Morgunblaðið - 29.09.2003, Blaðsíða 32

32 MÁNUDAGUR 29. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 4. Ísl tal
KRINGLAN
Sýnd kl. 8 og 10.20. B.i. 12.
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 5.30, 8 og 10.30. B.i. 10 ára.

ÓHT RÁS 2

SG DV

MBL
KVIKMYNDIR.IS

KVIKMYNDIR.COM


Skonrokk FM 90.9
Frá leikstjóranum Ridley Scott sem
færði okkur myndirnar Gladiator,
Hannibal, Blade Runner og Alien

"Skotheldur leikur
og frábært handrit."
HP KVIKMYNDIR.COM
HV MBL
Sýnd kl. 8 og 10.
Sjáið sannleikann!
Frábær tryllir
THE TIMES
Spacey er í
toppformi
UNCUT
i

í
i
Ný mynd frá breska leikstjóranum Alan Parker með
tvöföldum Óskarsverðlaunahafa, KevinSpacey.
VINSÆLUSTU MYNDIRNAR Á BRESKUM BÍÓDÖGUM SÝNDAR ÁFRAM.
Sýnd kl. 5.30, 8 og 10.30. B.i. 16.
Kl. 6, 8 og 10.kl. 6. kl. 6. kl. 8. kl. 10.15.kl. 6.
H.J. MBL
S.G. DV
„Áhrifarík og lofsamleg.“
HJ. MBL
THE
MAGDALENE
SISTERS
Skonrok Fm 90.9
H.K. DV




SG DV
SV. MBLPlots
With a View



SG DV



SG MBL
Sýnd kl. 5.30, 8 og 10.20. B.i. 12.
Frá leikstjóranum Ridley Scott sem
færði okkur myndirnar Gladiator,
Hannibal, Blade Runner og Alien

