Morgunblaðið - 23.08.2003, Síða 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 23. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
✝ GuðmundurÓlafur Bærings-
son fæddist í Stykk-
ishólmi 30. ágúst
1917. Hann andaðist
í St. Franciskusspít-
alanum í Stykkis-
hólmi 11. ágúst síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna Bær-
ings Níelssonar
Breiðfjörð, f. 28.7.
1892, d. 23.8. 1976,
og Ólafar Guðrúnar
Guðmundsdóttur, f.
15.3. 1892, d. 5.12.
1980, frá Sellátri.
Guðmundur var þriðji í röð sjö
systkina, sem eru: Kristín Guð-
rún, f. 18.7. 1914, Níels Breið-
fjörð, f. 8.8. 1916, d. 6.8. 1995,
Bjarni, f. 20.11. 1918, d. 11.11.
1995, Dagbjört, f. 25.2. 1921, d.
13.1. 1943, Sæmundur, f. 16.5.
1923, og Valdimar, f. 21.3. 1925.
Guðmundur kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Kristbjörgu
Hermannsdóttur frá Hellissandi,
f. 22.1. 1922, 23. desember 1941.
Foreldrar hennar voru Ágústína
Ingibjörg Kristjánsdóttir, f.
5.8.1892, d. 17. 2.
1979, og Hermann
Hermannsson, f.
29.7.1893, d. 7.11.
1979. Börn þeirra
Guðmundar og
Kristbjargar eru:
Hermann, f. 10.6.
1942, maki Sigur-
lína Sigurbjörns-
dóttir, f. 18.5. 1955,
Bæring Jón, f. 9.1.
1945, maki Jóna
Gréta Magnúsdóttir,
f. 31.12. 1944, Sig-
urþór, f. 12.2. 1946,
maki Sigrún Hrönn
Þorvarðardóttir, f. 12.9. 1949,
Kristinn Breiðfjörð, f. 12.7. 1951,
maki Elísabet Kristjánsdóttir, f.
14.8. 1949, Ólöf Guðrún, f. 17.6.
1953, maki Jón Halldór Gunn-
arsson, f. 17.2. 1950, og Ágústína
Ingibjörg, f. 18.5. 1955, maki
Gunnar Gunnarsson, f. 10.7.
1956. Afkomendur Guðmundar
og Kristbjargar eru nú 66.
Útför Guðmundar Ólafs fer
fram frá Stykkishólmskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Seint gleymi ég þeirri sýn er ég
í fyrsta sinn kom úr Kerlinga-
skarði á leið í Stykkishólm og
fjörðurinn blasti við með allri sinni
dýrð, og breiðum faðmi. Ég var á
leiðinni í Hólminn með Gústu mína
að hitta tilvonandi tengdaforeldra,
þau Guðmund Ólaf og Kristbjörgu.
Hið sama gerðist þegar ég kom inn
til þeirra á Hól, hlýr faðmur og
innilegt viðmót.
Kletturinn í fjölskyldunni, teng-
dafaðir minn Guðmundur Ólafur
Bæringsson, er nú allur. Maðurinn
sem allir áttu erindi til, leysti úr
hvers manns þraut og naut
ómældrar virðingar. Nú er barátta
hans við erfiðan sjúkdóm á enda.
Æðruleysi hans í þessari baráttu
var undraverð. Á leið í rannsókn
fyrir sunnan, sárkvalinn, lét hann á
engu bera og dáðist að vel hirtum
túnum og fegurð náttúrunnar.
Náttúran og hennar undur var
tengdaföður mínum mjög hugleikin
enda höfðu hennar sterku öfl mót-
að hann bæði til sjávar og lands.
Margar sögurnar sagði hann um
ferðir sínar innan um eyjar og sker
með Ninna bróður og föður sínum
Bæringi. Á bátnum sínum, Kóp,
fór hann ófáar ferðir, hvort sem
var að draga björg í bú eða bara að
eiga unaðsstund í ríki náttúrunnar.
Á yngri árum vann Guðmundur
við landbúnað, og síðar þegar hann
fór að ala önn fyrir heimili hafði
hann húsdýr til búbótar. Verslun-
arstörf og kjötiðn var hans fasta-
starf en mörg var nú aukavinnan
til að endar mættu ná saman hjá
stóru heimili.
