Morgunblaðið - 06.12.2002, Qupperneq 48

MINNINGAR
48 FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Magnús FriðrikEinarsson fæddist
í Mið-Tungu í Tálkna-
firði 29. janúar 1919.
Hann andaðist á
Landspítalanum við
Hringbraut 28. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Einar Jóhannsson frá
Skálanesi við Breiða-
fjörð, f. 11.9. 1868, d.
25.10. 1934, og kona
hans Jónína Jónsdótt-
ir frá Álftamýri í Arn-
arfirði, f. 2.8. 1880, d.
16.12. 1944. Magnús
var næstyngstur 11 systkina en þau
voru: 1) Guðmundur Ragnar, f.
30.12. 1901, d. 11.11. 1915, 2) Jónd-
ís Sigurrós, f. 18.4. 1903, d. 12.2.
1994, 3) Jóhann Lúther, f. 24.10.
1904, d. 14.6. 1997, 4) Þorleifur
Magnús, f. 1.10. 1906, d. 6.10. 1906,
5) Aðalsteinn Einar, f. 5.12. 1907, d.
1.2. 1984, 6) Sigurður Ágúst f. 2.8.
1909, d. 3.3. 1991, 7) Pálína Guð-
rún, f. 22.3. 1911, d. 31.5. 2002, 8)
Guðbjartur Salómon, f. 4.10. 1914,
d. 8.2. 2002, 9) Guðmundur Ragnar,
f. 15.1. 1917, og 10) Málfríður
Rannveig Oktavía, f. 10.12. 1921.
Magnús ólst upp frá sex mánaða
aldri hjá móðurbróður sínum Guð-
mundi Sigurði Jónssyni, f. 3.9.
1876, d. 6.6. 1953, bónda og kaup-
félagsstjóra á Sveinseyri við
Tálknafjörð, og konu hans Guðríði
Guðmundsdóttur, f. 7.12. 1875, d.
4.7. 1967. Fóstursystkini Magnúsar
voru: 1) Guðmundur Ólafur, f. 13.8.
1902, d. 21.7. 1978, 2) Guðríður, f.
16.8. 1903, d. 16.8. 1903, 3) Jón, f.
þeirra sonur er Kristófer Máni, f.
1.12. 2001, b) Fannar, f. 16.6. 1978,
c) Katrín Huld, f. 26.6. 1980, 3)
Jóna Þórdís, f. 16.5. 1956, í sambúð
með Salvari Guðmundssyni, f.
15.12. 1957, synir hennar eru a)
Ragnar Páll Dyer, f. 30.3. 1977,
kvæntur Ágústu Georgsdóttur, f.
25.8. 1975, og b) Andri Már Birg-
isson, f. 16.12. 1988. Börn Salvars
eru Heiða, f. 11.10. 1982, og Jenni,
f. 10.9. 1988, 4) Guðmundur Sig-
urður, f. 8.1. 1958, sonur hans og
Aðalheiðar Valsdóttur er Magnús
Pétur, f. 8.6. 1981, 5) Einar Magn-
ússon, kvæntur Gunnhildi Kon-
ráðsdóttur, f. 11.2. 1963, þeirra
synir eru a) Magnús Friðrik, f.
17.1. 1986, og b) Þorvaldur, f. 4.5.
1993, 6) Magnús Ásgeir, f. 3.12.
1961, kvæntur Heiðu Hringsdótt-
ur, f. 25.2. 1961, þeirra börn eru a)
Tinna Smáradóttir, f. 28.5. 1981,
fósturdóttir, b) Darri Sigurvin, f.
5.3. 1991, og c) Mjöll Sigurdís, f.
12.2. 1999, 7) Kristján, f. 7.2. 1967,
kvæntur Ásdísi Ásgeirsdóttur, f.
24.3. 1962, fósturbörn Svandís Hlín
Viðarsdóttir Kjerúlf, f. 4.8. 1980,
og Elmar Þór Viðarsson Kjerúlf, f.
6.5. 1982.
