Morgunblaðið - 27.09.2001, Qupperneq 40

MINNINGAR
40 FIMMTUDAGUR 27. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Elín Margrét Sig-urðardóttir
fæddist í Borgarnesi
7. ágúst 1913. Hún
lést í Landspítalan-
um í Fossvogi 18.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Sigurður B.
Runólfsson frá Norð-
tungu, f. 8.4. 1885, d.
21.2. 1955, og kona
hans Jóhanna L.
Rögnvaldsdóttir, f.
27.12. 1885, d. 21.1.
1978. Bræður Elínar
eru: Sverrir, f. 10.6.
1909, Einar, f. 11.9. 1911, d. 25.7.
1978, og Viðar, f. 27.2. 1915, d.
20.9. 1985.
Árið 1936 giftist Elín Oddgeiri
Jóhannssyni, f. 12.8. 1900, d. 10.3.
1954. Þau eignuðust eina dóttur,
Jóhönnu, f. 29.9. 1940, maki Gylfi
Felixson, f. 22.10. 1939. Börn
þeirra eru: Oddgeir, f. 18.8. 1960,
maki Stefanía Arnardóttir, börn
þeirra eru Hanna Lilja, Davíð
Arnar og Brynjar
Orri. Kjartan, f.
25.11. 1964, maki
Anna Guðbjartsdótt-
ir og eru börn þeirra
Hilmir Þór, Pétur
Kári og Rannveig
Sif. Unnur, f. 14.8.
1969, maki Tryggvi
Þorvaldsson, börn
þeirra eru Gylfi og
Þorvaldur. Felix, f.
12.11. 1973. Sam-
býlismaður Elínar
var Axel Eyjólfsson,
f. 23.3. 1911, d. 27.4.
1989.
Elín ólst upp í Borgarnesi til sex
ára aldurs en fluttist þá með fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur. Þar
stundaði hún hefðbundið skyldu-
nám. Elín starfaði um tíma hjá
Símanum en lengst af starfaði hún
við verslunarstörf . Elín bjó alla
sína tíð í Reykjavík.
Útför Elínar fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Látin er elskuleg tengdamóðir
mín Elín M. Sigurðardóttir eftir
stutta en hetjulega baráttu við ill-
vígan sjúkdóm.
Hún kvaddi lífið sátt við allt og
alla með þeirri reisn, sem einkenndi
hana alla tíð. Ég kom inn í líf El-
ínar fyrir rúmum 40 árum, þegar
ég var svo lánsamur að kynnast og
kvænast einkadóttur hennar, Jó-
hönnu. Síðan höfum við nánast ver-
ið í daglegu sambandi og hvergi
borið skugga á, enda var Elín dag-
farsprúðasta manneskja sem ég hef
kynnst. Þá bjuggu saman á Greni-
mel 16 þrjár kynslóðir kvenna, Jó-
hanna Rögnvaldsdóttir móðir El-
ínar, Elín og einkadóttirin, en Elín
hafði orðið ekkja nokkrum árum
fyrr, aðeins fertug að aldri. Hún
var gift Oddgeiri Jóhannssyni,
miklum sómamanni ættuðum af
Snæfellsnesi, en hann féll skyndi-
lega frá árið 1954 aðeins 53 ára að
aldri, rétt fyrir fermingu dótturinn-
ar. Var hann öllum er þekktu mikill
harmdauði. Eftir lát Oddgeirs vann
Elín við verslunarstörf, lengst af
„Hjá Báru“ og reyndist frú Bára
þeim mæðgum vel. Fljótlega eftir
innrás mína í þeirra tilveru eign-
uðumst við Hanna fyrsta soninn.
