Morgunblaðið - 17.02.2002, Blaðsíða 14

14 B SUNNUDAGUR 17. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
anlegan samning. Það var ekki vegna
minnar græðgi, það var einfaldlega
ljóst að mér buðust betri laun annars
staðar. Hjá Bolton urðu engin leið-
indi, þar gerðu menn sér grein fyrir
því að þeir höfðu fengið mig frítt og
högnuðust heldur betur þegar þeir
seldu mig.“
Þóttist vera svalur
í símtali við Vialli
„Nafn Chelsea kom fljótlega upp í
þessum umræðum og dag einn
hringdi umboðsmaðurinn í mig og
sagði að Colin Hutchinson hjá
Chelsea væri búinn að hafa samband
og bjóða í mig fjórar milljónir punda.
Gianluca Vialli, knattspyrnustjóri
Chelsea, hringdi í mig til Íslands og
ég hef aldrei verið jafnstressaður í
símtali. Ég átti ekki aukatekið orð,
Vialli sjálfur í símanum og vildi sjá
mig í blárri treyju á næsta tímabili.
Sannleikurinn er sá að um leið og
ég heyrði af áhuga Chelsea vildi ég
ólmur komast þangað og hugsaði með
mér að það væri eins gott að þetta
færi ekki út um þúfur. En ég hringdi
samt í Vialli og þóttist vera svalur. Ég
sagði honum að það yrði að koma í ljós
hvað ég gerði, það væru mörg önnur
lið inni í myndinni. Um leið hugsaði ég
með sjálfum mér: „Hvað er ég að
bulla, ég fer til Chelsea ef færi gefst.“
Og ég flaug til London með pabba og
fór í læknisskoðun sem stóð í sex
klukkutíma. Þar var farið yfir allt
saman, enda miklir peningar í húfi og
menn kaupa ekki gallaða vöru. Það
sáust enn afleiðingar af mínum gömlu
meiðslum, beinvöxtur í ökkla og
styrkleikamunur á vinstri og hægri,
sem er reyndar enn til staðar. En ég
fékk græna ljósið, og þá fyrst hugsaði
ég með mér: „Ég er að fara að skrifa
undir hjá Chelsea.“ Fyrr þorði ég
ekki og leyfði mér ekki að hugsa það
mál til enda. Ég fór með pabba og um-
boðsmanninum á skrifstofu Chelsea
og gekk frá samningi til fimm ára.“
Eiður segir að viðbrigðin að fara
frá Bolton til Chelsea hafi verið enn
meiri en hann bjóst við. „Ég átti í
raun ekki aukatekið orð. Allt í einu
var ég orðinn nógu góður til að spila
fyrir Chelsea. Þetta var risaskref frá
Bolton, þar sem allir höfðu reynst
mér vel; Bolton var frábært félag en
hjá Chelsea var allt meira. Stærri
persónuleikar og meiri atvinnumenn
á öllum sviðum. Þetta var sumarið
2000, ég átti að mæta eftir fríið og æfa
með heimsmeisturum og nýkrýndum
Evrópumeisturum, Marcel Desailly
og Franck Leboeuf, og með Gian-
franco Zola, sennilega besta fótbolta-
manni sem klæðst hefur búningi
Chelsea. Ég hugsaði með mér hvern-
ig í ósköpunum ég ætti að fara að því
að sóla Desailly á æfingum.“
Eiður segist hafa átt erfitt upp-
dráttar hjá Chelsea fyrst í stað. „Mér
gekk erfiðlega á æfingum til að byrja
með og hugsaði með mér: „Er ég
nógu góður til að vera hérna?“ Það
erfiðasta við að koma í nýtt félag er að
ávinna sér virðingu hinna leikmann-
anna. Það er alltaf búist við því að nýr
maður geti eitthvað og sýni eitthvað.
