Morgunblaðið - 21.07.2001, Síða 33

mínum að fá að dveljast hjá þér og
fjölskyldu þinni í nokkur sumur sem
vinnumaður og frá þeim tíma hefur
ávallt verið sterk taug á milli okkar
sem aldrei slitnaði, sú taug styrktist
enn frekar þegar ég eignaðist fjöl-
skyldu. Þú reyndist sambýliskonu
minni vel og voru þið mestu mátar,
einnig börnum mínum eins og þú
værir afi þeirra.
Margar samverustundirnar höf-
um við átt saman, þú varst mjög
fróður maður og þekking þín á Ís-
lendingasögunum var með eindæm-
um, þú hjálpaðir mér og leiðbeindir
sem faðir væri og mun ég ávallt
minnast ráða þinna.
Þegar horft er til baka og minn-
ingarnar hrannast upp í huga manns
um góðan dreng, sem fallinn er frá,
sækir að mér mikill söknuður og
leiði, en lífið heldur áfram og það ylj-
ar mér að geta þrátt fyrir mikinn
söknuð rifjað upp allar þær dásam-
legu stundir sem við áttum saman.
Þó fallinn sé frá góður drengur
mun minning hans lifa.
Ein eftirminnilegasta samveru-
stundin var fyrr á þessu ári er við
fórum saman akandi frá Akureyri til
Selfoss eftir enn eina aðgerðina sem
þú máttir þola þar. Þú hafðir á orði
að nú yrði ég að vara mig á þér því
bráðlega gætir þú hlaupið mig uppi
því aðgerðin hefði heppnast svo vel.
Við þökkum þér, elskulegi frændi
og vinur, fyrir samverustundirnar
sem við áttum með þér og munun
varðveita minninguna um þig í
hjarta okkar.
Elsku Sigga, Róbert, Sigfús,
Haukur, Sirrý og fjölskyldur, megi
Guð varðveita ykkur og styrkja.
Rikard, Steinunn og börn.
Andlát kærs vinar og frænda bar
óvænt að og var mér harmafregn.
Frá þeirri stundu hafa minningar
flögrað um hugann.
Ég átti því láni að fagna að dvelja
með Sigurjóni frænda um lengri og
skemmri tíma um ævina. Fyrst í
Granaskjóli, en Sigurjón þá ungur
maður leigði herbergi á heimili for-
eldra minna, en síðar í sveitinni. Á
þeim árum gaf Sigurjón sér tíma til
að gantast við ungan mann. Ég
minnist stríðni hans og glettni. Enn
eru mér minnisstæð áflog okkar og
galsi. Hann leyfði mér ávallt að sigra
að lokum. Mikið var ég þá stoltur og
montinn. „Sástu frændi, þetta gat
ég!“ Þrátt fyrir ýmis prakkarastrik
sem hann varð fyrir af minni hálfu
(búinn að koma Willys-jeppanum
niður hálft Granaskjólið á startaran-
um, hirðandi 5 aurana úr bauknum)
minnist ég þess ekki að hann hafi
nokkurn tímann tekið í lurginn á
mér, þrátt fyrir að unnið hafi verið til
þess í þó nokkur skipti.
Ég er þakklátur fyrir þennan tíma
og þær minningar sem ég á frá þess-
um árum. Seint verður ofmetið upp-
eldislegt gildi þess að eiga samleið
með góðu fólki á uppvaxtar- og mót-
unartíma.
Þegar Sigurjón tók ákvörðun um
að flytja aftur í sveitina (gæfuspor
því þar fann hann Siggu sína) var
hans sárt saknað af drengstaula.
Sem betur fer týndi ég ekki vini
mínum. Ég hef fylgst með honum í
gegnum stóran hluta lífsins. Þegar
hann fann ástina í sínu lífi og upp-
vexti barna hans og barnabarna.
Ég er þakklátur fyrir þann áhuga
sem hann ávallt sýndi mér og minni
fjölskyldu.
Ég minnist hans og Siggu veifandi
úti á hlaði á Borgarfelli þegar gestir
voru kvaddir, því enginn fór frá þeim
bæ án góðrar kveðju og óska um far-
arheill.
Þökk fyrir hangikjötssendingarn-
