Morgunblaðið - 25.11.2001, Side 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2001 39
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld
Það er bjart sumar-
kvöld og við veiðifélag-
arnir erum að fara í
okkar árlegu veiðiferð
á Skagaheiðina. Farar-
tækið er dráttarvél
með heyvagni aftan í. Við förum
hægt yfir því vegurinn er slæmur á
köflum, einnig stoppum við af og til
og njótum veðurblíðunnar. Elli
vinnu- og veiðifélagi okkar til
margra ára er með í för og hann hef-
ur tekið harmonikkuna með. Þegar
komið er í veiðihúsið er slegið upp
kvöldvöku. Elli spilar á nikkuna og
við syngjum með. Mikið er sungið og
Elli spilar og spilar. Nóttin er björt
og himbrimarnir á vatninu koma
syndandi til að hlusta á hljóma nikk-
unnar, minkur skýst milli þúfna. Elli
ERLINGUR BJARNI
MAGNÚSSON
✝ Erlingur BjarniMagnússon
fæddist á Miðjanesi í
Reykhólasveit 7.
október 1931. Hann
lést 20. október síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 26. októ-
ber.
situr með hálflukt augu
og spilar hvert lagið af
öðru og tíminn líður
hratt í góðum fé-
lagsskap. Það er geng-
ið seint til náða. Þannig
líða næstu tvö kvöld, en
þá er haldið til byggða
með aflann og góðar
minningar frá vel-
heppnaðri ferð.
Minningarnar um
Ella eru bjartar og
tærar eins og hinir
björtu dagar og nætur
voru á heiðinni. Með
honum er genginn
mætur maður sem ávallt sló á létta
strengi og kunni fjöldann allan af
sögum sem komu samferðafólki hans
til að hlæja. Eflaust var margt líkt
með veginum upp á heiðina og lífi
Ella, það var ekki alltaf jafn auðvelt
og sársaukalaust. Þegar við nú
kveðjum þig kæri vinur lifir minn-
ingin um góðan dreng og margar
ánægjustundir. Fjölskyldu hans og
ættingjum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Veiðifélagarnir
Sí-ungir silungar.
upphæðin sem hún hafði lagt til hlið-
ar af mikilli útsjónarsemi var orðin
lítils virði. Amma var 84 ára gömul
þegar sú ósk hennar rættist að fá
sérbaðherbergi. Þá flutti hún sig um
set á Bergþórugötunni, fékk einstak-
lingsíbúð á fyrstu hæð á númer 45B,
þar sem stigarnir á hinum staðnum
voru orðnir henni erfiðir. Og í afmæl-
isgjöf á 85 ára afmælinu fékk hún
sjálfvirka þvottavél, en slíkan lúxus
hafði hún ekki þekkt áður.
Amma var ótrúlega ern langt fram
eftir aldri og fór hún í sína fyrstu ut-
anlandsferð 77 ára gömul og þá síð-
ustu þegar hún var níræð. Dísa dóttir
hennar á miklar þakkir skildar fyrir
að gera ömmu kleift að fara í þessar
ferðir. Amma sá um sig sjálf fram til
93 ára aldurs, en þá fór að halla und-
an fæti. Börn hennar og barnabörn
önnuðust hana heima þar til í apríl á
síðasta ári að hún lærbrotnaði og var
lögð inn á bráðadeild á Borgarspít-
alanum. Þar hrakaði henni mjög
enda deildin ekki í stakk búin til að
veita henni þá umönnun sem hún
þurfti og biðlistar á hjúkrunarheimili
langir. Það var hræðilegur tími fyrir
okkur aðstandendur að horfa upp á
hana koðna niður vegna skorts á
réttri umönnun. Sem betur fer komst
hún á Landakot nokkrum mánuðum
seinna og síðan á Hrafnistu þar sem
hún dvaldi síðasta ár lífs síns. Þar átti
hún góða daga og vel var hugsað um
hana. Við færum starfsfólki Hrafn-
istu bestu þakkir fyrir.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum hvunndagshetjuna hana
ömmu okkar, en það var okkar afar
dýrmætt að geta verið viðstaddar
þegar hún kvaddi.
Minningin um þessa vestfirsku
kjarnakonu mun lifa með okkur um
ókomna tíð.
Hafi hún þökk fyrir allt.
