Morgunblaðið - 17.11.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. NÓVEMBER 2003 21
✝ Guðrún Péturs-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 10. jan-
úar 1920. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 5. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Pétur
Jónsson á Sauðár-
króki, f. 20. júní
1891, d. 19. júní
1951 og Ólafía Sig-
urðardóttir, f. 30.
apríl 1898, d. 5. maí
1983. Pétur var son-
ur Jóns Jónssonar á
Kimbastöðum í Skagafirði og
konu hans Guðrúnar Eggertsdótt-
ur frá Skefilsstöðum. Ólafía var
dóttir Sigurðar Ólafssonar á Ket-
ilseyri í Dýrafirði og konu hans
Dagbjartar Helgu Jónsdóttur frá
Læk í Dýrafirði. Systkini Guðrún-
ar: Rafn Alexander, f. 1918, d.
1997, maki Karólína Júlíusdóttir,
látin; Sigrún Dagbjört, f. 1921,
maki Jóhann Kristjánsson, látinn;
Björg, f. 1923, d. 2000, maki Jón
Sigurðsson; Elínborg f. 1925,
maki Harold Cassels, látinn;
Guðný f. 1927, maki Ragnar
Ágústsson; Olga f. 1928, d. 1999,
maki Bjarni Páll Thorarensen;
Ingibjörg f. 1930, maki Jakob Sig-
Dorothea Grätz, f. 5. nóvember
1953, börn þeirra a) Edda, f. 4.
apríl 1979, b) Kristófer Páll
Horst, f. 29. apríl 1984, d. 17. júní
s.á. og c) Alexander Kristófer, f.
13. janúar 1986. Síðari maki Ólafs
er Gisela Wendlowski, f. 24. sept-
ember 1961. 3) Edda, f. 25. apríl
1953, maki Guðjón St. Marteins-
son, f. 10. júlí 1953, börn þeirra a)
Hrund Guðrún, f. 1. ágúst 1975,
maki Sævar Dór Halldórsson, f.
17. apríl 1974, b) Ólafur Valur, f.
2. ágúst 1984 og c) Katrín Heiða,
f. 27. febrúar 1992.
Guðrún ólst upp á Sauðárkróki
að undanteknu hálfu öðru ári í
bernsku er foreldrar hennar
bjuggu í Reykjavík. Hún hélt ung
úr heimahúsum til Reykjavíkur
og var þar m.a. í kvöldskóla
KFUM og við ýmis störf. Lengst
starfaði hún við verslunarstörf;
fyrir hjónaband lengi í vefnaðar-
vörudeild Verslunarinnar Edin-
borgar í Hafnarstræti og er hún
hélt út á vinnumarkaðinn á ný, þá
tæplega sextug, í Seymu hf til
starfslokaaldurs. Guðrún lagði
stund á fimleika á sínum yngri ár-
um, var m.a. í úrvalsflokki Ár-
manns undir stjórn Jóns Þor-
steinssonar. Hún var jógakennari
um nokkurra ára skeið á fyrstu
árum jógakennslu hér á landi og
var mikil göngu- og útivistar-
kona.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30 Jarðsett
verður í Gufuneskirkjugarði.
urðsson; Ingigerður f.
1931, d. 1998, maki
Sigmundur Magnús-
son; Edda, f. 1933,
maki Raymond
LeMay; Hrafnhildur,
f. 1936, d. 1937;
Hrafnhildur Ester, f.
1939, maki Pétur
Pálmason, látinn;
Brynja f. 1942, d.
1995, maki Guðmund-
ur Ólafsson.
Guðrún giftist 27.
maí 1945 Guðgeiri
Ólafssyni, f. 27. maí
1920. Foreldrar Guð-
geirs voru Ólafur G. Einarsson á
Bræðraparti í Laugardal í Rvík. f.
1. september 1887, d. 19. júní
1974 og kona hans Magdalena
Margrét Benediktsdóttir, f. 13.
maí 1891, d. 7. júní 1930. Síðari
kona Ólafs var Guðrún Magda-
lena Halldórsdóttir, f. 14. júlí
1908, d. 29. apríl 1993. Börn Guð-
rúnar og Guðgeirs eru: 1) Pétur,
f. 17. mars 1946, maki Sigrún V.
