Morgunblaðið - 06.12.2002, Page 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2002 43
höfðum gaman af glímunni við úr-
lausnarefnin og gaman af að skrafa
um lífið og tilveruna yfirleitt. Ekki
fékk deildin þó að njóta starfa hans
nema hálft árið því að yfirvöld
heimiluðu aðeins þrjár stöður veð-
urfræðinga samtals í Veðurfars-
deild og þeirri deild, sem þá hét
áhaldadeild.
Þórir hélt áfram að bæta við
þekkingu sína í forritun og þar
nutu hæfileikar hans sín vel. Tölvu-
öldin var runnin upp og Rafmagns-
veita Reykjavíkur fékk augastað á
þessum starfsmanni Veðurstofunn-
ar1971, en veðurfræðingurinn kom
aftur heim 1976 og varð starfs-
maður Veðurfarsdeildar. Þetta var
mikið lán fyrir deildina og mig. Ég
gat ekki verið í fullu starfi á Veð-
urstofunni og þurfti stundum að fá
frí frá störfum. Í tvö ár var hann
settur deildarstjóri, þegar svo stóð
á.
Það kom auðvitað að því að veð-
urfarsdeild gat ekki lengur einokað
Þóri og þekkingu hans. Verkefnin
kölluðu að í allri starfsemi Veð-
urstofunnar og á honum hvíldi höf-
uðábyrgðin á allsherjar tölvuvæð-
ingu stofnunarinnar.
Tölvudeild var stofnuð 1984, en
áratuga góðu samstarfi okkar Þóris
var þó ekki lokið. Ég átti enn nokk-
ur ár eftir til starfsloka og áfram
gat ég leitað til hans með vanda-
mál, sem þvældust óþægilega fyrir
okkur hinum.
Blessuð sé minning Þóris. Ég
kveð hann með virðingu og þökk,
og votta syni hans og fjölskyldunni
allri innilega samúð.
Adda Bára Sigfúsdóttir.
Það er með söknuð í huga að ég
sest niður til að skrifa fáeinar línur
til að kveðja starfsbróður minn,
Þóri Sigurðsson. Það er örstutt síð-
an við hittumst í matsalnum á Veð-
urstofunni, það er líka örstutt þótt
ár sé liðið síðan við í „Extended
uts“ fórum með Þóri út að borða í
tilefni sjötugsafmælis hans. Það er
heldur ekki langt síðan við kvödd-
um Þóri þegar hann lét af störfum
á Veðurstofunni.
Ég kynntist Þóri fyrir átta árum
þegar ég hóf störf á Veðurstofunni.
Hann var þá deildarstjóri upplýs-
ingatæknideildar, en fljótlega skipt-
um við um hlutverk. Þannig gat
Þórir einbeitt sér að forritun á und-
irstöðukerfi stofnunarinnar sem
hann á heiðurinn af. Kerfið er enn í
fullum gangi og hefur reynst með
afbrigðum vel. Það gengur undir
nafninu „Doddar“ í höfuðið á Þóri
og höfum við oft skemmt okkur við
ýmsa orðaleiki í tengslum við það.
Það var gaman að vinna með
Þóri. Hann lá ekki á skoðunum sín-
um og þegar honum fannst þessi
krakki sem nú var orðin yfirmaður
hans ganga of langt eða fá einum of
frumlegar hugmyndir þá fékk
krakkinn svo sannarlega að heyra
það og oft með réttu. En alltaf var
það gert á svo indælan máta að
auðvelt var að taka málin upp aftur
og stundum gerði hann frumlegu
hugmyndirnar að veruleika.
Þórir hafði einstaka kímnigáfu
og hennar gætir enn hjá okkur í
deildinni. Þegar ég fletti í gegnum
tölvupóstinn minn finn ég skeyti frá
honum um háalvarleg tölvumál
krydduð með hverju gullkorninu á
fætur öðru. Alveg fram á síðasta
dag hugsaði hann til okkar og sendi
okkur létt skeyti sem lífguðu upp á
tilveruna.
Ég held ég geti talað fyrir munn
nánustu samstarfsmanna Þóris. Við
söknum hans og erum þakklát fyrir
þann tíma sem við fengum með
honum. Kæru Siggi og Katrín og
aðrir aðstandendur! Ég votta ykkur
mína innilegustu samúð.
Halla Björg Baldursdóttir.
Vinur minn og starfsbróðir, Þórir
Sigurðsson, veðurfræðingur, er lát-
inn. Hann kenndi sér ekki meins
fram á kvöld á laugardegi en var
látinn síðdegis á þriðjudegi. Veður
skipast stundum skjótt og óvænt í
lofti.
