Morgunblaðið - 17.02.2002, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. FEBRÚAR 2002 B 21
bíó
Notkunarsvið: Asýran inniheldur ranitidín sem er notað við sárasjúkdómum í meltingarfærum, s.s. maga- og skeifugarnasárum, og er
fyrirbyggjandi gegn slíkum sárum. Lyfið er notað við bólgum í vélinda sem stafa af því að magasýra kemst úr maga upp í vélinda.
Varúðarreglur: Fólk sem hefur ofnæmi fyrir ranitidíni, barnshafandi konur og konur með börn á brjósti mega ekki nota lyfið. Fólki með
skerta nýrnastarfsemi er bent á að ráðfæra sig við lækni áður en lyfið er tekið. Aukaverkanir: Um 3-5% sjúklinga finna fyrir einhverjum
aukaverkunum af völdum Asýran‚ eins og t.d. höfuðverk, útbrotum, þreytu, niðurgangi og svima. Skömmtun: Nákvæmar leiðbeiningar um
skömmtun fylgja lyfinu. Ekki má taka stærri skammta en mælt er með. Lesið vandlega leiðbeiningar sem fylgja lyfinu. 15.10.01
Asýran
DREGUR ÚR SÝRUMYNDUN
NÚ um helgina er frumsýndhérlendis spennumyndin SpyGame eftir Tony Scott (sjá við-
tal á næstu opnu), þar sem Redford
snýr aftur á tjaldið eftir nokkurra
ára fjarveru og leikur í þess konar
afþreyingu sem gerði hann að gull-
dreng Hollywood fyrir rúmum 30 ár-
um. Í þeim gamansama vestra Butch
Cassidy And the Sundance Kid og
svo The Sting var hann undir vernd-
arvæng Pauls Newman en í Spy Games
er Brad Pitt, sem hóf feril sinn fyrir al-
vöru í mynd Redfords, A River Runs
Through It, undir verndarvæng
hans. Redford er semsagt orðinn að
gamla lærimeistaranum í stað þess
að vera ungi lærisveinninn. Og þann-
ig á það að vera.
Það hefur ekki beinlínis verið
þannig. Undanfarin ár er engu lík-
ara en Redford hafi verið í eins konar
tilvistarkreppu sem leikari. Næsta
mynd á undan Spy Games var The
Horse Whisperer, sem hann leik-
stýrði einnig. Þar var eins og hann
væri að ríghalda í hlutverk hins
ómótstæðilega kvennagulls þótt
andlitið væri eins og landakort af
lífsreynslu roskins manns. Til að við-
halda ljómanum lét leikstjórinn Red-
ford skjóta þetta andlit í rauðgylltum
sólsetursbjarma, en útkoman var því
miður neyðarleg. Enn neyðarlegri
var hann í þeirri hroðalegu Indecent
Proposal (1993), sem þó gekk allvel.
Og hann var á mörkunum í Up Close
and Personal (1996), sem elskhugi
Michelle Pfeiffer.
Robert Redford er sannarlega vel að
heiðursóskarnum kominn. Handan
við bros gulldrengsins leyndist
nefnilega hugsjónamaður, sem not-
aði velgengni sína sem leikari og
leikstjóri í Hollywood til að hjálpa
ungu hæfileikafólki í kvikmyndagerð
utan gróðasjónarmiða draumaverk-
smiðjunnar. Með því að koma Sund-
ance-stofnuninni á fót (hún var vita-
skuld skírð eftir hlutverkinu sem
gulltryggði hann sjálfan) og kvik-
myndahátíðinni, sem við hana er
kennd, skapaði Redford vettvang fyrir
óháða ameríska kvikmyndagerð sem
með sínum hætti innleiddi gullöld í
þeirri grein.
Á meðan þetta afkvæmi hans hef-
ur vaxið og dafnað í tvo áratugi, svo
mjög reyndar að stofnandanum hef-
ur þótt nóg um, hefur Redford haldið
áfram að gera Hollywood-myndir og
ekki haft árangur sem erfiði um hríð.
