Morgunblaðið - 16.02.2002, Síða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2002 51
✝ Margrét Þor-grímsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 12
ágúst 1907. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum á Sel-
fossi 9. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Sigur-
björg Illugadóttir frá
Stóra-Lambhaga í
Skilmannahreppi og
Þorgrímur Jónsson
múrarameistari úr
Reykjavík. Margrét
átti fimm systkini sem
öll eru látin. Þau voru
Ásta, Þórður, Ingigerður, Októ og
Eygló. Eftirlifandi fóstursystir
hennar er Gerður Gunnlaugsdóttir
sem býr í Reykjavík. Fyrri maður
Margréta var Eyjólfur Svein-
björnsson frá Snorrastöðum í
Laugardal, f. 12. september 1909,
d. 19. ágúst 1966. Þau
slitu samvistir. Dóttir
þeirra er Erla, gift
Sigurði Ágústssyni.
Seinni maður Mar-
grétar var Gísli Þor-
leifsson frá Árhrauni
á Skeiðum, f. 11. nóv-
ember 1918, d. 8.
ágúst 1976. Dætur
þeirra eru Valgerður
og Sigurbjörg. Mar-
grét ólst upp í Reykja-
vík og bjó þar til 1934
er hún fluttist austur í
Laugardal með fyrri
manni sínum. Reistu
þau þar nýbýlið Skóga og bjuggu
þar í fimm ár. Árið 1945 flutti hún
á Selfoss ásamt seinni manni sínum
og átti þar heimili til æviloka.
Útför Margrétar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 11.
Elsku amma mín. Það var á laug-
ardaginn var um hálfsexleytið,
þegar ég var stödd í afmæli hjá
Steinari, sem mér var sagt að
mamma hefði verið kölluð upp á
Ljósheima til þín því þú værir orð-
in svo slöpp og lasin. Mín fyrstu
viðbrögð voru: Af hverju var ég
ekki látin vita? En eftir afmælið
ákvað ég að koma til þín og vera
smástund hjá þér þó að þú svæfir
bara. Mamma og Lóló voru hjá þér
en Erla og Siggi voru á leið heim
úr bænum. Þau komu svo um hálf-
níu og mamma og Lóló fóru og ætl-
uðu að fá sér að borða. Ég vildi fá
að vera lengur hjá þér, amma mín,
sem ég og gerði en þótt ég vilji öllu
ráða fékk ég ekki að hafa þig hjá
mér lengur því um níuleytið sofn-
aðir þú svefninum langa.
Ég á margar góðar minningar
um þig, elsku amma mín, sem mig
langar að eiga fyrir mig. Þú hefur
alltaf verið mér mjög góð og ég
vona að ég hafi verið þér bæði góð
og hjálpsöm því margar voru
stundirnar sem við fórum í búðina
saman. Málin atvikuðust reyndar
þannig að fyrir um tveimur árum
lærbrotnaðir þú og í framhaldi af
því fórstu á Ljósheima. Innst inni
finnst mér ég ekki hafa sinnt þér
eins vel eftir að þú fórst á Ljós-
heima en ég vona að þú erfir það
ekki við mig. Ég var hjá þér, elsku
amma mín, þegar þú kvaddir þenn-
an heim og er mjög fegin því. En
þó að ég vissi í hvað stefndi var
mér mjög illa brugðið þegar þú
fórst frá mér og ég finn svo til í
hjartanu mínu og ég sakna þín al-
veg rosalega mikið. En ég veit það
samt að nú líður þér vel, elsku
amma mín. Elsku mamma, Lóló,
Erla og þið öll, Guð veri með ykk-
ur.
Ég elska þig, elsku amma mín.
Þín
Kristín.
Okkur í fjölskyldunni langar til
að skrifa nokkur minningar- og
þakkarorð til hennar ömmu og
langömmu uppi eins og hún var
kölluð í fjölskyldunni. Við viljum
þakka þér fyrir að vera alltaf til
staðar þegar við þöfnuðumst þín.