ar sem bárust mér fyrir jólin í fleiri
ár þegar heimþráin sótti á er ég var í
framhaldsnámi erlendis. Þá var gott
að finna hlýja strauma frá vinum
heima á Íslandi.
Fastur fyrir í skoðunum og skap-
mikill en sanngjarn og heiðarlegur,
dugmikill og framsýnn, ljúfur og
hjálpsamur, slíkur maður var Sigur-
jón frændi.
Að leiðarlokum þakka ég kærum
frænda samferðina og vináttuna.
Hans er nú sárt saknað.
Ég sendi fjölskyldu hans mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Örn Thorstensen.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. JÚLÍ 2001 33
✝ RagnheiðurMarkúsdóttir
fæddist á Landspítal-
anum í Reykjavík 17.
september 1954. Hún
lést í Sjúkrahúsi Suð-
urlands 16. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Markús
Þorkelsson, f. 6.6.
1918, og Margrét
Öfjörð Magnúsdóttir,
f. 5.6. 1923, búsett á
Eyrarbakka. Ragn-
heiður kynntist 1971
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Helga
Ingvarssyni, skipstjóra og núver-
andi starfsmanni Hafrannsókna-
stofnunar, f. 15.6. 1950, og giftu
þau sig í Eyrarbakkakirkju 20.
janúar 1973. Þau eiga fjögur
börn, Kjartan Þór, f. 15.9. 1971,
Gunnar Örn, f. 25.10.
1972, Ómar Vigni, f.
26.4. 1980, og Guð-
rúnu Öldu, f. 28.6.
1984, sem öll eru bú-
sett í heimahúsum.
Systkini Ragnheið-
ar, sammæðra, eru:
Þórarinn Öfjörð Sig-
urðsson, f. 25.6.
1942, Kjartan Sig-
urðsson, f. 23.8.
1943, d. 16.10. 1972,
og Sveinn Ármann
Sigurðsson, f. 6.10.
1944. Alsystkini
Ragnheiðar eru:
Þorkell Heimir, f. 15.11. 1950,
Magnús Öfjörð, f. 3.10. 1958, og
Kolbrún, f. 13.9. 1966.
Útför Ragnheiðar fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Okkur langar að minnast í nokkr-
um orðum hennar Ragnheiðar, syst-
ur okkar og mágkonu.
Ragnheiður fæddist í Reykjavík
17. september 1954 og ólst upp í
Vallarhjáleigu í Gaulverjabæjar-
hreppi, hjá foreldrum sínum þeim
Markúsi og Margréti til fjögurra ára
aldurs en þá flytja foreldrar hennar
að Gerðum í sömu sveit og elst hún
þar upp til sautján ára aldurs, er hún
kynntist eftirlifandi eiginmanni sín-
um Helga Ingvarssyni. Þau byrja
sinn búskap á Selfossi í Smáratúni 14
í kjallaranum hjá föðursystkinum
Ragnheiðar, þeim Þorgerði og Þóri,
síðan flytjast þau 2 ár til Vestmanna-
eyja og koma svo aftur á Selfoss en
1978 flytjast þau á Eyrarbakka þar
sem þau hafa búið síðan.
Helgi var lengst af á sjónum og það
kom því í hlut Ragnheiðar að bera
þungan af heimilisstörfum og barna-
uppeldi eins og sjómannskvenna er
siður, en ekki lét hann sitt eftir liggja
þegar hann var heima og saman
komu þau börnunum sínum öllum vel
til manns eins og glöggt má sjá.
Spor þeirra systkinanna eru þung
núna er þau sjá á eftir móður sinni
sem aldrei af þeim leit í dagsins önn
og hafði alltaf tíma fyrir þau. En þau
eru samstillt og dugleg eins og þeir
einir eru sem treyst er og vilja vera
traustsins verðir.
Ragnheiður og Helgi voru höfð-
ingjar heim að sækja og söknum við
þess nú að þær heimsóknir voru ekki
fleiri, en þegar fólk er ungt finnst
manni alltaf að tíminn sé nógur og
ekki óraði okkur fyrir því að Guð
þyrfti að taka hana svona fljótt frá
okkur.
Ragnheiður átti við erfiðan sjúk-
