Morgunblaðið - 21.07.2001, Blaðsíða 32

✝ Sigurjón Sigurðs-son fæddist 25.
ágúst 1923 í Hvammi í
Skaftártungu. Hann
varð bráðkvaddur á
Borgarfelli í Skaftár-
tungu að morgni
sunnudagsins 15. júlí.
Foreldrar Sigurjóns
voru Sigurður Gests-
son frá Ljótarstöðum,
f. 12.12. 1884, og Sig-
ríður Sigurðardóttir
frá Hvammi, f. 17.6.
1895. Sigurjón var
næst yngstur
Hvammssystkinanna sem eru
Bárður, Katrín Hildur og Björn,
sem er látinn. Sigurjón hóf búskap
á Borgarfelli árið 1961 með eftir-
lifandi sambýliskonu sinni, Sigur-
björgu Vigfúsdóttur, f. 2.6. 1938.
Hún er dóttir Vigfúsar Sæmunds-
sonar frá Borgarfelli og Rósu
Björnsdóttur frá Engidal í Mýrdal.
Börn Sigurjóns og Sigurbjargar
eru fjögur: 1) Róbert. 2) Sigfús,
sambýliskona hans er Lilja Guð-
geirsdóttir, börn þeirra eru Hildur
sem lést á fyrsta ári
og synirnir Bergur og
Gestur. 3) Haukur,
kona hans er Herdís
E. Gústafsdóttir og
börn þeirra eru Heim-
ir Freyr, Hugi Þór og
Ketill Heiðar. 4) Sig-
ríður, sambýlismaður
hennar er Örn Guð-
mundsson.
Sigurjón ólst upp í
Hvammi við almenn
bústörf en fór
snemma að vinna fyr-
ir sér í vinnumennsku
og við önnur störf þar eystra. Vet-
urna 1945-1947 stundaði hann
nám við Bændaskólann á Hvann-
eyri. Eftir það vann hann við ýmis
störf á Suðurlandi og í Reykjavík
um nokkurra ára skeið en fluttist
aftur að Hvammi árið 1958. Sig-
urjón og Sigurbjörg bjuggu á
Borgarfelli frá 1961 til 1995, er
þau fluttu að Háengi 11, á Selfossi.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Grafarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Á Fjallabaki er fjallasýn
frábær, glatt þegar sólin skín.
Fannst mjer göfug þá fylgdin mín:
fjöllin klædd öll í rykkilín.
Frá Búlandsseli’ í býti eg fór,
og bruddi mjelin þá glaður jór.
(Grímur Thomsen.)
Sigurjón Sigurðsson fæddist og
ólst upp í sveitinni er liggur að þeim
fjöllunum sem Grímur Thomsen er
að yrkja um í kvæðinu Á Fjallabaki.
Okkur sem þar höfum alist upp
finnst hún fallegasta sveit í heimi
með sínum ávölu ásum, giljum og
mýrardrögum og í fjarska há fjöll og
hvítur kollur Mýrdalsjökuls en sést
til sjávar að sunnan. Í Hvammi þar
sem Sigurjón átti sín æsku- og ung-
dómsár, blasir við grátt hraun og
beljandi jökulvatn sem minnir mann
á ofurkraft náttúrunnar og hverful-
leik lífsins. Á æskuárum hans var
lífsbaráttan í afskekktri sveit ekki
alltaf auðveld, þá þurftu allir, börn
sem fullorðnir, að leggja sitt af
mörkum. Sigurjón vandist því
snemma að vinna hörðum höndum
og það viðhorf fylgdi honum alla ævi,
að ekki tjóir að leggja árar í bát þó
stundum sé erfitt að róa. Hann flutt-
ist burt úr sveitinni ungur maður,
sjálfsagt fullur af ævintýraþrá eins
og tilheyrir um unga menn og konur,
hann vildi freista gæfunnar á ókunn-
um slóðum. En alltaf hélt hann
tengslunum við sveitina sína og ég
man sem barn að mér fannst hann
voða flottur þegar hann kom í heim-
sókn, það var yfir honum einhver
annar blær, annað fas, önnur fram-
koma en ég var vön og svo átti hann
líka fínan jeppa. En lífið er marg-
slungið og ungi maðurinn sem fór
burt til að finna ævintýrin í borginni
snéri aftur í sveitina sína eftir
nokkra fjarveru. Og þar í sveitinni
fallegu fann hann ástina sína og lífs-
förunaut hana Siggu systur mína,
þar settist hann að, stofnaði heimili
og hóf sinn búskap. Þar eignaðist
hann börnin sín fjögur og bjó sínu
búi þar til hann ákvað að söðla aftur
um og flytja burt úr sveitinni í annað
sinn, þegar tími var kominn til að
unna sér hvíldar frá bústörfum og
amstri. Og nú ert þú farinn í þína síð-
ustu ferð, Sigurjón, ég er tæplega
farin að trúa því enn. Ekki nema
hálfur mánuður síðan ég var með
ykkur Siggu á gangi um hagann og
heiðarlöndin í sveitinni. Það var
skemmtilegt, þú þekktir svo vel
þetta umhverfi, vissir nöfnin á hverri
hæð og laut, hverju fjalli og dal og ég
sem aldrei hef kunnað þessi nöfn
fann allt í einu að það skiptir máli að
landslagið heiti eitthvað. Þú skoðaðir
líka hvernig svörtu moldirnar eru
smátt og smátt að verða grænar.
