áorkar á
langri ævi. Í þessum unga pilti duld-
ist hetja, sem meiri eftirsjá er í en
orð fá tjáð. Minningin um styrk hans
og yfirvegun hlýtur að verða þeim,
sem eiga á eftir honum að sjá mikil
huggun, en jafn mikill harmur er
það, að fá ekki notið slíkra einstak-
linga lengur. Í þeirri broguðu veröld
sem við búum nú við veitir okkur
ekki af mörgum slíkum, til þess að
vel spilist úr hlutunum og því er hart
að þurfa að horfa á eftir þeim efnileg-
ustu löngu fyrir tíma.
Gunnar átti bæði góða fjölskyldu
og góða félaga og má þeim öllum
vera afrek hans og afstaða huggun
og vonandi leiðir minningin um
hetjulund Gunnars og harmurinn
eftir hann til góðs. Hann kemur ekki
sjálfur til með að leggja þau lóð á
vogarskálar sem annars mátti búast
við, en vonandi verður minningin um
hann vinum hans hvatning til þess að
stuðla að þeim framförum sem hann
sjálfur ekki lengur er fær um að
áorka.
Mikið hefur verið lagt á unga fjöl-
skyldu en öll hefur hún staðist þessa
miklu áraun, bæði foreldrar og
bræður. Hugur bræðranna hefur
verið slíkur, að þetta erfiða tímabil
hefur reynst léttara en ella og hafa
þeir bæði verið bróður sínum og for-
eldrum mikill styrkur þennan ótrú-
lega álagstíma. Samband þeirra við
Gunnar var til fyrirmyndar og hefur
það létt foreldrunum álagið til muna
og sömuleiðis gert Gunnari stundirn-
ar bærilegri, en þær voru vissulega
ekki alltaf auðveldar.
Öllum aðstandendum Gunnars og
vinum votta ég einlæga samúð mína
og vona að úr þeirra harmi spinnist
góðir þræðir sem gott af leiðir.
Páll Imsland.
„Mamma, mér finnst þetta svo
óréttlátt, ég var búinn að biðja svo
mikið fyrir honum Gunnari.“ Þessi
orð eiga svo sannarlega hug minn er
ég hugsa til þriðjudagsins 6. mars
þegar Gunnar Ölvir tapaði stríðinu
sem hann svo hetjulega háði. Auðvit-
að er þetta óréttlátt en svona er lífið,
við getum ekki alltaf skilið hver til-
gangurinn er. Eitt ár er ekki langur
tími en þetta síðasta ár hefur verið
Gunnari erfitt svo ekki sé meira sagt.
Æðruleysið var samt ofar öllu. Það
skipti engu hvenær var spurt um líð-
an hans, hann svaraði ávallt með
sömu setningunni: „Mér líður bara
vel.“ Ekki heyrðist frá honum annað
en að hann væri sprækur og ætlaði
svo sannarlega að spjara sig.
Það kom glögglega í ljós þegar
hann nú rétt í endaðan febrúar var
að velta vöngum yfir því hvernig
hann mögulega gæti eignast loftriffil
því það væri gripur sem gaman væri
að eiga og það átti nú að vera lítið
mál að redda því. Hann var sko ekk-
ert á leiðinni á endastöðina í þessu
jarðlífi.
Það sem stendur uppúr minning-
unni er það hversu ótrúlega honum
tókst alltaf að afla sér peninga og
höfðum við í fjölskyldunni það oft á
orði að hann yrði örugglega stórkall í
viðskiptum þegar hann yrði stór.
Hann tók sig til og gekk í hús og
bauð upp á garðslátt þrátt fyrir að ná
varla upp fyrir handfangið á sláttu-
vélinni og átti orðið fastan viðskipta-
mannahóp aðeins 12 ára gamall.
Honum tókst að selja hluti á betra
verði en hann keypti þá sjálfur. Ein-
hverju sinni var ég stödd á Eiðismýr-
inni og Gunnar kom inn, þá sennilega
tíu ára og var með fulla vasa af ein-
hverjum bréfum sem í var orku-
drykkur sem hann hafði keypt úti í
sjoppu og var nýkominn á markað.