Hætti þá Elín að vinna og gætti
frumburðarins meðan við Hanna
lukum námi. Síðan þegar börnunum
fjölgaði flutti hún inn til okkar ef
við hjónin fórum utan og sá um
heimilið á meðan. Í kringum 1980
flutti Elín upp í Árbæ í næsta ná-
grenni við okkur. Þá hafði hún um
nokkurt skeið búið með Axel Eyj-
ólfssyni húsgagnaframleiðanda og
áttu þau saman mörg góð ár. Ferð-
uðust þau mikið innanlands og ut-
an. En Axel veiktist af parkinsons-
veiki og reyndi mikið á Elínu
síðustu æviár hans. Síðustu árin bjó
Elín á Dalbraut 27 við gott atlæti.
Svona var lífshlaup Elínar í stórum
dráttum.
Elín er í mínum huga fullkomin
„Lady“. Hún var hæglát og lítillát
og aldrei heyrði ég hana hallmæla
öðrum. Hún hafði leiftrandi húmor
og sá gjarnan skoplegu hliðarnar á
tilverunni. Hún þótti með glæsilegri
konum á yngri árum og þeirri
mynd hélt hún til hins síðasta.
Heimili hennar var afburða smekk-
legt og snyrtilegt. Hver hlutur á
sínum stað og má til gamans geta
að þegar hún var flutt í sjúkrabör-
um út úr íbúð sinni á Dalbrautinni
var það síðasta sem hún sagði
„Gylfi settu stólinn á sinn stað,“ en
hann hafði þurft að færa til að
koma sjúkrabörunum að. Árum
saman bauð hún okkur í mat á jól-
um og páskum. Var þá setið allan
daginn, borðað, drukkið, lesnar
bækur og leikið sér. Eru þessar
stundir dýrmætar í minningunni.
Afkomendur Elínar verða eftir
einn mánuð orðnir fjórtán og stór
fjölskyldan alls átján manns. Við
sitjum eftir með góðar minningar
um góða konu. Hafðu þökk fyrir
langa og góða samveru.
Gylfi.
Elsku amma Stell. Þegar ég
kvaddi þig í sumar áður en ég fór
til Bandaríkjanna velti ég því fyrir
mér hvort þú hefðir fundið það á
þér eins og ég að þetta yrði
kannski í síðasta skipti sem við
kvöddumst. Þegar ég faðmaði þig
var eins og styrkur þinn yrði meiri
og faðmlagið sterkara. Ekki höfum
við hist oft undanfarin fjögur ár þar
sem ég hef verið erlendis, en alltaf
fylgdist þú með hvað var að gerast
hjá mér og hvernig mér gengi í
náminu.
Á uppvaxtarárum mínum var nú
oft gist hjá þér á Grenimelnum, far-
ið í sunnudagsbíltúra með Axel og
boðið upp á rabarbaragraut þegar
heim var komið. Borðsiði lagðir þú
ríka áherslu á að kenna okkur, að
skála var nú ekki sama hvernig
gert var, lyfta glasi og horfast í
augu. Eitt sinn lyfti ég glasinu svo
hátt að mjólkin skvettist aftur fyrir
mig. En háttvísi og kurteis fram-
koma við alla var þér svo sjálfsögð.
Svo fluttir þú í Árbæinn, í hverf-
ið mitt, og var stutt að fara í heim-
sókn og eyddum við alltaf jóladeg-
inum hjá þér í rjúpum og spiluðum
á spil fram eftir og fór enginn
svangur frá þér. Við æskufélagarn-
ir eyddum löngum stundum í bíla-
leik hjá þér því að þú varst með svo
munstrað teppi sem í okkar huga
varð að hinni fínustu bílabraut. Ár-
in liðu og var umtalað af vinum
mínum hvað þú varst alltaf flott til
fara, með regnhlífina og töskuna
undir inniskóna þegar þú komst í
heimsókn. Heima hjá þér var allt á
hreinu og var ekkert mál að leika
sér hjá þér svo lengi sem allt fór á
sinn stað aftur.
Þegar þú treystir þér ekki lengur
til að halda jólaboðin tók mamma
við en undir sterkri leiðsögn þinni.
Rjúpan varð að vera rétt tilreidd og
rjómaröndin á sínum stað. Ég kom
um hver jól og setti upp jólaskraut-
ið heima hjá þér því að ég vissi
hvar allt var og kunni svo vel á þig
eins og þú sagðir alltaf.
