Morgunblaðið - 17.02.2002, Blaðsíða 13

mér hvort hann hefði náð að gefa
stungusendingar á mig, hvort við hefð-
um náð saman í veggspili, eða eitthvað
á þá leið. Ég hefði viljað upplifa hvern-
ig við hefðum fundið hvor annan innan
vallar. Ég tel nefnilega að í hugsun,
innan vallar sem utan, séum við mjög
líkir, og það hefði verið ómetanlegt að
kynnast því hvernig það hefði virkað í
leik. Ég horfði á pabba spila frá barn-
æsku og fyrir mér er hann besti knatt-
spyrnumaður sem ég hef nokkurn tíma
séð. Auðvitað er ég hlutdrægur, en mér
finnst sorglegt að hafa ekki fengið
tækifæri til að spila með mínum uppá-
haldsleikmanni fyrr og síðar, fyrst ég
var svona nálægt því. Ég sé enn eftir
þessu, get ekki gleymt því og mun aldr-
ei gera það. Slíkt á varla eftir að gerast
oft í knattspyrnusögunni, að faðir og
sonur leiki saman í landsliði.“
Það var ekki nóg með að Eiður
missti af landsleiknum gegn Makedón-
íu og næði aldrei að leika við hlið föður
síns. Þó engan grunaði það á þessari
stundu var ferillinn í bráðri hættu og
það liðu meira en tvö ár þar til Eiður
Smári gat leikið knattspyrnu á ný.
„Ég fór beint til Hollands í aðgerð og
var sagt að ég yrði frá í 4-5 mánuði,
sem var ekki óeðlilegt miðað við
meiðslin. Ég taldi það ekki svo slæmt,
sumarið væri framundan og ég yrði
kominn í toppæfingu á ný fyrir jól. En
um það sem þarna tók við væri hægt að
skrifa heila bók. Ég fór hvað eftir ann-
að af stað, en var alltaf að drepast í fæt-
inum og fór alls sex sinnum í aðgerð.
Óeðlilegur beinvöxtur, samgróningar,
það var alltaf eitthvað að.“
Lá inni í herbergi og grenjaði
„Ég var langt niðri, þyngdist mikið
og stundum lá ég bara inni í herbergi
og grenjaði. En ég vildi aldrei trúa því
að ferillinn væri á enda. Eftir tveggja
ára fjarveru var ég þó aðeins 19 ára, og
taldi ekki möguleika á því að verkurinn
yrði enn til staðar þegar ég yrði 21.
Spurningin væri aðeins hvað þyrfti að
gera, og ég leitaði hingað og þangað.
Það var skrautlegt að sjá suma náung-
ana sem ég hitti á meðan þetta ferli
stóð yfir. Ég tók inn náttúruefni frá
Surinam, gleypti 10-20 pillur með
morgunmatnum, vítamín, olíutöflur
fyrir vöðva, liðamót og bein, fór í
sprautumeðferð til Þýskalands. Ef ein-
hver hefði hnippt í mig og boðist til að
bjarga mér fyrir 5 milljónir, hefði ég
tekið því. Örvæntingin var gífurleg, ég
vildi gera allt til að komast í gang og
trúði öllu sem mér var sagt.
Að lokum fór ég til Noregs um vorið
1998 og það var það sem ég þurfti; að
komast úr þessu neikvæða umhverfi í
Hollandi þar sem mér var sagt að ég
myndi aldrei spila fótbolta aftur. Ég
fór til Rosenborg og æfði þar í viku.
Allt í einu gat ég beitt mér á fullu og
æft. Ég var reyndar að drepast eftir
æfingarnar, var með bólginn ökkla og
fleiri aukaverkanir. Læknir Rosen-
borg sagði mér að æfa á fullu, og koma
svo til sín og segja sér nákvæmlega
hvar verkurinn væri. Ég gerði það,
hann potaði í mig og sagði mér að koma
aftur eftir næstu æfingu. Þá var verk-
urinn minni, og svona gekk þetta í eina
viku, þar til ég fann ekkert til lengur.