Uppgræðsla landsins var eitt af þín-
um áhugamálum og þú lagðir þitt af
mörkum til þess. Þess má nú sjá
merki á moldunum í kring um Borg-
arfell sem áður tóku sig á loft í norð-
anrokinu og lituðu himininn brúnan,
þær eru nú óðum að fá á sig grænan
lit og hreyfast ekki þótt hann blási af
norðri. Talandi um norðanáttina þá
minnist ég þess hversu ótrúlega
glöggur þú varst að spá í veðrið.
Stendur á hlaðinu, horfir á skýin,
hlustar á vindinn og önnur náttúru-
hljóð sem annarra eyrum var
ómögulegt að nema og ákveður að
það muni rigna á morgun, hvað sem
veðurstofan segir. Því ekki um annað
að ræða en hirða heyið, þó svo það
kosti vinnu fram á miðja nótt, og viti
menn þú hafðir oftast rétt fyrir þér.
Þú kunnir líka að segja manni sögur
af mönnum og málleysingjum sem
tengdust þessu landi sem þú þekktir
eins og lófan á þér. Já, það fór ekki
milli mála að þér þótti vænt um þetta
land, þessar heiðar og fjöll, þessa
endalausu víðáttu og kyrrð, hér lágu
þínar rætur, hér inntir þú þitt ævi-
starf. Það sem var þér mikilvægast í
lífinu var fjölskyldan þín, hún Sigga
og börnin ykkar. Fyrir þeim barstu
ósvikna umhyggju og ég held að þau
hafi verið þér allt. Stundum spjöll-
uðum við um krakkana þína og þú
varst yfirleitt ánægður með þau,
auðvitað gerðu þau stundum vitleys-
ur að þínu mati, en það var ekki stór-
vægilegt, hamingja þeirra og vel-
gengni var þín gleði, þín laun fyrir
stundum erfiða lífsbaráttu. En þú
áttir líka mikið að gefa öðrum sem
þú hittir á lífsleiðinni, hvort sem það
voru skyldir eða óskyldir. Ekki fór-
um við Óli varhluta af þeim gjöfum.
Á hverju sumri í tíu ár, frá því hann
var fjögurra ára, var Óli hjá ykkur í
sveitinni og þar var hann sem einn af
ykkur, alltaf velkominn hvernig sem
á stóð. Hjá ykkur í sveitinni kynntist
hann mörgu því sem orðið hefur hon-
um gott veganesti á lífsleiðinni. Það
var líka alltaf til pláss fyrir mig þeg-
ar ég kom í heimsókn og alltaf fékk
maður þá tilfinningu að maður væri
aufúsugestur. Fátækleg orð segja
lítið um hversu ómetanleg sú aðstoð
var sem þið veittuð okkur og aldrei
verður hún að fullu þökkuð. Erfitt
væri að koma tölu á alla þá sem þegið
hafa gott af ykkur Siggu, alltaf var
hús ykkar opið fyrir gestum og ekki
voru fáar stundirnar sem þú eyddir
til að spjalla við gesti, þótt yfrið nóg
væri að gera í búskapnum. Já, þeir
eru margir sem setið hafa við eldhús-
borðið á Borgarfelli og þegið góð-
gjörðir ykkar Siggu og notið þess að
eiga við ykkur spjall.