Magnús lauk námi frá Héraðs-
skólanum á Núpi. Hann vann ýmis
störf á landi og sjó, m.a. starfaði
hann við Hvalstöðina á Suðureyri.
Árið 1946 gerist hann formlega
nemandi í pípulagningaiðn hjá
Helga Guðmundssyni, pípulagn-
ingameistara í Reykjavík, og starf-
aði sem pípulagningameistari þar
til hann lauk starfsævi sinni.
Lengst af starfaði hann fyrir Sam-
bandið. Magnús og Ásdís bjuggu
allan sinn búskap í Reykjavík,
fyrst á Hraunteigi 22 en lengst af á
Rauðalæk 71.
Útför Magnúsar fer fram frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.30.
14.4. 1905, d. 13.7.
1994, 4) Magndís, f.
18.7. 1906, d. 25.9.
1997, 5) Rannveig
Oktavía, f. 25.8. 1908,
d. 13.4. 1976, 6) Albert
Ingibjartur, f. 5.11.
1909, d. 24.6. 1967, 7)
Ingileif, f. 19.7. 1911,
d. 8.1. 2000. Einnig ól-
ust upp hjá Guðmundi
og Guðríði á Sveins-
eyri þau 1) Ingibergur
Benóný Guðmunds-
son, f. 14.6. 1894, d.
17.10. 1950, 2) Kristín
Berta Ólafsdóttir, f.
11.9. 1922 , d. 3.12. 1986, 3) Viggó
Valdimarsson, f. 4.4. 1924.
Magnús kvæntist 31. janúar
1948 Ásdísi Bjarnadóttur, f. 26.7.
1926, dóttur hjónanna Jónu Þór-
dísar Jónsdóttur frá Suðureyri við
Tálknafjörð, f. 8.4. 1900, d. 22.11.
1973, og Bjarna Eiríks Kristjáns-
sonar frá Sellátrum í Tálknafirði,
f. 21.4. 1900, d. 21.10. 1945. Börn
þeirra eru: 1) Þórey, f. 19.6. 1948,
hennar sonur og Péturs Sigurðs-
sonar er Ásgeir, f. 22.7. 1967 í
sambúð með Sigríði Bínu Olgeirs-
dóttur, f. 26.1. 1968 þeirra dætur
eru a) Þórey f. 22.6. 1996, og b)
Telma, f. 22.1. 2002, 2) Bjarni Ei-
ríkur, f. 13.3. 1950, dóttir Bjarna
og fyrri konu hans Kristínar Snæ-
fells er Ásdís, f. 26.5. 1972, í sam-
búð með Sigfúsi Ómari Höskulds-
syni, f. 23.12. 1970. Seinni kona
Bjarna er Svava Víglundsdóttir, f.
30.3. 1955, en þau skildu. Þeirra
börn eru a) Jóhanna, f. 2,1. 1977, í
sambúð með Olgeiri, f. 3.1. 1964,
Ég vil með nokkrum línum minn-
ast tengdaföður míns, Magnúsar
Einarssonar.
Það var fyrir um tuttugu árum að
ég kom fyrst heim á Rauðalæk til
þeirra Magnúsar og Ásdísar. Fann
ég það strax að ég var meira en vel-
komin og var gestrisni þar á bæ al-
veg einstök. Höfum við fjölskyldan
notið þess í gegnum árin þegar við
höfum komið í bæinn og ávallt átt
þar athvarf. Magnús var mjög barn-
góður og alltaf áttu börnin víst eitt-
hvert góðgæti í heimsóknum sínum
til afa. Hann hafði áhuga á ýmsu, s.s.
veðurfari og söfnun ýmiss konar.
Skráði hann oft hjá sér upplýsingar
um veðurfar og ýmsa daglega við-
burði.