Mér fannst ég ekki sýna mitt rétta
andlit á undirbúningstímabilinu og
fyrstu 2-3 mánuðina hjá Chelsea. Mér
fannst ég ekki ná að sýna þann Eið
Smára sem ég vissi um en enginn hjá
Chelsea hafði séð. Mitt fyrsta tæki-
færi kom í fjórða leik, gegn Aston
Villa, og þar gekk mér þokkalega, ég
lagði upp tvö marktækifæri sem nýtt-
ust ekki og leikurinn endaði 0:0. En
fljótlega eftir þennan leik hætti Vialli,
sem var mikið áfall, og Claudio Ran-
ieri var ráðinn í staðinn.“
Ekki nóg að sýna sitt besta
Eiður hafði upplifað stjóraskipti
hjá Bolton en þetta var annað og
meira. Skyndilega var horfinn á braut
sá sem hafði keypt hann fyrir háa
fjárhæð og í staðinn kominn ítalskur
stjóri sem aldrei hafði starfað í Bret-
landi og fæstir þekktu eitthvað til.
„Þetta voru mikið róttækari um-
skipti en hjá Bolton. Þar vissi ég að ég
væri einn af bestu leikmönnunum, svo
framarlega sem ég sýndi hvað ég gæti
myndi ég ekki missa sæti mitt þó að
nýr maður tæki við. Hjá Chelsea var
þetta allt annað mál. Þar hafði ég
strax á tilfinningunni að þó að ég
sýndi mitt besta, væri það ekki endi-
lega nóg til að komast í liðið því þar
væru bara aðrir betri menn fyrir.
Breiddin var mikil og samkeppnin gíf-
urleg. En í fyrsta deildarleiknum
undir stjórn Ranieris, gegn Liver-
pool, var ég í byrjunarliðinu í fyrsta
skipti. Þar átti ég líklega einn af fimm
bestu leikjum mínum á ferlinum til
þessa. Eftir 15 mínútur hugsaði ég
með mér að ég myndi aldrei ná að
ljúka hálfleiknum, ef þetta yrði alltaf
svona gæti ég þetta ekki. Hraðinn í
leiknum var ótrúlegur, ég náði ekki
andanum og var með hálfgerða
brauðfætur. En ég komst í gegnum
hálfleikinn, og þar með var ég búinn
að venjast hraðanum. Ég lagði upp
mark fyrir hlé, skoraði mitt fyrsta
mark fyrir Chelsea í seinni hálfleik og
við unnum 3:0. Ég var valinn maður
leiksins í blöðunum og þetta létti mik-
illi pressu af mér. Mér tókst að ávinna
mér meiri virðingu meðal leikmanna
liðsins og stuðningsmenn Chelsea sáu
hvað í mér bjó. Þessi leikur rökstuddi
þá ákvörðun forráðamanna Chelsea
að borga fjórar milljónir punda fyrir
mig, hann réttlætti kaupin á mér.“
Sýndu að ég þurfi ekki sóknarmann
Þegar Eiður Smári var keyptur til
Chelsea var ekki að sjá að félagið væri
á flæðiskeri statt. Jimmy Floyd Hass-
elbaink var keyptur frá Atletico
Madrid á sama tíma og fyrir voru þeir
Zola og norski markaskorarinn Tore
Andre Flo. Samkeppnin var því gíf-
urleg en Flo átti erfitt með að sætta
sig við að spila ekki í hverri viku og
ákvað að fara til Glasgow Rangers.
„Þarna fóru af stað miklar vanga-
veltur um hver yrði keyptur í staðinn.
Ranieri kom til mín og sagði: „Eiður,
ég vil ekki að þú sért að spá í þetta.
