Morgunblaðið - 19.08.2003, Síða 30

MINNINGAR
30 ÞRIÐJUDAGUR 19. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnar Ingi-bergur Sigurðs-
son fæddist í
Reykjavík 4. apríl
1923 en ólst upp í
Hvassahrauni á
Vatnsleysuströnd.
Hann lést í Arnar-
holti á Kjalarnesi 9.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður Sæ-
mundsson, f. 8. feb.
1884, d. 12. feb.
1969, frá Vindheim-
um í Ölfusi og
Kristrún Þórðar-
dóttir, f. 9. júlí 1894, d. 24. júlí
1982, frá Vogsósum í Selvogi.
Þau bjuggu lengstum í Hvassa-
hrauni en síðar í Hafnarfirði.
Gunnar var yngstur fimm syst-
kina. Elstur var Þórður Elías, f.
29. júlí 1914, d. 17. nóv. 1973,
skipstjóri. Kona Þórðar var
Ólafía Auðunsdóttir, f. 2. apr.
1914, d. 2. feb. 1981, frá Vatns-
leysuströnd og börn þeirra eru
Vilhjálmur, Sigurður Rúnar,
Jón Ársæll og Kristrún. Næst-
elstur var Ársæll, f. 27. nóv.
1915, d. 30. sept. 1942, en hann
lést úr berklaveiki. Þriðji var
Sæmundur, f. 7. des. 1916, d.
16. des. 1978, skipstjóri. Kona
hans var Halldóra
Aðalsteinsdóttir, f.
4. des. 1913, d. 25.
júní 1991, frá Húsa-
vík og börn þeirra
eru Hafdís Jóhann-
esd., Viðar, Aðal-
steinn og Sigurður.
Systir Gunnars er
Hulda Guðrún, f. 6.
apr. 1918. Hennar
maður var Björgvin
P. Jónsson, f. 11.
júlí 1912, d. 18.
sept. 1984, kaup-
maður í Reykjavík,
og börn þeirra eru
Oddný Inga, Ársæll Jón, Björk,
Sigrún, d. 27. júlí 1999, og Már.
Næstyngstur systkina Gunnars
var Guðmundur Kristinn, f. 19.
júlí 1919, d. 25. feb. 2001,
bankastarfsmaður.
Gunnar ólst upp í Hvassa-
hrauni en bjó síðan hjá foreldr-
um sínum á Hlíðarbraut 4 í
Hafnarfirði. Hann var ókvæntur
og barnlaus. Á sínum yngri ár-
um var Gunnar til sjós en síðar
vann hann ýmis verkamanna-
störf.
Útför Gunnars verður gerð
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Í dag kveðjum við Gunnar
frænda okkar. Þegar við vorum að
alast upp komumst við snemma að
því að Gunnar frændi var það sem
kallað er kynlegur kvistur. Hann
bjó hjá afa og ömmu, og síðar með
Gvendi bróður sínum á Hlíðar-
braut 4 í Hafnarfirði. Okkur og
fleirum varð oft tíðrætt um sér-
lund Gunnars og líferni. Hins veg-
ar var ljóst að hann kunni best við
að fá að stjórna sér sjálfur og
hann fór ætíð sínar eigin leiðir.
Þótt þessi sérviska hans væri
stundum misskilin þá vildi hann
aldrei gera neinum mein og var
ætíð mjög heiðarlegur. Gunnar
hafði gaman af því að fylgjast með
bæjarlífinu í Hafnarfirði og þær
voru ófáar gönguferðirnar sem
hann fór til að kanna mannlífið í
öðrum bæjum á Suðurnesjum og í
Reykjavík. Ungur hafði Gunnar
átt gott með að læra og hann las
bækur sér til fróðleiks. Það kom
okkur stundum á óvart hve fróður
hann gat verið um ýmislegt. Til
dæmis er okkur minnisstætt eitt
sinn þegar verið var að spila
spurningaspilið Trivial Pursuite í
jólaboði að Gunnar gat svarað
ýmsum spurningum þegar aðrir
stóðu á gati.
Síðastliðin tvö ár dvaldi Gunnar
í Arnarholti á Kjalarnesi. Gunnari
leið vel í Arnarholti og starfsfólkið
kunni vel við hann og annaðist
hann vel. Kunnum við því bestu
þakkir fyrir.
Guð blessi minningu Gunnars.
Már og frændfólk.
GUNNAR
INGIBERGUR
SIGURÐSSON ✝
Andrea E.