Kynni okkar hófust þegar Þórir,
að loknu stúdentsprófi við Mennta-
skólann í Reykjavík, kom til náms í
veðurfræði við Háskólann í Osló.
Hann var skarpur námsmaður og
hafði hlotið 4-ára-styrk mennta-
málaráðs til námsins. Hann lauk
fyrst cand. mag. prófi í undirstöðu-
greinum, en síðan cand. real. prófi
með veðurfræði sem aðalgrein í
desember 1958.
Á háskólaárunum 1951-1958
hafði Þórir oft stundað sumarvinnu
á Veðurstofunni. Hann var því
kunnugur stofnuninni þegar hann
hóf þar störf sem veðurfræðingur í
ársbyrjun 1959. Fyrstu 12 árin
starfaði hann að hálfu í áhaldadeild,
sem nú kallast tækni- og athug-
anasvið Veðurstofunnar, en að
hálfu í veðurfarsdeild. Vorum við
þá mjög nánir samstarfsmenn.
Beindust störf hans annars vegar
að ýmsum tæknimálum og eftirliti
og kennslu á veðurstöðvum, en
hinsvegar að úrvinnslu veðurathug-
ana og forritun í því sambandi. Þá
þegar en þó einkum eftir 1976
gerðist Þórir brautryðjandi í for-
ritun og tölvumálum á Veðurstof-
unni. Hann var því sjálfsagður
deildarstjóri tölvudeildar þegar hún
var stofnuð 1984.
Á öðrum vettvangi varð Þórir
þjóðkunnur sem margfaldur Ís-
landsmeistari og landsliðsmaður í
bridge.
Þórir var um áratugi heimilisvin-
ur okkar hjóna og barna okkar. Um
leið og við nú með söknuði kveðjum
tryggan vin sendum við Sigurði
syni hans, Ástu fyrrverandi eig-
inkonu hans, systrum hans og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Þóris Sig-
urðssonar.
Flosi Hrafn Sigurðsson.
Veðurfræðingar er ein fámenn-
asta stétt landsins, aðeins liðlega
tveir tugir. Það er því með töl-
fræðilegum ólíkindum að tveir úr
hópnum skuli falla frá með fárra
daga millibili. Hinn 22. nóvember
var Þórir Sigurðsson veðurfræðing-
ur í hópi þeirra sem fylgdu Borg-
þóri H. Jónssyni starfsbróður sín-
um og samstarfsmanni á
Veðurstofunni til margra áratuga
til grafar. Daginn eftir fárveikist
Þórir og þrem dögum síðar er hann
allur.
Rúmlega hálf öld er liðin síðan
Þórir kom fyrst til starfa á Veð-
urstofunni og þá sem námsmaður í
sumarvinnu. Að loknu veðurfræði-
námi 1958 hóf hann störf á stofn-
uninni. Til 1971 vann hann bæði á
áhaldadeild og veðurfarsdeild en þá
hvarf hann tímabundið til starfa á
öðrum vettvangi. Frá 1976 til
starfsloka árið 2000 starfaði Þórir
svo fyrst og fremst í hinni töl-
fræðilegu og veðurfarslegu úr-
vinnslu gagna stofnunarinnar þar
sem hann lagði ásamt öðrum
grunninn að þeim nútímalegu
vinnsluaðferðum sem þar eru við
hafðar. Var hann einn af frum-
kvöðlum í notkun tölva á landinu
bæði í fyrrnefndri úrvinnslu svo og
fjarskiptum Veðurstofunnar. Af-
burða greind hans, stærðfræði-
þekking og næmleiki í tölfræði
nýttist vel í þessum verkefnum. Ár-
ið 1984 var stofnuð sérstök tölvu-
deild á Veðurstofunni og varð Þórir
deildarstjóri hennar.
Ég kynntist Þóri fyrst sem veð-
urfræðinemi sumarið 1978 þegar
hann var á veðurfarsdeildinni hjá
Öddu Báru. Í fyrstu fannst mér
hann fremur fáskiptinn og seintek-
inn. Þetta breyttist þó þegar kynn-
in jukust og maður fann að á bak
við þetta yfirborð var afar vand-
virkur og skipulegur fagmaður sem
oft gat gert að gamni sínu. Þó fann
ég stundum, að hið mikla álag og
áreiti sem fylgir því að sjá um að
tölvur, forrit og alls konar flókinn
gagna- og fjarskiptabúnað á stórri
vöktunarstofnun eins og Veðurstof-
an er, setti nokkurt mark á hann.
