Morgunblaðið - 20.03.2003, Side 38

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MARS 2003 37
Nú hefur elskuleg móðursystir mín
kvatt þennan heim eftir langa og erf-
iða ævi. Það var ekki alltaf auðvelt
fyrir hana að ganga gegnum lífið og
vera álitin öðruvísi. Hún var haldin
sjúkdómi sem enginn skilningur var á
fyrr en nú síðustu árin. Hún var ekki
allra en þeir sem komust inn fyrir
skrápinn fundu að þarna var
hjartahlý kona.
Síðustu árin heimsótti ég hana
reglulega með misjafnar kveðjur af
hennar hálfu til að byrja með, en þær
heimsóknir enduðu alltaf vel.
Una var hjá okkur á jólunum gegn-
um mörg ár, alltaf þótti henni gaman
að borða möndlubúðinginn og ef
mandlan lenti hjá henni átti hún það
til að geyma hana og stríða börnum
svolítið. Barnelsk var Una með af-
brigðum, um leið og talið barst að
barnabörnunum mínum kom á hana
blíðusvipur. Annað það sem ein-
UNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Una Guðmunds-dóttir fæddist í
Geirshlíð í Miðdölum
3. júlí 1910. Hún lést
á lungnadeild Land-
spítalans í Fossvogi
13. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Sigríð-
ur Sigurðardóttir
húsfreyja, f. 16. mars
1879, d. 9. nóvember
1968, og Guðmundur
Jónasson farkennari,
f. 6. júlí 1873, d. 12.
nóvember 1952.
Systkini Unu eru
Margrét Sigrún, f. 1. ágúst 1907,
d. 16. maí 1997, Sigurður, f. 8.
febrúar 1909, Ólöf, f. 17. mars
1913, og Ragnheiður, f. 28. nóv-
ember 1919, d. 5. janúar 2003.
Útför Unu verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
kenndi Unu var gott
minni, það var hægt að
fletta upp í henni með
alla merkisdaga frænd-
fólksins og eins hver tók
á móti hvaða barni og
jafnvel klukkan hvað.
Það liðu ekki nema 2
mánuðir á milli andláts
Unu og móður minnar,
ég var svo lánsöm að
njóta þeirra beggja um
jólin og var þá móðir
mín orðin mikið veik.
Andlát hennar fékk
mikið á Unu og eftir það
fór henni að hraka.
Kveð ég hana með söknuði. Hvíl í
friði, elsku frænka.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guðrún.
Það hefur verið ánægjulegt og for-
réttindi að fá að hafa kynnst þér, Una.
Mér eru minnisstæðust þau jól sem
þú eyddir heima hjá okkur, það kom
oftar en ekki fyrir að þú fékkst
möndlugjöfina og varst ekki að gefa
það upp fyrr en allir voru búnir með
grautinn sinn. Já, það var alltaf jafn
gaman að fá þig í heimsókn til okkar
þó það hefði nú mátt vera oftar. Ég
kveð þig, ágæta ömmusystir, með
söknuði og vona að þú hafir það gott á
nýja staðnum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Ragnar Ingi.
✝ Þórir H. Kon-ráðsson fæddist í
Reykjavík 6. apríl
1929. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 12. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Konráð Stefán Ósk-
ar Guðmundsson,
vélstjóri og kyndari í
Reykjavík, f. 9. ágúst
1906, d. 11. febrúar
1944, og kona hans
Aðalheiður Nanna
Einarsdóttir, ráðs-
kona, f. 29. maí 1907
á Bassastöðum í Kaldrananes-
hreppi í Strandasýslu, d. 1. sept-
ember 1984. Föðurforeldrar Guð-
mundur Bergþórsson, sjómaður
og verkamaður, og Sigríður Gísla-
dóttir. Móðurforeldrar Einar Eyj-
ólfsson, fiskmatsmaður á Ísafirði,
og Þorbjörg Þorláksdóttir. Þórir
átti eina systur, Sigríði, f. 23. mars
dóttir, tæknifræðingur og raf-
eindavirkjameistari, og eiga þau
eina dóttur, Oddnýju Þóru, f. 31.
júlí 2001.