Hann tilkynnti mér það að hann
hefði keypt upp deildina hjá kaup-
manninum og ætlaði nú að selja
strákunum, vinum sínum. Og það
gerði hann og allir trúðu því að
drykkurinn góði fengist ekki á Ís-
landi. Eldri bræður hans fengu lán
hjá honum, að sjálfsögðu með til-
heyrandi vöxtum. Svona mætti lengi
telja.
Gunnar var alltaf á ferðinni og
sjaldan kyrr, duglegur drengur og
hjartahlýr sem sést best á þeim stóra
vinahópi sem umkringir nú fjölskyld-
una. Bekkjarfélagarnir hafa staðið
með honum í veikindunum og standa
nú þétt saman. Minning um góðan
félaga verður aldrei af þeim tekin.
Það er með aðdáun sem við hugs-
um til fjölskyldunnar á Eiðismýrinni.
Dugnaðurinn við að hjúkra Gunnari
heima og hvað stóru strákarnir tóku
mikinn þátt í því. Jafnframt var það
líka mjög dýrmætt að fá að hafa
hann heima í hlýlegu umhverfi og
reyna að láta honum líða sem best.
Þið eruð hetjur í huga okkar.
Elsku Brynja, Ómar, Ragnar,
Birgir og Arnar, við sendum ykkur
sem og öðrum ættingjum Gunnars
Ölvis hugheilar samúðarkveðjur.
Fjölskyldan Fiskhól 11.
Mig langar að þakka þér, kæri vin-
ur, fyrir að vera vinur minn.
Ég er mjög heppinn að hafa
kynnst þér og ég mun sakna þín
mjög mikið. Þú varst tryggur vinur í
raun og varst alltaf þolinmóður,
sama hvað á gekk.
Ég vildi að ég hefði getað þakkað
þér áður en þú kvaddir þennan heim
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman.
Elsku Brynja, Ómar, Ragnar,
Birgir, Arnar og aðrir ástvinir, ég og
fjölskylda mín vottum ykkur dýpstu
samúð.
Ó, hvert fer þú, mitt barnið blítt,
er brosir nú svo milt og hlýtt?
Ó, Guð veit, hvar þín liggur leið,
hann leiði þig um æviskeið.
(V. Briem.)
Helgi Rafn Brynjarsson.
Ég kynntist Gunnari í haust þegar
ég fór að kenna stærðfræði í Val-
húsaskóla. Hann var þá orðinn veik-
ur og ég dáðist að því frá fyrsta degi
hvað hann tók veikindum sínum af
miklu æðruleysi, hann var svo dug-
legur og kvartaði aldrei. Ég held að
börn og unglingar sem verða fyrir
þessari miklu lífsreynslu taki þroska
næstu ára út í einni svipan. Það var
svo gaman að tala við Gunnar, hann
var kominn með aðra lífssýn en ung-
lingar á hans aldri og þorði að tala
um hlutina. Mér þótti líka vænt um
að hann vildi tala um það við mig
hvernig sér liði og hvernig meðferðin
gengi.
Mér eru sérstaklega minnisstæðir
dagarnir áður en Gunnar fór til
London með pabba sínum. Gleðin og
tilhlökkunin var mikil og það var svo
gaman þegar hann sagði mér ná-
kvæma ferðaáætlun feðganna og
sýndi mér hana líka á korti af Lond-
on. Gunnar var líka svo ánægður
daginn sem hann kom með nýja
DVD-spilarann í skólann. Hann
sýndi mér alla eiginleika tækisins í
einni svipan en þó að ég legði mig
alla fram náði ég bara broti af öllum
þeim fróðleik sem hann var búinn að
afla sér um tækið.
Gunnar var svo hlýr og opinn og
átti marga góða vini sem hafa sann-
arlega staðið með honum í veikind-
unum. Ég veit að þeirra missir er
mikill og þeir eiga erfitt með að skilja
tilganginn í því að taka hann frá okk-
ur svona ungan. Við sem eldri erum
eigum líka erfitt með að skilja það,
en minningin um góðan dreng lifir.
