Morgunblaðið - 28.12.2001, Side 52

UMRÆÐAN
52 FÖSTUDAGUR 28. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hallgrímur F.Árnason fæddist í
Hafnarfirði 12. sept-
ember 1918. Hann
lést á heimili sínu 18.
desember síðastlið-
inn. Hann var yngsta
barn hjónanna Árna
Hallgrímssonar frá
Görðum í Mýrdal, f.
11. janúar 1870, d.
17. ágúst 1949, og
Rósu Guðmundsdótt-
ur frá Brekku við
Voga á Vatnsleysu-
strönd, f. 23. maí
1879, d. 21. ágúst
1939. Systur Hallgríms voru: óskírt
stúlkubarn, f. 1.1. 1900, dáin fáum
dögum síðar, og Svanhvít Valería,
f. 12.6. 1905, d. 4.5. 1968. Hallgrím-
ur kvæntist 30. október 1954 Sig-
rúnu Guðmundsdóttur leikskóla-
kennara, f. 26.6. 1929. Hún er dóttir
Guðmundar G. Kristjánssonar, f.
23.1. 1893, d. 4.11. 1975, og Láru I.
Hallgrímur átti heimili með föð-
ur sínum eftir lát móður sinnar á
æskuheimilinu á Jófríðarstaðavegi
8a í Hafnarfirði ásamt systur sinni,
Svanhvíti, og eiginmanni hennar,
Bjarna Þórðarsyni, og börnum
þeirra þremur. Hallgrímur veiktist
af berklum árið 1942, aðeins 24 ára,
og aftur 1947. Hann stundaði nám
við Iðnskóla Hafnarfjarðar í raf-
vélavirkjun, lauk bóknámi á styttri
tíma en til var ætlast en lauk ekki
sveinsprófi vegna erfiðleika á þeim
tíma við að komast í verknám.
Hann stundaði almenna verka-
mannavinnu, var strætisvagna-
stjóri hjá ÁBH (Áætlunarbílum
Hafnarfjarðar) en lengst starfaði
hann sem leigubílstjóri á Nýju bíl-
stöðinni í Hafnarfirði. Bílstjóri var
hann hjá Verzlunarbanka Íslands
og síðar Íslandsbanka frá 1976 til
ársloka 1990 er hann lét af störfum
vegna aldurs á sjötugasta og þriðja
aldursári. Hallgrímur var mikill
trúmaður og sótti reglulega Frí-
kirkjuna í Hafnarfirði, sem hann
starfaði mikið fyrir. Hann var bú-
settur í Hafnarfirði alla sína ævi-
daga. Útför Hallgríms fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Magnúsdóttur, f. 19.7.
1894, d. 15.7. 1990, frá
Ísafirði. Börn Hall-
gríms og Sigrúnar eru:
1) Árni prófarkalesari,
f. 2.4. 1956, kvæntur
Unni Ágústsdóttur, f.
6.6. 1955, rekstrar-
fræðingi. Börn Árna
og Emilíu G. Magnús-
dóttur eru Védís, f. 7.3.
1977, sambýlismaður
Gunnar Jóhannesson,
f. 28.5. 1977, og Hall-
grímur, f. 25.2. 1988.
Dóttir Árna og Unnar:
Katrín, f. 18.8. 2000.
Stjúpdætur Árna, dætur Unnar,
eru Sigrún, f. 24.5. 1973, og Salvör,
f. 5.3. 1990. 2) Lára Ingibjörg, cand.
mag., f. 14.4. 1957, gift Símoni
Reyni Unndórssyni rafmagns-
tæknifræðingi, f. 11.8. 1956, börn
þeirra eru Ásdís Eir, f. 12.7. 1984,
og Óttar, f. 14.7. 1993. 3) Rósa Sig-
ríður, f. 6.7. 1959, d. 21.7. 1961.
Tengdafaðir minn, Hallgrímur
Árnason, er látinn. Ég kynntist Hall-
grími á haustdögum 1994 þegar við
Árni, sonur hans, vorum að byrja okk-
ar samband sem síðan þróaðist út í
sambúð og hjónaband. Þau hjónin,
Hallgrímur og Sigrún, tóku mér og
dætrum mínum með einstakri hlýju.
Þessi hlýja var það sem kannski ein-
kenndi tengdaföður minn öðru frem-
ur, hann var öllum góður og ég man
ekki til þess að hafa heyrt hann hall-
mæla nokkrum manni.
Hallgrímur var af þeirri kynslóð
sem nú er að mestu gengin til feðra
sinna, kynslóðinni sem með vinnu-
semi sinni og hagsýni byggði upp það
þjóðfélag sem við búum við í dag.
Hans skyldur voru fyrst og fremst við
fjölskyldu sína og guð sinn, að sjá sér
og sínum farborða og rækta trú sína.
Nú er hann horfinn okkur og eftir sit-
ur minningin um góðan mann, minn-
ing sem gerir okkur sem vorum hon-
um samferða að betri manneskjum.
Yfir tindum öllum
er ró,
friður á fjöllum,
fugl í tó
hljóðnaður hver;
það bærist ei blær eða kliður.
