Morgunblaðið - 17.02.2002, Blaðsíða 3

arnir átti sig á því og taki þetta ekki
alvarlega. Þau sjái vel að þetta sé
fyrst og fremst húmor hjá strákun-
um. Hins vegar vitum við að eitthvað
hlýtur að síast inn samt sem áður og
þess vegna finnst mér að þetta sé
ekki að öllu leyti heppilegt.
Mér finnst einnig athyglisvert að
tónlist þeirra er í raun innflutningur
á tónlist ungra svartra Bandaríkja-
manna í fátækrahverfum stórborga.
Hreyfingarnar og
handapatið eru þaðan og
textarnir öðrum þræði
þýðingar á hliðstæðum
samsetningi í fátækra-
hverfum þar. Mér finnst
því ekki óeðlilegt að þeir
sem veita verðlaunin
svari því í hverju hún
liggur þessi bjarta von?
Er hún í boðskapnum,
ruddalegu orðfærinu eða
látbragði strákanna?
Eða felst hún í því að
þeir eru hvítir en ekki
svartir eins og fyrir-
myndirnar og þeim eru
allir vegir færir ólíkt
þeim sem lifa það að vera
afgangsstærð í þjóðfélagi og gefa
frat í það á móti?“ spyr Hjálmar.
Dónalegheit á kostnað inntaks
Það lítur út fyrir að séra Hjálmar
hafi eitthvað til síns máls um að eitt-
hvað „síist í gegn“ til krakkanna.
Morgunblaðið frétti af fimm ára
snáða sem hafði tileinkað sér brot úr
texta Rottweilerhundanna: „mamma
þín, mamma þín, mamma þín er ...
beygla,“ syngur snáðinn nú og víst er
að fleiri börn og hlustendur Rottweil-
erhundanna hafa tekið upp setningar
úr textum sveitarinnar. En skyldu
textarnir hafa jafnmikil áhrif á ung-
lingana og þeir fullorðnu telja?
Morgunblaðið ræddi við þrjá fimm-
tán ára nemendur í Hagaskóla, þau
Auði Ástráðsdóttir, Odd Finnsson og
Stefán Ottó Stefánsson.
„Rottweilerhundunum tekst
kannski að sjokkera fullorðna fólkið
með textunum sínum en ég get ekki
sagt að það eigi við um okkur. Við er-
um vön ýmsu úr erlendu rappi og
kippum okkur ekki upp við þessa
texta,“ segir Oddur. Stefán Ottó, sem
kallaður er Ottó tekur undir: „Full-
orðna fólkið heldur að dónaskapur-
inn í textunum hafi áhrif á okkur, en
það gerir hann alls ekki.“
„Ég held að þetta eigi aðallega að
vera grín og við tökum þessu ekki al-
varlega. Ég held líka að Rottweiler-
hundarnir séu aðallega að reyna að
vera dónalegir og innihald textanna
sé oft á kostnað þess. Þeir leggja eig-
inlega það mikið púður í dónaskapinn
að þeir gleyma að hafa samhengi í
textunum og segja eitthvað með
þeim,“ segir Auður.
„Hneyksla okkur ekki“
„Dónaskapur einn og sér dugir
ekki. Í erlendu rappi er til dæmis
verið að fjalla um eitthvað og oft eru
lögin mjög dónaleg ef tilefni er til. En
ef einhver rappari er til dæmis að
fjalla um vin sinn sem er dáinn þá er
hann ekki að troða dónaskapnum þar
inn,“ segir Oddur.
„Já, og þetta gerir það að verkum
að textarnir hneyksla okkur ekki,“
bætir Ottó við.
Það er athyglisvert hvað ungling-
arnir virðast lítið gleypa við tísku-
straumum. Ef allir unglingar hugsa á
þennan hátt er ljóst að ljótt orðbragð
hefur lítil áhrif á þau. Hins vegar er
líklegt að einnig séu skiptar skoðanir
um hljómsveitina meðal þessa ald-
urshóps eins og annarra.
Þó skulum við ekki gleyma að
XXX Rottweilerhundar og rappið í
sjálfu sér eru alls ekki fyrsta hljóm-
sveitin eða tónlistar-
stefnan til að hneyksla.
Það gerðu líka Elvis
Presley, Bítlarnir, Roll-
ing Stones, Björk og
ýmsar pönkhljómsveitir
á sínum tíma. Kannski
er þessi þróun bara já-
kvæð eins og Erpur Ey-
vindarson „Blazroca“
bendir á í viðtali hér á
síðunni. Jákvæð vegna
þess að hún gefur for-
eldrum og eldri kynslóð-
um færi á að sjá hvað er
að gerast meðal yngri
kynslóðanna og kynnast
þeim betur. Eða eins og
Árni Matthíasson, tón-
listargagnrýnandi Morgunblaðsins,
orðar það:
„Með Rottweilerhundunum opn-
aðist rifa á dyrnar inn í unglingaher-
bergið. Það er hins vegar ekki nóg að
foreldrar hlusti á eitt lag og haldi að
með því skilji þeir heim unglingsins.