Þórir lauk gagnfræðaskóla
Reykjavíkur 1946, Iðnskólanum í
Reykjavík 1951, sveinsprófi í vél-
virkjun í Vélsmiðjunni Héðni hf.
1952, vélstjóraprófi í Vélskólanum
í Reykjavík 1954 og rafmagns-
deild 1955.
Hann var aðstoðar-/afleysinga-
vélstjóri hjá Hf. Eimskipafélagi Ís-
lands 1953 til 1959, yfirvélstjóri og
eftirlitsmaður með smíði skipa hjá
Hafskipum hf 1959 til 1968, eft-
irlitsmaður með smíði strand-
ferðaskipa á Akureyri á vegum
ríkisins/samgönguráðuneytisins
1968 til 1971, eftirlitsmaður hjá
Hafskipum 1971 til 1973 og fram-
kvæmdastjóri 1974 til 1977. Hann
var síðan skoðunarmaður hjá
Könnun hf 1977 til 1979 og eftir
það framkvæmdastjóri fyrirtækis-
ins allt til ársins 2000 er hann lét
af störfum. Hann var meðdómari í
Siglingadómi frá 1972 til 1994 er
hann var lagður niður.
Útför Þóris fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
1932. Eiginmaður
hennar er Hjalti
Ragnarsson, vélfræð-
ingur, f. 12. janúar
1925, og eiga þau
fjögur börn.
Þórir kvæntist eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Oddnýju Dóru
Jónsdóttur, fyrrv.
fjármálastjóra, hinn
6. júní 1953. Oddný
Dóra er fædd í
Reykjavík 13. október
1930. Foreldrar henn-
ar voru Jón Leví Guð-
mundsson, gullsmiður
í Reykjavík, f. 27. janúar 1889 í
Tungu á Vatnsnesi í V-Húnavatns-
sýslu, d. 17. mars 1941, og Magnea
Lára Magnúsdóttir, f. 11. mars
1903 í Reykjavík, d. 24. júlí 1992.
Þórir og Oddný eignuðust einn
son, Konráð, f. 4. október 1956.
Konráð er vélvirki/vélstjóri. Eig-
inkona hans er Vala Dröfn Hauks-
Það var fyrir tæpum níu árum
sem ég hitti Þóri fyrst, það var þeg-
ar sonur hans var að hamast við að
ná athygli minni. Við komum við
heima hjá þeim að ná í eitthvert
smáræði til að taka með á skátamót.
Þórir var þá að jafna sig eftir slæmt
handleggsbrot og gerði á sinn al-
kunna hátt góðlátlegt grín að að-
stæðunum, sagði að þetta væri bara
fínt að vera með svona lélegan
handlegg, hann gæti ómögulega ýtt
frá sér fallegu kvenfólki og horfði
ástúðlega á Obbu sína um leið og
hann sagði þetta. Ég fór hjá mér
þegar ég horfði á ástúðina og ein-
lægnina sem á milli þeirra var, þau
voru sko ekkert betri en ungling-
arnir.
Fyrir rest tókst Konráð ætlunar-
verkið og þá kynntist ég Þóri betur.
Þá var handleggurinn orðinn betri
og hann gat að eigin sögn stjakað
við kvenfólkinu. Það verður að segj-
ast eins og er að ég held að það sé
ekki hægt að verða heppnari með
tengdaföður en ég var. Þvílíkur ljúf-
lingur sem hann Þórir var. Alltaf
boðinn og búinn að aðstoða við stórt
og smátt, alltaf með góð ráð í far-
teskinu og alltaf stutt í kímnina.