Kímnigáfa hans og léttleiki kom
hins vegar skýrar fram eftir að
hann ákvað að láta af starfi deild-
arstjóra upplýsingatæknideildar
síðla árs 1994. Síðustu fimm starfs-
árin naut Þórir sín betur en nokkru
sinni frá því að ég kynntist honum.
Áttum við oft áhugaverður sam-
ræður um allt milli himins og jarð-
ar bæði á Veðurstofunni og í Graf-
arvoginum þar sem við vorum
grannar. Sinnaðist honum aðeins
einu sinni við mig en það var þegar
hann, sjálfur fyrrum landsliðsmað-
urinn í bridge, hætti sér eitt sinn út
í bridgekeppni með mig sem makk-
er. Ég átti þá umvöndun fyllilega
skilið.
Fyrir hönd Veðurstofu Íslands
vil ég þakka Þóri langt og giftu-
drjúgt starf í þágu stofnunarinnar.
Persónulega þakka ég honum
kynnin og samskiptin um leið og ég
votta Sigurði einkasyni hans, Katr-
ínu systur hans og öðrum aðstand-
endum samúð mína.
Magnús Jónsson.
Eins og klukka stóð hann á dyra-
palli æskuheimilis míns við Drápu-
hlíð vel flesta sunnudagsmorgna öll
mín uppvaxtarár. Dyrabjallan
hringdi og Doddi var kominn. Við
systkinin vorum yfirleitt enn á
náttfötunum, nýbúin að belgja okk-
ur út af eggjum og beikoni. Þegar
við opnuðum dyrnar stóð hann á
tröppupallinum hávaxinn og ögn
toginleitur undir grárri og hárri
loðhúfunni. Hann settist yfirleitt í
sama stólinn og kveikti í pípu.
Spjallaði svo um heima og geima,
út og suður. Talaði bæði hátt og
lágt, hristi höfuð, kinkaði kolli – og
svo var hann farinn. Stundum
kvaddi hann, en stundum hvarf
hann bara án þess að kveðja. Ekki
svo að skilja að kastast hafi í kekki
með honum og heimilismönnum,
öðru nær. Þetta var bara hans hátt-
ur.
Inn á milli umræðuefna á borð
við málefni Veðurstofunnar, lands-
og heimsmál, hafði Þórir Sigurðs-
son alltaf tíma til að tala við börnin.
Þessi sérkennilegi maður sem
stöku sinnum kann að hafa virst
óárennilegur fyrir fullorðna var
nefnilega allt annað í augum barna.
Frá okkar bæjardyrum séð var
hann opin bók; léttur og kátur,
skemmtilegur og fræðandi. Hann
las erlend dagblöð og tímarit, hlut-
saði á margvíslega tónlist, spilaði á
spil og hafði gaman af að fara í bíó.
Margsinnis fór hann með Ágústu,
eldri systur minni, að sjá allskyns
undarlegar myndir, en sjálfur
minnist ég ógleymanlegrar ferðar í
Tónabíó 11 eða 12 ára gamall að sjá
njósnara hennar hátignar sem
örugglega var ætlaður talsvert
eldra fólki. Hversu margir heim-
ilisvinir fara með börn vina sinna í
bíó sér og þeim til gamans? Þeir
eru ekki margir, en Þórir Sigurðs-
son var heldur ekki venjulegur
maður.
Í eðli sínu var Þórir heimsmaður,
ekki síður en James Bond. Hann
var vel gefinn og vel að sér. Hann
var líka á margan hátt menning-
arlega sinnaður og hafði yndi af
listum og leikjum, eins og bridge-
snillin og tónlistaráhuginn sýna.
Það er engin tilviljun að þegar for-
eldrar mínir keyptu sér fyrst al-
vöruhljómflutningstæki snemma á
áttunda áratuginum kom Þórir og
lánaði þeim sínar bestu plötur. Í því
góða safni kenndi margra grasa, en
efst í mínum huga eru Louis Arm-
strong, Nat King Cole, Harry Bela-
fonte og fleiri meistarar djass- og
dægurlagatónlistar, í góðu blandi –
hrært en ekki hrist – við Brand-
enburgarkonserta Bachs; „Dia-
monds are forever“, svo enn sé
vitnað í 007.
Skömmu eftir lát Þóris átti ég
símasamtal við Ágústu systur mína,
en hún er búsett í Bandaríkjunum.
Við höfðum ekki lengi talað þegar
ljóst var að við höfðum bæði fengið
sömu hugmyndina. Okkar persónu-
lega minningarathöfn um Dodda
hlyti að vera ferð á nýjustu mynd-
ina um njósnarann hugumstóra,
James Bond, og skála svo í þurrum
martini á eftir, hvort í sinni heims-
álfunni.
Fyrir hönd okkar beggja þakka
ég Þóri Sigurðssyni fyrir að hafa
auðgað tilveru okkar og fyrir að
hafa verið sá sem hann var. Nú er
hann farinn og eins og stundum áð-
ur, án þess að kveðja. Syni hans og
öðrum aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Sigurður Flosason.
✝ Arthur VincentÓBrien fæddist í
Streator í Illinois í
Bandaríkjunum 1.
nóvember 1920. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
25. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Mary T.
O’Brien, f. 26. októ-
ber 1875, d. 26. júní
1962, og Daniel J.
O’Brien, f. 30. ágúst
1875, d. 2. maí 1944.
Systkini Arthurs
voru Edman O’Brien,
Willard O’Brien, Zita Walsh, Mild-
red Cassidy, systir M. Amadeus
O’Brien og eftirlifandi bróðir Don-
ald O’Brien.
Hinn 29. nóvember 1946 kvænt-
ist Arthur eftirlifandi eiginkonu
sinni Sigríði Svövu Jósafatsdóttur
O’Brien, f. 9. desember 1913. Hún
er dóttir Sigríðar Jónsdóttur, f. 18.
nóvember 1880, d. 25. janúar 1936,
og Jósafats Sigurðssonar, f. 6. maí
1876, d. 31. desember 1967. Börn
Sigríðar og Arthurs eru 1) Richard
J. O’Brien, f. 29. desember 1948,
giftur Guðrúnu Ottósdóttur
O’Brien, f. 17. september 1951.
Þau eiga fjögur börn. Þau eru: Sig-
ríður Svava, f. 12. júlí 1980, Mari-
anna Rós, f. 18. júlí 1983, Richard
Ottó, f. 20. ágúst 1986, og Karen
Lilja, f. 12. nóvember
1992. Sonur Rich-
ards frá fyrra hjóna-
bandi er Arthur
Daniel, f. 27. nóvem-
ber 1971. 2) Theresa
Anne O’Brien, f. 9.
júní 1957. Eiginmað-
ur hennar er Sigfús
Jóhannesson, f. 14.
febrúar 1956. Þau
eiga þrjú börn. Þau
eru: Þorbjörg, f. 31.
mars 1986, Hrund, f.
24. janúar 1990, og
Birkir Snær, f. 7. júlí
1992.
Arthur ólst upp hjá foreldrum
sínum á búgarði í Streator í Illin-
ois. Hann fór í bandaríska herinn
1942 og var sendur til Íslands í
mars 1944 þar sem hann gegndi
herþjónustu fram til ársins 1951.
Hann hóf þá störf hjá verktakafyr-
irtækinu Hamilton sem vann að
uppbyggingu á Keflavíkurflug-
velli. Hann gegndi síðan ýmsum
fjármálastörfum á vegum hersins
á Keflavíkurflugvelli fram til árs-
ins 1978. Þá réðst hann til starfa
hjá skólakerfi bandaríska hersins í
Karslruhe í Þýskalandi, og síðar í
London. Árið 1982 fór hann á eft-
irlaun og fluttist aftur til Íslands.
Útför Arthurs fer fram frá
Landakotskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku afi OB. Okkur langar að
skrifa nokkrar línur og þakka þér fyr-
ir allar góðu samverustundirnar sem
við áttum með þér. Allar góðu mat-
arveislurnar þínar og hennar ömmu
eru ógleymanlegar og gamlárs-
kvöldin verða aldrei þau sömu án þín,
sérstaklega fundum við fyrir því eftir
að við fluttum út til Þýskalands þegar
við komum bara einu sinni á ári í
heimsókn. Við þekktum aldrei neinn
annan afa en þig. Okkur fannst svo
flott að þú skyldir koma frá Ameríku
og myndin af þér í fína offisera-bún-
ingnum sem er inni í stofu hjá
mömmu og pabba verður alltaf til að
minna okkur á hversu glæsilegur þú
varst. Það var ekki skrýtið, amma
mín, að þú skyldir falla fyrir honum
afa.
Elsku pabbi, Theresa frænka og
elsku amma, missir ykkar er mikill og
við vottum ykkur okkar innilegustu
samúð og biðjum guð að geyma þig,
elsku afi.
Svava, Marianna Rós, Richard
Ottó og Karen Lilja O’Brien.
Afi O’B. var besti afi í heiminum.
Hann var alltaf í góðu skapi. Hann
hefur alltaf verið með okkur á jólun-
um og það var alltaf jafnskemmtilegt
að hafa hann. Á hverjum sunnudegi
komum við heim til afa og ömmu og
fengum mjög góðar kökur sem hann
og amma höfðu búið til. Amma og afi
hjálpuðust alltaf að og afi var alltaf
mjög góður við ömmu. Við höfum
aldrei séð afa öðruvísi en brosandi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Hrund og Birkir Snær.
Arthur ÓBrien hét hann. Fæddur
og uppalinn í miðríkjum Ameríku.
Hann var 81 árs þegar hann lést.
Hann ólst upp í stórum systkinahópi á
búgarði í sveitinni. Hann átti sex
systkin, aðeins einn bróðir er eftirlif-
andi.
O.Bí var hann alltaf kallaður hér á
Íslandi. Hann gekk í herinn 1942 og
var sendur til Íslands í mars 1944.
Herdeildin var send með skipi sem
þýskur kafbátur sökkti. O.Bí sem
aldrei hafði lært að synda, bjargaðist
aðeins vegna þess að hann náði í
björgunarhring. Ósyndur maðurinn
enda ekki séð meira vatn en í bað-
kerinu heima hjá sér. Eins og fleiri
Ameríkanar fór hann á Borgina að
dansa, þegar hann átti frí. Þar kynnt-
ist hann konu sinni, Sigríði, sem í
fyrsta skipti kom þangað með vin-
konu sinni.
Fær hún enn glampa í augun þegar
hún minnist þess er hann bauð henni
upp. Þessi gjörvilegi kurteisi og mikli
herramaður sem hann var.
Hann bar af öðrum mönnum, svo
glæsilegur í einkennisbúningnum að
stúlkurnar sneru sér við þegar þær
sáu hann. Þau felldu hugi saman og
giftu sig 29. nóv. 1946.
Ég spurði Siggu einu sinni hvort
hún hefði orðið fyrir aðkasti þegar
þau voru að slá sér upp. Aldrei, sagði
hún.
Sjálf var hún úr stórri fjölskyldu
sem alla tíð hélt sérstaklega vel sam-
an og studdu þau hvert annað með
ráðum og dáð.
O.Bí var hamingjusamur maður
með sína stóru íslensku fjölskyldu.
Hann bar konu sína á höndum sér alla
tíð og uppfyllti hverja þá ósk sem hún
bar í brjósti. Sjaldgæft er að sjá svo
mikla ást og virðingu hjóna hvort fyr-
ir öðru.
Þau eignuðust soninn Richard
1948. Er hann búsettur í Þýskalandi,
kvæntur Guðrúnu Ottósdóttur og á
fjögur börn. Dóttirin Theresa fæddist
1957, gift Sigfúsi Jóhannssyni og á
hún þrjú börn. Hún er búsett hér
heima.
Þau lifðu fyrir börn sín og barna-
börn enda samheldin fjölskylda.
O.Bí og Sigga bjuggu mestallan
sinn búskap á Íslandi. Hann langaði
ekkert að flytja aftur til Bandaríkj-
anna.
O.Bí var í hernum til 1951. Eftir
það vann hann fyrir herinn og gegndi
fjölmörgum störfum á hans vegum.
Þau fluttu til Karlsruhe í Þýskalandi
og London í Englandi í nokkur ár eða
frá 1978–1982.
O.Bí var tvisvar sinnum heiðraður
af Bandaríkjaher fyrir vel unnin störf.
Hann talaði góða íslensku með mjög
sterkum hreim, svo unun var á að
hlýða.
Alltaf var gaman að koma í fjöl-
skylduboð hjá Jósafatsfjölskyldunni.
Þessi stóra fjölskylda var vinafólk for-
eldra minna, en Stefanía systir Siggu
var mikil vinkona móður minnar frá
barnæsku. Viljum við móðir mín og
bræður þakka alla þá elsku sem okk-
ar fjölskylda naut meðal þeirra.
Móðir mín í hárri elli kveður hér
kæran vin sem alltaf hélt tryggð við
hana með Siggu sinni. Vil ég þakka
þeim og allri fjölskyldunni vináttu og
tryggð í öll þessi ár.
Biðjum við þeim Guðs blessunar og
þeim gefist styrkur í þeirra miklu
sorg.
Sigurbjörg Axelsdóttir.
ARTHUR V.
O’BRIEN