Ásgeirsdóttir, f. 19. október 1944,
börn þeirra a) Ásgeir Ólafur, f. 8.
mars 1970, sonur hans Mikael, f.
9. desember 1999, b) Kjartan
Brjánn, f. 10. apríl 1978, og c)
Gunnar Geir, f. 18. apríl 1981. 2)
Ólafur, f. 2. maí 1948, fyrri maki
Æskuárin á Sauðárkróki voru
umvafin dýrðarljóma í minning-
unni. Heimilið þar sem mikil reglu-
semi ríkti, foreldrarnir sem voru
samtaka í að annast um stóra
barnahópinn sinn og amman góða,
hún Dagbjört, sem var traust
þeirra og skjól. Og ekki síst bróð-
irinn og systurnar allar. Þau
systkinin fóru snemma að taka til
hendinni, eldri systurnar gættu
þeirra yngri, allir urðu að hjálpast
að. Gunna litla var mikil veiðikló
og átti alltaf snæri og öngul í vasa
og renndi fyrir fiski á bryggjunni
þegar tækifæri gafst. Barnapöss-
unin og sú ábyrgð sem henni
fylgdi gerði hana snemma sjálf-
stæða og sjálfbjarga og fylgdi
henni alltaf síðan að hún gafst ekki
upp fyrir vandamálum heldur fann
lausn á hverju máli. Ekki verður
munað að hún hafi sagt að eitthvað
væri ekki hægt heldur var við-
kvæðið: við finnum ráð við því.
Hún kærði sig ekki um að apa eftir
öðrum heldur tók sjálfstæðar
ákvarðanir og fór sínu fram. Hún
var lítið fyrir að trana sér fram
eða láta á sér bera. En hún lét
ekki vaða yfir sig, hún hélt stolti
sínu og sjálfstæði til síðasta dags.
Hún var reglusöm og skipulögð í
öllu sínu, hver hlutur á sínum stað.
Sextán ára gömul fer Guðrún að
heiman. Nú varð hún að standa á
eigin fótum. Hún þráði að leita sér
mennta en til þess voru lítil ráð.
Þennan fyrsta vetur fyrir sunnan
var hún í vist hjá Guðnýju föð-
ursystur sinni í Sogahlíð í Soga-
mýri. Sumarið eftir er hún heima á
Króknum en það sumar dó litla
systir hennar, Hrafnhildur, efni-
legt og fallegt barn. Sat Guðrún
hjá litla rúminu og hélt í hönd
telpunnar er hún gaf upp andann.
Litla systir var með meðfæddan
hjartagalla sem læknavísindi þess
tíma réðu ekki við.
Haustið eftir fer Guðrún aftur
suður og Dadda systir með henni
og þær njóta áfram stuðnings hvor
af annarri eins og þær höfðu gert í
barnapössuninni fyrir norðan,
systur og bestu vinkonur. Þennan
vetur er hún í skjóli frænda síns
að vestan á Eiríksgötunni og
kemst í kvöldskóla KFUM en
Dadda fer í vist. Veturinn eftir
ræðst Guðrún í vinnu hjá Edin-
borgarversluninni í Hafnarstræti
og er brátt orðin afgreiðsludama í
vefnaðarvörudeild. Þar vann hún
þar til hún gifti sig og líkaði afar
vel. Þær Dadda fengu í stríðs-
byrjun leigða litla íbúð við Vífils-
götu og undu hag sínum hið besta.
Gerðust þær mjög hagsýnar hús-
mæður, tóku alltaf frá ákveðinn
hluta af kaupinu sínu sem skyldi
fara til heimilishaldsins. Þær voru
sparsamar og héldu vel á, keyptu
sín kol og ræktuðu meira að segja
sínar eigin kartöflur. Á Vífilsgöt-
unni varð, eins og seinna á Miklu-
brautinni, miðstöð og móttaka fyr-
ir systurnar að norðan, bæði þegar
þær áttu erindi suður og eins flutti
Ella systir alveg til þeirra.