Benediktsdóttir
fæddist í Reykjavík
6. apríl 1951. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut hinn
11. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru Bene-
dikt Franklínsson,
f. 17.5. 1918, og
Regína Guðmunds-
dóttir, f. 12.3. 1918.
Systkini hennar eru
Jónína, f. 5.10.
1943, Ásdís, f. 21.8.
1947, og tvíburabróðir Andreu,
Guðmundur, f. 6.4. 1951.
með Jóni Gunnari Þórðarsyni, f.
14.2. 1980.
Andrea lauk sveinsprófi í hár-
greiðslu 1972 og starfaði í nokk-
ur ár við þá iðn, m.a. í Þjóðleik-
húsinu. Þá var hún á skrifstofu
Dagsbrúnar megnið af 8. ára-
tugnum. Hún vann um tíma á
leikskóla. Andrea fluttist með
fjölskyldu sinni til Noregs 1983
og svo heim aftur til Reykjavík-
ur haustið 1990. Á Noregsárun-
um vann hún um tíma á bóka-
safni Geðsjúkrahúss Rogalands á
meðan eiginmaður hennar var í
sérnámi þar. Síðustu 13 árin eft-
ir heimkomuna frá Noregi vann
hún sem fulltrúi og síðar starfs-
mannastjóri við Siglingastofnun.
Hún tók þátt í fjölda námskeiða í
tölvuvinnslu, tungumálum o.fl. í
tengslum við starf sitt.
Útför Andreu verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Hinn 19. ágúst
1972 giftist Andrea
Sæmundi G. Haralds-
syni lækni, f. 8.8.
1950, og eignuðust
þau tvö börn. Þau
eru: 1) Hrólfur, f.
25.7. 1973, kvæntur
Guðnýju Magnús-
dóttur, f. 13.6. 1969,
og eiga þau soninn
Kolbein, f. 4.7. 1998,
en Guðný átti fyrir
soninn Andra, sem
elst upp hjá þeim
hjónum. 2) Sigur-
björg, f. 14.8. 1981
og dóttir hennar er Glóey Jóns-
dóttir, f. 8.10. 2000, sem hún á
Elsku Adda, tengdamamma mín,
er dáin eftir ógnvænlegt veikinda-
stríð, aðeins fimmtíu og tveggja ára
gömul. Maður getur ekki verið sátt-
ur við að hún hafi þurft að fara
svona alltof, alltof snemma. Samt
er maður sáttur og þakklátur fyrir
allt það góða og fallega sem hún
skilur eftir sig. Um leið og fjöl-
skyldan tekst á við missinn og
sorgina yljar hún sér við allar góðu
minningarnar.
Adda var hjartahlý og vel gerð
kona, næm og skilningsrík og það
var gott að vera í návist hennar.
Hún lagði sig fram við að skilja fólk
og aðstæður þess, var fordómalaus
og áhugasöm um það sem fólkið í
kringum hana tók sér fyrir hendur,
styðjandi og hvetjandi. Hún náði
einstöku sambandi við börn, gat
mætt þeim á þeirra eigin forsend-
um og skildi þau, hæfileiki sem er
ekki öllum gefinn. Enda hændust
börn mjög að henni, hvort sem það
voru hennar eigin niðjar, börnin í
stórfjölskyldunni, eða önnur börn.
Adda var líka mikill húmoristi,
hafði mjög þróaðan þann sérstaka
húmor sem er einkennandi fyrir
stórfjölskylduna hennar. Það var
yndislegt að fylgjast með henni og
Hrólfi, syni hennar og manni mín-
um, tala saman um menn og mál-
efni. Þau þurftu ekki að segja nema
fyrsta stafinn í lýsingarorði til að
skilja fullkomlega hvort annað.
Adda var heimskona. Hafði farið
víða og séð margt. En hún var líka
dreifbýlisstúlka frá Selfossi og
bítlabarn. Hún var há og grönn og
falleg kona og alltaf smart og vel til
höfð. Keypti sér sko engin kerl-
ingaföt. Enda gátu hún og Sigga
dóttir hennar notað sömu fötin,
þrátt fyrir 30 ára aldursmun. Oft
var ég einnig þátttakandi í þessum
fataskiptum. Adda var svo ungleg,
bæði í anda og í útliti.
Adda var hörkudugleg í starfi,
enda bæði mikils metin og líkaði
sjálfri óskaplega vel á Siglinga-
stofnun þar sem hún vann frá því
að hún flutti heim frá Noregi fyrir
13 árum.