Það voru ófá skiptin sem við kom-
um upp til þín af neðri hæðinni til
að kíkja í kaffi, til að spjalla eða til
að leyfa börnunum að leika með
dótið sem þú áttir í dótakassanum
undir fatahenginu. Þær eru ótal
fleiri minningarnar um þig en
þetta eru þær minningar sem fyrst
koma upp í hugum okkar og eru
okkur kærastar.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu,
gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
Magnús, Linda, Dagur
Fannar og Daldís Perla.
Elsku amma, nú ert þú öll. Mig
langar að kveðja þig með nokkrum
orðum og veit að þú þekkir hug
minn, þó svo þú lesir hann ekki hér
og nú. Ég er þakklát fyrir þína
hönd að þú fáir að fara, södd líf-
daga, en sakna þín samt. Ég minn-
ist þín heima á Austurvegi, innan
um öll blómin þín, rós meðal rósa,
svo fín til fara í fallegum blússum,
pilsum, fínleg og falleg alla tíð.
Það var gott að koma til þín, þú
varst alltaf til staðar, innilega glöð,
gestrisin og hlý, helltir upp á kaffi
og tíndir veitingar á borð og spjall-
aðir um heima og geima.
Þú varst sístarfandi, stóri garð-
urinn þurfti sinn tíma, svo þurfti að
sulta úr rabarbaranum og rifsberj-
unum, frysta kjöt og grænmeti á
haustin, dekra við plönturnar, baka
og ótalmargt fleira. Svo varstu
skátastelpa alla tíð með ákveðnar
stjórnmálaskoðanir og enginn
skyldi reyna að fá þig til að skipta
um skoðun!
Ég veit, amma mín, að það var
vel tekið á móti þér á endastöðinni
og að þú finnur þér eitthvað að
starfa og hugsa um á öðrum vett-
vangi. Ég kveð þig að sinni.
Þín
Margrét.
MARGRÉT
ÞORGRÍMSDÓTTIR
✝ Kristín Gunn-laugsdóttir
fæddist að Ytri-Kot-
um í Norðurárdal 7.
september 1912.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Skaga-
fjarðar 9. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Gunnlaugur Guð-
mundsson frá Bási í
Hörgárdal, f. 25.
mars 1876, d. 7. maí
1938, og Friðbjörg
Jóhanna Halldórs-
dóttir frá Stóra-
Dunhaga í Hörgárdal, f. 20. maí
1882, d. 18. ágúst 1961. Kristín
átti fjögur systkini, Halldór, lát-
inn, Lilju, sem dvelur á Dvalar-
heimilinu á Sauðárkróki, Jón og
Jóhann, sem báðir eru látnir.
Árið 1934 giftist Kristín Tob-
íasi Sigurjónssyni bónda í Geld-
ingaholti, f. 10. október 1897, d.
23. ágúst 1973. Börn þeirra eru:
1) Guðmann, f. 29. apríl 1935,
kvæntur Marsibil Þórðardóttur,
f. 15. ágúst 1937, eiga þau tvær
dætur og fimm barnabörn. 2)
Brynleifur Sigmar, f. 20. janúar
1937, sambýliskona Jóna Gísla-
dóttir, f. 18. septem-
ber 1944, eiga þau
tvö börn. 3) Jófríð-
ur, f. 4 sepember
1939, gift Björgvini
Jónssyni, f. 28.
ágúst 1929, d. 17.
september 2000,
eiga þau tvo syni og
fjögur barnabörn.
4) Sigurjón, f. 8.
desember 1944,
kvæntur Sólveigu
Harðardóttur, f. 6.
nóvember 1950, d.
17. mars 2000. Þau
skildu, eiga þau
tvær dætur saman og átti Sólveig
eina dóttur áður. Núverandi
sambýliskona hans er Kristín H.
Ásbjörnsdóttir, f. 27. júlí 1968 og
eiga þau einn son, Kristín átti tvö
börn áður. Sigurjón á eitt barna-
barn. 5) Gunnlaugur, f. 29. jan-
úar 1950, kvæntur Gerði Hauks-
dóttur, f. 10. maí 1949, og eiga
þau einn son, Gerður átti eina
dóttur áður. 6) Hjördís Jónína, f.
