Morgunblaðið - 24.01.2003, Page 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 2003 35
✝ BorghildurMaría Rögn-
valdsdóttir fæddist á
Akureyri 19. júlí
1915. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 16.
jan síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigríður
Sveinsdóttir, f. 11.
apríl 1980, d. 1. mars
1990, og Rögnvaldur
Snorrason verslunar-
maður, f. 3. sept.
1886, d. 27. sept
1923. María var önn-
ur í röð fimm systkina en þau voru
Snorri, f. 1913, látinn, Ingólfur, f.
1917, Sigríður Lovísa, f. 1918, og
Ásta, f. 1922, látin.
Hinn 19. júlí 1944 giftist María
Trausta Péturssyni sóknarpresti
og síðar prófasti, f. 19. júlí 1914, d.
5, mars 1990. Börn þeirra eru: 1)
Sigríður, sérkennari, f. 23.
okt.1946, maki hennar er Jón
Árnason fóðurfræðingur. Þeirra
börn eru Trausti,
fiskeldisfræðingur
og bílasali í sambúð
með Elínu Hilmars-
dóttur, eiga þau son-
inn Jóhann; og
Hólmfríður nemi í
viðskiptafræðum í
sambúð með Sverri
Kiernan. 2) Trausti
Pétur, f. 12. mars
1953, sjúkraflutn-
ingamaður í Kaup-
mannahöfn, sam-
býliskona hans er
Birgit Gudmunds-
sen.
María vann m.a. við afgreiðslu-
störf þar til hún giftist. Þá fluttu
þau hjón í Sauðlauksdal við Pat-
reksfjörð og bjuggu þar til 1949
þegar þau fluttu á Djúpavog, en
Trausti var sóknarprestur á þess-
um stöðum. Þau fluttu til Akur-
eyrar 1982.
Útför Maríu fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Borghildur María Rögnvaldsdótt-
ir er látin.
Mig langar til að rifja upp nokk-
ur minningarbrot um einstaka
konu.
Við María hittumst fyrsta sinni
við hátíðarhöldin þegar Sigga varð
stúdent, en við náðum í raun ekki
að kynnast neitt þá, til þess var
ekkert næði. Ég er ekki viss um að
hún hafi tekið samband okkar sér-
lega alvarlega. Það var þegar ég
kom fyrst austur á Djúpavog á
heimili Maríu og Trausta að ég
kynntist henni í alvöru. Heimilið
bar vitni smekkvísi hennar og
virðuleika, og heimilisandinn vitn-
aði um þá sterku samheldni sem
ríkti með henni og Trausta eig-
inmanni hennar. Frá þessum fyrstu
kynnum lifir minningin um þessa
hlýju, fallegu og fínlegu konu sem
jafnframt var svo ótrúlega sterk og
hugrökk alla tíð.
Auðvitað fannst mér fyrst í stað
að ég væri undir smásjá til þess að
hún gæti gengið úr skugga um það
hvort þorandi væri að leggja bless-
un sína yfir það að ég væri í tygj-
um við einkadóttur hennar. Líklega
var þetta þó bara ímyndun í mér,
taugaóstyrkum vonbiðli, vegna þess
að í minningunni finn ég ekkert
nema hlýju frá hennar hendi og
þannig var okkar samband alla tíð.
Eitt er víst að mér var þá og alltaf
síðan tekið með kostum á heimili
þeirra.
Þegar við Sigga giftum okkur
áttum við María gott samtal þar
sem hún tók af mér loforð um að
gæta einkadótturinnar vel. Auk
Siggu eignuðust þau kjörsoninn
Trausta Pétur.
María var mikill listakokkur og
höfðingi heim að sækja, og alltaf
var jafn gaman að koma gestur á
heimili hennar. Upp kemur minn-
ing um að eitt sinn kom ég einn
óvænt seint að kvöldi á Djúpavogi
eftir langan vinnudag suður í Lóni.