Adda var mikil húsmóðir. Vildi
hafa allt í röð og reglu og huggu-
legt á heimilinu. Hún var bæði hag-
sýn húsmóðir og rausnarlegur gest-
gjafi. Það var stórkostlegt að sjá
hvernig hún gat töfrað fram dýr-
indismáltíðir við hin ýmsu tilefni.
Hún hélt bæði í gamlar hefðir í
matargerð og var áhugasöm að
prufa alltaf eitthvað nýtt. Hvort
sem það var Flateyjarlundinn,
fiskisúpa a la Adda eða risabrauð-
tertur í stórveislum, allt smakkaðist
frábærlega sem hún gerði.
Adda var fyrst og fremst mikil
fjölskyldukona. Ól upp tvö mann-
vænleg börn með honum Sæma sín-
um og gaf þeim svo óendanlega
mikið, sem þau munu alltaf búa að.
Og barnabörnin fengu að njóta
ömmu sinnar í nokkur ár og eru
svo miklu ríkari fyrir vikið. Sam-
band hennar við barnabörnin, Kol-
bein og Glóeyju, og stjúpbarna-
barnið Andra var alveg einstaklega
fallegt.
Stórfjölskyldan hennar er líka
einstaklega samhent, sterk tengsl
og mikil samvera, bæði í fjölskyldu-
boðum og Flateyjarfríum. Adda var
og er órjúfanlegur hluti af þeirri
sterku heild sem sú fjölskylda
myndar.
Þegar Adda greindist með
krabbameinið í febrúar sl. þá var
hún ekkert á því að gefast upp, þótt
meinið væri komið á alvarlegt stig.
Það var aðdáunarvert að sjá æðru-
leysið og kraftinn sem hún sýndi í
því að halda áfram að njóta lífsins
þrátt fyrir þetta mikla áfall. Enda
fékk hún nokkra góða mánuði til að
njóta. Það var yndislegt að sjá
hvernig hún og Sæmi upplifðu nán-
ast nýja hveitibrauðsdaga og nutu
lífsins saman síðustu mánuði. Sæmi
stóð sig eins og hetja við hlið henn-
ar í veikindunum, þolinmóður,
styðjandi og hlýr þrátt fyrir yf-
irþyrmandi álag. Missir hans er
mikill, sem og annarra í fjölskyld-
unni.
Elsku Adda mín, það er sárt að
kveðja þig en ég kveð þig með
þakklæti, virðingu og hlýju. Minn-
ing þín verður hjá okkur um
ókomna tíð. Farðu í friði og megi
englar guðs taka á móti þér á nýj-
um tilverustað.
Guðný Hildur Magnúsdóttir.
Við förum um borð í Baldur og
siglum á vit ævintýranna í Flatey.
Það er öldugangur en sólin skín.
Ég lít út á hafið og sé hvernig sólin
lýsir upp þessar óteljandi eyjar á
Breiðafirði. Ég fæ að fara með
þessari skemmtilegu fjölskyldu á
staðinn þar sem forfeður Andreu
áttu heima. Á þessum tíma var ég
kærasti Siggu, dóttur Andreu. Við
komum í land, dráttarvél tekur dót-
ið okkar og ekur að Ásgarði, fallega
gamla húsinu sem jafnframt er það
stærsta á eynni. Leiðin að Ásgarði
er áhugaverð og falleg og á leiðinni
segir Adda okkur sögu Flateyjar.
Frá verslun afa síns, sjóferðunum,
kirkjunni, læknissetrinu, hrað-
frystihúsinu og hvar póstmaðurinn
bjó. Það er auðvelt að ímynda sér
bæjarlífið því að í Flatey stendur
tíminn í stað. Sem nýr karlmaður í
fjölskyldunni er það skylda mín að
fara á lundaveiðar. Adda ítrekar þó
við mig að ég þurfi ekkert að pína
mig áfram, hún hugsar jú um alla
en ég fer þó á lundaveiðar með hin-
um karlmönnunum. Síðan stendur
Andrea ásamt systrum sínum yfir
pottunum og matreiðir lundann.
Annað slagið lítur maður inn í eld-
húsið og rekur sig upp undir, því að
ég nýgræðingurinn veit ekki að te-
pokinn sem hangir í hurðinni þýðir
að maður á að beygja sig niður. Svo
er maturinn borinn á borð, já, lundi
er besti matur sem ég hef bragðað.
Í minningunni skín sólin alltaf í
Flatey, sólin skín líka alltaf á Öddu.