Það getur vel verið að ég kaupi ein-
hvern, og það getur vel verið að ég
kaupi ekki neinn.“ Skömmu síðar
kallaði hann mig á fund, með Desailly
sem túlk, og sagði: „Eiður, nú vil ég að
þú sýnir mér að ég þurfi ekki að
kaupa annan sóknarmann.“
Mitt tækifæri kom í desember þegar
Jimmy fór í leikbann og mér tókst að
skora fimm mörk í fjórum leikjum. Þar
með var sjálfstraustið endanlega kom-
ið og ég hafði fest mig í sessi innan
hópsins. Mér tókst að skora 13 mörk
um veturinn, þar af 10 í deildinni, og ef
einhver hefði sagt mér það fyrirfram
hefði ég verið fljótur að samþykkja þá
tölu! Ég var ekki alltaf sáttur þegar ég
var ekki valinn í liðið og fannst þá og
finnst enn oft ósanngjarnt að vera á
bekknum. Svo hugsa ég með mér:
„Zola er besti leikmaður sem Chelsea
hefur átt.“ Samt finnst mér oft fárán-
legt að hann sé að spila en ekki ég, þó
að það sé svo sannarlega ekkert til að
skammast sín fyrir. En ég hef aldrei
verið þjakaður af minnimáttarkennd,
ég hef alltaf haft trú á sjálfum mér. Ég
vissi alltaf að ég hefði hæfileika sem
myndu komast á yfirborðið með réttu
hugarfari og brjálaðri vinnu.“
Nógu góðir til að
vinna titla í vetur
Eiður Smári hefur átt góðu gengi
að fagna í framlínu Chelsea í vetur og
hefur þegar skorað 17 mörk, þar af 11
í úrvalsdeildinni. Hann segist stefna
að 20 mörkum.
„Það er skemmtileg tala, góð við-
miðun, og allt þar framyfir er plús.
Við erum nógu góðir til að vinna titla í
vetur, og það er aðalmarkmiðið hjá
mér; að vera í sigurliði og lyfta bik-
urum. Við erum í námunda við efstu
liðin, og ef við vinnum 3-5 leiki í röð er
aldrei að vita hver staðan verður.
Okkar vandamál er að þrátt fyrir ein-
ungis fjóra ósigra í deildinni höfum
við gert ellefu jafntefli og misst mikið
af stigum að óþörfu. Við höfum spilað
glimrandi vel gegn toppliðunum.
Manchester United átti ekki mögu-
leika gegn okkur þegar við unnum þá
3:0. Við lögðum Liverpool 4:0 og
Leeds 2:0, en svo hafa komið leikir
eins og gegn Southampton, Middles-
brough og Bolton á heimavelli þar
sem við höfum misst vænlega stöðu
niður í jafntefli eða tap. Með fullri
virðingu fyrir þessum liðum, þá eig-
um við að sigra þau á heimavelli.
Í bikarnum eigum við heimaleik
gegn Preston í 16 liða úrslitum og ef
allt verður eðlilegt, ef við verðum vel
stemmdir eigum við að komast áfram,
og þá getur allt gerst.“
Eiður ber samherjum sínum hjá
Chelsea vel söguna. „Þetta er mjög
góður hópur sem nær vel saman og
það er mikið hlegið og fíflast. Hér eru
fjölmargir „egóistar“, í jákvæðri
merkingu; góðir leikmenn sem allir
vilja spila hvern einasta leik með fé-
laginu og eru allir nógu góðir til þess.
Það er hinsvegar engin togstreita á
milli manna, heldur gagnkvæm virð-
ing. Ég segi fyrir mig að ég mun alltaf
óska þeim leikmanni sem tekur mína
stöðu alls hins besta, og fagna þegar
hann skorar mörk. Þjálfarinn velur
liðið, það er ekki leikmanninum að
kenna að hann sé tekinn framyfir
mig, og ég verð bara að taka mig á og
gera betur. Þegar allt kemur til alls
erum við eitt lið, sem stefnir að því
saman að ná árangri, og til þess þurfa
allir að leggja sitt af mörkum.“
Enskan ræður ríkjum
Mikill fjöldi erlendra leikmanna
leikur í ensku úrvalsdeildinni og
Chelsea hefur verið í hópi stórtæk-
ustu liðanna í þeim efnum. Af 25 leik-
mönnum í aðalliðshópi félagsins eru
aðeins fimm Englendingar en hinir
koma hvaðanæva úr heiminum. Eiður
telur þetta ekki há liðinu á neinn hátt.