10. desember 1956, ógift og
barnlaus.
Útför Kristínar fer fram frá
Glaumbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Með þessum orðum langar mig að
kveðja ömmu mína. Eftir að hafa tal-
að við mömmu hinn 6. feb. síðastlið-
inn og fengið að vita að amma væri
orðin mjög slöpp ákvað ég að fara
strax norður og vera hjá ömmu
minni síðustu dagana hennar. Ég er
mjög þakklát fyrir að hafa komist
norður og fengið að vera hjá henni
og kveðja hana. Það tók mig sárt að
þurfa að kveðja hana og vita til þess
að eftir stæðu einungis minningar
um ástvin sem nú hefði kvatt þennan
heim þó svo að ég vissi að hennar
tími var kominn og að hún yrði hvíld-
inni fegin. Amma mín var bæði dug-
leg og sjálfstæð kona og það passaði
henni einfaldlega ekki að vera upp á
aðra komin en brosið sem hún gaf
okkur rétt áður en hún kvaddi gaf
mér mikinn styrk, og það, ásamt öll-
um þeim fjölmörgu góðu minningum
sem ég á áfram og enginn getur tek-
ið frá mér, hjálpar mér eflaust í
gegnum sorgina sem kemur þegar
ástvinur hverfur á braut.
Það kemur margt upp í hugann
þegar ég hugsa til baka um þær
stundir sem ég átti með ömmu. Þeg-
ar ég flutti norður með mömmu sum-
arið 1979, þá tveggja og hálfs árs
gömul. Ég sofnaði í bílnum á leiðinni
norður. Þegar ég vaknaði vorum við
komin inn í forstofu í „gamló“ og þar
sem ég var nývöknuð og ringluð í
nýju umhverfi fór ég að gráta en þá
var amma fljót að koma með opinn
faðminn og segja: Viltu ekki bara
koma upp á loft með ömmu? Og þar
með voru öll tár horfin. Ég er mjög
þakklát ömmu minni fyrir að hafa
gefið mér gott og öruggt sæti í stóra
barnabarnahópnum hennar strax og
ég kom inn í fjölskylduna. Hún sýndi
ótrúlega þolinmæði við að kenna
okkur krökkunum bænir og vísur og
óskiljanlega þolinmæði þegar hún
kenndi mér að lesa, þar sem vildi
læra að lesa á sama tíma og eldri
frænkur mínar.
Alltaf var auðvelt að fá ömmu til
að spila og eru þau ófá skiptin sem
við spiluðum t.d. lönguvitleysu. Við
bjuggum í kjallaranum hjá ömmu til
1984 en þá fluttum við í næsta hús
við hana og alltaf var jafn gott að
geta hlaupið upp til ömmu eða yfir til
ömmu til að spjalla og spila og eins
var gott að geta leitað til hennar ef
eitthvað bjátaði á.
Það voru ekki ófáar pönnsur,
lummur og kleinur sem runnu ofan í
mallann enda var amma mín meist-
ari í öllu sem viðkemur bakstri og
matseld. Hún gerði sérstaklega
bestu kleinur, pönnsur og ostabrauð
í heimi. Það var þó misvinsælt þegar
það kom stundum fyrir að það var
engan veginn pláss í mallanum fyrir
hádegismatinn og þegar mamma
spurði um ástæðuna var svarið yf-
irleitt: Ég var að borða nokkrar
kleinur hjá ömmu eða amma var að
steikja nokkrar pönnsur handa mér.
Amma tók prakkarastrikum okk-
ar krakkanna yfirleitt með stökustu
ró. Eitt sinn hafði amma verið að
elda kjöt og allt var tilbúið, aðeins
var verið að bíða eftir að pabbi kæmi
inn í mat, en svo þegar átti að byrja
að borða kom heldur betur babb í
bátinn. Allt kjötið var horfið nema
tveir góðir bitar sem var búið að
færa á diskinn hans pabba. Svo kom í
ljós að ég hafði gefið hundinum, hon-
um Bósa, alla hina bitana og sagði að
þeir sem ekki hefðu verið að vinna
úti þyrftu ekkert að borða. Amma
sagði ekki neitt heldur fór bara og
gróf eitthvað annað upp.