Adda var mjög góð móðir og
Siggu og Hrólfi þótti svo vænt um
mömmu sína sem var þeim ætíð
sem jafningi. Þær mæðgurnar,
Sigga og Adda, fóru oft saman í
bæinn að versla. Ég man það vel
þegar Sigga sagði við mig að
mamma sín væri svo mikil gella! Og
fyrir utan það að vera svona góð
móðir var hún örugglega besta eig-
inkona. Samband þeirra Sæma og
Öddu var svo fallegt og einlægt.
Við Sigga töluðum um að Adda og
Sæmi yrðu örugglega alltaf ást-
fangin, þau yrðu ástfangin í ellinni.
Adda sýndi svo mikla hlýju og
átti svo auðvelt með að setja sig inn
í aðstæður. Maður gat talað við
hana lengi, lengi. Oft þegar maður
ætlaði rétt að skjótast á Seljaveg-
inn gleymdi maður sér og var ekki í
fimm mínútur heldur í klukkutíma.
Adda hafði áhuga á öllu, það gátu
allir talað við hana um leikhús, list-
ir, íþróttir, tísku og tónlist.
Þegar Sigga var unglingur eltist
hún við Damon Albarn og beið í
marga klukkutíma eftir honum fyr-
ir utan Stúdíó Sýrland og safnaði
síðan eiginhandaráritunum. Margar
mæður hefðu nú hneykslast á þessu
en hún Adda skildi Siggu sína vel
því hún gerði slíkt hið sama þegar
hún var ung. Þá var hún hljóm-
sveitarpía og beið fyrir utan stúd-
íóið þegar Hljómar voru í upptöku
og mætti á alla tónleika þeirra.
Adda sagði okkur Siggu líka frá því
þegar Gummi, tvíburabróðir henn-
ar, var í hljómsveitinni Mánum. Þá
eltust stúlkurnar á Selfossi við
hann, og hún var svo stolt systir.
Hún Adda var góð mamma en
hún var heimsins besta amma. Hún
eignaðist barnabörn, þau Andra,
Kolbein Sæmund og Glóeyju mína.
Öddu þótti svo gaman að passa og
þegar Glóey eða Kolbeinn voru hjá
henni lék hún sér við þau. Hún
settist á gólfið hjá þeim og keyrði
dótabílana. Börnin máttu nota allt
sem dót, fína sjalið hennar, silfur-
konfektskálina og fínu skóna. Adda
leyfði þeim þetta allt og hafði
ánægju af því. Amma Adda klæddi
þau líka oft í skemmtileg föt og tók
myndir af þeim. Börnunum þótti
svo gaman að koma í heimsókn til
Öddu og Sæma, þau fengu líka nóg
að borða, síðan var alltaf erfiðast að
ná í Glóeyju vegna þess að hún
vildi vera lengur hjá ömmu Öddu
og afa Sæma.
Það sem Adda hafði fram yfir
marga aðra var bjartsýni og já-
kvæði, hún var svolítil Pollýanna í
sér. Þegar hún greindist með þenn-
an hræðilega sjúkdóm tók hún því
á ótrúlegan hátt. Hún nýtti síðustu
mánuði sína vel. Adda og Sæmi
fóru saman í ferðalag til Rómar.
Þegar heim var komið upplifðum
við með þeim þennan dásamlega
tíma með hlýrri og litríkri ferða-
sögu og Adda og Sæmi horfðu ást-
fangin hvort á annað.
Í síðasta mánuði var fjölskyldan
saman í Flatey. Þegar Adda fór frá
Flatey grunaði engan að þetta væri
síðasta ferð hennar þaðan. Lundinn
hefur flogið og kvatt, krían gargað,
náttúran og húsin standa í stað.
Baldur siglir af stað og sólin lækk-
ar á lofti. Andrea Eygló kveður.
Glóey má vera stolt af því að bera
nafn ömmu sinnar sem er eygló aft-
urábak. Eygló og Glóey merkja sól.
Eilífðin er þar sem sól og haf mæt-
ast.
Á stundu sem þessari trúir mað-
ur á Guð og veit að Adda er á góð-
um stað þar sem hún segir sögur
frá okkur á jörðinni. Hún hefur
upplifað svo margt og hefur því frá
mörgu að segja. Adda er núna hjá
englunum og horfir til okkar með
bros á vör og passar upp á alla líkt
og hún gerði þegar hún var hjá
okkur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
ANDREA BENE-
DIKTSDÓTTIR
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning