Morgunblaðið - 28.10.2003, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. OKTÓBER 2003 39
gátu flutt úr skúrnum í nýja húsið við
Hjalteyrargötu án þess að spyrja
kóng eða prest. Það er ekki skrýtið þó
að menn með þessa reynslu hafi haft
sterkar skoðanir í pólitík og lagt upp
úr rétti og gildi einstaklingins.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst Jónasi Bjarnasyni, fyrir vin-
áttu hans og stuðning á liðnum árum.
Guð blessi minningu hans og fjöl-
skyldu.
Halldór Blöndal.
Það er góður íslenskur siður að
heilsast með handabandi þegar vinir
hittast. Oft má lesa í persónueinkenni
þess er maður heilsar af handaband-
inu einu. Jónas Bjarnason hafði þétt
og innilegt handtak, svo þétt að oft
var betra að skorða sig vel af áður en
tekið var í hönd hans. Skapgerð Jón-
asar var eins og handtak hans, styrk
og traust. Þeir sem með honum störf-
uðu og áttu með honum sameiginleg
áhugamál fundu þetta glöggt.
Jónas var Oddfellow og starfaði öt-
ullega í Oddfellowreglunni frá því að
hann gekk til liðs við hana, enda féllu
hugsjónir hennar um mannrækt og
líknarstarf vel að lífsskoðun hans.
Hann naut sín þar vel og lagði við
hana mikla rækt, enda voru honum
fljótt valin ábyrgðarstörf innan henn-
ar.
Þegar Oddfellowstúkurnar á Akur-
eyri réðust í það stórvirki að reisa ný
húsakynni á Sjafnarstíg 3 munaði um
liðsinni Jónasar. Þær voru ófáar
stundirnar sem hann lagði af mörk-
um við byggingu og innréttingu
þeirra. Listfengi og verkkunnátta
Jónasar reisti honum þar óbrotgjarn-
an minnisvarða sem menn sjá, og
styðja sig við, hverju sinni sem þeir
koma í þetta fallega hús, og hann lét
ekki þar við sitja heldur lagði stúk-
unni á Sauðárkróki lið sitt þegar hún
festi þar kaup á húsi til starfsins.
Einn hlutur hefur sérstöðu meðal
margra sem hann smíðaði fyrir Odd-
fellowregluna, en það er verk sem
hann kallaði Sameiningartákn. Átti
hann frumkvæðið að því og smíðaði
þann hluta þess sem er úr málmi, en
Rakel eiginkona Jónasar og vinafólk
þeirra, Benedikt Hermannsson og
Ólafía Sigurjónsdóttir, komu einnig
að verkinu, og gáfu það. Verk þetta
táknar þann grunn sem stúkurnar á
Akureyri stigu upp úr, undir ein-
kunnarorðum Oddfellowreglunnar:
Vinátta, kærleikur, sannleikur.
Þegar Jónas er nú kvaddur hinsta
sinni viljum við Oddfellowar á Akur-
eyri þakka honum samfylgdina,
gjarnan vildum við geta tekið í út-
rétta hönd hans og gerum það um leið
og við skorðum okkur af, brosum
gegn breiðu brosi hans, sem ávallt
náði til blárra augna, og vottum ætt-
ingjum öllum samúð okkar og þökk-
um samfylgdina.
Oddfellowstúkan nr. 2
Sjöfn Akureyri.
Laufblöðin eru fallin og samkvæmt
almanakinu er kominn vetur.
Það var vissulega farið að hausta í
lífi Jónasar Bjarnasonar síðast þegar
við hittumst, þá var auðséð að hetju-
legri baráttu hans við illvígan sjúk-
dóm yrði brátt lokið og nú hefur hann
kvatt þennan heim, er laus við þján-
ingarnar. Ekki finnst mér ólíklegt að
hann sé farinn að skapa einhver lista-
verk í nýjum heimkynnum, því að-
gerðarleysi var nokkuð sem hann
kunni illa við og snillingur var hann í
sínu fagi. Líklega eru þeir félagarnir
sem farnir eru frá Járnsmiðjunni
Varma allir komnir saman og búnir
að finna gamla smiðju- taktinn.
Eftir 25 ára starf hjá sama vinnu-
veitanda er margs að minnast og
margt að þakka. Ég vona að Jónas
hafi vitað hversu þakklát ég var hon-
um fyrir það sem hann gerði fyrir mig
þegar ég veiktist fyrir tveimur árum
og ég vona að hann hafi vitað hversu
mjög það gladdi mig að fá frá honum
þann fallega grip sem hann sendi mér
á dögunum.