Ég sendi foreldrum Gunnars,
bræðrum, ættingjum og vinum mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
vona að Drottinn vaki yfir þeim og
hjálpi þeim að komast yfir þessa
miklu sorg.
Ég bið af hjarta barnavininn góða
að blessa soninn hér í minning ljóða.
Hann lifir áfram blessað ljósið blíða.
Ástvinir hans þeir trúa vona og bíða.
(Hulda)
Ásthildur.
Elsku Gunnar okkar. Við viljum
bara kveðja þig í fáuum orðum hér.
Þú varst frábær strákur og sannköll-
uð hetja, stóðst þig svo vel í gegnum
þessi veikindi þín og varst alltaf svo
brosmildur og jákvæður. Við í skól-
anum dáðumst öll að hörku þinni. Þú
varst maður til fyrirmyndar. En það
er svo innilega erfitt að sætta sig við
að þú sért farinn á annan stað og við
munum sakna þín rosalega. Oft er
það sagt að Guð taki þá bestu til sín
fyrst og andlát þitt undirstrikar það.
Við vitum að þú ert þarna vakandi yf-
ir okkur öllum og einn daginn mun-
um við hittast aftur glöð og brosandi
eins og við eigum eftir að minnast
þín.
Við vottum Brynju, Ómari, Ragn-
ari, Birgi, Arnari og fjölskyldunni
alla okkar samúð.
Þínir kæru vinir,
Arna og Örn.
Elskulegur dóttursonur okkar
andaðist að heimili sínu að morgni 6.
mars. Banamein hans var krabba-
mein. Hetjulegri baráttu hans og
fjölskyldunnar er lokið, baráttu sem
stóð í eitt langt ár.
Gunnar Ölvir var fallegur dreng-
ur, sviphreinn, broshýr og einkar
blíðlyndur.
Hann var í meðallagi hár, grannur
og dökkur yfirlitum. Mestan svip á
andlitið settu augun, dökk og tindr-
andi, brúnkjörnuð og sló á þau græn-
leitum blæ.
Hann var dagfarsprúður en þó
engan veginn skaplaus, gat verið
stífur á meiningunni. Hann stundaði
íþróttir, fótbolta og sund. En eftir
því sem honum óx kraftur og þroski
langaði hann að takast á við meira.
Eftir að skóla lauk sumrin 1998 og
1999 auglýsti hann að hann tæki að
sér að slá og snyrta lóðir fyrir Sel-
tirninga. Hann hafði nóg að gera og
fékk þá einhvern vin sinn með sér því
hann var vinmargur. Oftast var það
hans besti vinur, Palli. Kom það vel
fram í veikindum hans hve góða og
trausta vini hann átti.
Kæru foreldrar og bræður. Við
vitum að nú er þjáningum hans lokið
og biðjum Guð fyrir hann og um
hjálp til ykkar á þessari kveðju-
stund. Og það er trú okkar að bænin,
minningarnar og tíminn hjálpi ykkur
að lifa með sorginni.
Við vitum að hópurinn sem tók á
móti honum var stór og þar hefur
verið fremstur í flokki móðurbróðir
hans og hann mun leiða nafna sinn
styrkri hendi um ljóssins lönd.
Lífið hefur hendur kaldar,
hjarta ljúfur minn.
Allir bera sorg í sefa,
sárin blæða inn.
Tárin falla heit í hljóði,
heimur ei þau sér.
Sofna, vinur, svefnljóð
meðan syng ég yfir þér.
Þreyttir hvílast, þögla nóttin
þaggar dagsins kvein.
Felur brátt í faðmi sínum
fagureygðan svein.
Eins og hljóður engill friðar
yfir jörðu fer.
Sof þú væran, vinur,
ég skal vaka yfir þér.
(Kristján frá Djúpalæk)
Amma og afi á Sauðárkróki.
GUNNAR ÖLVIR
IMSLAND
 Fleiri minningargreinar
um Gunnar Ölvi Imsland bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
ERFIDRYKKJUR
STÆRRI OG MINNI SALIR
Borgartún 6 ehf., sími 561 6444
Fax 562 1524 Netfang borgaris@itn.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.