Sumu af því sem við púkarnir
fundum upp mótmælti hún þó, t.d.
máttum við ekki setja hænurnar
hennar inn í hundakofa, sem ég og
Elfa höfðum smíðað og hundarnir
vildu ekki vera inni í, og ekki lagði
hún í að ferðast í loftbelgnum sem
við smíðuðum.
Ég man að það var líka alltaf gam-
an að fara með ömmu í kirkju. Þá
klæddum við okkur upp á, fórum svo
þrjár saman, ég, mamma og amma,
og stundum kom það fyrir að
mamma hafði ekki ætlað að fara. Þá
var bara að fara til ömmu og fá hana
með mér í lið og þá voru tveir á móti
einum. Síðustu árin dvaldi amma á
sjúkrahúsinu á Króknum og eftir að
ég flutti suður kíkti ég oftast í heim-
sókn til hennar þegar ég kom norður
og við áttum gott spjall og alltaf átti
amma eitthvað til að stinga upp í
mann.
Þegar ég fór að kveðja ömmu áður
en ég fór til Bandaríkjanna haustið
1997 man ég að amma sagði að hún
væri alveg viss um að ég myndi finna
mér mann og giftast úti og sagði að
það væri allt í lagi svo framarlega
sem hann talaði íslensku því að hún
sagði að hún yrði að geta talað við
hann. Ég giftist nú reyndar ekki úti
en stuttu eftir að ég kom til landsins
aftur haustið 1998 kynntist ég Ella
og þegar hann kom með mér í fyrsta
skipti til ömmu skaut ég á hann að nú
kæmi í ljós hvort að hann fengi
grænt ljós frá ömmu sem og hann
fékk. Þegar ég kom næst til hennar
var Elli ekki með mér en amma var
fljót að spyrja eftir honum og talaði
mikið um það hvað hárið á honum
væri fallegt á litinn enda passar
háraliturinn hans beint inn í stráka-
hópinn hennar ömmu.
Jólin sem ég var úti hringdi ég í
ömmu og þegar ég heyrði hana
segja: Hvað er síminn til mín? Hver
nennir að hringja í mig? var það í
eina skiptið sem ég fann að það vott-
aði fyrir smáheimþrá hjá mér.
Að lokum vil ég þakka þér, elsku
amma mín, allar stundirnar sem við
áttum saman og alla þá ást, tryggð
og vináttu sem þú gafst mér. Guð
geymi þig.
Kæru vinir, við vitum að amma var
tilbúin að kveðja þennan heim og
hennar er beðið af þeim sem eru
farnir á undan henni og þótti vænt
um hana. Við hin varðveitum í hjarta
okkar minninguna um góða konu.
Þín
Sigurlaug Dóra.
Ég á margar minningar um systk-
inahópinn á Ytri-Kotum og svífur hlý
birta yfir þeim öllum sem aldrei ber
skugga á. Skýrust er minningin um
Kristínu sem litla, brosandi leiksyst-
ur sem aldrei hafði rangt við í leik en
vildi allt bæta og lét sér snemma
annt um blóm og dýr.
Í þennan tíma mátti kalla að allir
bæir væru fullir af fólki, fjórir bæir í
byggð í Norðurárdal og sex á Kjálka.
Samgangur milli bæja var mikill og
ýmisleg greiðasemi. Heimboð tíðk-
uðust um hátíðir og á sunnudegi að
sumri. Skírnarveislur og erfidrykkj-
ur voru haldnar á heimilum. Víða
biðu vinir í varpa, og ekki minnist ég
þess að fólk setti fyrir sig þótt vega-
lengdir milli bæja væru nokkrar.
„Ég rölti nú þetta að gamni mínu,“
sagði fólk og brá sér bæjarleið, oft
lítilla erinda, ýmist á hestum eða fót-
gangandi, fór úr sokkum og óð ár, ef
litlar voru. Konur voru oft bornar á
baki yfir ár, þegar heim var haldið.