Þórir var minn annar faðir, leit
meira á mig sem dóttur en tengda-
dóttur. Hann fylgdist vel með öllu
sem við Konráð tókum okkur fyrir
hendur, ekki af því hann teldi sig
þurfa það, heldur vegna þess að
hann hafði einlægan áhuga á því.
Hvort sem það var skátastúss eða
endurbætur á húsnæði, bílavand-
ræði eða matarinnkaup, alltaf var
hægt að leita ráða eða ræða málin.
Líf hans var síðan fullkomnað
þegar litla nafnan þeirra hjóna,
dóttir okkar Konráðs, fæddist. Þór-
ir gat setið endalaust með þá stuttu
og spjallað við hana, hún bræddi
hjarta hans strax á fyrstu mínútu.
Og undrun hans á því hvað barnið
var fljótt að læra hluti og átta sig á
umhverfinu var mikil enda missti
hann mikið til af uppvexti sonarins
þar sem hann var alltaf til sjós á
þeim tíma. Hann horfði á þá stuttu
stækka og styrkjast og áður en við
vissum af var hann farinn að elta
hana út um allt. Öll vorum við svo
viss um að þau fengju að fylgjast að
í mörg ár, að Þórir fengi að stjana
við litla augasteininn sinn.
Engu okkar datt í hug að fyrsta
kaffiboðið sem Þórir fór í hjá nöfnu
sinni yrði jafnframt það síðasta,
aldrei hefði okkur getað dottið það í
hug þegar við hlustuðum á þau
hjala saman inni í herbergi. Hann
kom síðan fram brosandi út að eyr-
um og tilkynnti okkur stoltur að
hann hefði verið í besta kaffiboði
sem hann hefði nokkurn tímann
verið í.
Elsku besti Þórir minn, þín er
sárt saknað, en sárast finnst mér að
þú skulir ekki ná að fylgjast með
uppvexti nöfnu þinnar. Ég treysti
því að þú sért verndarengillinn
hennar núna og að þú getir fylgst
með henni áfram þó þú náir ekki að
taka beinan þátt í leik hennar og
störfum.
Hvíl í friði, elsku Þórir.
Þín tengdadóttir,
Vala.
Við afi töluðum saman á selamáli.
„Ahh, aahh,“ sagði ég og benti í all-
ar áttir og afi svaraði: „Umhhh,
aaahhh, uhhh,“ og svo hlógum við
dátt. Ég er jú bara 19 mánaða
stubbur, nafnan þeirra afa og ömmu
og enn að læra að tjá mig. En við
afi vorum aldrei í vandræðum með
að tala saman. Enda var „ava“ (afi)
eitt fyrsta orðið sem ég sagði.
Síðast þegar afi og amma komu
saman í heimsókn til okkar þá flýtti
ég mér út í dyr til að taka á móti afa
og tosaði svo í úlpuna hans því ég
vildi að hann færi úr henni, það er
nefnilega alltaf öruggt að þeir sem
fara úr úlpunum stoppa einhverja
stund. Og afi átti sko ekkert að fara
strax því ég ætlaði að leika við
hann. Og afi var nú alveg til í það,
hann tók glaður í höndina mína
(réttara sagt þá tók ég í puttann á
honum) og ég dró hann inn í her-
bergið mitt. Þar benti ég honum
ákveðin á einn stólinn minn og sagði
„umhh umhh“. Auðvitað settist afi,
hann skilur jú selamál, og ég bauð
honum að súpa úr bolla hjá mér. Afi
var semsé í kaffiboði hjá mér! Við
skemmtum okkur svo vel saman.
Ég sýndi honum dótið mitt og við
spjölluðum heilmikið saman.
Nú er afi farinn og kemur aldrei
aftur í kaffiboð hjá mér. Síðast þeg-
ar ég sá hann var hann á sjúkrahús-
inu að fara að sofa. Mamma sagði
að hann væri með meiddi og þá var
ég „aaahhh“ við hann og knúsaði
hann heilmikið. Afi horfði á mig og
brosti með augunum sínum.
