Morgunblaðið - 26.10.2001, Síða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 26. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Vilborg Ingi-björg Aðalsteins-
dóttir fæddist 24.
júní árið 1954 í
Reykjavík. Hún lést
laugardaginn 20.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru hjónin Bára I.
Vigfúsdóttir hús-
móðir, f. 25. maí
1921, og Aðalsteinn
V. Jónsson, fyrrver-
andi yfirvélstjóri á
Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut, f. 1.
júlí 1927. Systir Vilborgar er Guð-
rún Katrín, snyrtifræðingur, f. 30.
júní 1956, gift Stefáni Stephensen
vélstjóra, þau eiga tvö börn, Írisi, f.
18. feb. 1995, og Gunnlaug Hans, f.
13. sept. 1999.
Hinn 1. ágúst 1975 giftist Vil-
borg Ingibjörg eftirlifandi eigin-
manni sínum, Albrecht Ehmann
viðskiptafræðingi, f. 8. júlí 1951.
Hann er sonur hjónanna Maríu Eh-
mann húsmóður, f. Lindenberger
25. júní 1923, og Eugen Ehmann
rafvirkja, f. 12. sept.
1919, d. 30. jan. 1995.
Vilborg og Albrecht
eiga þrjú börn, Árna,
f. 22. maí 1983, Ing-
var, f. 22. júní 1988,
og Daníelu, f. 20. okt.
2001. Bræður Al-
brechts eru Dieter
Ehmann verkfræð-
ingur og Wolfgang
Ehmann efnafræð-
ingur.
Vilborg stundaði
nám við Fóstruskóla
Íslands og lauk þar
námi árið 1975.
Framhaldsnám í leikskólakennslu
stundaði hún í Wurzburg í Þýska-
landi. Eftir nokkurra ára dvöl og
nám í Þýskalandi flutti hún til Ís-
lands árið 1983. Var hún ráðin leik-
skólastjóri við leikskólann Iðuborg
og síðar við leikskólann Efrihlíð.
Síðan 1995 stundaði Vilborg nám í
þýskum fræðum við Háskóla Ís-
lands.
Útför Vilborgar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það er erfitt að skilja það og
skynja að þú Villa mín ert ekki
lengur mitt á meðal okkar. Síðustu
mánuðirnir í lífi þínu voru að okkar
áliti með þeim bestu sem þú upp-
lifðir. Langþráðu marki var náð,
það að fá að eignast barn.
Meðgöngutíminn og allur undir-
búningur gekk svo vel. Jafnvel dag-
inn fyrir stundaskilin í lífi þínu
varstu svo ánægð og glöð gagnvart
því sem framundan var. Það er því
svo erfitt fyrir okkur öll, fjölskyldu
þína, ættingja og vini, að skilja þá
miklu breytingu sem hefur nú átt
sér stað.
Mikils og margs er að minnast
frá æskuárunum. Þú varst ávallt
mér, systur þinni, við hlið, og ávallt
í öllum leikjum og starfi leitaði ég
mikið til þín, treysti þér í einu og
öllu. Þú hafðir svo mikið yndi af því
að skipuleggja og láta alla hluti
ganga upp. Mikið áttum við góð ár
saman í Stigahlíðinni, já og reyndar
öll árin sem síðan tóku við. Það
kemur svo margt upp í hugann eins
og þegar þú lagðir land undir fót og
fórst til Þýskalands og dvaldir þar
sem skiptinemi. Það var svo dýr-
mætt ár í lífi þínu. Ekki eingöngu
vegna þess að þú kynntist nýju
landi og lærðir nýtt tungumál held-
ur ekki síst vegna þess að þar ytra
kynntist þú og tengdist honum Al-
brecht.
Mikið var gaman og yndislegt að
heyra þig lýsa honum og hvernig
fundum ykkar bar saman þegar
hann var að kenna nokkrum ungum
stúlkum, þar á meðal þér, borð-
tennis. Leiðir ykkar lágu saman og
hann kom heim til Íslands. Hann
kynntist landi og þjóð og fjölskyldu
okkar.
Þú varst ákveðin í að halda námi
áfram. Það var okkur öllum ljóst að
það hlaut að tengjast börnum og
uppeldi barna. Svo mikil barnakona
varst þú ávallt. Leiðin lá því í
Fóstruskólann, þaðan laukst þú
námi árið 1975. Að því loknu var
ekki lengur beðið með það að flytja
til Þýskalands, þar sem þú varst við
nám og starfaðir við barnaheimili,
hvar sjónskertir voru í meirihluta.
Þú og Albrecht, sem þá hafði lok-
ið námi í viðskiptafræði, stofnuðuð
ykkar heimili og giftuð ykkur 1.
ágúst árið 1975 í Gerlingen í Bæj-
aralandi, þar sem Albrecht var al-
inn upp. Ég veit að pabbi og
mamma gleyma aldrei stundunum
úti í Þýskalandi, þar sem þið voruð
búin að koma ykkur svo vel fyrir.
Það voru ógleymanlegar stundir.
Hugur þinn Villa leitaði heim og
þið komuð til Íslands. Við fjölskyld-
an þín fögnuðum því mjög að hafa
ykkur nær en áður. Það var svo
gaman að fylgjast með ykkur og sjá
hve vel Albrecht samlagaðist öllu
því sem íslenskt er. Óvenjulegt er
að ná slíkum tökum á málinu eins
og hann hefur gert. Háskólanám
hans hefur síðan nýst honum vel
hér heima. Þú byrjaðir enn að
vinna með börn, þau áttu hug þinn
sem fyrr. Þú gerðist leikskólastjóri
og stjórnaðir með myndarskap
leikskólanum Iðuborg og Efrihlíð.
Ekki lést þú duga að vera með
börnum daglangt heldur tókuð þið
Albrecht að ykkur og genguð í for-
eldrastað drengina Árna og Ingvar.
Það var stórt og mikið hlutverk
sem þið önnuðust af mikilli sam-
viskusemi og natni, og ekki aðeins
áttir þú þá báða drengina þína,
heldur eignaðist þú hana Daníelu
litlu. Guð gefi að hún fái að dafna
vel hjá honum Albrecht og drengj-
unum.
Við Stefán vorum að rifja það
upp hvernig kynni þín og hans bar
að. Við vorum öll að skemmta okk-
ur á dansleik og þú vildir að við
systurnar kæmum heim á réttum
tíma en þér fannst Stefán minn
tefja förina heim og varst ekkert
mjög ánægð með það. Þar eins og í
öllu þínu lífi varst þú nákvæm,
skipulögð og stjórnsöm. Alltaf
kunni ég, systir þín, vel við það að
þú stjórnaðir og réðir för. Það átti
svo vel við mig að láta stóru systur
stjórna. Ekki vildir þú þó eingöngu
stjórna, heldur varstu ávallt
reiðubúin að rétta hjálparhönd ef
eftir því var leitað. Aldrei brást þú
þegar við leituðum til þín. Já mikið
er gott að líta til baka og rifja upp
öll góðu árin með þér. Enn á nýjan
leik vorum við komnar svo nálægt
hvor annarri, þegar við Stefán
fluttum í Garðabæinn þar sem þið
hafið búið í svo mörg ár. Við fjöl-
skyldan þín munum aldrei gleyma
hve dýrmæt þú varst okkur öllum.
Minningarnar allar svo góðar munu
lifa á meðal okkar. Við þökkum af
heilum hug fyrir það sem þú varst
okkur öllum. Ég veit að óskin þín
stærsta og mesta er að hún Daníela
ykkar Albrechts fái að lifa. Guð gefi
að svo megi verða.
Kæra systir og mágkona, við fel-
um þig Guði á hendur og biðjum að
englar Guðs vaki yfir þér.
Guðrún systir og Stefán.
Elsku Villa frænka, mig langar í
nokkrum orðum að þakka þér, Al-
brecht og börnunum fyrir sam-
veruna í gegnum árin. Frá því ég
man eftir mér höfum við verið góð-
ar vinkonur. Við Gunna systir vor-
um mikið heima hjá þér og Gunnu
þegar við vorum litlar og þar var
nóg hægt að gera því þið Gunna
áttuð svo mikið af fallegu dóti sem
pabbi ykkar kom með frá útlöndum
og alltaf tóku foreldrar ykkar vel á
móti okkur. Þú hafðir gott hug-
myndaflug í leikjum, og valdir rétt
þegar þú fórst í Fóstruskólann, því
þú hefur alltaf verið svo barngóð og
dugleg að stjórna. Börnin mín
héldu mikið upp á þig, og alltaf
hringdir þú þegar einhver átti af-
mæli. Það var gaman að heimsækja
ykkur Albrecht bæði í Þýzkalandi,
þar sem þið tókuð svo vel á móti
mér og vinkonu minni og ári síðar
Eyjólfi og vini hans, og hér á landi.
