Morgunblaðið - 16.03.2003, Blaðsíða 45

MINNINGAR
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Flatahrauni 5A, sími 565 5892
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
✝ Eyjólfur ÓskarÞorsteinsson
fæddist í Garðakoti í
Mýrdal 4. nóvember
1920. Hann andaðist
á Dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Hjallat-
úni í Vík 27. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
og bændurnir í
Garðakoti, þau Þor-
steinn Bjarnason, f.
17. apríl 1879 í Holti í
Álftaveri, d. 9. des-
ember 1970, og kona
hans Sigurlín Er-
lendsdóttir, f. 1. september 1885 á
Syðsta-Hvoli í Mýrdal, d. 27. nóv-
ember 1967. Systkini Óskars sem
látist hafa eru: Marta, f. 9. október
1910, d. 2. ágúst 1998, Jón, f. 17.
febrúar 1912, d. 15. júlí 1998, Sig-
ríður, f. 10. ágúst 1913, d. 3. febr-
úar 2003, Elísabet, f. 29. júlí 1915,
d. 10. apríl 2001, Kristín Magnea,
f. 6. desember 1925, d. 1. desember
1926, og Kristján Magnús, f. 3.
febrúar 1929, d. 10. júlí 1931.
Systkini Óskars sem lifa eru: Gróa
Ragnhildur, f. 15. janúar 1917,
Sigríður Jónína, f. 2. október 1919,
og Guðjón, f. 15. júní
1924.
Óskar ólst upp í
Garðakoti og undir
styrkri handleiðslu
foreldra sinna nam
hann þau störf sem
þá tíðkuðust til
sveita í Mýrdalnum.
Hann hlaut hefð-
bundna barnaskóla-
menntun, en starfaði
alla ævi við búið í
Garðakoti, fyrst með
foreldrum sínum, en
við fráfafall þeirra
með Guðjóni bróður
sínum. Óskar þótti fjárglöggur og
sinnti sauðfé sínu af alúð. Þá er
öruggt að afrétti og upprekstrar-
lönd Mýrdælinga þekkti hann eins
og fingur sína. Meðan róið var á
árabátum til fiskjar frá strönd
Mýrdalsins átti hann sitt pláss í
bátnum og þótti fengsæll sjómað-
ur. Óskar hafði góða tenórrödd og
söng um árabil í kór Skeiðflatar-
kirkju.
Síðustu árin dvaldist hann á
Hjallatúni í Vík.
Útför Óskars var gerð frá Skeið-
flatarkirkju í Mýrdal 8. mars.
Góður vinur minn, Eyjólfur Ósk-
ar Þorsteinsson, eða Óskar í
Garðakoti, eins og hann var jafnan
nefndur, er fallinn frá. Andlát
hans kom okkur þó ekki á óvart,
þar sem hann hafði háð harða
glímu við krabbamein um nokkurt
skeið, einn þeirra vágesta sem
marga leggur að velli og það þótt
yngri séu. Barátta hans einkennd-
ist öðru fremur af æðruleysi, ósér-
hlífni og meðfæddum dugnaði.
Fundum okkar Óskars bar fyrst
saman þegar ég flutti á dvalar-
heimilið Hjallatún í Vík haustið
1999. Óskar hafði þá átt þar heim-
ili frá því snemma árs 1996. Fljót-
lega veitti ég því athygli að leið
hans lá oft og tíðum í föndurstof-
una í kjallaranum, þar sem hann
sat gjarnan í stól og tálgaði tré.
Tré, sem síðar urðu að jólatrjám
eins og við höfðum báðir alist upp
við í okkar bernsku. Heimagerð,
úr timbri og skreytt eftir efnum og
smekk hvers og eins. Öll voru
þessi jólatré Óskars gefin vinum
og vandamönnum. Ég dáðist að
elju hans við þessa smíði.
Óskar einangraðist töluvert á
efri árum, vegna heyrnarleysis
sem komið hafði skyndilega og
hrjáði hann til dánardægurs.
Vissulega var það merkilegt og
einstakt að maður, sem alla ævi
hafði unnið hörðum höndum,
skyldi geta fundið sér slíka dægra-
styttingu í ellinni. Vafalaust stytti
þetta langa, erfiða og oft einangr-
aða daga. Þegar menn missa
heyrnina verður maður stundum
svo utanveltu í samskiptum við
fólk, það þekki ég vel. Í raun hafði
ég sjálfur lítið af honum að segja
fyrr en hann tók að smíða eft-
irmyndir ýmissa báta og skipa. Á
sínum yngri árum hafði hann sótt
sjóinn á árabátum frá sandinum í
Mýrdalnum og þótt fengsæll.
Hann þekkti því vel til árabáta, en
hann vissi að ég var lærður vél-
virki og rennismiður og hafði á
yngri árum sótt sjóinn á margs-
konar mótorbátum og skipum.
Hann fór því að leita ráða og álits
hjá mér um eitt og annað er laut
að smíði þeirra og fyrr en varði
myndaðist einlæg vinátta milli
okkar. Og svo merkilegt sem það
er, gekk okkur alltaf vel að tala
saman, enda gáfum við okkur góð-
an tíma og höfðum nóg af honum.