Ég sakna hans afa svo mikið.
Seinna mun ég skilja hvers vegna
hann er farinn, núna er ég bara að
leita að honum og segi að hann sé
týndur.
Góði Guð, passaðu afa minn vel,
hann var svo frábær afi.
Oddný Þóra.
Elsku Þórir. Ég náði ekki að
koma til þín og kveðja þig. Svo nú
kveð ég þig með alltof fáum orðum.
Ég hitti þig og töntu alltof sjaldan
síðastliðin ár.
Maður á aldrei að geyma neitt til
morguns, sem maður getur gert í
dag. Fólkið í kringum okkur, sem
okkur þykir vænt um er það allra
dýrmætasta sem við eigum.
Í hvert skipti, sem við hittumst
fékk ég svo hlýlegt augnaráð, fal-
legt bros og alltaf lumaðir þú á
hrósi, sem lét mér líða svo vel.
Hvernig er annað hægt, en að
sakna þess.
Nú sendi ég bros til þín, elsku
Þórir, og láttu þér líða vel þarna
hinum megin, og kysstu ömmu frá
mér.
Lára Björk.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast góðs vinar og náins sam-
starfsmanns, Þóris H. Konráðsson-
ar fyrrverandi framkvæmdastjóra
Könnunar ehf. Þórir hóf störf hjá
Könnun ehf. 1. október 1977 og
starfaði þar til 31. ágúst 2000,
lengst af sem framkvæmdastjóri.
Þórir var einstakur maður, hann
hafði sérstaka nærveru þannig að
öllum leið vel í návist hans. Í þau 20
ár sem við unnum saman varð ég
aldrei var við að hann skipti skapi
þannig að sæist. Samt hafði Þórir
sínar ákveðnu skoðanir bæði á
mönnum og málefnum en hélt þeim
fyrir sig nema eftir þeim væri
spurt.
Þegar Þórir hóf störf hjá Könnun
ehf. var hann starfsmaður Hafskips
og átti Hafskip alltaf sess í hjarta
hans. Hann sagðist hafa verið einn
af fyrstu starfsmönnum Hafskips
og þegar fyrsta skip þeirra var
keypt fór Þórir utan og varð þá
fyrstur Íslendinga til að ganga um
borð í skip skráð í eigu Hafskips.
Mörgum árum seinna var Þórir
beðinn að fara til Belgíu og skoða
síðasta skipið sem var í eigu Haf-
skips þegar það var selt. Þórir tafð-
ist aðeins um borð þegar haldið var
frá borði og varð þannig síðasti Ís-
lendingurinn til að ganga frá borði
úr skipi skráðu undir fána Hafskips
og lokaði þannig hringnum. Þóri
fannst vænt um þetta þó ekki væru
honum að skapi endalok Hafskips.
Eftir að Þórir hóf störf hjá Könn-
un ehf. voru skoðanir og uppgjör á
tjónum á skipum, bæði flutninga-
skipum og fiskiskipum aðalviðfangs-
efni hans auk stjórnunarstarfa. Þar
nýttist honum vel vélstjóramennt-
unin auk yfirgripsmikillar reynslu
við keyrslu véla sem yfirvélstjóri og
umsjón með nýbyggingu skipa,
bæði fyrir Siglingamálastofnun rík-
isins og Hafskip. Mér er til efs að
jafnmikil þekking og reynsla sé
ennþá til staðar hjá nokkrum ein-
staklingi eins og Þórir var búinn að
afla sér. Því miður er hún nú horfin
með góðum dreng. En ungir menn
eru komnir til starfa og þeirra er
framtíðin; þeir munu öðlast sína
þekkingu og reynslu.
Elsku Obba, missir þinn er mest-
ur, þú misstir besta vininn. Missir
Konna, Völu og Oddnýjar Þóru litlu
er einnig mikill. Megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni og hjálpa
ykkur til að styrkja hvert annað.