dóm að stríða sem fyrst gerði vart
við sig 1996 og virtist bjart í fyrstu
um bata, en síðastliðið ár er búið að
vera henni mjög erfitt og hafa Helgi
og börnin staðið við hlið hennar af
þeirri alúð sem þeir einir geta sem
elska mikið og gat hún verið heima
lengst af, en það var það sem hún
þráði mest. Nú er því mikla stríði
lokið og við vitum að henni líður bet-
ur þar sem hún er núna laus við allar
þjáningarnar og við vitum að hún
fylgist með sínum nánustu þaðan
sem hún er og heldur verndarhendi
yfir fjölskyldunni sinni.
Við biðjum algóðan guð að styðja
og styrkja Helga, börnin þeirra fjög-
ur, foreldra hennar og aðra aðstand-
endur. Fari hún í guðs friði.
Við kveðjum ástkæra systur og
mágkonu með nokkrum ljóðlínum
eftir Huldu:
Hin bláasta fjóla fyrr þú varst
í föður þíns laukagarði,
þá angan og fegurð í æsku barst,
sem óskelfd til himins starði.
Það yndi er fölnað, en yfir því rís
nú elskunnar minnisvarði.
Þín bros voru sæt, eins og sólgeislinn þýð
og sumar á vöngum þínum
er stormurinn æddi um algræna hlíð
í einveldismætti sínum,
þá bliknaði, skalf og beygði fald
það blóm er var fegurst sýnum.
Sveinn Ármann, Þorkell
og Ragnhildur.
Kolla hringdi ofan af sjúkrahúsi
um kvöldmatarleytið sl. mánudag og
sagði: „Hún er mjög slæm núna og
ég verð eitthvað áfram.“ Þó að ég
vissi að Ragnheiður gæti kvatt okk-
ur á hverri stundu var þetta samt svo
óraunverulegt. Ég trúði ekki að kall-
ið væri komið. Ragnheiður hafði svo
oft komið öllum á óvart, snúið til
baka og sagt: „Ég á eftir að gera svo
margt að ég má ekkert vera að því að
kveðja núna.“ Þegar Kolla hringdi
síðan og sagði að baráttunni væri
lokið gat ég varla sagt nokkuð, uml-
aði bara eitthvað sem átti að vera
hughreystandi.
Við áttum auðvitað öll að vera
tilbúin, við vissum öll að þetta gat
ekki endað öðruvísi og höfðum rætt
um við hverju væri að búast. Samt er
maður aldrei tilbúinn að sjá á eftir
ástvinum sínum. Jafnvel þó að dauð-
inn geti verið fársjúkum líkn, þá
myndast hnútur inni í manni og
kökkur í hálsinum. Barátta hennar
hafði verið með ólíkindum en samt
kannski eins og við var að búast af
hennar hálfu. Hún mágkona mín var
kjarnakona. Allt hennar fas bar vott
um sterkan, ákveðinn og um leið ein-
staklega glaðlyndan einstakling sem
gleymist engum af samferðamönn-
um hennar. Ragnheiður hafði ríka
réttlætiskennd og mátti ekkert aumt
sjá. Hún stóð fast á sínu og var sjálfri
sér samkvæm.
Kolla var búin að segja mér margt
um stóru systur áður en ég kynntist
henni og var ekki laust við að ég kviði
fyrir að hitta hana. Mér er því afar
minnisstætt hversu vel hún og Helgi
tóku mér við fyrstu kynni. Ég hafði
eiginlega verið mun kvíðnari að hitta
þau en foreldra Kollu, en fyrsta hlát-
urrokan frá Ragnheiði eyddi öllum
kvíða eins og hún hefur reyndar gert
svo margoft síðan. Við Kolla höfum
notið þess margoft hversu Ragn-
heiður var tilbúin að gefa af sér og
leiðbeina okkur við nánast hvert fót-
mál. Fyrsta skírnarveislan okkar:
„Ég skal halda hana fyrir ykkur og
ekki orð um það meir!“ Hún var
börnum mínum meira en bara
„frænka“, hún var „Ragga frænka“,
einhverskonar ofurfrænka sem allir
vildu alltaf vera hjá ef á pössun