Guðmundur Ólafur var skýr
maður í hugsun og hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málum og
varð honum ekki svo létt hnikað
enda rökstuddi hann vel sitt mál.
Eitt einkenni í hans fari var sterk-
ara en ég hef séð hjá öðrum mönn-
um, en það er „áhugi“. Hann sýndi
öllum sem til hans komu ómældan
áhuga, ungum sem öldnum, þó sér-
staklega ungum. Börn löðuðust að
honum og oft var hann umkringd-
ur barnaskara. Þau skynjuðu
þennan áhuga og virðingu sem
hann sýndi þeim. Hann var óþreyt-
andi að hrósa fólki fyrir vel unnin
störf. Sjálfur gerði hann alla hluti
af einlægni og kunnáttu en hafði
ekki orð á. Hógvær. Snyrti-
mennskan var honum í blóð borin,
bílskúrinn í röð og reglu. Ég opn-
aði minn ekki þegar hann var í
heimsókn. Fólk kom upp á Hól að
spjalla og hann klippti hár þess á
meðan ef svo verkast vildi. Hann
var hreinn og beinn við alla. Í
Reykjavíkurheimsókn var gjarnan
farið í göngutúr um gamla góða
vesturbæinn. Þar dáðist hann að
gildum trjám og vel hirtum görð-
um og heilsaði fólki á báðar hend-
ur sem hann hafði aldrei áður séð.
Þetta þótti mér skrítið og ekki síð-
ur fólkinu, en áður en dúfa blakaði
væng var fólk komið í hrókasam-
ræður og kvaddist svo með virkt-
um. Svona var hann Guðmundur
Ólafur.
Það var mér mikið lán að kynn-
ast Guðmundi Ólafi. Ég þakka hon-
um samferðina. Hann var maður
sem mun lifa í mínum huga, konu
minnar og drengjanna okkar alla
tíð. Megi allir góðir straumar
liggja til þín kæra tengdamamma.
Gunnar G.
Guðmundur ólst upp í stórum
systkinahópi, fyrst í Stykkishólmi
en árið 1922 fluttist fjölskyldan í
Sellátur á Breiðafirði þar sem föð-
urforeldrarnir, Níels Breiðfjörð
Jónsson og Dagbjört Hannesína
Jónsdóttir, bjuggu. Þar ólst Guð-
mundur upp við hefðbundin störf
sem byggðust á sjálfsþurftarbú-
skap; lærði að beita lóð og draga
fisk úr sjó, taka kofu, hirða um æð-
arvarp, leggja hrognkelsabönd,
heyja og hirða skepnur. Þeirri
reynslu bjó hann að alla ævi og
miðlaði til afkomenda sinna í orði
og verki með slíkum ágætum að
útivist og eyjalífið er þeim smogin
í merg og bein.
Um tvítugt fluttist Guðmundur í
land, starfaði fyrst við landbún-
aðarstörf að Efra-Hvoli í Mosfells-
sveit og síðan í Kaldaðarnesi og
Laugardælum í Flóa. Þar tóku þau
Kristbjörg saman og stofnuðu síð-
an heimili í Stykkishólmi haustið
1941. Fyrstu árin vann hann al-
menna verkamannavinnu og við
beitningar. Því næst starfaði hann
við loðdýrabú Sigurðar Ágústsson-
ar en þá tóku við verslunar- og
kjötiðnaðarstörf, lengst af hjá
Kaupfélagi Stykkishólms ef frá eru
talin nokkur ár hjá Verslun Sig-
urðar Ágústssonar.
Guðmundur var með skepnur
alla tíð, fyrst til að framfleyta
stórri fjölskyldu en síðar sem tóm-
stundabúskap. Einnig stundaði
hann eyjarnar, heyjaði þar og nýtti
hlunnindi.