Á seinni árum þegar þú fórst að
hafa meiri tíma eyddir þú löngum
stundum við lestur og hafðir gaman
af að velta fyrir þér sögu landsins og
fólksins í landinu allt frá upphafi
byggðar. Við ræddum stundum sam-
an um þessa hluti eða öllu heldur
sagðir þú mér frá því sem þú hafðir
lesið og verið að velta fyrir þér. Þú
reyndir líka stundum að fræða mig
um ættir mínar og annarra, því mið-
ur oftast án mikils árangurs og nú
hef ég engan Sigurjón til að spyrja
um ættir og uppruna þessa eða hins.
Vegir skipast. – Allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lífið arma breiðir,
öðrum dauðinn rjettir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag,
allt þó saman knýtt sem keðja,
krossför ein, með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið,
stórt og smátt er saman bundið.
(Einar Benediktsson.)
Þegar þú komst í sveitina í byrjun
júlí var það ætlunin ykkar Siggu að
dvelja nokkrar vikur í ró og næði í
litla húsinu þar sem ykkur leið svo
vel. En enginn ræður sínum nætur
stað og þú lagðir upp í þína síðustu
ferð af hlaðinu á Borgarfelli á sunnu-
dagsmorgni þ. 15. júlí, hlaðinu þar
sem þú áður áttir svo mörg spor. Hér
skilur því leiðir og ekki annað eftir en
þakka fyrir sig, kveðja og óska góðr-
ar ferðar. Kæri Sigurjón, þú reyndist
mér alltaf góður vinur sem ég gat
leitað til og ég mun sakna þessa vin-
ar, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elsku Sigga, Róbert, Sigfús,
Haukur, Sirrý og fjölskyldur, megi
minningin um góðan mann vera ykk-
ur huggun í sorginni.
Guð veri með ykkur öllum.
Kolbrún Vigfúsdóttir.
Elsku pabbi, mig langar til að
minnast þín í fáeinum línum. Langt
er nú síðan ég hef skrifað þér bréf,
ekki síðan ég var lítil stelpa í sveit-
inni og þú á spítala, þá voru aðal-
fréttirnar um hvernig húsdýrin
döfnuðu.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar um þig sem leita á hugann og
ylja manni um hjartaræturnar.
Aldrei mun ég gleyma hvernig þú
tókst á móti manni í hvert skipti sem
maður kom í heimsókn til ykkar
mömmu. Þú komst í dyrnar um leið
og maður steig út úr bílnum, brostir
þínu hlýja fallega brosi og umvafðir
mann með væntumþykju þinni.
Ég minnist þess vel hvað það var
gott að leita til þín þegar mikið var í
húfi. Þú varst alltaf tilbúinn að veita
þann stuðning og þá hvatningu sem
á þurfti að halda þannig að allar
áhyggjur hurfu eins og dögg fyrir
sólu. Ég veit þér líður vel þar sem þú
ert núna. Þín verður sárt saknað.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Pabbi minn, vertu sæll og bless-
aður og hafðu það gott hvar sem þú
ert.
Kveðja
Sigríður.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(H. Pétursson.)
Góði Guð, þakka þér fyrir að hafa
gefið okkur svona góðan afa eins og
afi á Selfossi var. Við vitum ekki af
hverju þú tókst hann frá okkur núna
en vonandi læturðu honum líða vel
hjá þér. Góði Guð, passaðu afa vel og
hjálpaðu okkur öllum að muna hann
alla tíð.
Heimir, Hugi og Ketill,
Seljatungu.