þurfti að halda. Glaðværðin og lífs-
gleðin voru engu lík, þótt verið væri
að ræða hin alvarlegustu ágreinings-
mál gat maður alltaf átt von á skoti
frá Ragnheiði sem hleypti úr manni
öllum vindi og maður bara hreifst
með.
Mér finnst eins og Ragnheiður
hafi notið sín best þegar nógu margir
voru samankomnir. Hún var óþreyt-
andi að skipuleggja og halda fjöl-
skylduveislur, s.s. þorrablót, júlefro-
kosta og hin klassísku jóla- og
áramótaboð. Ættarmótin voru henni
afar mikilvæg og þar naut hún þess
að vera samvistum við alla hina
„Lákana“ úr sveitinni sem henni
þótti svo vænt um. Sögurnar af
uppátækjunum í sveitinni voru stór-
kostlegar og alltaf jafn skemmtileg-
ar. Þegar síðan er allt í einu komið að
kveðjustund þá er maður svo lítill,
svo máttvana og svo bitur. Maður er
eigingjarn, maður vill halda áfram að
njóta samvista við þá sem eru manni
mikils virði. Það eru margir sem eiga
bágt við fráfall konu eins og Ragn-
heiðar. Ég á samt ekkert bágt, því að
ég á svo margar góðar minningar og
þær deyja aldrei.
Elsku Helgi, Kjartan, Gunnar,
Ómar og Gugga! Þið eigið alla mína
samúð og ég vona að minningarnar
hjálpi ykkur líka á þessari sorgar-
stundu. Við foreldra, tengdamóður
og systkini Ragnheiðar get ég bara
sagt: „Ég samhryggist ykkur, en þið
nutuð forréttinda að þekkja hana
svona lengi.“
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Agnar.
Frænka mín hefur kvatt eftir
mikla baráttu við illvígan sjúkdóm,
aðeins 46 ára að aldri. Um stund sit
ég hljóð og hugsa til baka til þeirra
stunda sem ég átti þess kost að
kynnast henni betur. Margir hittast
aldrei neitt að ráði innan fjölskyldna
nema þegar komið er saman og hald-
ið ættarmót. Það var einmitt þess
vegna að ég og börnin mín fengu
tækifæri til að hitta Ragnheiði og
fjölskyldu hennar. Það sem ég tók
fyrst eftir í fari frænku minnar var
óþrjótandi kæti og hlátur. Hún
kunni að slappa af og taka ekki sjálfa
sig eða tilveruna of hátíðlega, þegar
tilefni gafst til að slá á léttari strengi.
Vökustundirnar, sem við frænkur úr
ýmsum áttum, vörðum saman við
tjaldvagninn hennar Ragnheiðar, á
ættarmótum undanfarin ár, verða nú
sem skemmtilegustu og dýrmætustu
minningaperlur, fullar af hlátri og
glensi.
Ragnheiður skilur eftir sig fjögur
börn, þrjá syni og eina dóttur.
Greinilegt var við fyrstu kynni að
mjög gott samband var milli hennar
og barna hennar og hún var mjög
stolt af hópnum sínum. Sama mátti
segja um eiginmann hennar Helga
og hana, þau voru augljóslega góðir
vinir og samherjar í lífsins misjöfnu
veðrum. Það var gott að vera í
félagsskap þeirra og kætast, þar
voru allir velkomnir og gestgjafarnir
samhentir um að gleðjast með glöð-
um.
Síðast er ég átti þess kost að hitta
frænku mína, lá hún á spítala eftir
enn eina aðgerð af mörgum. Það eina
sem komst að hjá henni var að kom-
ast sem fyrst heim og fá almenni-
legan fisk að borða, eins og strák-
arnir hennar eru vanir að bera heim
af sjónum. Það var engan bilbug á
henni að finna, þrátt fyrir tvísýnt út-
lit. Hún kunni ekki að bera sig illa
eða kvarta. Eiginmaður hennar,
Helgi, veitti henni allan sinn stuðn-
ing og það hefur örugglega verið