Ég var einfaldlega kominn í hendurnar
á fólki sem trúði því að ég gæti spilað á
ný og kom því inn í hausinn á mér; á
fólki sem var ekki með alla mína fortíð
á bakinu. Þegar þarna var komið sögu
vildi Rosenborg allt í einu semja við
mig og ég var ekki langt frá því.“
Feitur og pattaralegur í KR
En Eiður samdi ekki við norsku
meistarana. Hann og Ragnhildur unn-
usta hans, sem hafði verið við hlið hans
frá fyrsta vetri í Hollandi, fluttu heim
til Íslands þar sem frumburðurinn,
Sveinn Aron, fæddist og Eiður gekk til
liðs við KR.
„Þetta var ekki auðvelt. Heima á Ís-
landi mundu allir eftir Eiði Smára, ein-
um efnilegasta knattspyrnumanni Ís-
lands, en þeir þekktu ekki þennan Eið
Smára sem kom heim út af meiðslum,
feitur og pattaralegur. Ég skammast
mín ekkert fyrir það, sá sem getur ekki
æft á það á hættu að fitna og er í lélegu
líkamsástandi, ekki síst þegar hugar-
ástandið er ekki heldur upp á það
besta. Margir hlógu að mér, en ég held
að allir hafi vitað að ég kynni að spila
fótbolta þó að ég gæti ekki framkvæmt
það sem kom upp í huga mér inni á vell-
inum þar sem ég var ekki í leikæfingu.
Mig vantaði margt, og skoraði ekki
einu sinni mark í sex leikjum með KR,
en þetta var þó allt að koma undir lokin
og þá tel ég að ég hafi verið kominn í
um 50 prósent af minni eðlilegu getu.“
Miðað við það orðspor sem Eiður
Smári hafði þegar getið sér mátti búast
við því að einhverjir tækju við sér þeg-
ar það spyrðist út að hann væri kominn
af stað á ný. „Það mundu greinilega
einhverjir eftir mér, sennilega vegna
Barcelona-leiksins, og hin og þessi lið
fóru að spyrjast fyrir um mig. Ég hafði
reyndar lofað Frank Arnesen hjá PSV
að hringja í hann ef ég kæmist í gang á
ný, en ég sveik það loforð. Ég gat ekki
farið aftur til PSV, það kom ekki til
greina eftir það sem á undan var geng-
ið að fara inn í það umhverfi á ný. Málin
æxluðust þannig síðla sumars að Bolt-
on bauð mér í æfingaferð til Írlands.
Eftir fyrstu æfinguna þar hringdi um-
boðsmaðurinn minn í mig og sagði við
mig að Bolton vildi semja við mig strax,
ég þyrfti ekki að vera stressaður yfir
því hvernig ég stæði mig.
Þarna fóru af stað alls konar vanga-
veltur um hvers vegna KR fengi ekkert
fyrir mig. En það stóð aldrei til. Ég var
á lánssamningi frá PSV til að byrja
með. Þegar hann rann út, borgaði KR
mér laun í einn mánuð, en síðan spilaði
ég nokkra leiki með KR án greiðslu.
Ég vildi ekki semja, vildi vera frjáls
ferða minna. Þetta var samkomulag
sem báðir aðilar stóðu við, og þannig
stóð á því að ég fór frítt til Bolton.“
Þó að Eiður væri kominn í atvinnu-
mennskuna á ný voru enn ýmis ljón í
veginum. „Ég var ennþá alltof þungur
og átti eftir að komast í æfingu. Þegar
ég fór í læknisskoðunina hjá Bolton var
ég að deyja úr stressi og var ekki viss
um að ég myndi standast hana. En á
þessu stigi varð þetta að takast. Ég var
ómenntaður, kominn með fjölskyldu
og hefði þurft að fara að leita mér að
annarri vinnu. Það var ekki um annað
að ræða en að grípa tækifærið, mér
bauðst þriggja ára samningur og góð
undirskriftargreiðsla, og nú var undir
sjálfum mér komið að standa mig og
sjá fyrir mér og mínum.“
Colin Todd endalaust á bakinu á mér
„Það var mjög gott að koma til Bolt-
on og það hjálpaði mér mikið að þar
skyldu vera fyrir þeir Guðni Bergsson
og Arnar Gunnlaugsson. En þegar ég
hugsa til baka, býst ég við því að fáir
hjá Bolton hafi trúað því að ég ætti eft-
ir að spila með aðalliði félagsins. Ég
skoraði reyndar í fyrsta varaliðsleikn-
um en ég var alltof þungur, og þarna
kom upp hræðsla hjá mér við að fara í
návígi, sem eru öllu harðari í Bretlandi
en í Hollandi. Mér tókst reyndar fljót-
lega að yfirvinna hana en Colin Todd,
knattspyrnustjóri Bolton, hamaðist á
mér og sagði mér að ef ég myndi ekki
létta mig um nokkur kíló, myndi ég
aldrei spila fyrir félagið. „Mér er sama
hvað þú gerir á æfingum, ef þú léttir
þig ekki, spilar þú ekki,“ sagði Todd.
Hann var endalaust á bakinu á mér og
mér fannst ég vera undir stöðugu eft-
irliti. Eftir á að hyggja var þetta besta
mál, hann vildi mér vel og sá vænt-
anlega eitthvað gott í mér, enda hafði
hann tekið áhættuna á að semja við
mig og borga mér vel. Loks um miðjan
september kom að því; mér var skipt
inn á í 20 mínútur gegn Birmingham í
1. deildinni og ég hugsaði með mér:
„Ég er kominn aftur.“
En lukkan var enn ekki á bandi Eiðs
Smára. Strax eftir Birmingham-leik-
inn fór hann með íslenska 21-árs lands-
liðinu til Armeníu – skoraði þar gott
mark en sneri sig á hné og var frá
keppni um skeið á ný.
„Ég hugsaði með mér að þetta ætti
nú ekki eftir að stoppa mig. Það yrði
ekki mikið mál að vera frá í sex vikur
eftir allt sem á undan var gengið. En á
þeim tíma gekk Bolton mjög vel, ég
var dottinn út úr hópnum án þess að
hafa komist almennilega inn í hann og
sjálfstraustið beið hnekki. Það var erf-
itt að vinna sætið á ný, á þessum tíma
voru aðeins leyfðir þrír varamenn í 1.
deild og þar af var ávallt einn mark-
vörður. Það var komið fram í mars
þegar ég fékk loksins tækifæri, skor-
aði þá í tveimur leikjum í röð sem vara-
maður og festi mig í sessi. Við áttum
góðan endasprett, komumst í úrslita-
keppni 1. deildar og alla leið á Wembl-
ey en töpuðum þar fyrir Watford í leik
um sæti í úrvalsdeildinni.“
„Nú er komið að þér“
Eiður segir að strax eftir þetta hafi
verið komnar á kreik sögur um að hin
ýmsu lið væru að fylgjast með honum
en hann hafi viljað einbeita sér að því
að spila með Bolton. „Todd sagði við
mig sumarið 1999: „Nú er komið að
þér, þú verður minn sóknarmaður
númer eitt.“ Það gekk eftir og við spil-
uðum frábæran fótbolta framan af
tímabilinu en ég gat bara ekki komið
boltanum í netið. Í fyrstu 15 leikjunum
skoraði ég bara þrjú mörk þrátt fyrir
óteljandi færi. Þá gerðist það skyndi-
lega að Todd sagði af sér og Sam All-
ardyce tók við. Ég skoraði í fyrsta
leiknum undir hans stjórn, og þar með
fór allt í gang. Þetta var „næstum-því-
tímabilið“ hjá okkur á öllum vígstöðv-
um. Við komumst í undanúrslit í
deildabikarnum, féllum út á víta-
spyrnukeppni í undanúrslitum í enska
bikarnum, og fórum í úrslitakeppni 1.