Þið voruð svo samstillt og bjugguð
ykkur svo fallegt og notalegt heim-
ili. Það var mikil hamingja þegar
þið fenguð drengina ykkar og mikil
tilhlökkun að fá dótturina, sem von-
andi á eftir að braggast vel og veita
pabba sínum, bræðrum, afa, ömm-
um, Gunnu og fjölskyldu mikla
ánægju.
Elsku Albrecht og börn, Alli og
Bára, Gunna og fjölskylda, sökn-
uður ykkar er mikill, en þið eruð
samstillt og góð fjölskylda og ég
veit að þið munið standa þétt sam-
an. Megi minningar um góða konu
styrkja ykkur í framtíðinni.
Katrín Ingimarsdóttir,
foreldrar og systkini.
Vilborg Ingibjörg Aðalsteins-
dóttir, Villa eins og hún var alltaf
kölluð, er látin. Stórt skarð hefur
verið höggvið í hóp okkar frænd-
systkinanna. Það var stór hópur
systkinabarna sem ólst upp í Stiga-
hlíðinni og átti þar áhyggjulausa
æsku. Villa og Gunna systir hennar
voru þar á meðal og er margs að
minnast frá þessum árum. Ljúf-
mennska og hógværð einkenndi
Villu alla tíð.
Við eigum góðar minningar um
Villu frænku og kveðjum hana með
þessu erindi.
Sofðu, hvíldu sætt og rótt,
sumarblóm og vor þig dreymi!
Gefi þér nú góða nótt
guð, sem meiri’ er öllu’ í heimi.
(G. Guðm.)
Við systkinin vottum Albrecht
eiginmanni hennar og fjölskyldunni
allri okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Guðlaugur, Jón, Hlöðver,
Ingibjörg, Katrín Björk
og Sigrún Berglind.
Þegar ég frétti af andláti Villu
voru viðbrögð mín á þann veg að ég
trúði þessu ekki. Hvernig gat það
verið að þessi hressa og fríska kona
væri farin frá okkur? Að lífsbók
hennar hefði verið skellt svo snögg-
lega aftur? Stóð virkilega ekkert
meira þar? Við umhugsunina um
Villu streyma minningarnar fram.
Villa í badminton úti í garði ásamt
Gunnu og stundum líka Siggu. Villa
kemur skokkandi niður stigana á
leið út en gefur sér samt tíma til að
kasta kveðju á stelpukrakkann.
Kemur heim úr bíó ásamt Gunnu
og jafnvel Siggu og gefur sér tíma
til að spjalla. Þær gáfu sér alltaf
tíma fyrir okkur litlu stelpurnar
hvert svo sem ferðinni var heitið
enda litum við afskaplega mikið
upp til þeirra. Það var svo gaman
að þekkja svona stórar stelpur.
Við uxum öll úr grasi, Villa fór í
Fósturskólann og kallaði á okkur
Huldu og Ollý þegar hún þurfti að
æfa sig á okkur. Einu sinni kallaði
hún á mig og Ollý til að kenna okk-
ur að búa til leikbrúður. Höfuðið
var búið til úr pappírsdeigi og mót-
uð í það augu og nef og svo var allt
saman málað. Síðan voru saumaðir
kjólar og slæður á þær. Mína leik-
brúðu á ég ennþá til þótt 25 ár séu
liðin. Svo kom Albrecht. Hann var
svo skemmtilegur, alveg jafn frá-
bær og hún Villa. Þau giftust og
fluttu úr blokkinni, leiðin lá til
Þýskalands í nokkur ár og svo heim
aftur.
Mín leið lá að lokum líka að heim-
an og svo vildi til að við enduðum í
búsetu ekki svo langt hvor frá ann-
arri. Við hittumst öðru hvoru í
gegnum árin, í búðinni, á Strand-
götunni eða í Stigahlíðinni, fluttum
fréttir hvor af annarri, uppgötvuð-
um sameiginlega kunningja. Henni
fylgdi ætíð hressandi andblær.
Við Villa munum ekki spjalla aft-
ur saman úti á götu í þessu lífi en
foreldrar okkar beggja búa ennþá í
sama stigagangi, á 3. og 4. hæð til
vinstri. Þar verður áfram spjallað
um sinn en ljós Villu lýsir á himn-
um.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég Albrecht og börnum, Alla og
Báru, Gunnu og Stefáni og börnum.
Heiða Ísólfsdóttir.
Þegar ég og Ísólfur fluttum í
Stigahlíðina með son okkar Hafliða
Birgi tveggja mánaða gamlan voru
Villa og Gunna níu ára og sjö ára,
fallegar og indælar stúlkur. Tíminn
leið, börnin uxu upp og okkur
fannst framtíðin björt.
Villa gerðist fóstra og ætlaði svo
til Þýskalands í frekara nám. Hún
bað mig að taka sig í þýskutíma
sem ég og gerði. Í námið fór hún til
Þýskalands og þar kynntist hún Al-
brecht. Annarri stúlku kenndi ég
dönsku um svipað leyti og hún gift-
ist til Danmerkur. Þá sagðist ég
ekki kenna fleiri ungum stúlkum
erlend tungumál því að þær flyttu
allar úr landi.
En Villa og Albrecht komu til Ís-
lands til að búa hér og þá kynnt-
umst við því betur hvílíkur öndveg-
ismaður hann er. Þau áttu ekki
börn en tóku að sér tvo bræður sem
þau reyndust frábærir foreldrar.
Nú hefur syrt skyndilega að, lífs-
ljósið hennar Villu slokknaði
óvænt. Við skiljum ekki hvers
vegna slíkt gerist hjá fólki á besta
aldri og við fáum engin svör við því.
Við og Hafliði sendum innilegar
samúðarkveðjur öldruðum foreldr-
um, eiginmanni og börnum.
Hrönn og Ísólfur.
Erfitt er að lýsa því áfalli sem hið
skyndilega andlát Vilborgar Ingi-
bjargar Aðalsteinsdóttur var okkur
nemendum og kennurum í þýsku
við Háskóla Íslands. Þau okkar,
sem þekktu hana best, höfðu sam-
glaðst henni innilega þegar fréttist
að hún ætti von á barni. Þeim mun
meira reiðarslag voru hin hörmu-
legu tíðindi sem bárust okkur fyrir
nokkrum dögum.
Vilborg hóf nám í þýsku við Há-
skóla Íslands árið 1995. Hún hafði
búið árum saman í Þýskalandi áður
en hún hóf háskólanámið og bjó svo
sannarlega að því, talaði þýsku
nánast sem innfæddur Þjóðverji.
Vilborg var afar samviskusamur og
vandvirkur nemandi og uppskar
líka vel. Hún gerði miklar kröfur til
sjálfrar sín og lagði sig mjög fram
um að bæta úr því sem hún var ekki
fyllilega ánægð með í námi sínu.
Hálfkák var henni ekki að skapi,
hún tók á hlutunum af festu og von-
aðist til þess að aðrir gerðu hið
sama. Með þessu hvatti hún kenn-
arana til dáða og var samnemend-
um sínum góð fyrirmynd. Augljóst
var að hugur hennar stóð til þess að
starfa við greinina að námi loknu.
Vilborg var fáguð kona, hlýleg og
kurteis, greiðvikin og velviljuð,
VILBORG
INGIBJÖRG AÐAL-
STEINSDÓTTIR
✝ Lilja Guðjóns-dóttir fæddist í
Gullbringu á Búðum
í Fáskrúðsfirði 11.
apríl 1921. Hún lést
á heimili sínu í Mos-
fellsbæ 17. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ólafía B. Jónsdóttir,
f. 2.12. 1892, d. 25.6.
1964, og Guðjón
Bjarnason, f. 15.3.
1892, d. 25.4. 1979.
Systkini Lilju eru
Sigurður, f. 26.1.
1915, d. 23.9. 1967;
Kristín, f. 13.7. 1916, d. 16.5.
2001; Sigurbjörn, f. 14.6. 1918,
d. 23.11. 1947; Jón Ársæll, f.
15.1. 1920, d. 23.2. 1989; Þorleif-
ur Bragi, f. 23.7. 1922; Heiðveig,
f. 15.10. 1923, d. 16.1. 1985;
Unnur, f. 16.7. 1925, d. 8.5.