Elskulegur bróðir minn er nú fall-
inn frá. Margs er að minnast og hug-
urinn leitar aftur til æskuáranna er
við systkinin vorum lítil börn í
Hvammi. Þótt brauðstritið á þeim
tíma væri oft erfitt gátum við börnin
alltaf fundið okkur tíma til leikja, þá
var hlaupið um móa og engi í útilegu-
mannaleik eða bjástrað við búskap-
inn sem samanstóð af kindakjálkum
og -hornum. Þetta var nú enginn
kotbúskapur hjá okkur systkinun-
um. Hestarnir skiptu mestu máli í
búskapnum og eftir að Bárður bróðir
og Guðjón uppeldisbróðir höfðu
kveðið upp gæðingadóma var þeyst
af stað á gæðingunum. Mörgum ár-
um síðar þegar ég var gift kona í
Reykjavík dvaldist Sigurjón ásamt
Bjössa bróður hjá okkur hjónunum í
nokkur ár. Mikill vinskapur var
ávallt milli Oliverts mannsins míns
og Sigurjóns. Þetta voru góðir tímar
þar sem ungir og kröftugir fjörkálfar
kenndu litlum systursyni hnefaleika
til þess að lúta ekki í lægra haldi fyr-
ir vinkonunum. Á erfiðum stundum
var Sigurjón alltaf boðinn og búinn
að veita styrk og stuðning og hjálp-
aði hann mér mikið í veikindum og
við andlát lítillar dóttur minnar.
Eftir þessa dvöl fyrir sunnan fór
Sigurjón aftur austur og hitti þar
Siggu, sinn góða lífsförunaut. Ynd-
islegri konu hefði hann ekki getað
hitt, þau bættu hvort annað upp og
áttu miklu barnaláni að fagna. Alla
sína búskapartíð bjuggu þau á Borg-
arfelli. Alltaf var gott að heimsækja
þau, ekki eingöngu vegna kræsing-
anna heldur einnig vegna viðmóts-
ins. Hlýja og væntumþykja hans og
lífsgleðin og kátínan sem einkennir
Siggu. Alla tíð hefur Sigurjón bróðir
minn og fjölskylda hans á Borgarfelli
skipað stóran sess í mínu lífi og fjöl-
skyldunnar. Samverustundirnar
ógleymanlegar og hann átti mikinn
þátt í að ráðist var í byggingu sum-
arbústaðar okkar í Skaftártungu.
Það sem einkenndi bróður minn var
umhyggjusemi, traust, vinátta og
hjálpsemi. Umhyggja hans var eins
og smyrsl á sárin er ég dvaldist fyrir
austan ásamt sonardóttur minni eft-
ir fráfall eiginmanns míns. Þá var
Sigurjón eins og alltaf boðinn og bú-
inn að hjálpa og síðustu samskipti
hans við fjölskylduna mína ein-
kenndust af þessari hjálpsemi og
vináttu er hann aðstoðaði sonardótt-
ur mína þegar bíll hennar bilaði við
túnfótinn á Borgarfelli.
Ég kveð þig vinur og bróðir.
Elsku Sigga og fjölskylda, ég bið
ykkur blessunar Guðs og hann styrki
ykkur í þessari miklu sorg.
Katrín Hildur.
Sigurjón Sigurðsson föðurbróðir
okkar er látinn. Hann hefði orðið 78
ára hinn 25. ágúst næstkomandi.
Sigurjón og Sigga bjuggu lengst af á
Borgarfelli í Skaftártungu sem við
köllum gjarnan sveitina okkar þar
sem föðurfjölskyldan á rætur sínar.
Sigurjón var næstyngstur fjögurra
systkina. Elstur er Bárður, þá Katr-
ín Hildur, Sigurjón og Björn, en þau
voru alin upp í Hvammi í Skaftár-
tungu. Björn faðir okkar og Sigurjón
voru afar nánir þann tíma sem þeir
báðir lifðu en faðir okkar lést langt
um aldur fram árið 1986. Það var líka
alltaf eitthvað í fari Sigurjóns sem
minnti okkur systurnar svo sterk-
lega á föður okkar. Eftir að faðir
okkar lést öðlaðist nærveran við Sig-
urjón nýja merkingu. Sigurjón
frændi var ljúfur og hlýr maður. Sér-
stakt í fari hans voru stríðnisleg aug-
un og glettnislegt brosið sem aldrei
var langt undan. Hann var þó fastur
á skoðunum sínum og sérstaklega
þegar um var að ræða eitthvað sem
tengdist búskaparháttum eða
bændapólitíkinni.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
okkar systranna að koma heim í
sveitina eins og við kölluðum það, þó
svo að við hefðum aldrei búið þar,
heldur verið aldar upp í þéttbýlinu.