Það háttaði ekki þannig til á Djúpa-
vogi í þá daga að hægt væri að
skreppa út í búð og kaupa hvað
sem var, eins og nú er. En María
var alltaf forsjál og vel birg og ekki
leið á löngu þar til hún var búin að
töfra fram fyrir mig hátíðarkvöld-
verð úr búrinu sínu og einmitt
þannig var það alltaf þegar sest var
að borði hjá Maríu, það varð alltaf
veisla, svo sérstakt lag hafði hún á
að bera fram góðgerðir, eiginlega
má segja bæði af smekkvísi og með
glæsibrag og alltaf gat hún tælt
mann til að fá sér aðeins meira þótt
magamálið og skynsemin segðu
stopp. Við göntuðumst stundum
með það að ef hún færi þá leið að
minnið bilaði, þá héldi hún örugg-
lega áfram að segja: „Má ekki
bjóða þér aðeins meira?“
María var mjög sjónskert frá
unga aldri og háði það henni mikið.
Þó var undravert hvað hún gat
gert, því viljastyrk hafði hún. Hún
hafði mjög gama af að spila og gat
hún með lagni séð á spil, ef þau
voru stór og vel merkt. Í hugann
koma ein jól austur á Djúpavogi
þegar við sátum heilu kvöldin og
spiluðum, var María hrókur alls
fagnaðar og ekki feimin við að
segja bæði heilar og hálfar.
María hafði einstaklega létta
lund og jákvætt viðhorf til lífsins og
naut þess að vera með góðum ætt-
ingjum og vinum. Hún gladdist allt-
af og hlakkaði til sumarferðanna
norður í land til fjölskyldu Trausta
og ekki síður gladdist hún yfir sam-
verustundum við sína ættingja og
vini sem bjuggu á Reykjavíkur-
svæðinu. Hún var dugleg að halda
tengslunum, nú seinni árin var sím-
inn mikið notaður og ef einhver
undraðist löng samtöl hennar sagði
hún: „Þetta er nú bara minn lúxus
og það sem ég veiti mér.“
Samfara léttu lundinni bjó mikill
sálarstyrkur sem á reyndi á lífsleið-
inni. Þau hjónin urðu fyrir þeirri
sáru lífsreynslu að missa fimm börn
í kringum fæðingu. Við þær kring-
umstæður var samheldnin og trúin
þeim hjónum mikill styrkur, það
skynjaði ég sterkt þau fáu skipti er
þessi mál bar á góma. Þegar
tengdamóðir mín missti bæði móð-
ur sína, sem bjó hjá henni alla tíð,
og eiginmann með aðeins fjögurra
daga millibili árið 1990 sýndi hún
enn einu sinni styrk sinn. Hún tók
þessu af ótrúlegu æðruleysi og still-
ingu. Þá eins og oft áður var bjarg-
föst og einlæg trú hennar haldreipi.
María var umhyggjusöm við þá
er tengdust henni og einnig við þá
er fjær stóðu. Hún vildi hjálpa og
gleðja samferðafólk á hvern þann
hátt sem hún gat og gjafmild var
hún með eindæmum.
Eftir að hún varð ekkja var hún
alveg ótrúlega nóg sjálfri sér, bjó
ein í íbúðinni sinni í Þórunnar-
strætinu, þar sem þau Trausti
ásamt Sigríði, móður Maríu, höfðu
komið sér svo notalega fyrir eftir
að þau fluttust frá Djúpavogi. Við
spurðum hana oft hvort henni þætti
ekki tómlegt að vera svona mikið
ein, en hún sannfærði okkur jafn-
harðan um að henni liði vel. Hljóð-
bækurnar styttu henni oft stundir
og hún hafði mikla ánægju af að
ræða innihald áhugaverðra bóka og
fylgdist einnig vel með samfélags-
umræðunni í útvarpi því lítið gat
hún nýtt sér að horfa á sjónvarp.