Árið 1946 keypti Guðmundur lít-
inn bát sem smíðaður hafði verið
fyrir Níels afa hans árið 1917 og
Bæring faðir hans hafði átt á sín-
um búskaparárum í Sellátri. Þessi
bátur heitir Kópur og er mikið
happafley og eftirlæti fjölskyld-
unnar þótt lítill sé. Á Kóp voru
synirnir sjóaðir, kennt að lensa,
verjast straumbáru og stýra eftir
miðum. Þannig hefur reynsla og
þekking á staðháttum og náttúru
Breiðafjarðar flust frá einni kyn-
slóð til annarrar. Guðmundur
kenndi börnum sínum og barna-
börnum, og reyndar þeim fjöl-
mörgu sem honum kynntust, að
umgangast breiðfirska náttúru
með forsjálni og fyrirhyggju – að
njóta hennar og nýta af skynsemi.
Fyrir það erum við öll innilega
þakklát og fyrir svo ótal, ótal
margt annað.
Kristinn Breiðfjörð.
Elsku afi á Hól.
Tvö ár eru liðin frá því að mér
barst til eyrna sú frétt að þú værir
veikur. Þá var ég búsett erlendis
og fannst heimurinn hrynja undan
fótum mér. Ég vissi ekki þá hversu
löng barátta þín yrði og mig óraði
ekki fyrir þeirri þjáningu sem þú
máttir þola undir lokin. Sjálf var
ég sárþjáð, þjáð af eigingirni. Ég
var ekki tilbúin að sleppa af þér
takinu. Hvenær er maður tilbúinn?
Ég á ekki til orð sem lýst geta
þessum viljasterka manni sem bjó
innra með þér. Þú gafst yngstu
kynslóðinni þinni alla þá orku sem
í þér bjó. Þú ljómaðir, þrátt fyrir
sársauka og vanlíðan, í hvert skipti
sem lítil augu litu á þig í sumar og
reyndu að átta sig á staðreyndum.
Ég þekki engan mann stoltari af
sínu fólki, eða ríkari, fyrir það eitt
að eiga sína að. Og þrátt fyrir að
þú skæfir ekki af skoðunum var
hrósið og hvatningin þeim mun
kraftmeiri. Það er veganesti sem
enginn getur tekið frá mér. Á
tímamótum í mínu lífi skrifaðir þú
mér bréf þar sem þú undirstrikaðir
að við gætum agað okkur best sjálf
og að mér bæri að trúa á hið góða í
sjálfri mér. Með það að leiðarljósi
hef ég komist nokkrum skrefum
lengra og ég þakka þér fyrir það.
Þótt þú sért farinn frá okkur lifa
minningarnar áfram og þar er af
nógu að taka. Ég var svo heppin að
mega alast upp með annan fótinn
heima hjá þér og ömmu. Ég er svo
heppin að eiga ykkur að.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku amma á Hól, við Hermann
samhryggjumst þér innilega og
biðjum Guð að styrkja þig í sorg
þinni.
Kristbjörg Hermannsdóttir.
Enn fækkar fólkinu sem fæddist
og óx upp í eyjum Breiðafjarðar.
Guðmundur var sonur Bærings,
elsta bróður móður minnar. Þau
voru alin upp í Sellátri, og tók
Bæring við búi af móður sinni og
bjó í Sellátri í mörg ár.
Þó að flestir frændur okkar hafi
meira og minna verið sjómenn var
sá ferill Guðmundar stuttur, þó að
auðvitað hafi hann verið á sjó sem
unglingur og ungur maður. Ég
man að mamma sagði mér einu
sinni frá því að hún hefði vorkennt
honum að þurfa að fara á sjó því
að hann var svo sjóveikur.
Ein af mínum fyrstu bernsku-
minningum eru heimsóknirnar á
Jaðar, litla húsið sem nú stendur
við Aðalgötuna, en stóð áður í út-
jaðri Jaðarsmýrarinnar. Þar
bjuggu þau Guðmundur og Krist-
björg með sinn ört stækkandi
barnahóp. Þar sem ég var lang-
yngst minna systkina þótti mér
ekki amalegt að komast í stráka-
gerið á Jaðri. Gulli bróðir var mik-
ill vinur eldri strákanna Hemma
og Bæja og ég fékk að leika við
Diddó og Kidda. Guðmundur og
Gulli bróðir áttu sama afmælisdag,
30. júní. Þá átti líka afmæli yngsta
danska prinsessan. Þetta þótti mér
merkisdagur.
Ég man best eftir Guðmundi að
þvo upp í eldhúsinu eða eitthvað
að stússast í mat eða skamma
strákana. Svo þegar ég fór tók
hann svona utan um höfuðið á
mér og lagði það upp að sér um
leið og hann strauk á mér hárið.
Ég held að þannig hafi enginn
kvatt mig nema hann. Líka man
ég svo vel þegar hann sýndi mér
Ollu nýfædda. Hann lyfti mér upp
og sýndi mér ofan í pínulitla rúm-
ið og sagði við mig: „Er hún ekki
falleg, hún er alveg eins og þú
þegar þú fæddist.“ Þá var ég
ákaflega montin, því að mikið
fannst mér hún falleg. Svo þegar
þau fluttu upp á Hól og Kidda
fannst hún leiðinleg og hún var að
þvælast fyrir í leikjunum á Hól,
sem voru svona ekta strákaleikir,
skammaði ég hann og tók hana í
fangið og sagði henni sögur. Þá
fór Kiddi í fýlu og fór til pabba
síns og „fékk lit“, þ.e. Guðmundur
hellti mjólk í glasið hans og svo
smákaffi út í. Skyldi Kiddi drekka
„lit“ ennþá? Síðust kom svo
Gústa, og Guðmundur var stoltur
af öllum hópnum sínum. Móðir
mín hafði sérstakt dálæti á Guð-
mundi frænda sínum, enda ekki
svo langt á milli þeirra í aldri og
Guðmundur eins og bróðir hennar
í Sellátri. Það sýnir best vinátt-
una að Guðmundur og Kristbjörg
skíra yngsta soninn Kristin Breið-
fjörð, og ég hef það fyrir satt að
það sé í höfuðið á móður minni.
Ég vandist á að hann væri ávallt
kallaður Guðmundur. En svo var
það þegar ég fór að vinna í Kaup-
félaginu að þá var hann aldrei kall-
aður annað en Óli Bærings, eða Óli
í Kaupfélaginu. Hann helgaði
Kaupfélagi Stykkishólms stærstan
hluta sinnar starfsævi, nálægt 40
árum, fyrst í gömlu Kaupfélags-
kjötbúðinni við Austurgötu og svo,
þegar Kaupfélaginu var breytt í
kjörbúð, við kjötborðið þar. Hann
var afburðaflinkur kjötiðnaðarmað-
ur, þótt sjálflærður væri. Það vita
þeir sem til kjötvinnslu þekkja að
mestu skiptir að nýta hráefnið og
auðsýna hreinlæti. Eitt fyrsta
verkið mitt í Kaupfélaginu var að
vigta upp skyr. „Þvoðu þér vel áð-
ur en þú byrjar og vertu nákvæm.
Kaupfélagið tapar ef þú vigtar of
mikið og viðskiptavinurinn ef þú
vigtar of lítið.“ Þetta voru leikregl-
urnar sem Óli setti mér. Þetta held
ég segi einfaldlega allt sem þarf
um hans vinnu fyrir Kaupfélagið.
Það var gott að vinna með Óla í
Kaupfélaginu og hann kenndi mér
mikið, þótt ég stæði stutt við í
kjötafgreiðslunni.
Þó að Kaupfélag Stykkishólms
sé ekki lengur starfandi finnst mér
við hæfi að honum séu þökkuð vel
unnin störf í þess þágu. Með Guð-
mundi er genginn farsæll fjöl-
skyldumaður og góður frændi. Ég
votta Kristbjörgu, börnum þeirra
og afkomendum öllum innilega
samúð mína.
Dagbjört Höskuldsdóttir.
Þeim fækkar nú mönnunum sem
ég kynntist fyrst er ég kom í
Stykkishólm. Einn þeirra hefir nú
runnið sitt lífsskeið, maður sem ég
á margt og allt gott upp að unna.
Hlýr í fasi og viðræðugóður. Hand-
takið fast og vinsamlegt. Við áttum
svo marga stundina saman og sér-
staklega þegar við höfðum lokið
farsælu dagsverki í þágu bæjarins
okkar. Þá var tími til að hittast og
rabba saman um liðna tíð.