Magnús var félagslyndur og hafði
yndi af því að spjalla. Hann hafði
mjög gaman af söng og hafði sjálfur
mikla og fallega söngrödd sem fékk
stundum að njóta sín á mannamót-
um. Fáa hef ég þekkt um dagana
sem hafa tekist á við erfiðan sjúk-
dóm af jafn miklu hugrekki og dugn-
aði og Magnús. Alltaf var hann
áhugasamur um endurhæfingu og
fékk mikla ánægju út úr leikfimi,
gönguferðum og sundi. Þótt heyrnin
dofnaði á síðari árum fylgdist hann
alltaf vel með öllum fréttum, bæði í
blöðum sem og öðrum fjölmiðlum.
Magnús var maður ákveðinn,
samviskusamur og góðlyndur og allt
þetta skilaði honum virðingu sam-
ferðamanna sinna í leik og starfi.
Er kvöldstjarnan við bláloft blikar
og boðar dagsins kveðjustund
og reikull skuggi í runni hvikar
og rökkrið sígur yfir grund
þá hneigir blómið sitt höfuð niður
og hverjum manni býðst sátt og friður
(Böðvar Guðmundsson.)
Elsku Ásdís, friður veri með þér
og afkomendum öllum.
Heiða Hringsdóttir.
Ég ólst að miklu leyti upp hjá afa
og ömmu á Rauðalæknum í stórum
systkinahópi móður minnar og áttu
þau stóran þátt í að móta mín upp-
vaxtarár. Að setjast niður og rifja
upp minningar hefur reynst mér
hjálp í þeirri sorg sem fylgir því að
kveðja elsku afa. Góðar minningar
sem gott er að leita í og lifa áfram
með ástvinum okkar. Jólin á Rauða-
læknum, þar sem afi sat í stólnum
sínum, setti upp gleraugun og las á
pakkana. Gönguferðirnar niður að
Sundahöfn og lambalærið á sunnu-
dögum þar sem fjölskyldan kom
saman. Afi reyndist mér góð fyrir-
mynd. Hann var einstaklega ná-
kvæmur og samviskusamur í því
sem hann tók sér fyrir hendur og
hélt öllu vel til haga. Hann var barn-
góður maður og nutu dætur mínar
óspart hylli hans í heimsóknum okk-
ar á Rauðalækinn. Eftir standa dýr-
mætar minningar Þóreyjar dóttur
minnar um langafa sinn sem hún
býr að alla ævi. Ég kveð kæran afa
minn með söknuði.
Ásgeir.
Langafi Magnús var besti langafi
sem hægt var að eiga, hann gaf mér
alltaf nammi þegar ég kom í heim-
sókn. Hann var skemmtilegur
langafi, stríddi mér stundum, setti
apann upp á hurð og lét sjálfur eins
og api svo ég færi að hlæja því hann
var svo skrítinn í framan þegar hann
gerði þetta. Hann knúsaði mig þeg-
ar ég kom í heimsókn og langamma
líka. Ég hugsa mikið um langafa því
nú eru að koma jól og það er vetur,
mér finnst það svo sorglegt.
Þórey.
Hvað mér finnst erfitt að þú sért
farinn frá mér. Aldrei datt mér í hug
þegar ég og Ágústa komum til þín í
heimsókn á miðvikudeginum að sú
heimsókn yrði sú síðasta. Fjöldi
minninga kemur upp þegar ég
hugsa til þín. Stundirnar með þér og
ömmu þegar ég var hjá ykkur um
helgar, jólin á Rauðalæknum,
gönguferðirnar niður á Kirkjusand
og þegar þú sóttir mig á leikskólann.
Síðustu árin voru erfið. Þú varst
mikið á sjúkrahúsum og oft þungt
haldinn en alltaf hélstu góða skap-
inu. Mér fannst alltaf gott að vera í
kringum þig.
Ég veit að þér líður betur núna,
afi minn, en ég sakna þín sárt. Ég
mun ætíð minnast þín með hlýjum
hug, elsku afi, og kveð þig með sökn-
uði um leið og ég þakka þér fyrir
stundirnar sem við áttum saman.
Páll.
Látinn er mikill sómamaður. Í
dag fer fram jarðarför fyrrverandi
tengdaföður míns hans Magnúsar.
