Morgunblaðið - 25.05.2003, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. MAÍ 2003 15
dæmum, sem er óneitanlega upp-
örvandi sýn á mannkynið í slíku
hörmungarástandi.
Sem ég var á leið í morgunverð
daginn eftir – en breskur morg-
unverður er alltaf öruggur þótt
maður borði í þessum hita eins lítið
af sterka pakistanska matnum og
kurteisi leyfir – þá gaf sig fram við
mig þarna í búð-
unum hár, ljós-
hærður starfs-
maður frá
UNAMSIL.
Kvaðst hafa
spurst fyrir um
þessa konu í mat-
sal yfirmanna og
fengið að vita að
hún væri „landi
hans“. Þarna var
kominn Finninn
Timo Korkura. Í
svo framandi um-
hverfi erum við
Norðurlandabúar
auðvitað landar.
Hann sagði að
þarna væri einn
annar Norður-
landabúi. Norska
konan Magnild
frá Flygtnings-
omradet væri í
bænum með
skólaprógram, til
að liðsinna „waraffected children“,
þessum börnum og unglingum sem
höfðu orðið verst fyrir barðinu á
stríðsátökunum – þar með drengj-
unum sem höfðu verið í gíslingu hjá
ribbaldaflokkunum. En hún reynd-
ist ekki á staðnum.
Raunar hitti ég í flugvélinni á
leið heim norskan pilt frá sömu
samtökum, sem hafði verið norður í
landi með nokkur námskeið fyrir
heimamenn til að þjálfa þá í
kennslu slíkra barna. Þótt tilviljun
réði hverju ég kynntist eru margar
stofnanir SÞ og sjálfstæðar hjálp-
arstofnanir víða að reyna að rétta
hjálparhönd í Síerra Leone. Tímo
hafði verið
þarna í eitt ár
og gat frætt mig
mikið um bak-
grunn þess sem
ég sá og upp-
lifði. Sem við
gengum um bæ-
inn í þessum
manngrúa
fræddi hann mig
á því að engir
innviðir væru
enn til þarna,
enginn til að
láta gera við
götur eða koma
sorphirðu í
gang. „Hér er
bölið framtaks-
leysið, að reyna
ekki að gera
neitt. Þótt ekki
sé það svo alls
staðar í landinu.
Þetta fólk er svo
niðurbrotið.
Flóttafólkið hefur ekki framtak til
neins annars en að krafsa í mold-
inni í von um að finna demant. Ég
held að Kono-hérað hefði verið og
væri enn miklu betur sett ef það
hefði engar demantanámur!“ Frá
því er sérstaklega sagt í meðfylgj-
andi grein.
Vegaverkstjórar úr pakistanska friðargæsluliðinu leggja í sjálfboðavinnu veg í
vegaleysum í stríðshrjáðu landi.
Konurnar sátu við gatnamótin með afurðir sínar og börnin í 40 stiga hita
undir brennandi miðbaugssól. Nú hafa þær þak til skjóls og sölubása.
Kirkja, gjöf til kristna safnaðarins á
staðnum, var það fyrsta sem ísl-
amstrúar friðargæslumenn reistu
handa fólkinu.

 

  
   
  
  

    

 !"#$%&& '(')*+,
-