Elsku amma mín, ég á eftir að
sakna þín en veit að nú líður þér
vel eftir stutt en erfið veikindi.
Takk fyrir allar stundirnar og
stuðninginn í gegnum árin. Guð
blessi þig.
Felix.
Amma Stell var engin venjuleg
amma, a.m.k. eins og flestir sjá
ömmur fyrir sér sem fæddar voru
við upphaf síðustu aldar og ólust
upp við almenn sveitastörf. Nei,
amma Stell var heimskona sem ólst
upp við grammafónspil úti á túni á
sunnudögum í Norðtungu í Borg-
arfirði og gestagang erlendra ferða-
manna sem komu hingað til lands í
laxveiði. Glæsileiki og fáguð fram-
koma voru hennar einkenni ásamt
hlýju og góðvild. Fyrstu minningar
okkar systkinanna um ömmu eru
frá Grenimelnum þar sem hún hélt
glæsilegt heimili. Þar var mikill æv-
intýraheimur fyrir okkur krakkana,
að fara í feluleik í stofunum og fata-
henginu, renna sér á gljábónuðum
tröppunum niður í kjallara, fara
upp í ris til Rino, leika sér með
dótabúðina og dúkkulísurnar sem
mamma átti, fara inn í herbergi til
Axels og hlusta á harmónikkuplötur
eða laumast í búrið og fá sér greip-
flösku. Allt voru þetta notalegar
stundir með ömmu. Þegar kom að
jólum, páskum eða afmælum var
amma í essinu sínu. Hún hafði ákaf-
lega gaman af því að undirbúa
veislur og tókst að skapa sérstaka
stemningu. Fastur liður var að fara
í rjúpu og rjómarönd á jóladag og
alltaf hélt hún upp á afmælið sitt og
bauð til sín gömlum vinkonum í
konuboð. Í þeim boðum var mikið
hlegið, skemmt sér og skálað í sér-
rýstaupi. Dótturdóttur hennar var
líka boðið með frá unga aldri og
sem dæmi um hve skemmtilegt var
hjá ömmu Stell þá bauð sú litla
stundum vinkonum ömmu í sitt eig-
ið afmæli sem er viku síðar. Amma
var mikil hannyrðakona og allt sem
hún gerði var hreinasta listaverk.
Saumaði hún mikið út og teiknaði
jafnvel munstur af kaffistellum og
bróderaði í dúka. Sængurver og lök
sem hún saumaði hafa þrjár kyn-
slóðir notað í vöggu og sér ekki á.
Frágangur og gæði efnanna voru
eins og best verður á kosið. Það var
sama hvort hún var að sauma út
eða staga í sokka, allt var gert af
mikilli vandvirkni, enda sagði hún
að það skipti ekki máli hversu lengi
maður væri að þessu heldur hversu
vel það væri gert.
Við systkinin vorum svo lánsöm
að fá ömmu til okkar í Árbæinn og
fjölgaði þá samverustundum mikið.
Það sem breyttist einnig við það
var að nú kynntist hún vinum okk-
ar og þeir henni og að sjálfsögðu
fór hún að halda með Fylki. Áttum
við nánast erindi til hennar daglega
eða hittumst í hverfinu en amma
Stell var dugleg að sinna erindum
sínum og var alltaf eitthvert verk-
efni framundan hjá henni. En þeim
sinnti hún að sjálfsögðu ekki fyrr
en eftir hádegi þegar búið var að
gera morgunverkin í morgunkjóln-
um og klæða sig upp fyrir daginn.