Með fátæklegum orðum langar mig
að minnast hans og þakka honum
ógleymanlegar samverustundir.
Elsku Magnús minn, það er ávallt
sárt að missa góðan vin en það varst
þú mér svo sannarlega af heilum
hug. Fyrstu kynni mín af þér og
heimili ykkar hjóna voru um jólin
1974. Það voru mín fyrstu jól að
heiman þannig að margar minning-
ar vöknuðu. Þegar ég kom lagðir þú
þína traustu hönd á öxl mína og með
þínu hlýja brosi sagðir þú: „Vertu
velkomin, vina mín, og láttu þér líða
eins og heima.“ Þessi trausta hönd
og hlýja brást mér aldrei.
Magnús, þú varst maður staðfast-
ur, heiðarlegur og reglusamur. Þú
vildir hafa alla hluti í röð og reglu og
orð áttu að standa. Lífshlaup þitt
var ekki alltaf auðvelt en þú varst
þessi ekta maður, fulltrúi hins iðju-
sama og greinda alþýðufólks 20. ald-
ar og ævinlega til sóma í orði og
verki. Í mínum huga varstu bjarg-
fastur klettur sem ávallt var hægt
að treysta á. Heimili ykkar hjóna
var samastaður fjölskyldunnar og
ætið opið öllum. Oft var fjölmennt
við borðið í stofunni þegar allir
mættu og þú horfðir stoltur yfir
hópinn.
Á kveðjustund sem þessari, elsku
Magnús, rifjast upp svo margar
minningar sem birtast ljóslifandi.
Alltaf ríkti tilhlökkun og gleði þegar
von var á afa og ömmu til Vopna-
fjarðar. Það var líka ánægjulegt að
sjá og finna hvað þér leið vel þegar
þú tókst þér frí og dvaldir hjá okkur.
Þú lést aldrei þitt eftir liggja í þeim
heimsóknum, gekkst í verkin, jafnt
uppvask sem annað.
Þú varst gleðimaður og hafðir
gaman af að vera í góðra vina hópi.
Þú fórst vel með vín og notaðir það
til ánægju. Á slíkum stundum
naustu þín, söngst með þinni fögru
rödd svo undir tók: Hamraborgin rís
há og fögur. Þar sem ég hugsa þetta
heyri ég tóna þína í eyrum mínum.
Þótt fundum okkar hafi fækkað í
seinni tíð voru þeir alltaf jafn inni-
legir og ánægjulegir. Þegar ég
heimsótti þig á sjúkrahúsið 13. júní
sl. sárþjáðan held ég að þú hafir
haldið að það yrði okkar síðasta
stund. Þú sagðir mér hluti sem þú
baðst mig að geyma í hjarta mínu
þar til leiðir okkar lægju saman á
ný, því þetta ættir þú einn með mér.
Því máttu treysta, góði vinur, að ég
varðveiti. Þú baðst mig fyrir skila-
boð eftir þinn dag ef þú hefðir ekki
haft tök á því að ganga frá því sjálf-
ur, við þeirri bón hef ég orðið. Eftir
samtal okkar sagðir þú við mig og
kvaddir: Elsku Svava mín, nú get ég
kvatt þennan heim sáttur. Ég var
hrærð þegar ég kvaddi þig þennan
dag og mun minnast hans með vin-
áttu og virðingu.
Þrítugasta október sl. kom ég í
heimsókn á Rauðalækinn, þar áttum
við okkar síðasta samtal. Það var
yndisleg stund í horninu í holinu.
Þar áttum við ætíð góð samtöl. Ég
kalla þetta horn sannleikans. Þar
gátum við setið og spjallað, gleymt
stund og stað hvort sem ég var í
heimsókn eða þú tókst símann og
hringdir í mig.