„Auðvitað þyrfti kjarninn í hverju
liði að vera skipaður leikmönnum úr
heimalandinu. Englendingarnir eiga
ekki að þurfa að laga sig að hinum; út-
lendingarnir eiga að laga sig að ensku
menningunni. Við erum vissulega
með marga erlenda leikmenn en það
hefur að mínu mati tekist mjög vel.
Svona er þetta meira og minna í öllum
liðum og það eru ekki margir Eng-
lendingar seldir á milli félaga því ef
þeir geta eitthvað rýkur verðið á þeim
upp úr öllu valdi. Það hefur verið mik-
ið talað um útlendingafjöldann hjá
Chelsea, og ef liðið á lélegan leik er
sagt að það hafi verið of kalt fyrir út-
lendingana sem vilji bara spila í góðu
veðri. En þó að þeir séu margir er
enskan alltaf tungumálið sem ræður
ríkjum og er notað í samskiptum
manna á milli. Ég tala hollensku við
Hollendingana þegar ég er einn með
þeim en það væri óvirðing við aðra
leikmenn að nota það mál í stærri
hópi. Ef nýir leikmenn tala ekki
ensku eru þeir sendir í kennslu og
þeir ná fljótlega valdi á málinu. Rani-
eri var algerlega mállaus þegar hann
tók við og það er ekki auðvelt fyrir
mann á hans aldri að læra nýtt tungu-
mál en honum hefur tekist það vel.“
Claudio Ranieri hefur mátt þola
talsverða gagnrýni frá því hann tók
við stjórnartaumunum hjá Chelsea og
margir telja að hann eigi að ná meiru
út úr stjörnum prýddu liði sínu.
„Ranieri er ítalskur, og það segir
ansi margt, því eins og svo margir
landar hans er hann smámunasamur
og haldinn ákveðinni fullkomnunarár-
áttu. Hann leggur gífurlega áherslu á
mataræðið, maður má ekki fá sér
mjólk í kaffið fyrir leik, ekki borða
smjör, ekki klippa á sér táneglurnar
fyrir leik. Það má hlæja að þessu en
allt er þetta rökrétt á sinn hátt. Rani-
eri beitir líka sálfræðinni mikið. Hann
vill að við hugsum um leikinn 4-5 dög-
um áður en hann fer fram og veltum
því fyrir okkur hvernig við bregðumst
við í ákveðnum stöðum. Þetta er sér-
staklega mikilvægt fyrir sóknarmann
sem sér fyrir sér sjálfan sig skora
mörk, og þjálfar með því hugann.
Romario var einhvern tíma spurður
um hvað hann hugsaði þegar boltinn
væri á leið til hans. Hann svaraði: „Þá
er ég búinn að skora tíu mörk frá öll-
um mögulegum sjónarhornum.“
Þetta er einmitt málið, þegar ákveðin
aðstaða kemur upp veit hugurinn
hvernig á að bregðast við.
Það er alltaf ákveðið bil á milli
þjálfara og leikmanna en Ranieri er
ágætur og hefur reynst mér vel. Ég
er ekki alltaf sammála honum, sér-
staklega ekki þegar hann velur mig
ekki í liðið eða tekur mig af velli! En
það var hann sem gaf mér tækifærið
hjá Chelsea, ég náði mér á strik með
hans hjálp. En hjálpin dugar aðeins
að hluta, þegar á reynir er það enginn
sem gerir hlutina fyrir mann.“
Ég er í draumastarfinu
Eiður Smári og Ragnhildur búa
ásamt sonum sínum, Sveini Aroni og
Andra Lúkasi, sem fæddist 29. jan-
úar, í rólegu hverfi í vesturhluta
London. „Okkur líður afar vel hér í
London. Við erum búin að kaupa okk-
ur hús og búum skammt frá æfinga-
svæði Chelsea þannig að ég er aðeins
tíu mínútur að keyra á æfingu. Það er
gott að búa hérna, margt hægt að
gera í frítímanum og það er mjög auð-
velt fyrir fólk að koma í heimsókn til
okkar. Ég er í draumastarfinu og get
þakkað guði á hverjum degi fyrir að
geta spilað fótbolta og fengið fyrir það
góð laun. Þetta er fjölskylduvænt
starf, það er oft mikill frítími í miðri
viku þar sem maður reynir að hvíla
sig og byggja sig upp fyrir næsta leik
og eyða sem mestum tíma með fjöl-
skyldunni. Vinnutíminn er stuttur, yf-
irleitt æfing fyrir hádegi, borðað á æf-
ingasvæðinu og síðan farið heim.