Veður lét hún ekki stoppa sig og
eitt sinn er hún vissi af einu ömmu-
barninu veiku heima kom hún í
heimsókn í stormi og snjóbyl með
malt og síríuslengju í veskinu. Þótt
vegalengdin milli heimila okkar
væri ekki löng furðuðum við okkur
á því hvernig hún hefði komist nið-
ur í Glæsibæ til okkar í slíku
óveðri. Ömmu fannst ekki mikið til
koma, hún var í góðri kápu og þeg-
ar komið var að tröppum sem fara
þurfti niður eða snjóskafli, vafði
hún kápunni vel utan um sig og
renndi sér niður. Og eitt sinn tók
ökumaður hana upp í bíl til sín þar
sem hún ríghélt í grindverk og
komst hvorki aftur á bak né áfram
sökum hvassviðris. Maðurinn benti
henni kurteisislega á að gamlar
konur ættu nú ekki að vera að
þvælast úti í slíku óveðri og keyrði
hana heim. Þetta fannst ömmu
fyndið, var hún gömul? En svo
færðist aldurinn yfir og amma fór
sífellt sjaldnar út úr íbúðinni sinni
þar sem hún sat iðulega í hæg-
indastólnum og las eða horfði á
sjónvarp. Þrátt fyrir að verða vart
misdægurt á sinni ævi þá fór að
halla undan fæti nú síðustu mánuði
og ljóst varð í hvað stefndi. Þessu
mætti amma með æðruleysi og
kjarki. Eftir skammvinn veikindi
fékk amma svo hvíldina og segja
má að hún hafi dáið södd lífdaga og
gat litið yfir farinn veg með stolti.
Í okkar huga var amma einstak-
lega skemmtileg og góð kona sem
var stórglæsileg allt fram á síðasta
dag. Hafði hún velferð okkar alltaf í
huga og eitt hrós í amstri dagsins
fylgdi iðulega með samtölum okkar
við hana. Við kveðjum elskulegu
ömmu okkar með þakklæti og virð-
ingu með kveðjunni hennar „bless
elskan mín“.
Oddgeir, Kjartan og Unnur.
Elsku amma, það var alltaf gam-
an að heimsækja þig á Dalbrautina.
Þar voru páfagaukar og bílar sem
við gátum leikið okkur með og svo
varst þú svo dugleg að bjóða okkur
konfektmola. Þú varst líka alltaf
svo fín og falleg. Við vonum að þú
sért nú á góðum stað og laus við
veikindi. Takk fyrir samveruna.
Hilmir Þór, Pétur Kári
og Rannveig Sif.
Fallin er frá, í hárri elli, vinkona
mín Elín Margrét Sigurðardóttir,
sem ávallt gekk undir nafninu
Stella. Hún ólst upp í Borgarnesi,
dóttir hjónanna Jóhönnu Lovísu
Rögnvaldsdóttur og Sigurðar
Bjarna Runólfssonar, kaupfélags-
stjóra í Borgarnesi og eins af stofn-
endum Sjóklæðagerðar Íslands.
Stella giftist ung, Oddgeiri Jó-
hannssyni frá Stykkishólmi, og
eignuðust þau eina dóttur, Jóhönnu
Lovísu.
Ég undirrituð var svo lánsöm að
eyða æsku minni með þessu góða
fólki. Oddgeir og Stella hófu bú-
skap á Hávallagötunni í vesturbæ
Reykjavíkur um 1940. Þar er einka-
dóttir þeirra fædd. Síðar eða 1945
flytja þau í nýtt hús á Grenimel 16,
Reykjavík, þar sem Stella bjó í
u.þ.b. 35 ár, en Oddgeir féll frá
1954 og var það mikill missir fyrir
eiginkonu og unga dóttur, sem átti
að fermast hálfum mánuði síðar.
Fráfall Oddgeirs bar mjög brátt að.
En Stella, sem hafði til þessa séð
um heimilið en eiginmaður hennar
séð fjölskyldunni farborða, varð að
fara út á vinnumarkaðinn og sýndi
þá hve sterk og dugleg hún var,
þegar á reyndi. Heimilið á Greni-
mel 16 var glæsilegt. Og allt sem að
heimilinu laut var fullkomið. Stella
hafði svo gott auga fyrir öllu fyr-
irkomulagi, hún var frábær innan-
hússarkitekt. Og það var ekki bara
heimilið sem var glæsilegt heldur
hún sjálf, ein fallegasta kona sem
gekk um götur Reykjavíkur, þar
var allt í stíl. Eins og áður sagði
var ég svo lánsöm að eignast mínu
bestu vinkonu þarna á Grenimel 16,
Hönnu, dóttur Stellu og Oddgeirs.