Blessuð sé minning Þóris H.
Konráðssonar.
Hans Agnarsson, fram-
kvæmdastjóri í Könnun ehf.
Þegar kvaddur er horfinn fjöl-
skyldumeðlimur leitar hugurinn til
baka í safn minninganna. Þórir var
rólegur og það var notalegt að hafa
hann nálægt sér, alltaf svo hlýr og
elskulegur. Hann var alveg einstak-
lega klár í eldhúsinu og stóð fast við
hlið Obbu í allskyns eldamennsku,
enda engar smá kræsingar á borð-
um þar. Það var fastur liður á gaml-
árskvöld að vera hjá þeim og borða
góðan mat, horfa á Billy Smart sirk-
usinn og leika við Írisi frænku hans
og Inga frænda. Þetta voru kvöld
þegar Þórir dekraði við okkur öll.
Þetta var svona frá því að ég man
eftir mér, alltaf gaman í Aratúni.
Þegar Þórir var á sjónum keypti
hann alltaf saltpillur sem voru ekki
til hér á landi á þeim tíma. Þær
voru svo geymdar í stórri blikkdós
langt uppi á hillu í eldhúsinu og
þessu var hann að lauma til okkar
þegar við komum í heimsókn. Svo
líður tíminn ótrúlega hratt og áður
en maður veit af er maður sjálfur
komin með fjölskyldu, en Aratún er
ennþá jafn skemmtilegt fyrir okkar
börn. Hann kunni vel að hlusta, tók
afstöðu og hafði skoðanir á málum
en að jafnaði hafði hann ekki hátt
um þær. Hann var alltaf kurteis og
yfirvegaður og aldrei man ég eftir
að hann hafi haft ástæðu til að taka
eitthvað til baka eða biðjast afsök-
unar á orði sínu eða athöfn, öðru
nær. Með miklum trega kveð ég
einstakan mann.
Elsku Obba, Konráð, Vala og
Oddný Þóra, við vitum hversu mikill
missir ykkar er, því þið voruð svo
náin. Einlægar samúðarkveðjur.
Ingibjörg Hilmarsdóttir
og fjölskylda.
Kæri vinur og mágur Kveðju-
stundin er runnin upp. Alltof fljótt.
Einhvern veginn svo margt ósagt,
ógert. Við áttum margar góðar
stundir saman í útilegum, veiðiferð-
um og á sólarströndum.
Ég var ekki hár í loftinu þegar þú
komst inn í fjölskylduna. Ég hafði
verið eini karlmaðurinn í húsinu
fram að því. Þú varðst mér fljótt
eins og stóri bróðir. Þú vissir svo
margt og varðst mér fljótt fyrir-
mynd.
Þú kenndir mér undirstöðuatriði í
silungsveiði og hjálpaðir mér að
njóta veiðieðlisins, sem var svo
grunnt á. Eins og alls staðar var
hæverskan í fyrirrúmi. Maður
hendir ekki agni fyrir fisk. Agnið er
lagt fyrir fiskinn. Ég spurði þig ótal
spurninga, sem leituðu á huga ungs
drengs. Undrun mín var mikil þeg-
ar þú spurðir mig ráða vegna at-
vinnu þinnar. Þá fannst mér ég loks
orðinn fullorðinn. Þegar þú hættir á
sjónum styrktust vináttuböndin og
samverustundirnar urðu fleiri. Í
samhentri fjölskyldu, þar sem allir
gerðu allt saman og margir voru
fljóthugarnir, var gott að hlusta á
yfirveguð ráð og njóta laginna
handa þinna. Nú, þegar ég tekst á
við söknuðinn, reyni ég að um-
breyta honum í þakklæti. Þakklæti
fyrir samfylgdina.
Sigurður.
ÞÓRIR H.
KONRÁÐSSON