Fjarveran er helst í kringum leiki um
helgar. Ef við spilum hér í London, á
heimavelli eða útivelli, er yfirleitt
komið saman á leikdegi, borðað og
hvílt á hóteli í nágrenni vallarins. Í
leiki utan London förum við daginn
fyrir leik, og fljúgum í alla leiki sem
taka meira en tvo klukkutíma í
keyrslu. Þetta er öðruvísi en hjá Bolt-
on þar sem allar ferðir voru farnar
með rútu og það tók stundum sex
tíma að komast á leikstað.“
Kostirnir við að starfa sem atvinnu-
knattspyrnumaður eru margir;
draumastarf eins og Eiður segir sjálf-
ur, en því fylgir ekki eintóm ánægja.
„Stærsti gallinn er að sjálfsögðu sá
að maður býr við pressu á hverjum
einasta degi. Hver vinnandi maður er
undir ákveðnu álagi en það er mikið
meira og erfiðara í íþróttaheiminum.
Fólk er stöðugt að fylgjast með þér og
sér hvað þú ert að gera, hvort þú
stendur þig eða ekki. Fjölmiðlar og
áhangendur búast alltaf við því að þú
sért fullkominn og að það eigi ekki að
vera hægt að klikka á dauðafæri. En
stundum gerist það. Það er auðvelt að
sitja við sjónvarpið og segja að það
hefði verið lítið mál að skora úr þessu
færi. Spurningin er hinsvegar sú
hvort viðkomandi hefði komist í þetta
færi á þessum tíma með 40 þúsund
áhorfendur í kringum sig og sjónvarp
og aðra fjölmiðla tilbúna til að gagn-
rýna sig ef hann skorar ekki. Það er
allt annar hlutur. Það er ekki erfitt að
skora úr vítaspyrnu á æfingasvæðinu
en í leik er það allt annað mál.“
Alltaf jafn hissa á myndatökunum
„Þessi utanaðkomandi pressa er
mjög áberandi hér í Englandi því
knattspyrnumenn eru mikið í sviðsljós-
inu. Það skrýtnasta hefur verið, sem ég
gerði mér ekki grein fyrir áður en ég
kom til Chelsea, að ef maður er úti að
borða eða á skemmtistað eru kannski
skyndilega komnir ljósmyndarar að
mynda þig í bak og fyrir. Það hafa verið
teknar myndir af mér að versla niðri í
bæ. Ég get ekki sagt að þetta sé dag-
legt brauð en ég furða mig alltaf jafn
mikið á þessu. Ég held að ég sé ekki sá
frægasti, eða þá að við, leikmenn
Chelsea, séum í hópi þeirra þekktustu í
þessari stóru borg. En fótboltinn er að
vísu mjög áberandi í þjóðfélaginu,
áhuginn er mikill, stórar peningaupp-
hæðir í spilinu og umfjöllunin eftir því.“
Eiður hefur ekki aðeins verið í frétt-
Eiður Smári í harðri baráttu við Robbie Keane, leikmann Leeds, í leik liðanna í úrvalsdeildinni í lok janúar. Eiður skoraði fallegt mar
enn einu sinni góðan sigur á einu toppliða deildarinnar. Verr hefur gengið gegn liðum í neðri hluta hennar.