María hafði mikið yndi af tónlist
alla tíð, og kom með okkur á tón-
leika meðan kraftar leyfðu. Ósjald-
an hljómaði í íbúðinni falleg tónlist
af plötu eða diski þegar komið var í
heimsókn. Tengdamóðir mín var
orðin fullorðin kona og heilsan mik-
ið farin að gefa sig hin síðari árin,
en hún var alltaf jafn jákvæð og
gefandi þegar hún gat farið út á við
og hitti fólk. „Ég má nú ekki
kvarta, ég er bara orðin svolítið
löt,“ sagði hún ef hún var spurð um
heilsu.
Söknuðurinn eftir Maríu er mik-
ill, og sorgin við ástvinarmissi er
vissulega þung, en hvort tveggja
mildast af bjargfastri vissu hennar
um að dauðinn væri í raun aðeins
vistaskipti, hann myndi opna henni
dyr til endurfunda við þá sem á
undan voru farnir yfir móðuna
miklu.
Með þakklæti í huga kveð ég
þessa góðu konu.
Jón.
Elsku amma Maja. Elsku ynd-
islega, góða amma mín. Tími þeirra
forréttinda að hafa þig hér á jörðu
hjá okkur er nú liðinn þó að ég viti
að þú verður áfram með okkur í
anda um ókomna tíð.
Ég fékk þá fregn að báðar elsku-
legu ömmur mínar hefðu verið
lagðar inn á sjúkrahús á Akureyri.
Ég ætlaði að koma norður til að
heimsækja ykkur. Ég fór í skólann
og átti pantað flug um kvöldið. Þeg-
ar ég var á leiðinni heim úr skól-
anum hringdi mamma. Þú varst
farin, elsku amma mín. Það kom
öllum í opna skjöldu, enginn virtist
sjá það fyrir. Mig langaði svo að
hitta þig og segja þér hvað mér
þótti og þykir enn vænt um þig. Ég
fékk þó að hitta þig um leið og ég
kom norður. Þú varst svo friðsæl
og falleg. Þú varst tilbúin að fara.
Tilbúin að hitta hann Trausta afa
og litlu börnin þín sem þú fékkst að
eyða svo litlum tíma með í lifanda
lífi.
Elsku amma mín, ég veit að þér
líður vel þar sem þú ert núna og ég
gleðst yfir því. Ég vona innilega að
mér hafi tekist að sýna þér hversu
mikið mér þykir vænt um þig.
Þú áttir ekki alltaf auðvelda ævi,
amma mín, en samt varstu ávallt
svo glöð og jákvæð og gafst svo
mikið af þér. Þú vildir allt fyrir alla
gera. Það var alltaf svo gott að
koma í heimsókn. Það var svo góð-
ur andi hjá þér í Þórunnarstrætinu
og það færðist yfir mig ró þegar ég
kom til þín. Það var líka alltaf allt
óaðfinnanlegt hjá þér, svo hreint og
fínt. Ég man þegar ég var lítil og
þú réðst mig í vinnu við að strjúka
ryk af blöðunum á blómunum þín-
um. Þó að mikið væri af fallegum
blómum (þar sem þú hafðir ein-
staklega græna fingur) þá var þetta
nú ekki erfið vinna, því lítið var um
rykkornin!
Það var líka alltaf svo notalegt
þegar ég fékk að gista hjá ykkur
afa og síðar hjá þér eftir að afi dó.
Það var indælt að leggjast í rúmið
sem var alltaf jafntandurhreint og
ilmandi og skríða undir æðardúns-
sæng sem afi hafði tínt dúninn í.