1982; Baldur Marinó, f. 6.12.
1926, d. 31.10. 1932; Axel, f.
17.1. 1928, d. 3.2. 1998; Frið-
finnur, f. 7.5. 1929; Arnfríður, f.
1.11. 1932; Baldvin, f. 25.4. 1935;
og Reynir, f. 14.6. 1936.
Hinn 22. desem-
ber 1941 giftist
Lilja Sigurði Þórð-
arsyni, f. 10.3. 1918,
d. 9.9. 1991. Bjuggu
þau í Vestmanna-
eyjum til 1980, síð-
an í Bjarkarholti 3 í
Mosfellsbæ. Börn
þeirra eru: Bryndís,
f. 22.1. 1941, gift
Kristni Karlssyni,
þau eiga þrjú börn,
sex barnabörn og
tvö barnabarna-
börn; Ásdís, f.
27.10. 1943, gift
Valgeiri Sveinbjörnssyni; Svan-
hildur, f. 16.2. 1945, gift Haraldi
Erlendssyni, þau eiga þrjú börn,
Svanhildur á þrjú börn frá fyrra
hjónabandi, þau eiga átta barna-
börn; Vilhjálmur Sigurður, f.
3.10. 1953, kvæntur Guðrúnu
Hrefnu Sverrisdóttur, þau eiga
tvo syni; og Lilja Huld, f. 19.2.
1957, sambýlismaður hennar er
Hreinn Birgisson, hún á einn
son.
Útför Lilju fór fram í kyrrþey.
Á lífsleiðinni kynnumst við oft
afar vönduðum og mjög góðum
manneskjum og ein af þeim var sú
kona sem ég kveð nú.
Það var fyrir rúmum sjö árum að
fundum okkar Lilju bar fyrst sam-
an er ég flutti í sama hús og hún.
Strax tók hún fagnandi á móti mér
með mínum kostum og göllum. Í
okkar litla samfélagi hér í húsinu
var það nánast lífsnauðsynlegt fyr-
ir mig að hafa jafnjákvæða og góða
manneskju og hún var. Aldrei var
gert veður út af hlutunum. Ófáa
kaffisopana og pönnukökurnar var
hún búin að bjóða mér, þó sér-
staklega er ég svöng og köld var
eitthvað að gera útivið. Alltaf var
hægt að banka uppá hjá henni,
hvernig sem á stóð. Síðast þegar
ég fór að heiman prúðbúin kom ég
við hjá henni til að fá hvatningu.
Var það auðsótt mál.
Ekki kynntist ég öllum börnun-
um hennar, en gaman var að fylgj-
ast með úr fjarlægð hversu um-
hyggjusöm og góð þau voru henni
enda ekki annað hægt. Talaði hún
alltaf um þau með stolti, móður-
legri hlýju og umhyggju sem henni
var lagið. Þið börnin hennar, af-
komendur og aðrir aðstandendur,
hafið misst mikið og votta ég ykkur
öllum samúð mína.
Elsku Lilja mín! Oft vorum við
búnar að ræða hvor okkar færi fyrr
héðan úr húsinu og þegar þú vissir
að ég væri að flytja þá sagðir þú:
„Ætlar þú að fara og skilja mig eft-
ir?“ En þú skildir mig og ákvörðun
mína og virtir hana.
Enginn ræður sínum næturstað
og svo fór að ég varð eftir, þó á
annan hátt en við gerðum ráð fyrir.
Þú kvaddir á þinn hljóðláta hátt
og með prúðmennsku sem ein-
kenndi líf þitt og með reisn. Ég
mun ekki gleyma friðinum sem var
á andliti þínu. Þú varst sátt. Samt
er erfitt að trúa því að þú sért farin
og að ég eigi ekki skjól hjá þér
lengur.
Ég vona og veit að nú ert þú bú-
in að hitta hann Sigurð þinn sem
ég kynntist ekki en þú talaðir svo
oft um og ég fann söknuð þinn eftir
honum.
Þakka þér stundirnar okkar
saman, þær voru góðar. Ég mun
sakna þín sárt en geyma minningu
um góðan og einlægan vin í hjarta
mínu.
Kveðjur,
Sóley Benna.
LILJA
GUÐJÓNSDÓTTIR