Foreldrar eiga enn eftir að fara inn í
herbergið og vegna þessa hættir
þeim kannski til að gera of mikið úr,
og taka of alvarlega, það litla sem
þeir heyra frá unglingnum.“
Hvað sem því líður vitum við ekki
hver þróunin verður. Hvort aðrar ís-
lenskar rappsveitir viðhafi jafn
„óheflað málfar“ og Rottweiler-
hundar og slíkt verði viðtekið sem
nútímaskáldskapur, eða hvort þær
kjósi að vekja á sér athygli með öðr-
um aðferðum.
„En í sjálfu sér erum við ekkert slæmar fyrirmynd-
ir, við reykjum ekki, við stundum ekki ofbeldi, not-
um ekki eiturlyf o.s.frv. Ef ég ætti börn myndi ég
hafa meiri áhyggjur af Britney Spears „fyrirmynd-
um“ undir 18 ár aldri með anorexíu, sílikonbrjóst
og einhverjum nautheimskum „action-mönnum“
sem geta ekki talað fyrir vöðvum. “
Erpur
„Ég held líka að Rottweilerhundarnir séu aðallega
að reyna að vera dónalegir og innihald textanna sé
oft á kostnað þess.“
Auður
rsj@mbl.is
líf okkar kynslóðar og við berum
ekkert fram með rjóma. Eldri kyn-
slóðir myndu frekar vilja vita af
skátastrákunum sem halda á ís-
lenskum fánum á 17. júní sem dæmi-
gerðum fulltrúum okkar kynslóðar.
Þeir eru það kannski, en við erum
það engu að síður.“
Ég hef spjallað við þónokkra um
tónlistina ykkar og margir virðast
telja að textarnir séu „einhvers
konar húmor hjá ykkur“. Stenst
það eða eruð þið að reyna að koma
ákveðnum skilaboðum á framfæri?
„Diskurinn er maukfullur af skila-
boðum. Það eru meira að segja
leynd skilaboð sem heyrast bara ef
diskurinn er spilaður aftur á bak.
Stundum er þetta húmor, stundum
ekki. En hver einasti maður með
gáfur um eða yfir meðallagi getur
greint á milli þegar við erum að
grínast og þegar við tölum í alvöru.“
Ykkar helsti aðdáendahópur er
strákar á aldrinum 10–15 ára,
a.m.k. eru þeir stærsti hópurinn
sem kaupir diskana ykkar í versl-
unum. Haldið þið að textarnir ykk-
ar hafi einhver áhrif á þennan unga
hlustendahóp?
„Við eigum mjög stóran aðdá-
endahóp og mínar helstu hetjur úr
íslenskri tónlist eru þar á meðal.
XXX Rottweiler er ekkert barnaefni,
við höfum aldrei kynnt okkur sem
slíka og ég myndi aldrei gera mála-
miðlanir í þá átt. Ég er listamaður
og get ekki staðið í því að ritskoða
mína tjáningu.
En í sjálfu sér erum við ekkert
slæmar fyrirmyndir, við reykjum
ekki, við stundum ekki ofbeldi, not-
um ekki eiturlyf o.s.frv. Ef ég ætti
börn myndi ég hafa meiri áhyggjur
af Britney Spears „fyrirmyndum“
undir 18 ár aldri með anorexíu, síli-
konbrjóst og einhverjum naut-
heimskum „action-mönnum“ sem
geta ekki talað fyrir vöðvum.
Ef fólki finnst við of grófir og vill
ekki leyfa börnunum sínum að
hlusta á okkur þá er það þeirra mál.
En þá ætti þetta sama fólk fyrst að
byrja að skera niður slatta af þessu
barnaefni sem það leyfir börnunum
sínum að horfa á, sem byggist oft
fyrst og fremst á ofbeldi. Aðalmálið
er að við höfum aldrei boðist til að
vera barnapíur, fólk verður bara að
ala börnin sín upp sjálft.“
Hvað finnst ykkur um þau við-
brögð og umræðu sem hefur orðið
út af textunum ykkar. Haldið þið
að þau séu stormur í vatnsglasi
eins og þegar Elvis sveiflaði
mjöðmunum og Rolling Stones
sungu: „Let’s Spend the Night
Together“ eða eitthvað sem ristir
dýpra?
„Samfélag okkar verður alltaf
hraðara og hraðara. Sífellt meira
flæði af upplýsingum og skilaboðum.
Sífellt meira áreiti. Það þarf alltaf
meira og meira til að ná athygli
fólks. Sterkari tjáningarform eru
tekin í gagnið og sterkari orð eru
notuð. Þótt maður sé að segja frá
nákvæmlega því sama og hét fyrir
40 árum „að njóta ásta“ þá eru
orðin mun sterkari. Það gerist bara
með hverri kynslóð.“
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. FEBRÚAR 2002 B 3