Í heimsóknum til þeirra hjóna
var tíminn notaður í að rifja upp
gamlar minningar frá árunum sem
Hólmurinn var að breytast úr
kauptúni í kaupstað. Eftir að hann
hætti störfum og jafnvel áður gerði
Guðmundur mikið af því að klippa
og snyrta vini sína og voru margar
ferðir hans þá upp á Dvalarheim-
ilið og hann hélt þessu áfram með-
an heilsan entist og veit ég ekki
annað en að þetta hafi verið sjálf-
boðastarf sem hann hafði mikla
ánægju af að leysa af hendi. Hann
var eyjamaður að uppruna og og
oft sagði hann mér margt frá þeim
tíma sem hann dvaldi þar og
hversu hann veitti lífinu þar at-
hygli. Við þetta gátum við unað
okkur tímunum saman.
Guðmundur var einn þeirra
manna sem telja að loforð eigi að
standa hvort sem þau eru munnleg
eða skrifleg. Hann var alinn upp í
því andrúmslofti að gera fólki
greiða og samhjálp ætti að vera
sem mest í lífinu og á því græddu
allir. Þetta var hans lífsstíll og
fylgdi honum lífsleiðina.
Öll sín verk rækti hann af með-
fæddri alúð og samviskusemi.
Hann sýndi það best sem af-
greiðslumaður í Kaupfélaginu og
þar var alltaf hægt að treysta því
sem hann sagði og gerði. Hann var
vinsæll í þeim viðskiptum.
Það verður svipminni vinahóp-
urinn eftir að Guðmundur hefir
kvatt. Við munum geyma minning-
arnar um góðan og tryggan sam-
ferðamann og Hólmurinn verður
svipminni. Ég vil með þessum orð-
um mínum þakka honum og þeim
hjónum báðum fyrir góð og sérstök
kynni og vináttu og biðja honum
blessunar á þeim akri sem við báð-
ir vorum vissir um að biði fyrir
handan. Guð blessi þig og veri með
þér.
Árni Helgason.
Margt hefur breyst við Höfða-
götuna okkar á stuttum tíma, þrír
heiðursmenn kvatt þennan heim og
margir flutt sig um set.
Kær vinur og nágranni, Guð-
mundur Ólafur Bæringsson, hefur
nú haldið í sína hinstu för. Það
kom okkur ekki á óvart að frétta
lát hans þar sem hann hafði barist
hetjulega við erfiðan sjúkdóm síð-
ustu mánuði, samt brá okkur, ekki
síst þar sem Guðmundur hafði ver-
ið nágranni okkar í rúm fjörutíu
ár. Það eina sem skildi að lóðir
okkar var lág girðing sem oft var
staðið við og spjallað, sagðar sögur
og fróðleikur frá liðinni tíð.
Guðmundur var óspar á hrós og
uppörvun fyrir hvaðeina sem við
tókum okkur fyrir hendur, ekki
var kveðjan hans síðri er hann
sagði: „Hvað segir þú ljósið mitt?“
Guðmundur Ólafur var einstakur
fjölskyldufaðir og þátttakandi í
leik barna sinn og síðar afabarna
og langafabarna, þar naut hann
sín, því var lóðin á Hól oft fyrsti
íþróttavöllur þeirra, þar lærðu þau
að sparka bolta og spreyta sig síð-
ar á sviði íþrótta og leikja.
Ég hygg að vorið hafi verið tími
Guðmundar eins og svo margra
sem hafa verið búsettir í Breiða-
fjarðareyjum. Við verðum að minn-
ast þess hve hann var áhugasamur
og gladdist þegar við nágrannarnir
fórum að huga að trillunni okkar
þó í þorrabyrjun væri, þá fannst
honum eins og okkur að það stytt-
ist í vorið og kannski var gamli
Kópur hans kominn í bílskúr og
fékk málningu, bik og góðan hug.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við ljúfan dreng með virð-
ingu og þökkum fyrir umhyggju og
vinsemd sem hann sýndi börnum
okkar og barnabörnum, því fátt er
betra en eiga nágranna sem vin.
Við biðjum góðan Guð að blessa
Kristbjörgu þína og allan stóra
hópinn ykkar um alla framtíð.
Pálína og Einar Karlsson.
GUÐMUNDUR
ÓLAFUR
BÆRINGSSON