deildar án þess að komast upp. Ég
endaði á því að skora 22 mörk í allt en
hefði gert 40 ef ég hefði nýtt helming
af færunum sem ég fékk. En ég vann
stöðugt í þessu, var alltaf úti á æfinga-
svæði og reyndi að bæta mig; æfði mig
í að skjóta af nákvæmni í stað þess að
þruma boltanum. Þegar upp var staðið
var þetta mér geysilega mikilvægur
vetur. Þetta var fyrsta heila tímabilið á
mínum atvinnuferli; fyrsta tímabilið
þar sem ég lék frá upphafi til enda.“
Bolton náði ekki að komast upp í úr-
valsdeildina og þar með var ljóst að fé-
lagið næði ekki að halda sínum marka-
hæsta leikmanni.
„Þarna fóru í gang miklar vanga-
veltur um hvert ég færi og ég var orð-
aður við nær öll liðin í úrvalsdeildinni,
enda eru blöðin hér í Englandi ansi ýkt
og yfirdrifin. Þegar ég fór heim í sum-
arfrí var ég ansi órólegur, ég vissi ekki
hvert leiðin lægi. Ef ég yrði eitt ár í
viðbót færi ég frá Bolton án greiðslu og
því yrði félagið að selja mig. Það lá fyr-
ir að Bolton gæti ekki boðið mér ásætt-
Morgunblaðið/Golli
Eiður Smári leikur listir sínar með boltann á landsliðsæfingu. Hann segir að raun-
hæft sé að stefna á annað sætið í Evrópuriðlinum.
an í jólum. Eiður skoraði fimm mörk fyrir Chelsea í ensku úrvalsdeildinni í desember,
ora að minnsta kosti 20 mörk á tímabilinu.
Boltinn var nánast mitt eina leikfang,
segir Eiður Smári.
Reuters
Marki fagnað í eitt skiptið af sautján á
þessu keppnistímabili.
Morgunblaðið/Gunnlaugur Árnason
Eiður Smári og Hollendingurinn mark-
sækni Jimmy Floyd Hasselbaink ná vel
saman, bæði innan vallar og utan.
Reuters
n hjá Chelsea
á og
i“
arhorfur Eiðs Smára í knattspyrn-
unni?
„Hann er enn ungur að árum en
er mjög þroskaður miðað við aldur.
Ég er sannfærður um að við eigum
eftir að sjá og heyra meira um Eið
Smára Guðjohnsen á næstu árum.
Hann á enn eftir að bæta sig og
verður frábær leikmaður með
Chelsea um ókomna framtíð. Auð-
vitað er erfitt að spá um það sem á
eftir að gerast, en ég veit að hann
er ánægður hérna. Fjölskyldunni lík-
ar vel í London og hann er mikils
metinn sem leikmaður í liðinu og
hópnum í heild. Ég tel að hann verði
hér svo lengi sem hann telur sig
vera að taka framförum og þróast.
Chelsea er stórt félag, hann er mjög
ánægður hérna og ég tel að hann
eigi eftir að vera hér um langt ára-
bil.“
Le Saux sagði að Eiður væri afar
vinsæll meðal stuðningsmanna
Chelsea og samband hans við þá og
við leikmenn liðsins væri mjög gott.
„Brandararnir hans eru hinsvegar
ekki sérlega góðir. Kannski er það
eitthvað íslenskt, ég veit það ekki
þar sem ég þekki enga íslenska
grínista. Eiður er mun betri fót-
boltamaður en grínisti. En að öllu
gamni slepptu, er hann afar vinsæll,
bæði meðal yngri og eldri leik-
manna Chelsea, og hefur fallið mjög
vel inn í okkar hóp,“ sagði Graeme
Le Saux.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. FEBRÚAR 2002 B 13