En það var eitthvað við sveitina sem
alltaf togaði í okkur. Fiðringurinn
byrjaði snemma á vorin og eftir-
væntingin eftir því að komast austur
dró oft hugann frá flestu öðru. Við
fórum þangað á hverju vori ásamt
afa okkar en hann dvaldi í þéttbýlinu
á veturna og fór síðan í sveitina yfir
sumarið. Við kölluðum þessar ferðir
á vorin „að skila afa í sveitina“. Sig-
urjón vann alla tíð mikið við búskap-
inn, enda þess full þörf í þessari sveit
þar sem landgæði eru ekki mikil.
Þrátt fyrir mikla vinnu og annir á
sumrin vantaði ekki mótttökurnar
hjá þeim Siggu og Sigurjóni. Að
sveitasið var jafnan veisla á borðum
og rjómapönnukökurnar hennar
Siggu með heimagerða rjómanum
munu seint gleymast.
Sigga og Sigurjón eignuðust fjög-
ur börn, Róbert, Sigfús, Hauk og
Sigríði. Sigfús, sá næstelsti í röðinni,
tók við búskap á Borgarfelli fyrir
nokkrum árum en þá fluttu Sigga og
Sigurjón á Selfoss. Þau voru þó alltaf
með annan fótinn í sveitinni og höfðu
ásamt Róberti elsta syni sínum ný-
lega lokið við að endurbyggja gamla
bæinn á Borgarfelli sem íveruhús
þar sem þau gætu sem best notið
nærveru við sveitina sem ól þau. Að
heimsækja þau hvort heldur sem var
í gamla bæinn á Borgarfelli eða
heimili þeirra á Selfossi var ekki
síðra en heimsóknirnar að Borgar-
felli í gamla daga og viðtökurnar allt-
af jafn elskulegar.
Kæra frændfólk, við biðjum æðri
máttarvöld að gefa ykkur styrk og
blessun á þessum erfiða tíma.
Margrét, Sigríður og Hanna
Björnsdætur og fjölskyldur.
Þegar mér barst sú frétt að elsku-
legur frændi minn og vinur, Sigurjón
Sigurðsson frá Borgarfelli, væri lát-
inn fannst mér um stund að tíminn
stæði í stað.
Hvernig mátti það vera að maður
sem hafði verið svo nátengdur mér
og minni fjölskyldu væri allur, þegar
heilsa hans virtist vera að snúast
honum í vil.
Elskulegi vinur, þú hafðir gengið í
gegnum erfiða lífsbaráttu þar sem
fara saman líkamlegar þjáningar og
erfið lífsbarátta sem bóndi.
Aldrei kvartaðir þú um þau veik-
indi sem hrjáðu þig og hafa eflaust
fylgt þér frá barnæsku.
Það væri ekki að undra að erfið
lífsbarátta og stöðugur líkamlegur
verkur hafi sett mark sitt á þig.
Það er gott að eiga góðan að þegar
sorgin hrjáir mann. Það henti þann
er þetta skrifar að missa föður sinn
um aldur fram, föður sem var ein-
stakur og hjartahlýr og góðvinur
þinn. Mikið reyndist þú mér og fjöl-
skyldu minni vel á þeirri erfiðu
stundu og verður það seint þakkað
með orðum.
Það eru margar heimsóknir sem
ég hef komið í til þín og fjölskyldu
þinnar að Borgarfelli, gestrisnin var
með eindæmum og bar heimilið vott
um hlýhug og kærleika, snyrti-
mennsku og mikla virðingu fyrir
náttúrunni.
Þú varst ríkur maður, vinur minn,
maður sem á jafn yndislega sam-
býliskonu og þú er ríkur, maður sem
á jafn yndisleg og heiðarleg börn er
ríkur. Við munum eiga yndislegar
minningar um þig sem minna okkur
á afrek þín í lífinu.
Ég var svo heppinn á yngri árum
SIGURJÓN
SIGURÐSSON
MINNINGAR
32 LAUGARDAGUR 21. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