Kannski, Magnús minn, er fáum
ljóst hversu sterk vinátta, tilfinning-
ar og traust ríkti okkar á milli, sem
aldrei bar skugga á. Í þessari síð-
ustu heimsókn varstu hress og rifj-
aðir upp svo margt. Þó bar hæst
gleði þína er þú sagðir mér frá heim-
sókn Kidda. Þú sagðist vera svo
þakklátur fyrir að hafa fengið að
njóta þessara daga með honum og
kynnast honum á ný. Þú varst stolt-
ur af yngsta sólargeislanum þínum
þegar þú lýstir kvöldverðinum sem
hann eldaði og öll fjölskyldan kom
saman. Það var tilfinning í röddinni
þegar þú sagðir: „Þetta var hátíð,
Svava, þetta voru eins og jól fyrir
mér,“ og það féllu tár niður kinnar
þínar. Þetta voru líka síðustu jólin
þín með fjölskyldu þinni kæri vinur.
Áður en ég kveð þig, elskulegur,
vil ég flytja þér einlæga kveðju frá
Jóhönnu, Fannari og Katrínu. Þau
vilja segja: Elsku besti afi, við sökn-
um þín sárt, við munum aldrei
gleyma þér og þeim minningum sem
við eigum um þig. Þú varst alltaf svo
glaður þegar við litum inn, og í dag
hefðum við viljað að þær stundir
hefðu verið fleiri. Við erum stolt af
að hafa átt þig sem afa.
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánægjuauka
er vináttan dýrmætust
(Epikuros.)
Elsku besti Magnús minn, það er
erfitt til þess að hugsa að eiga aldrei
eftir að sjá þig oftar, finna hlýju
þína og þiggja þín góðu ráð. En eftir
stendur minning um einlægan vin
og einstaklega góðan mann. Sú
minning lifir að eilífu. Guð geymi
þig, þín Svava.
Elsku Ásdís mín og aðrir ástvinir,
mínar hugheilar samúðarkveðjur til
ykkar allra. Ég bið algóðan guð að
gefa ykkur styrk, ljós og frið á erf-
iðum stundum.
Svava Víglundsdóttir.
MAGNÚS FRIÐRIK
EINARSSON
Systir mín,
JÓHANNA ÞORLEIFSDÓTTIR,
Boðagranda 7,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 29. nóvember, verður
jarðsungin frá Fossvogskapellu í dag, föstu-
daginn 6. desember, kl. 15.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Kristín Þorleifsdóttir.
Þorgeir, Toggi vinur
minn, hefur flutt sig
um stað.
Fyrir stuttu kom
hann til mín í heim-
sókn, brosandi, kjag-
andi og með sín einlægu og oft
barnslegu augu, bara svona rétt til
þess að kasta kveðju.
Toggi var traustur vinur og hann
var líka traustur samstarfsmaður.
Því kynntist ég þegar ég rak félags-
heimilið á Seyðisfirði.
Toggi gerði engum mein, en lífið
var enginn leikur fyrir hann. Hann
ÞORGEIR GUÐJÓN
JÓNSSON
✝ Þorgeir GuðjónJónsson fæddist
á Seyðisfirði 26. júlí
1954. Hann lést á
Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 19. nóvember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Seyðisfjarðarkirkju
25. nóvember.
þurfti að takast á við
það. Toggi var „jaxl“ í
lífsins ólgusjó, hann
kunni að horfa upp í
pusið og mótlætið og
brosa eins og sannur
sjóari. Það var nefni-
lega ótrúlega stutt í
húmorinn hjá Togga.
Hjartað í honum var
blóðrautt af sakleysi og
manngæsku. Þar hefur
góður drengur flutt sig
um stað en skilið eftir
sig myndræna minn-
ingu fyrir okkur sem
vorum svo heppin að fá
að kynnast hinum eina sanna Togga
frá Seyðisfirði. Seyðfirðingar geta
verið stoltir að hafa alið svo góðan
dreng sem Toggi var.
Toggi, við eigum eftir að hittast
aftur, farðu vel með þig á meðan.
Ég votta foreldrum, systkinum og
eiginkonu samúð mína.
Guðmundur Rúnar Lúðvíksson.