Ég átti heimili á Grenimel 14, svo
það var ekki langt á milli húsa. Við
vorum báðar einkadætur, og fékk
ég að njóta margs hjá þessu góða
fólki. Ég man, þegar Stella saumaði
sumarkjóla á okkur Hönnu báðar,
alveg eins, rauðdoppótta kjóla. Og
þegar keyrt var austur fyrir fjall
fékk ég alltaf að fara með. Hún
kenndi okkur hvað Kögunarhóll hét
og Ingólfsfjall og Sogið og svo
margt fleira. Svo hafði hún svo
mikinn húmor, gerði alltaf mikið
grín, sá alltaf hið skoplega. Hún var
líka alveg frábær matargerðarkona.
Veislurnar hjá þeim Oddgeiri voru
konunglegar, borðið hlaðið dýrindis
matföngum, á útsaumuðum borð-
dúkum af húsfrúnni sjálfri.
Ég gleymi aldrei jólunum á
Grenimel 16. Hanna fékk ekki að
sjá jólatréð fyrr en klukkan sex á
aðfangadag jóla. Fallegu jólapakk-
arnir, ilmurinn af rjúpunni, cap-
puccinokakan og litla jólahúsið með
storkinum uppi á þaki og jólasvein-
um allt í kring, að renna sér niður
bómullarbrekkuna. Allt sem Stella
gerði var af svo mikilli natni og
mikilli snilld. Hún spilaði alveg
yndislega Heims um ból með til-
brigðum, þegar búið var að taka
upp pakkana. Þetta eru nokkur
minningarbrot, sem koma fram í
hugann þegar ég hugsa um þessa
mikilhæfu konu, sem er að kveðja.
Hún hélt reisn sinni til dauðadags.
Veiktist fyrir skömmu af illvígum
sjúkdómi og kvaddi 18. september
sl.
Ég votta þér, Hanna mín, Gylfa,
börnum ykkar og fjölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð og kveð
mína gömlu vinkonu með þökk fyrir
allt og allt.
Ingunn Jensdóttir.
ELÍN M.
SIGURÐARDÓTTIR
Ég minnist þín um daga
og dimmar nætur.
Mig dreymir þig, svo
lengi hjartað slær.
Og meðan húmið hylur
allt sem grætur,
mín hugarrós á leiði
þínu grær.
Þín kærleiksbros, þau aldrei, aldrei
gleymast.
Þitt allt, þitt bænamál og hvarms þíns tár.
Hvert bros, hvert orð, hvert armtak þitt
skal geymast.
Þín ástarminning græðir lífs míns sár.
(Ásmundur Jónsson.)
Þín
Guðlaug.
Í dag, 27. september, er eitt ár liðið
frá því að fjölskyldur ykkar Guðlaug-
EINAR ÖRN
BIRGIS
✝ Einar Örn Birgisfæddist í Reykja-
vík 27. september
1973. Hann lést 8.
nóvember 2000 og
fór útför hans fram
frá Hallgrímskirkju
23. nóvember.
ar hittust á heimili ykk-
ar og sungu afmælis-
sönginn þér til heiðurs.
Þú, hrókur alls fagnað-
ar, reyttir af þér brand-
arana, allir hlógu dátt.
Fáum vikum seinna
hittust þessar fjöl-
skyldur á sama stað, en
þá var tilefnið allt ann-
að, þín sárt saknað og
er enn.
Þig, sem í fjarlægð fjöllin
bak við dvelur
og fagrar vonir tengdir líf
mitt við,
minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum ljúfum dvel ég hjá.
Heyrirðu ei, hvern hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storminn kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Þetta ljóð raula ég við legstað
þinn, það passar svo vel, en ég veit að
þér er skemmt. Guð Geymi þig.
Halldóra Hallfreðsdóttir
(Góa).