Petrína og Erla Ásgeirsdætur.
Ég sit hérna og horfi á litla rúmið
þitt, Ragnhildur mín sefur í því núna.
Og ég kemst ekki hjá því að hugsa
hvernig við komust báðar fyrir í
þessu litla rúmi þínu þegar ég fékk
að lúlla hjá þér þegar ég var lítil.
Sjaldan svaf ég eins vel og hjúfrandi í
ömmufaðmi og aldrei fannst mér þar
þröngt. Sem sýnir það best að þar
sem nóg er af ást og kærleik er aldrei
þröngt, þótt plássið sé ekki alltaf
mikið. Litla hrjúfhenta amma með
stóra hjartað sem alltaf faðmaði
mann að sér þá sjaldan sem maður
leit inn. Þus um gammósíuleysi, ber-
an háls og of stutt hár voru fastur
passi, um leið og þú fylltir mann upp
bæði á sál og líkama svo maður fór
frá þér endurnærður, tilbúinn í slag-
inn með heilræðin þín í farteskinu.
Ég stækkaði, þú varst áfram eins.
Sama gammósíuyfirhalningin beið
þegar ég kom í heimsókn. Nema nú
voru það börnin mín, „aumingjarnir“,
sem voru illa til reika, berleggjuð og
vettlingalaus. Á þessu var auðvitað
ráðin bragarbót og á meðan ég og
fjölskyldan mín tróðum í okkur jóla-
köku og „öli“, laumaðist þú ofan í
skúffu og „fannst þar vettlinga og ull-
arsokka sem þú tróðst á vesalingana“
mína.
Elsku amma, þakka þér fyrir þol-
inmæðina og umhyggjuna sem þú
sýndir litlu dekurrófunni þinni í
gegnum tíðina.
Ég mun minnast þín og sakna og
veit í hjarta mér að þú munt halda
áfram að fylgjast okkur öllum.
Ágústa Harðar og fjölskylda.
Amma Gúst, þú varst ein af þess-
um „ekta“ ömmum sem bíða eftir
manni með heitar pönnukökur, kan-
ilsnúða með bleikum glassúr og fleira
góðgæti. Frá því að við munum eftir
okkur hafa sunnudagar hjá þér verið
fastir liðir hjá fjölskyldunni. Þú hafð-
ir líka sífelldar áhyggjur af því að við
klæddum okkur ekki nógu vel. Það
eru til ófáir vettlingarnir og lopa-
sokkarnir sem þú hefur prjónað á
okkur systurnar. Jafnvel þegar þú
fórst til Portúgal með Hrönn þá
varstu stöðugt að skipa henni að fara
í peysu í 35 stiga hita því það gæti
farið að kólna. Það sama var upp á
teningnum þegar við fórum með þér
til Danmerkur á 90 ára afmælinu
þínu. Þar sastu í skugganum í hlýjum
bómullarkjól og peysu meðan aðrir
voru að leka niður í hitabylgjunni
sem gekk yfir. Þau eru líka minn-
isstæð frá þessari ferð, kvöldin sem
þú kenndir og spilaðir við okkur vist
og manna en þú hafðir mjög gaman
af því að spila líkt og aðrir í fjölskyld-
unni.
Nú þegar jólin nálgast verðum við
að sætta okkur við það að jólin verða
aldrei eins og áður. Það var hefð hjá
okkur að koma til þín fyrsta í aðvent-
unni og skreyta gamla litla jólatréð
þitt. Og jólin voru ekki fullkomin
nema við kæmum á Bergþórugötuna
á Þorláksmessu í vel kæsta skötu eða
rjómalagaða aspassúpu fyrir gikkina
eins og þú kallaðir þá. Við þurftum
alltaf að vanda okkur við að opna
jólapakkana frá þér því þar var ávallt
falinn peningaseðill sem þú laumaðir
í pakkana án þess að Dísa amma vissi
af.
Elsku amma, þú varst ávallt í sér-
stöku uppáhaldi hjá okkur eins og við
vorum hjá þér og áttirðu gælunöfn á
okkur allar. Við munum sakna heim-
sóknanna til þín, hlýrra handa þinna
og lúmskrar kímnigáfu þinnar en
umfram allt munum við sakna hlý-
leika og góðvildar þinnar.
Elsku amma, við kveðjum þig með
tárum.
Hrönn, Heiða, Harpa og
Hrafnhildur.
Nú er hún amma mín látin og
minningabrotin hrannast upp, af
nógu er að taka enda ekki skrítið því
ég fékk að njóta þess að eiga ömmu í
næstum hálfa öld. Hún var sannköll-
uð amma, því um okkur fjölskylduna
hennar snerist allt hennar líf. Ég og
Haukur bróðir vorum mikið hjá
henni þegar við vorum lítil en Hörður
stóri bróðir átti heima hjá henni og
þau pössuðu okkur oft þegar mamma
var að vinna. Frá þeim tíma man ég
að amma tók mig stundum með þeg-
ar hún fór að skúra gömlu símstöðina
niðri í bæ. Þá var labbað niður
Laugaveginn en strætó tekinn til
baka heim.
Alltaf hafði hún amma mín áhyggj-
ur af því að við borðuðum ekki nóg og
tróð því í okkur mat og kenndi okkur
mörgum að drekka kaffi. Það var vel
sætt, því hún sagði að sykur hefði
ekki skaðað nokkurn mann, svo hún
vissi til.
Svo minnist ég þess að farið var í
útilegur á sumrin og voru það fjöl-
skylduferðir og oftast lenti ég með
þeim Jónu systur hennar og henni í
tjaldi og það var nú fjör og ekki farið
snemma að sofa, því þær þurftu bæði
mikið að tala og hlæja.
Árið 1982 fórum við saman í fyrsta
skipti til útlanda og farið var í sólina
á Ítalíu, ekki það að hún amma væri
að fara þangað í sólbað enda fannst
henni það soddan óþarfi. Það var með
herkjum að við gátum fengið hana til
að sitja undir sólhlíf og draga aðeins
niður sokkana og ekki meir. Hún
amma mín hafði ákveðnar skoðanir á
því sem henni fannst algjör óþarfi.
Síðustu átta árin höfum við rekið
verslun á Njálsgötunni og kom hún
oft í heimsókn til okkar þangað með
stafinn í annarri hendinni og veskið í
hinni. Þótt ekki væri alltaf ferðaveð-
ur fór hún út samt. Hún var vestfirsk
kona og lét ekki smámuni eins og
veður og færð raska ró sinni.
Svo vil ég í lokin þakka henni allt
það sem hún gerði fyrir mig og gaf
mér og Drottinn blessar hana örugg-
lega og það mætti segja mér að það
yrði verstfirsk skötuveisla í himna-
ríki á Þorláksmessu.
Guðný (Dúdda).
Elsku besta amma mín. Nú ertu
farin frá mér og þar með lýkur
stórum og mikilvægum kafla í lífi
mínu. Eftir lifa allar óteljandi góðu
minningarnar í huga mér um litlu
duglegu konuna, hana elsku ömmu
Gúst mína.
Lífið var nú langt frá því að vera
dans á rósum hjá þér, einkenndist
fremur af striti og púli.
Þú varst hörkudugleg, ósérhlífin,
þrjóskari en allt sem þrjóskt er og
það hélt þér gangandi í 96 ár. En þú
áttir líka ótæmandi ást og umhyggju
og það var alltaf gott að fá að knúsa
þig, kýtast við þig og hlæja með þér.
Meiri ekta ömmu er ekki hægt að
hugsa sér. Aldrei gekkstu í buxum,
alltaf í kjól eða pilsi og alltaf varstu
með svuntuna þína, algjör snyrti-
pinni.
Ófáar voru pönnukökurnar sem ég
borðaði hjá þér, dísæta heita súkkul-
aðið þitt, Nóa-Síríus konfektið og
ekki má gleyma maltinu og appels-
íninu og alltaf átti ég aðeins að leggja
mig þegar ég kom til þín.
Það verður að segjast að karlþjóð-
in var nú í ívið meira uppáhaldi hjá
þér og vildir þú að konurnar uppvört-
uðu mennina þegar setið var til
borðs.Var það ósjaldan að ég og aðrir
kvenkyns afkomendur þínir fundu að
þessu hjá þér, enda erum við þrjósk-
ar og engin ráðgáta hvaðan við erfð-
um þau persónueinkenni.
Þú varst alltaf að, oftar en ekki
varst þú prílandi uppá stólum að
stússa eitthvað eða þrífa „garðínurn-
ar“ eins og þú kallaðir gardínur allt-
af. Ég bað þig alltaf í Guðs bænum að
hætta þessu príli, enda jafnvægið hjá
þér á seinni árum ekki gott, en þú
hlustaðir lítið á svoleiðis tuð. Svo
kom að því að þú dast og varst þú
sem betur fer með neyðarhnappinn
þinn um hálsinn sem nota átti í slík-
um tilfellum. En nei, ekki notaðir þú
hann, þér fannst „ómögulegt að vera
að ónáða „eymingja“ mennina í
vinnunni“. Við urðum því að setjast
niður og segja þér að þeir vildu endi-
lega láta ónáða sig, það væri þeirra
vinna.
Þegar þú varst 80 ára keyptum við
systkinin handa þér staf með broddi
svo þú dyttir síður í hálkunni á vet-
urna á þínum óteljandi spássitúrum á
Laugaveginum. Það tók nú nokkur
ár að fá þig til að sjá kostina við staf-
inn. Þú áttir varla til orð af hneyksl-
un fyrst. „Haldið þið virkilega að ég
fari að ganga með staf eins og eitt-
hvert gamalmenni?!“ Samt hafðir þú
eilífar áhyggjur af heilsu ættingja og
vina sem voru aðeins að komast á
aldur, spurðir oft hvernig „eymingja“
gamli maðurinn eða konan hefðu það
nú, þó svo þau væru allt að 30 árum
yngri en þú.
Ég bjó í 11 ár erlendis og hitti þig
þá lítið. Þér fannst alveg „ómögu-
legt“ að ég væri alltaf að lesa þessar
skruddur og læra svona endalaust og
það væri bara algjört brjálæði að búa
svona í útlöndum með börn. Samt
tókst þú þig til, að frumkvæði hennar
Dísu þinnar, og fórst að ferðast um
heiminn fyrst 77 ára gömul. Þetta
fannst þér þvílíkt ævintýri, en mikið
brá mér nú þegar þú sagðir við mig,
eftir eina ferðina þína: „Veistu það,
Sólveig mín, að löndin þarna á Ítalíu
og Spáni og hvað þetta heitir nú allt-
saman, eru bara föst saman, enginn
sjór á milli og það er barasta hægt að
keyra á milli landanna.“ Ekki hafði
ég gert mér alveg grein fyrir þessari
vankunnáttu þinni. Ég keypti því
hnattlíkan fyrir þig og svo sátum við
stundum saman og ræddum hvar ég
byggi í Bretlandi, hvar Ítalía væri,
Danmörk og þau lönd sem þú þekktir
einhvað til. Og þú varst bara „svei
mér aldeilis hissa“ á hvernig þetta
væri nú alltsaman.
Minningarnar um þig, elsku amma
mín, eru óendanlegar. Mikið hefði ég
viljað hafa þig hérna hjá mér bara
alltaf, en svoleiðis hugsun er bara
sjálfselska. Þú varst orðin þreytt og
lúin. Fyrir 19 mánuðum misstir þú
þitt sjálfstæði, þú gast ekki búið sjálf
heima í litlu íbúðinni þinni með „sér
klósettinu“ sem þú varst svo ánægð
með. Þú gast ekki lengur heklað,
saumað út eða prjónað og þá var nú
lífið þitt orðið þér harla lítilfjörlegt.
Ég var svo lánsöm að fá að vera
með þér síðustu stundirnar þínar
hérna meðal okkar, ósköp voru hend-
urnar þínar lúnar og mikið var gott
að sjá friðinn sem færðist yfir þig
þegar þú kvaddir þennan heim.
Njóttu þess að vera aftur með litlu
börnunum þínum sem þú misstir og
saknaðir svo sárt og að hitta hana
Gauju þína aftur. Ég skal fljótlega
fara í Önundarfjörðinn þinn og þá
tölum við saman í huganum um
gömlu, góðu stundirnar.
Ég sakna þín svo óskaplega mikið,
elsku litla amma mín.
Megir þú hvíla í friði.
Þín sonardóttir,
Sólveig.
 Fleiri minningargreinar um Ein-
hildi Ingibjörgu Ágústu Guðjóns-
dóttur bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.