Einnig þinn friður
framundan er.
(Þýð. Yngvi Jóhannesson.)
Unnur Ágústsdóttir.
Ég kom fyrst á heimili Hallgríms
F. Árnasonar í Hafnarfirði í byrjun
árs 1976, þá tæplega tvítugur. Ég var
á þeim tíma að gera hosur mínar
grænar fyrir dóttur hans. Þremur ár-
um áður hafði ég misst föður minn og
fann ég fljótlega að Hallgrímur hafði
djúpan skilning á þeirri upplifun
minni, enda kom í ljós að hann hafði
sjálfur misst móður sína sem ungur
maður. Með tímanum fannst mér
hann að sumu leyti fylla það skarð
sem myndaðist í lífi mínu við andlát
föður míns. Við Hallgrímur tengd-
umst vináttuböndum sem héldu fram
á hans síðasta dag.
Hallgrímur var fulltrúi þeirrar
kynslóðar þar sem vinnusemi, trúin á
Guð og umhyggja fyrir fjölskyldunni
voru aðalatriði, en allt annað aukaat-
riði. Um fermingu var hann farinn að
vinna sem fullorðinn væri og pening-
arnir runnu til heimilisins. Hann
stundaði almenna verkamannavinnu
og fór í síldarverkun um nokkurra ára
skeið norður á Djúpuvík. Þar var að-
búnaður á þeim tíma slæmur fyrir að-
komufólk og þar sýktist hann af
berklum árið 1942, þá 24 ára gamall
og var vart hugað líf. En hann komst
til heilsu og æ síðan vann Hallgrímur
bókstaflega myrkranna á milli meðan
hann gat í þeim eina tilgangi að sjá
fjölskyldu sinni farborða. Hann bar
einnig umhyggju fyrir þeim sem áttu
um sárt að binda og var ávallt hjálp-
legur þeim sem til hans leituðu.
Hallgrímur var atvinnubílstjóri
lengst af. Hann var strætisvagna-
stjóri hjá ÁBH (Áætlunarbílum
Hafnarfjarðar), síðan lengi leigubíl-
stjóri hjá Nýju bílstöðinni í Hafnar-
firði og bílstjóri hjá Verzlunarbank-
anum (síðar Íslandsbanka) síðustu 15
starfsárin. Hann kunni því vel að vera
á ferðinni, koma við í útibúum bank-
ans og gantast við starfsfólkið þegar
tími gafst til. Ég átti eitt sinn erindi
við Hallgrím og hitti hann í Verzlun-
arbankanum í Bankastræti. Hann
sýndi mér alla aðstöðu í bankanum og
mér er sérstaklega minnisstætt við-
mót allra starfsmanna sem Hallgrím-
ur talaði við, það var auðséð hversu
vel liðinn hann var af öllum.
Nokkrum dögum fyrir andlát hans
ræddum við Hallgrímur um feril hans
sem atvinnubílstjóri. Hann hafði þá
fyrr í vikunni látið vera að endurnýja
ökuskírteinið sitt sökum heilsuleysis.
Hann sagði mér hversu þakklátur
hann væri fyrir að hafa hlotnast sú
gæfa að valda engum alvarlegu tjóni,
hann hefði verið lánsamur í starfi og
aldrei keyrt á annan bíl, en einu sinni
hefði verið keyrt á hann. Efst í huga
hans var samt atvik sem gerðist þeg-
ar hann var strætisvagnastjóri fyrir
löngu. Þá hefði barn komið hlaupandi
á bílinn í þann mund sem hann var að
taka af stað og lent undir bílnum við
afturdekkið. Hallgrímur hljóp með
barnið í fanginu upp á Landspítala
sem var í næsta nágrenni. Eftir að
hafa gert foreldrum barnsins viðvart
og fengið úr því skorið að barnið væri
heilt sneri Hallgrímur aftur til vinnu
sinnar. Hann fylgdist síðan með
barninu þar til hann var viss um að
það hefði náð sér að fullu. Þessi saga
er mér minnisstæð þessa dagana,
vegna þess að mér þótti sérstakt að
einmitt þetta atvik, það eina þar sem
hann komst nálægt því að skaða aðra
manneskju, skyldi vera honum efst í
huga þegar löngum og farsælum ferli
sem ökumaður var lokið. Tengdafaðir
minn var glaðlyndur maður, hógvær,
lítillátur, trúaður, tryggur og heiðar-
legur. Allt eru þetta eiginleikar heil-
steypts manns og það voru forréttindi
mín að fá að kynnast honum. Heim-
urinn væri betri ef til væru fleiri eins
og Hallgrímur F. Árnason.
Blessuð sé minning hans.
Símon R. Unndórsson.