Oft átti ég leið niður í smiðjuna til
hans, t.d. til að fá nánari upplýsingar
um útreikning á öxulstálinu, hann leit
þá upp frá rennibekknum og útskýrði
fyrir mér í rólegheitunum. Þótt hann
væri niðursokkinn í verk sín gaf hann
sér tíma fyrir smáspjall. Það var
notalegt að standa á trégrindinni við
bekkinn og spjalla við Jónas, hann
sagði skemmtilega frá og hafði ein-
stakt skopskyn sem fylgdi honum til
æviloka. Ég heimsótti hann á sjúkra-
húsið stuttu fyrir andlátið, hann var
þá mikið veikur og var sofandi þegar
ég kom. Þegar hann hafði vaknað og
við spjallað saman smástund leit
hann á klukkuna og sá að hann hafði
sofið af sér kaffitímann. Hann vildi
endilega bjóða mér upp á kaffi og
hringdi bjöllunni. Þegar hjúkrunar-
konan kom og hann bað um kaffi og
með því svaraði hún að líklega væri
kakan búin. Já, sagði Jónas brosandi,
við viljum fá kaffi og köku en ef hún
er búin þá bakar þú bara aðra. Þarna
fannst mér Jónas sjálfum sér líkur,
góðlátleg glettni var svo rík í fari
hans. Og við fengum kaffi og með því.
Ég vil þakka Jónasi samfylgdina,
hans mun ég ávallt minnast með virð-
ingu. Rakel, börnum og öllum hans
ástvinum sendi ég og fjölskylda mín
innilegustu samúðarkveðjur.
Dóra Gunnarsdóttir.
Við ferðafélagar Jónasar til
margra ára út um allar álfur fréttum
af alvarlegum veikindum öðlingsins,
þegar við vorum nokkur í hóp í haust-
litaferð á Þingvöllum. Um svipað leyti
og gleðskapurinn þar náði hámarki
lagði Jónas, án þess að við vissum það
þá, upp í sína síðustu ferð, himnaför-
ina, sem allra bíður.
Það var fyrir um tuttugu árum að
þessi félagsskapur varð til, alveg
óvart, og voru þau Jónas og Rakel
strax í upphafi meðal traustustu fé-
lagsmanna. Þau ferðuðust með okkur
árlega eða svo, eftir því sem aðstæður
leyfðu, og alltaf voru þau í miðju at-
burðarásarinnar. Brátt bættust í
hópinn ættmenn þeirra og vinir og
var Jónas sjálfkjörinn fulltrúi þeirra
og eins konar konsúll okkar norðan
fjalla. Og ekkert skorti á móttökur
þeirra við okkur hin, þegar við hitt-
umst á Akureyri á góðri stundu. Jón-
as hafði eignast í einni Austurlanda-
ferð okkar forkunnarfagra mublu úr
harðviði, mestu völundarsmíð, sem
sett var í öndvegi á þeirra myndar-
lega heimili, þegar okkur bar að
garði. Við félagaranir höfðum yndi af
að skoða töfragripinn, sem alltaf var
fullur af bestu guðaveigum, sannkall-
að gnægtahorn.
Jónas var vinmargur, enda öðling-
ur í allri umgengni, háttvís og kank-
vís, fílsterkur og fríður sýnum og allt-
af hress í bragði og því fyrirmyndar
ferðafélagi. Hann var oftar en ekki
söngstjórinn í hópnum, enda gæddur
góðri söngröddu. Gæfan hefur leikið
við hann í lífinu, því hann eignaðist af-
ar góðan lífsförunaut þar sem Rakel
er. Þá var hann líka farsæll mjög í
starfi sínu sem flinkur rennismiður á
járn og málma. Eins var hann mjög
liðtækur áhugamyndasmiður, jafnt á
ljósmyndir sem á kvikmyndir. Mörg
eigum við myndbönd úr ferðum okk-
ar, sem við höldum mikið uppá, sem
Jónas hafði ótilkvaddur lagt mikið á
sig til að ganga frá fyrir okkur.
Leitað var álits Jónasar fyrirfram
á öllum uppátækjum félagsskaparins
og góð ráð fylgdu jafnan um hæl. Síð-
ustu árin vorum við þó stundum án
hans, en hann fylgdist þó alltaf með
okkur úr fjarlægð. Þó komu þau hjón-
in árlega að norðan til að gleðjast með
okkur á árshátíðum hér fyrir sunnan.
Síðasta stóra ferðin, sem þau voru
með okkur í, var ævintýraferð um
Ástralíu og Tasmaníu fyrir þremur
árum, afbragðs ferðalag, sem Jónas
naut til fullnustu. Nánum vinum varð
þar ljóst, að kappinn gekk ekki heill
til skógar, þótt hann gerði sjálfur lítið
úr öllu saman.
Jónasar verður sárt saknað úr góð-
um vinahópi á ferðalögum. Þar verð-
ur skarð fyrir skildi, en vonandi
hleypur valkyrjan Rakel í skarðið,
tvíefld. Við eigum öll afar ljúfar minn-
ingar um þennan mannkostamann,
Jónas Bjarnason. Megi gæfan áfram
vera með honum í hinstu ferðinni og
megi hún líka styðja Rakel í hennar
mikla söknuði.