Redford var íþróttamaður ungur að
árum en vegna drykkjuskapar var
hann rekinn úr hornaboltaliði Color-
ado-háskóla og síðar skólanum sjálf-
um. Óreglan einkenndi líf hans á
aldrinum 17 til 21 árs, þótt erfitt sé
að sjá Redford fyrir sér ofurölvi,
miðað við þá yfirvegun og aga sem
hann ber með sér. En hann hafði áð-
ur átt róstusama æsku, þar sem
hann þurfti að berjast fyrir til-
verurétti sínum í mexíkósku hverfi í
Santa Monica, og stundaði skóla-
námið illa. Eftir brottreksturinn úr
háskólanum fór hann í listnám í Par-
ís og Flórens en þegar hann sneri
aftur til Bandaríkjanna hóf hann
leiklistarnám í New York. Að því
loknu fékk hann nokkur hlutverk,
bæði á sviði og tjaldi, en ferillinn fór
fyrst á skrið eftir leik hans í Bare-
foot in the Park á Broadway 1967 og
tveimur árum síðar kom Butch
Cassidy And the Sundance Kid.
Áttundi áratugurinn var blóma-
tími Redfords: The Candidate,
Jeremiah Johnson, The Way We
Were, The Sting, The Great Gatsby,
Three Day’s Of the Condor og um-
fram allt All the President’s Men,
þar sem Redford lék blaðamanninn
Bob Woodward í mynd Alans Pakula um
Watergate-hneykslið, auk þess að
framleiða hana, en hann hefur
löngum talist til róttækari arms
demókrataflokksins og m.a. beitt sér
með ýmsum hætti í umhverf-
ismálum.
Frumraun hans í leikstjórn, hið
vandaða og næmlega fjölskyldu-
drama Ordinary People (1980) færði
honum Óskarsverðlaun fyrir leik-
stjórn, þau einu á ferlinum þar til nú.
Hin leikstjórnarverkefnin fimm, The
Milagro Beanfield War (1988), A
River Runs Through It (1992), Quiz
Show (1994), The Horse Whisperer
(1998) og The Legend Of Bagger
Vance (2000), hafa ekki náð verulegu
flugi, handbragðið vandað en snerp-
una skorti.
Redford hefur sjálfur sagt um 8.
áratuginn: „Þá naut ég mikillar
blessunar því ég gat gert þær mynd-
ir sem mig langaði til, um þau við-
fangsefni sem ég hafði áhuga á ...
myndir sem fjölluðu um tiltekna
þætti bandarískrar sögu, þjóðareðlis
og samfélags. Nú segja þeir (í Holly-
wood): Til hvers er þetta? Hver er
stjarnan? Iðnaðurinn núna gengur
út á hasarmyndir, formúlur og
tæknibrellur. Það er mjög erfitt að
finna mynd þar sem maður er ekki
sprengdur í loft upp.“
Nú er að sjá hvort Spy Game sé
nokkuð einmitt svona.
Gamli Rauður á verðlaunapalli
SKJANNAHVÍTT milljón dollara brosið
verður á sínum stað, ljósa hárið líka, með
eða án hjálparmeðala, en þegar Robert
Redford tekur við heiðursóskarnum í
næsta mánuði fyrir framlag sitt til
bandarískrar kvikmyndagerðar, jafnt inn-
an Hollywood sem utan, mun ekki fara á
milli mála að rúnum rist drengjaandlit
hans er komið á sjötugsaldurinn, nánar
tiltekið tæplega 64 ára.
Árni Þórarinsson
SVIPMYND
Robert Redford
segir að á sínum tíma hafi
hann átt erfitt með að höndla
frægð sína. „Ég reiddist henni
og elskaði hana. Ég fór gegn-
um öll stigin, sem betur fer. Ég
sneri mér ekki burt. Reyndi
ekki að þykjast hafna frægð-
inni. Ég ákvað að nota hana og
njóta hennar...“