Við Kristín vorum systkinabörn.
Móðir mín hét Kristín og var systir
Gunnlaugs. Vinátta var milli bæj-
anna. Ævinlega var gaman að koma
að Ytri-Kotum. Þar var allt hreint,
sópað og hvítskúruð gólf. Gestrisni
var mikil, enda bærinn í þjóðbraut. Á
þeim bæ var ævinlega nóg pláss og
ekki óvanalegt að krökkum væri
troðið niður í milli eða til fóta, jafnvel
tveimur í rúm. Börnin á Kotum voru
ævinlega hrein og snyrtilega til fara,
jafnvel þótt flíkur væru saumaðar
upp úr öðrum fötum sem vel gat
hent.
Á þessum árum varð okkur börn-
unum nánast allt að leik, þótt útileik-
irnir væru líklega fyrirferðarmestir
svo sem eyjuleikur, pottaleikur og
saltabrauðsleikur. Þá var líka gaman
að setjast niður, velta sér í grasinu
og hlæja saman að engu eða bara að
bulla einhverja vitleysu.
Vorið 1924 fluttist Gunnlaugur frá
Ytri-Kotum með fjölskyldu sína, bjó
leiguliði á Uppsölum í Blönduhlíð
eitt ár, síðan á ýmsum stöðum í hér-
aðinu, síðast á Bakka í Vallhólmi.
Þar lést Gunnlaugur 17. maí 1938.
Kristín var með foreldrum sínum
eitthvað fram yfir fermingu en fór þá
að vinna utan heimilis, m.a. kaupa-
kona hjá bændum. Hún réðst kaupa-
kona að Geldingaholti og giftist Tob-
íasi Sigurjónssyni bónda þar 14. des.
1934.
Geldingaholt er stórbýli að fornu
og nýju og falleg jörð. Þarna bjuggu
þau hjón við rausn og góðan hag, að
ég ætla, allt þar til Tóbías lést 23. ág.
1973, og þar átti Kristín heimili æ
síðan. Síðustu ævárin dvaldi hún á
Hjúkrunarheimilinu á Sauðárkróki.
Þótt vík yrði milli vina vorið 1924
og fundum fækkaði, hélst vinátta
okkar alla tíð. Síðast kom ég til þess-
arar fornu leiksystur minnar ekki
löngu fyrir síðustu jól. Þá var hún al-
veg rúmföst og ekki mælandi, lá bara
í rúminu sínu með bros á vör, virtist
ekki þjást mikið. Þannig ætla ég, að
hún hafi kvatt þennan heim.
Kristín var fríð kona og nettvaxin,
hélt ytra útliti ótrúlega vel fram í elli.
Hún var starfskona mikil, ákaflega
þrifin og fegurðardýrkandi. Allt var
á sínum stað í Holti, fágað og hreint,
myndum og fallegum gripum hvar-
vetna haglega fyrir komið. Og af
smekkvísi, þó bar blómagarðurinn
hennar heima við húsið af. Þar var
um að litast eins og komið væri í
gróðrarstöð, fjölbreytilegar tegund-
ir blóma, öllu smekklega fyrir komið
og hirðing þannig að hvergi sást arfi
eða illgresi. Þarna átti frænka mörg
handtökin en einnig yndis- og gleði-
stundir meðan heilsa gafst til.
Ég óska þessari fornu leiksystur
minni góðrar og gæfuríkrar farar
inn á landið ókunna og vona að hún
sé farin að hlúa að blómi.
Aðstandendum votta ég virðingu
og samúð.
Guð blessi þig, frænkan mín góða.
Guðmundur L. Friðfinnsson.
KRISTÍN GUNN-
LAUGSDÓTTIR


  
    
          
  
 
" 

   

 4:
/99
$ +&* @
 (
4 *#   <& ( *# &" ""   ' 4 **#$ #$ 
4 #
%$" #$ 

 % 4 *# #$   "3 $ 0 &"

 %
%$" 4 *# &"
4 **#$  4 *# &"