"Skotheldur leikur
og frábært handrit."
HP KVIKMYNDIR.COM
H.K. DV
Nói Albinói
sýnd um helgar
FYRIRSÖGNIN neglir innihaldið
á þessari fyrstu plötu Tube ágætlega
niður. Lagasmíðarnar eru leitandi og
forðast poppklisjur samtímans af
mikilli lagni þannig að eftir stendur
frumleg og áhlýði-
leg poppplata, verk
sem vex sífellt með
tímanum og er
mettandi. Við
fyrstu hlustanir
var maður spennt-
ur að heyra næsta lag, spenntur að
heyra hverju höfundar tækju upp á
næst.
Þau Björn Árnason og Kristbjörg
Kari eru engir nýgræðingar í popp-
inu. Björn lék eitt sinn á bassa með
Deep Jimi and the Zep Creams frá
Keflavík og síðar með Síðan skein sól
og Kristbjörg var eitt sinn meðlimur
í hljómsveitinni Yrju. Björn og
Kristbjörg eru par, og varð Tube til
er þau kynntust fyrir um þremur og
hálfu ári síðan. Þess vegna – og líka
vegna þess hversu góð platan er –
umleikur hrífandi „pars-andi“ plöt-
una. Svona líkt og fylgir plötunni
Stormbringer! frá 1970 eftir þau
John og Beverley Martyn. En sam-
sláttur para/hjóna getur verið eld-
fimur og þarf ekki að leita lengra en
til Lennon og McCartney til að
heyra dæmi um voðaverk af því tag-
inu. Björn og Kristbjörg samnýta því
krafta sína vel og það sem mest er
um vert smekklega. Það er harla erf-
itt að lýsa tónlistinni á þessum frum-
burði Tube. Helst að manni detti
sveitir eins og XTC og Prefab Sprout
í hug, vegna hinnar frjóu sköpunar
sem á sér stað innan ramma popp-
tónlistar. Söngur Kristbjargar kallar
þá stundum Kate Bush fram en öll
úrvinnsla á lögum er þó til muna
rokkaðri en það sem nefnt er. Fram-
vinda laganna er þannig óvænt og oft
skringileg. Og skemmtilegar melód-
íur eru alltaf í forgrunni. Kristbjörg
syngur af krafti og fegurð í senn og
leiðir hún lögin af öryggi. Hún á
marga glæsilega spretti. Eitt af því
sem gerir þessa plötu eins spennandi
og raun ber vitni er að það er svo
mikið á seyði í hverju lagi. Undir
niðri gára einhverjir taktar, gítarar
eða strengir sem víkka lagasmíðarn-
ar út. Ég nefni atriði eins og tromm-
urnar í opnunarlaginu, „A Step For-
ward“, bassann í „Now and Then“,
fönkgítarinn í „Guess What I Saw“,
strengina í „Inspiration“ sem dæmi
um litla, skrýtna og skemmtilega
hluti sem gefa plötunni sérstæða
áferð, eitthvað sem hífir hana upp
fyrir flest það annað sem verið er að
gera í þessum geira. Það verður að
segjast að það heyrist að öll hljóð-
færin eru greinilega tekin upp af ein-
um manni. Það vantar þann þéttleika
sem er auðheyranlegur þegar hljóm-
sveit tekur upp. En í þessu tilfelli er
þetta kostur. Þetta gefur lögunum
einkennilegan blæ sem er ómissandi
fyrir heildarupplifunina. En þess
fyrir utan væri ég alveg til í að heyra
þau hjú vinna að hljóðversskífu með
fleiri hljóðfæraleikurum. Niðurstöð-
urnar úr því gætu orðið stórmerki-
legar, svo forvitnilegar eru hug-
myndirnar hér.
…A Nickle Aint Worth Dime Any-
more… er virkilega fín plata og
styrkir mann í trúnni um að alltaf sé
hægt að gera eitthvað nýtt og
töfrandi úr efniviði poppsins.
Frumlegt og framsækið
Tube
…A Nickle Aint Worth A Dime
Anymore…
Eigin útgáfa
Tube eru á þessari plötu Kristbjörg Kari
Sólmundsdóttir (raddir) og Björn Árna-
son (hljóðfæri). Lög eru eftir Björn og
Kristbjörgu en texta á Kristbjörg. Björn
tók upp.
Arnar Eggert Thoroddsen
Morgunblaðið/Jim Smart
Björn Árnason og Kristbjörg Kari Sólmundsdóttir (til vinstri) skipa Tube.
Til hægri er Viktor Steinarsson, sem leikur á gítar á hljómleikum Tube.
ÞAÐ er ekki á hverju kvöldi sem
færi gefst á að hlusta á stórsveit
leika undir í gömlum bandarískum
standördum. Spútnikkinn Geir
Ólafsson stendur fyrir þessari dag-
skrá en hann hefur öðrum íslensk-
um karlsöngvurum fremur helgað
sig þessari tónlist. Hér er ekki að-
eins verið að flytja þessa stórkost-
legu músík heldur er reynt að
minnast samvinnu og vinskapar
Frank Sinatra, Dean Martin og
Sammy Davis yngri í orði og at-
höfnum. Hermann Gunnarsson
kynnti herlegheitin og gerði í raun
mun meira; milli söngatriðanna las
hann upp mjög athyglisverða fróð-
leiksmola sem steypt hefur verið
saman um þessa brokkgengu þre-
menninga og félaga þeirra í sukk-
inu.
Flutningur hans var skýr og
skilmerkilegur og gaf gestum á
Broadway nasasjón af sögulegum
bakgrunni og samhengi laganna
sem sungin voru og leikin.
Búningarnir voru glæsilegir,
karlsöngvararnir þrír komu fram í
smóking en Bryndís Ásmundsdótt-
ir í kjól í anda sjötta áratugarins.
Eina sem vantaði á var að Páll
Rósinkranz væri skæddur í stíl við
hina tvo sem hoppuðu um á gljá-
fægðum lakkskóm.
Að búningunum frátöldum er
hvað útlitið varðar ekkert líkt með
þremenningunum og söngvurunum