Sjálfsagt hafa þeir ekki komið
landkröbbunum kunnuglega fyrir
sjónir, Norðursjávar-snurvoðar-
bátarnir gömlu, eða togararnir
sem hann kallaði svo og smíðaði.
Sumir gerðu grín að bátslaginu, en
ég fullvissaði hann um að þessir
bátar voru til. Ég hafði margoft
séð þá sjálfur og staðfesti það sem
hann mundi. Trúlega hefur hann
séð einn slíkan á ljósmynd.
Jöfnum höndum með smíðinni,
saumaði hann púða eða veggmynd-
ir og málaði aðeins á gler en þó
mest á dúka. Þeir urðu fjölmargir
og skreyta mörg borðin. Einhvern
tíma taldi ég púðana hans Óskars
og þá voru þeir komnir á sjöunda
tuginn, auk alls annars sem hann
gerði, sem er meira en svo að ég
hafi tölu á því öllu. Afköstin voru
því feikna mikil og þessir hand-
unnu munir, hverju nafni sem
nefnast, vitna um einlægan dugnað
og framúrskarandi gjafmildi, því
allt sem hann gerði, hversu stórt
eða smátt sem það var, var gefið
öðrum af mikilli óeigingirni. Ég
veit að þeir eru fjölmargir sem
minnast nú Óskars fyrir hans
mörgu og fallegu muni. Muni sem
prýða ótal heimili, jafnt hér á
landi, sem erlendis.
Starfsstúlkurnar á Hjallatúni
litu til með vinnubrögðum hans við
saumaskapinn og gáfu honum oft
góð ráð. Og Óskari þótti mjög
vænt um allt sem gert var fyrir
hann og talaði oft um það hvað
starfsstúlkurnar væru sér góðar,
og undir það get ég tekið. Eftir að
heilsu hans tók að hraka verulega
síðustu mánuði, hjálpuðu þær hon-
um mikið. Ég er þess viss að ég
má fyrir hönd okkar beggja, þakka
þeim alla hjálpsemina og vinsemd-
ina í garð Óskars meðan hann átti
heimili hér á Hjallatúni. En þeir
voru fleiri sem litu til með honum
og sérstaklega var gott vinfengi
milli hans og Ásmundar á Hryggj-
um, sem alltaf var boðinn og búinn
að rétta hjálparhönd ef með þurfti.
Sama má segja um bræðurna Sæ-
mund og Einar Þorsteinssyni og
marga fleiri, ættingja og vini Ósk-
ars sem ekki verða nefndir hér.
Engum sem þekkti Óskar, gat
dulist sú virðing sem hann bar
ávallt fyrir foreldrum sínum,
systkinum og fjölskyldum þeirra.
Áhugi Óskars og þekking á sauðfé
var honum í blóð borin. Hann
sleppti ekki fjárréttum ef hann gat
og leitaði oft og iðulega fregna af
sprettu á túnum og beitarhögum
sem og á upprekstrarlöndum.
Hann bar þó sérstaklega fjárstofn-
inn í Garðakoti fyrir brjósti í smáu
sem stóru. En hann vissi sem var
að kindurnar voru í góðum hönd-
um Guðjóns bróður hans.
Óskar var viðkvæmur maður
sem mátti ekkert aumt vita og var
stöðugt að reyna að hjálpa þar
sem hann taldi þörf. Hann var
dagfarsprúður í umgengni og var
vanur því að þegar eitthvað sér-
stakt stóð til hér á Hjallatúni, sem
og á helgidögum og hátíðum, þá
klæddist hann sínu besta. En Ósk-
ar var líka fastur fyrir og það sem
hann ætlaði sér, framkvæmdi hann
einhvern veginn og hvað sem hver
sagði. Það segja sumir að sé
þrjóska, en ég held að það sé
miklu fremur meðfædd skapgerð.
Og það er ekki okkar að breyta
henni, í neinum tilvikum.
Það kom mér þægilega á óvart
að ég skyldi, kominn á aldur okkar
Óskars, eignast jafnraungóðan og
einlægan vin sem hann var. Fyrir
það þakka ég nú af heilum hug og
kveð góðan vin sem ég sakna inni-
lega. Aldrei var svo gengið til náða
að hann kæmi ekki inn til mín
stutta stund, eða ég til hans þegar
hann lá veikur, til að spjalla lít-
illega og bjóða hvor öðrum góða
nótt.
Nú ætla ég að taka til í smíða-
horninu hans og klára kannski
einn eða tvo hluti, sem ég vissi að
hann vildi helst ná að klára og það
geri ég fyrst og fremst til minn-
ingar um minn góða og einlæga
vin.
Systkinum hans, fjölskyldu allri
og vinum, votta ég hjartans sam-
úð.
Guð blessi minningu míns góða
vinar, Óskars í Garðakoti.
Kristján S. Guðmundsson,
Hjallatúni.
EYJÓLFUR ÓSKAR
ÞORSTEINSSON
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi. Einn-
ig er hægt að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–
15 línur, og votta virðingu án
þess að það sé gert með langri
grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna frests.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. MARS 2003 45