henni ómetanleg huggun og hjálp í
gegnum raunirnar.
Stundum er dauðinn léttir, þegar
öll dagleg tilvera er full af þjáningu
og baráttu. Svo var komið með
Ragnheiði frænku, það var kominn
tími til að hvílast.
En mesta huggunin í mínum huga
er sú að þetta er bara hvíld um
stund, því tíminn er afstæður meðan
við sofum. Kristur hefur sagt í Jó-
hannes 11: 25: „Ég er upprisan og líf-
ið. Sá sem trúir á mig, mun lifa, þótt
hann deyi“ og en fremur í Jóh. 14:
3-4: „Þegar ég er farinn burt og hef
búið yður stað, kem ég aftur og tek
yður til mín, svo að þér séuð einnig
þar sem ég er. Veginn þangað, sem
ég fer, þekkið þér.“ Ég trúi orðum
Krists fullkomlega og treysti því að
hann muni vel fyrir sjá.
Tíminn líður hratt og fyrr en varir
kemur stund endurfunda, tími til að
gleðjast saman og fagna á ný. Þang-
að til getum við öll falið líf okkar,
gleði og sorgir honum , sem sagði,
„komið til mín allir, sem erfiðið og
þunga eruð hlaðnir, því ég mun veita
yður hvíld“. Ég bið Guð að blessa og
hugga fjölskyldu og ástvini Ragn-
heiðar.
Með kærri kveðju frá mér og
börnum mínum,
Þórdís Ragnheiður Malmquist.
„Ragnheiður er dáin, mér þykir
það leiðinlegt!“ Svona fékk ég að vita
að frænka mín væri dáin. Mér leið
illa en samt létti mér, því eftir svona
langa baráttu við krabbamein átti
hún skilið að fá frið og ég veit að hún
fær hann hjá guði, því hún var ein
frábærasta manneskja sem ég
þekkti. Hún var alltaf ánægð og gat
alltaf hlegið að öllu og ég heyri
ennþá hláturinn hennar, hvernig
hann gat látið alla vera glaða í kring-
um hana.
Ragga frænka var alltaf til í að
passa mig þegar ég var minni, mér
leiddist aldrei því hún fann alltaf upp
á einhverju sem ég gat gert og oftast
fékk ég að gera hvað sem ég vildi.
Það sem ég á alltaf eftir að muna er
hvað hún var ánægð þegar við flutt-
um aftur til Íslands frá Danmörku
og svo sagði hún bara um síðustu jól:
„Rosalega er gott að þið komuð aftur
heim!“ Hún er komin heim núna, því
hvar annars staðar á engill að vera
nema í himnaríki.
Ég sakna þín, Ragga, en ég sé þig
aftur hinumegin eftir einhvern tíma.
Guðjón.
Elsku vinkona. Okkur langar til að
þakka þér fyrir allar samverustund-
irnar í gegnum árin. En þær voru
margar, útilegur og utanlandsferðir,
en eina slíka fórum við í desember til
að halda upp á afmæli maka okkar og
tengdamóður þinnar. Það var ynd-
isleg ferð, við hefðum viljað fara
margar slíkar ferðir í viðbót. Heyra
hlátur þinn og brandara, því þú hafð-
ir húmorinn í góðu lagi.
Brottför þín kom alltof snemma,
við áttum eftir að gera svo margt
saman. En vegir Guðs eru órannsak-
anlegir. Kannski eigum við eftir að
fara slíkar ferðir seinna er við hitt-
umst í næsta lífi. Hver veit.
Elsku Ragnheiður, við þökkum
þér, samfylgdina gegnum árin.
Hafðu þökk fyrir allt.
Við sendum Helga og börnum,
foreldrum og öðrum ættingjum okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Þínir vinir,
Sigríður og Trausti.
RAGNHEIÐUR
MARKÚSDÓTTIR




   

 
  




   
  
  

 
 




    !
" #
 

 




#  
$% ! & &'
(
 )

*

 ! " # 
$# % %% 
&'! !  %%   ( !"
 # %!  %% 
) &! " $#  %% 
! *!! +! " , '! ! $#  %% 
 +!  %% 
! ! "
" 
$ $ "**!$ +