Þú varst líka einstaklega þolin-
móð. Manstu þegar þið bjugguð á
Djúpavogi og langamma var veik
og ég ætlaði að vera „sygeplej-
ersken“ hennar. Ég tók ekki annað
í mál en að fá að halda á mat-
arbakkanum hennar sjálf upp stig-
ann, þótt hann væri voða stór og ég
frekar lítil. Ég fékk mínu fram-
gengt og rogaðist upp með bakk-
ann, en hitt og þetta féll víst af
honum á leiðinni og þú tíndir það
jafnóðum upp á hann aftur, en þú
leyfðir mér að fara með hann sjálf
alla leið, flestir hefðu nú gefist upp
og tekið bakkann.
Þegar ég kom inn í íbúðina þína í
Þórunnarstræti eftir að þú varst
farin hafði ég á tilfinningunni að þú
værir bara inni í svefnherbergi að
fá þér lítinn lúr eins og þú gerðir
svo oft. Enn var jafngott að koma
þar inn, allt tandurhreint og í röð
og reglu og svo notalega hlýtt. Við
áttum það nefninlega sameiginlegt
að vera svoddan kuldaskræfur ég
og þú og hjá þér var mér aldrei
kalt, ekki er þar síst að þakka
hjartahlýjunni sem þú ávallt sýndir,
elsku amma mín.
Ég kveð þig með orðunum sem
þú sagðir alltaf við mig þegar ég
var komin í háttinn: Megi Guð og
englarnir vera með þér.
Hólmfríður (Fríða).
BORGHILDUR
MARÍA RÖGN-
VALDSDÓTTIR
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengda-
móður, systur og ömmu,
HJÖRDÍSAR GEIRDAL,
Laufengi 3,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við frábæru starfs-
fólki líknardeildar LSH í Kópavogi og heimahlynningar Krabbameins-
félagsins.
Guðmundur Áki Lúðvígsson,
Erna Steina Guðmundsdóttir, Gestur R. Bárðarson,
Sigríður Guðmundsdóttir,
Erna Geirdal,
Ingólfur Geirdal
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
HARRY STEINSSON
skipstjóri,
Kleppsvegi 34,
lést á líknardeild LHS í Kópavogi föstudaginn
17. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki líknardeildar LHS í Kópavogi og
hjúkrunarþjónustunnar Karitasar.
Guðrún Ansnes,
Esther J. Steinsson, Jóhann Einarsson,
Sólveig Steinsson, Valgarð Ólafsson,
Halla Steinsson, Ingólfur Narfason,
Valdís Harrysdóttir,
Inger S. Steinsson, Eiríkur K. Gunnarsson,
Anna Rut Steinsson, Hjörtur P. Garðarsson,
Þorvaldur A. Steinsson, Sara Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HÖRÐUR JÓHANNESSON,
Böðvarsgötu 12,
Borgarnesi,
andaðist á Dvalarheimili aldraðra, Borgarnesi,
miðvikudaginn 22. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fanney G. Jónsdóttir,
Guðmunda Sólveig Harðardóttir, Björn Á. Þorbjörnsson,
Eygló Harðardóttir, Þorkell Þ. Valdimarsson,
Hulda Karitas Harðardóttir, José Antonio Rodriquez Lora,
Brynja Harðardóttir, Skúli G. Ingvarsson,
Jóhannes Gunnar Harðarson, Steinunn Baldursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar og bróðir,
ÖRLYGUR AXELSSON,
Helgamagrastræti 6,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri miðvikudaginn 22. janúar.
Þorgeir Axel Örlygsson,
Hrefna Örlygsdóttir,
Aðalbjörg Kolfinna Örlygsdóttir,
Soffía Örlygsdóttir,
Edda Bryndís Örlygsdóttir,
Örn Örlygsson,
Inga Steinlaug Guðmunsdóttir,
Aðalgeir Axelsson,
Ólafur Ingi Axelsson.
Bróðir okkar, mágur og frændi,
SVEINN TRYGGVASON,
Laugabóli,
verður jarðsunginn frá Einarsstaðakirkju laugar-
daginn 25. janúar kl. 14.00.
Aðstandendur.