Ferðafélagar í Garðabakka.
Þegar við fengum fregnir af andláti
Jónasar, kom það okkur nokkuð á
óvart, því að síðast þegar við fengum
fregnir af honum, var hann nýkominn
heim af sjúkrahúsinu og var hress
eins og hann var vanalega. Þá fóru
um hugann margar góðar minningar
sem við áttum frá liðnum árum. Þótt
það væri aldursmunur á okkur, þá
náðum við vel saman og áttum saman
margar góðar stundir. Hann var
maður sem allir tóku eftir, því að
hann bar með sér góðan þokka, var
heilsteyptur persónuleiki og víðsýnn.
Jónas hafði lausnir á öllu, sem leit-
að var með til hans, eins og verkin
hans bera með sér. Hann var lærður
rennismiður og starfaði við það alla
starfsævi sína. Þegar komið var á
renniverkstæðið hans, var hann þar
við bekkinn og jafnvel með fleiri vélar
í gangi þótt hann væri einn. Það var
sama á hvaða tíma var komið, alltaf
var Jónas að vinna.
Jónas kvæntist Rakel Grímsdóttur
og átti með henni þrjú börn. Þau
bjuggu fjölskyldu sinni fallegt heimili
á Grenivöllum 32, sem hann byggði
sjálfur. Nú nýlega höfðu þau keypt
sér nýja íbúð á Holtateigi 38. Þar
voru þau búin að búa sér heimili, sem
ber vott um smekkvísi þeirra hjóna.
Kynni okkar af Jónasi og Rakel
tókust þegar hann gekk til liðs við
Oddfellowregluna. Þar áttum við
saman margar góðar stundir, bæði í
leik og starfi, enda var Jónas virtur
félagi þar fyrir störf sín og munu verk
hans standa þar um ókomin ár. Með
Jónasi er genginn mætur eiginmað-
ur, faðir, tengdafaðir og afi, og ekki
síður vinur sem mun lifa í minning-
unni.
Elsku Rakel og fjölskylda. Við vilj-
um minnast Jónasar með þessum
orðum og votta ykkur dýpstu samúð
og virðingu okkar.
Þorsteinn og Þórhildur.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
Faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og langa-
langafi,
BALDUR SVANHÓLM ÁSGEIRSSON
leirkera- og mótasmiður,
áður til heimilis
í Hæðargarði 44, Reykjavík,
sem lést á Droplaugarstöðum sunnudaginn
19. október, verður jarðsunginn frá Fossvogs-
kirkju miðvikudaginn 29. október kl. 13.30.
Edda Á. Baldursdóttir, Garðar Árnason,
Helgi G. Baldursson,
Sigrún J. Baldursdóttir, Robert J. Jack,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda
samúð við andlát og útför eiginkonu, móður,
tengdamóður, ömmu, systur, mágkonu og
frænku,
SIGRÍÐAR JÓHANNSDÓTTUR,
Ljósheimum 18,
Reykjavík.
Henning Finnbogason,
Birgir Henningsson, Gyða Ólafsdóttir,
Ómar Henningsson, Elísabet Pétursdóttir,
Þorvaldur Jóhannsson,
Stefanía Jóhannsdóttir,
Indriði Jóhannsson, Kristjana Leifsdóttir,
Freysteinn Jóhannsson, Jóna Ágústa Ragnheiðardóttir
og fjölskyldur.
Okkar innilegustu þakkir sendum við öllum
þeim er sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför elskulegrar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ÞÓREYJAR RÓSU STEFÁNSDÓTTUR,
Fornhaga 17,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 11E,
Landspítalanum við Hringbraut, og deild L5,
Landspítalanum Landakoti, fyrir góða umönnun.
Maríus Guðmundsson,
Ingibjörg S. Maríusdóttir, Haraldur Benediktsson,
Guðmundur St. Maríusson, Guðný Pétursdóttir,
Guðrún Rós Maríusdóttir, Helgi Leifur Þrastarson
og barnabörn.
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
EMILÍA SJÖFN KRISTINSDÓTTIR,
er látin.
Fyrir hönd vandamanna,
Björn Hallgrímsson,
Áslaug Björnsdóttir,
Kristinn Björnsson,
Emilía Björg Björnsdóttir,
Sjöfn Björnsdóttir.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð vegna andláts og útfarar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
GUÐRÚNAR STEFÁNSDÓTTUR,
Miðhúsum,
Akrahreppi,
sem var jarðsett frá Miklabæjarkirkju í Akra-
hreppi þann 18. október síðastliðinn.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk deildar 3 á Dvalarheimili aldraðra á Sauðár-
króki fyrir hlýju og góða umönnun.
Gísli Jónsson,
Jón Gíslason,
Guðbjörg Gísladóttir,
Stefán Gíslason,
Þrúður Gísladóttir,
Gísli Gíslason,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.