í rottugenginu sáluga; Páll Rós-
inkranz og Geir Ólafsson eru eins
ólíkir ítalskættuðu ameríkönunum
Frank Sinatra og Dean Martin og
hugsast getur og lítið hefði orðið
úr píslinni Sammy Davis jr. við
hliðina á Harold Burr.
Það var heldur ekki ætlunin að
leika þessa karaktera nema að
mjög litlu leyti. Dagskráin hófst á
því að karlarnir þrír sungu saman
„The Lady is a Tramp“, lag Rich-
ards Rodgers við texta Lorenz
Hart, sérlega skemmtileg byrjun á
ánægjulegu kvöldi. Harold Burr
skellti sér einn í næsta lag,
„Where or When“ , sem er einnig
eftir Rodgers og Hart. Hann
klikkti út með „All That Jazz“ eftir
Benny Carter og Al Stillman sem
Sammy Davis jr. gerði svo góð skil
í gamla daga. Söngur Burrs var
traustur, túlkun góð en sá sjarmi
og húmor sem Sammy gamli ljáði
lögunum víðs fjarri.
Páll Rósinkranz steig næstur á
svið með tvo standarda, annars
vegar „I Get a Kick Out of You“
eftir Cole Porter og svo „That’s
Life“ (D. Kay/ K. Gordon), sem
hefur gengið í endurnýjun lífdaga í
sjónvarpsauglýsingu VÍS. Það
verður að segjast að Páll hafi borið
höfuð og herðar yfir félaga sína,
svo auðvelt á hann með að líkja
eftir söngstíl kempanna gömlu,
hvort sem er Dean Martins eða
Frank Sinatra, auk þess sem rödd-
in er stórkostleg og túlkunin fram-
úrskarandi góð.
Geir Ólafsson steig á svið sem
átrúnaðargoð sitt Frank Sinatra.
Hann skellti sér umsvifalaust í ein-
kennislag hans „New York, New
York“ eftir söngleikjahöfundana
Fred Ebb og John Kander og í
framhaldi af því í „Fly Me to the
Moon“ eftir Howard Bart. Það er
greinilegt að Geir hefur lagt mikla
rækt við að þjálfa rödd sína og æfa
framburð á enskri tungu á síðustu
árum.
Hann söng lögin af öryggi með
hárri og skærri tenórrödd og voru
nærstaddir undirrituðum sammála
að hann hefði tekið miklum fram-
förum á allra síðustu árum. Aftur á
móti er greinilegt að ólíkari mann-
gerðir og hann og Frank Sinatra
eru vandfundnar, sprell og lífsgleði
Geirs eru í beinni andstöðu við ró-
lyndi Franks og sterk tenórröddin
í mótsögn við það sem einkenndi
frægasta raulara heimsins.
Aðal Franks Sinatra var áferð
raddarinnar og oft athyglisverð
túlkun hans á textunum, atriði sem
Geir Ólafssyni á eftir að lærast.
Lífleg sviðsframkoma er eitthvað
sem Geir á framyfir Frank og það
er að vona að hann haldi sínum
persónueinkennum óskertum,
sleppi takinu af Frank og finni sér
persónulegan stíl sem hæfir rödd
hans og persónuleika.
Næst gafst tækifæri til að fylgj-
ast með stórsveit í fullri sveiflu,
hljómsveitin tók eitt instrumental
lag, „Harlem Nocturne“ eftir
Earle Hagen.
Halldór Pálsson, sem var kall-
aður heim frá Svíþjóð til að taka
þátt í dagskránni, lék þar listilega
sóló á saxófón og áhorfendur fengu
að reyna hve svo fjölmenn sveit
getur samhæft sig í blæbrigðarík-
um hljóðfæraleik. Það var greini-
legt að þegar Ólafur Gaukur fær
fágætt tækifæri til að stýra svo
stórri sveit leggur hann sig í líma
við að ná sem bestum árangri.
Annars voru margir stórkostleg-
ustu hljóðfæraleikarar landsins
samankomnir í hljómsveitinni og
það væri gaman að fá fleiri tæki-
færi til að heyra þá spila saman.
Eftir hlé komu þremenningarnir
aftur fram í sömu röð með svolitlu
innskoti.
Harold Burr tók Stevie Wonder-
lagið „You Are the Sunshine of My
Life“, svolítil áminning um það að
rottugengið var ekki alveg úr takt
við það sem var vinsælast í
popptónlist á blómatíma þeirra
sem skemmtikrafta. Næst vatt
Á gljáfægðum lakkskóm
Rottugengið í syngjandi sveiflu: Harold Burr, Páll Rósinkranz og Geir
Ólafsson bregða sér í líki gamalla kempa á misjafnan en litríkan hátt.
SKEMMTANIR
Broadway
Kynnir: Hermann Gunnarsson (Hemmi
Gunn). Texti kynnis: Hermann Gunn-
arsson og Þorsteinn Eggertsson. Hljóð:
Ásgeir Jónsson. Ljós: Gísli Berg. Listræn
ráðgjöf: Elín Edda Árnadóttir. Hljómsveit-
arstjóri: Ólafur Gaukur. Útsetningar: Ólaf-
ur Gaukur og Þórir Baldursson. Hljóð-
færaleikarar: Árni Scheving (bassi),
Ásgeir Steingrímsson (trompett), Carl
Möller (píanó), David Bobroff (bassabás-
úna), Edward Frederiksen (básúna), Ein-
ar Jónsson (trompett), Eiríkur Örn Páls-
son (trompett), Guðmundur Stein-
grímsson (conga-trommur), Halldór
Pálsson (flauta og altsaxófónn), Jóhann
Hjörleifsson (trommur), Jón Páll Bjarna-
son (gítar), Kristinn Svavarsson (bari-
tónsaxófónn), Oddur Björnsson (bás-
úna), Ólafur Jónsson (tenórsaxófónn),
Snorri Sigurðarson (trompett), Stefán
Ómar Jakobsson (básúna), Stefán S.
Stefánsson (flauta og altsaxófónn) og
Steinar Sigurðarson (tenórsaxófónn),
Söngvarar Bryndís Ásmundsdóttir, Geir
Ólafsson, Harold Burr og Páll Rósinkranz.
Föstudagur 19. september.
Rottugengið (Rat Pack)
Morgunblaðið/Kristinn