Ég vaknaði við hliðina á ömmu, en
afi var löngu kominn á fætur. Löngu
búinn að hafa til morgunmatinn og
sennilega bursta skóna mína. Við
gengum tvö saman niður í Fríkirkju,
sátum sunnudagaskólann og síðan
messuna sjálfa. Þegar við komum á
Álfaskeiðið aftur var enn tími til að
skreppa upp á Hamar fyrir mat. Og
þótt hún væri lengri leiðin fram hjá
söluturninum fannst okkur hún alltaf
notalegust, sérstaklega á leiðinni
heim þegar við stálumst til að kaupa
okkur mola. Ég og afi minn. Afi minn
sem kunni allar bestu sögurnar síðan
í gamla daga, var með sterkustu
hendur í heimi, mýksta skeggið og
besta faðminn. Afi minn sem gaf mér
trúna á Guð og trúna á sjálfa mig.
Þannig minnist ég hans og þannig vil
ég minnast hans alla tíð. Með þakk-
læti og ást.
Védís.
Við dauðsfall hvolfast yfir mann
minningar, oft frá löngu liðnum tíma,
og jafnframt allt of oft sorg eða dep-
urð yfir að hafa ekki séð enn meira af
þeim sem eru farnir og líka þeim sem
lifa. Í erli og áreiti lífsins gefst því
miður aldrei nógur tími til mannlegra
samskipta og viss kaflaskipti verða í
samskiptum eftir lífi manna, starfi og
búsetu.
Hallgrímur Árnason er hluti af ótal
minningum, einkum frá bernsku
minni og uppvexti.
Halli var Hafnfirðingur eins og
mamma og þau voru saman í skóla,
sem börn og unglingar, hann keyrði
strætó milli Hafnarfjarðar og
Reykjavíkur með pabba og þeir
keyrðu báðir leigubíla á Nýju bílstöð-
inni í Hafnarfirði um skeið. Svo varð
hann Halli kærastinn hennar Lillu
frænku, einkasystur pabba, og síðar
tengdasonur ömmu og afa.
Halli var mikill sjálfstæðismaður,
en afi mikill krati af gamla skólanum.
Einu vandræðin í sambandi við þau
viðhorf, eftir því sem ég man og veit,
var að erfitt var eða sennilega ómögu-
legt að láta keyra sig á kjörstað í bíl
merktum í bak og fyrir og beggja
vegna með stóru D, eins og bílnum
hans Halla, ef maður var krati eða
vildi ekki láta vita hvern maður kaus.
Mikið þótti mér flott að þekkja menn
með svona fastar skoðanir, sem þeir
stóðu við og gátu varið.
Halli gat keyrt okkur pabba austur
í Stóru-Sandvík í Flóa, Krísuvíkur-
leiðina, þegar ófært var yfir Hellis-
heiðina, hann gat fengið miða í Bæj-
arbíó á Línu langsokk, þótt allt væri
uppselt, og bauð mér á fyrstu tón-
leikana sem ég fór á – og stríddi mér
síðan á að ég hefði bara horft á hversu
sætir dönsku kórdrengirnir voru, en
ekki athugað hvort þeir gátu nokkuð
sungið.
Halli var svo langur að ég man
greinilega þegar ég náði honum í hné
og hversu lofthrædd ég var, þegar
hann lyfti mér upp og ég sat á öxlum
hans. Þá sá ég líka yfir allt!
Mikil var gleðin og ábyrgðin sem
fylgdi fæðingu Árna, frumburðar
Halla og Lillu. Ég var ráðin „barn-
fóstra“ upp á kaup, fékk gott og gos á
kvöldin og lifandi jólatré með seríu
með loftbólum næstu jól. Ári seinna
fæddist Lára, nafna mín, og rúmlega
ári eftir það Rósa.
Mikið var gaman að fylgjast með
þessum frændsystkinum sínum. Á
tveggja ára afmæli Rósu var stór-
veisla og gleði. Nokkrum dögum síðar
veiktist Rósa og dó. Botnlanginn
hafði sprungið. Hvílík sorg og hvílíkur
missir.
Þrátt fyrir strjálli og minni sam-
skipti gegnum árin streymdi þessi
sama hlýja, umhyggja og væntum-
þykja frá Halla alla tíð.
Minningarnar lifa og veita birtu og
hlýju.
Lára Ingibjörg Ólafsdóttir
(Lalla).
HALLGRÍMUR
ÁRNASON
 Fleiri minningargreinar um Hall-
grím Árnason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Rannveig Möllerfæddist á Vöðlum
í Önundarfirði 23.
júní 1917. Hún lést
22. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Oddur
Kristjánsson, f. 14.12.
1880, d. 3.2. 1955, og
Kristjana Símonía
Pétursdóttir, f. 6.12.
1877, d. 19.6. 1950.
Oddur og Kristjana
áttu fimm börn og
einn uppeldisson.
Eiginmaður Rann-
veigar var Sverre
Möller, f. 29.7. 1908, d. 21.11. 1953.
Rannveig og Sverre eignuðust
fimm börn: 1) Oddur, f. 3.10. 1939,
kvæntur Sigríði Sigurborgu Guð-
mundsdóttur og eiga þau tvö börn
og fimm barnabörn.
2) Ísak, f. 10.1. 1942,
d. 13.4. 1947. 3) Ísak,
f. 14.5. 1948, kvænt-
ur Steinunni Bárðar-
dóttur og eiga þau
þrjú börn og eitt
barnabarn. 4) Krist-
jana, f. 9.4. 1951, gift
Gunnbirni Guð-
mundssyni og eiga
þau þrjár dætur. 5)
Hlynur, f. 23.2. 1953,
sambýliskona Mo-
niqe Van Qsten og á
hann fimm börn.
Rannveig starfaði
lengi við afgreiðslu í Teitssjoppu
og í þvottahúsinu Fönn.
Útför Rannveigar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Þegar ég sest niður og skrifa nokk-
ur minningarorð um tengdamóður
mína er mér efst í huga þakklæti fyrir
árin 42 sem við áttum samleið. Allan
þann tíma höfum við átt gott sam-
band.
Rannveig naut þess að vera með
börnum sínum og barnabörnum.
Jólaboðin sem hún hélt varðveitast í
minningunni. Margar voru ferðirnar
sem við hjónin fórum með henni í
sveitina að heimsækja son minn og
fjölskyldu. Þar naut hún sín vel í nátt-
úrufegurðinni. Síðustu ár hafa verið
erfið, það var henni erfitt að geta ekki
hugsað um garðinn sinn því hún hafði
svo sannarlega græna fingur og bar
garðurinn hennar henni fagurt vitni.
Síðasta ár hefur hún dvalið á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli og notið frá-
bærrar umönnunnar. Hjartans þökk
fyrir það. Rannveig mín, þakka þér
innilega allar góðu stundirnar okkar
saman.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Guð geymi þig og hafðu þökk fyrir
allt.
Þín tengdadóttir.
Sigríður Sigurborg
Guðmundsdóttir.
Að leiðarlokum er margs að minn-
ast þegar litið er yfir farinn veg.
Minningarnar hrannast upp. Barn-
æskan, að alast upp í sama húsi og
amma, taka á móti henni úr vinnu oft-
ar en ekki með gott í poka. Fjölskyld-
an var henni allt og hún fylgdist vel
með því sem barnabörnin tóku sér
fyrir hendur. Allar ferðirnar saman,
jólaboðin sem oft voru ansi fjörug og
allar dýrmætu samverustundirnar
koma upp í hugann. Seinna, þegar ég
var orðin fullorðin og komin með fjöl-
skyldu var notalegt að búa í risinu hjá
ömmu. Enda var hún engin venjuleg
amma. Hún var amman sem labbaði
Laugaveginn á áttræðisaldri, amman
sem þótti pizzur herramannsmatur
og amman sem keypti sér ljósakort
með mér og saman löbbuðum við í ljós
hjá Dóra. Seinna þegar ég var önnum
kafin í námi lét hún sig ekki muna um
að koma með jogginggalla í poka einu
sinni í viku og þrífa fyrir mig húsið
hátt og lágt.
Þín alltaf mun ég minnast
fyrir allt það góða sem þú gerðir
fyrir allt það sem þú skildir eftir
fyrir gleðina sem þú gafst mér
fyrir stundirnar sem við áttum
fyrir viskuna sem þú kenndir
fyrir sögurnar sem þú sagðir
fyrir hláturinn sem þú deildir
fyrir strengina sem þú snertir
Ég ætíð mun minnast þín.
(F.D.V.)
Elsku amma, að eiga þig að voru
mín forréttindi í lífinu, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þín
Rannveig.
RANNVEIG
MÖLLER
 Fleiri minningargreinar
um Rannveigu Möller bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
=
2
  - 2 
 
 
   /
  -      
' H.

89 H'  "G2
0) %'+:)+
:'*&%)2
5
  2
  
 2

   * 

    * -      


  %
   

   &




/ 
   45
C
.

84
0



4  / "
)!(&2

 
 -/


 
 '
 
%  
,/
  .' 8+  
(020:) <>  /'* 
+;2)+   29  
 82)+ 0&<)
8+2  8+2)+ 
H ;02)+   ) 02!)  
0)+2.'   
%&     &  //*2