Þær systurnar fóru mjög oft í
Sundhöllina. Þar sáu þær stundum
ungan, ljóshærðan og myndarleg-
an pilt sem gaf eldri systurinni
hýrt auga. Var þar kominn Guð-
geir Ólafsson til sögunnar, ungur
prentnemi í Ísafoldarprentsmiðju.
Þau Guðrún giftu sig á 25 ára af-
mælisdegi Guðgeirs, 27. maí 1945
og fluttu í nýju íbúðina sína á
Miklubraut 16. Þar fæddust börnin
þrjú. Á Miklubraut bjuggu þau í
25 ár, lengi í sambýli við fimm
bræður og eina systur Guðgeirs en
þau höfðu byggt húsið í samein-
ingu. Í byrjun árs 1971 fluttu þau í
Bjarmaland 14. Á þessum tíma var
elsti sonurinn giftur og fluttur að
heiman og sé næstelsti flutti til
Þýskalands til náms í læknisfræði
skömmu síðar. Dóttirin bjó heima
enn um sinn. Þau gerðust nú ákaf-
ir garðræktarmenn og var garð-
urinn þeirra stolt og yndi. Sér-
staklega þótti Guðrúnu vænt um
rósirnar sínar. Hún tók líka fljót-
lega að iðka göngur miklar um
Fossvogsdalinn og dásamaði þá
möguleika sem þar voru til slíks.
Hún vildi helst ganga ein, þá gat
hún sjálf ráðið gönguhraðanum.
Um svipað leyti og þau fluttu í
Fossvoginn hófst nýr kafli með til-
komu barnabarnanna. Guðrún var
Amma með stórum staf. Ásgeir
var elstur og naut óskiptrar at-
hygli og umhyggju fyrstu 5 árin.
Þá kom Hrund til sögunnar og
voru þau Ásgeir saman hjá ömm-
unni eftir það. Þau sem síðar
fæddust áttu líka öll sinn stað í
stóra ömmuhjartanu. Þegar eitt-
hvað stóð til hjá barnabörnunum
voru amma og afi alltaf fremst í
flokki að koma og hvetja sitt lið.
Eins fylgdist amma nákvæmlega
með öllum einkunnum á prófum og
skrifaði hjá sér og hrósaði óspart.
Sem tengdamóðir var hún í einu
orði sagt frábær, hún var alla tíð
bakhjarl í lífi fjölskyldunnar.
Svo fór Guðrún út á vinnumark-
aðinn og réðst í vefnaðarvöruversl-
unina Seymu í Aðalstræti sem síð-
ar flutti í Hafnarstræti. Það var
gaman að vera álengdar og fylgj-
ast með meðfæddum snilldar-sölu-
mannstöktunum. Enda sögðu
margir viðskiptavinirnir: „Ég ætla
að bíða eftir þessari“. Hún lærði
postulínsmálun og seinna að gera
listaverk úr gleri og komu þá
glögglega fram listrænir hæfileik-
ar hennar. Börn hennar öll eiga
eftir hana listavel gerða spegla og
fleiri glerlistaverk.
Á sínum yngri árum í Reykjavík
lagði Guðrún stund á fimleika og
var í úrvalsflokki Ármanns sem
sýndi víða um land undir stjórn
Jóns Þorsteinssonar. Hún synti
líka mikið og á vetrum vorum skíð-
in notuð af kappi. Þessu hvoru
tveggja héldu þau hjónin áfram
saman og seinna með börnum sín-
um. Hún var afar liðug alla tíð og
vel á sig komin líkamlega. Hún
lærði jóga og var jógakennari hjá
Jóhönnu Tryggvadóttur um nokk-
urra ára skeið á 8. áratugnum.
Á árunum um og eftir sjötugt
fór að bera á hjartasjúkdómi og
gekkst hún undir stóra aðgerð
skömmu fyrir 75 ára afmælið. Sú
aðgerð gekk mjög nærri henni og
mátti heita ótrúlegt hve vel hún
náði sér á strik aftur. En eftir
þetta tók að bera meira á öðrum
illvígum sjúkdómi og við tóku
nokkur erfið ár. Nutu þau hjónin
þá mikils stuðnings frá félagsþjón-
ustunni í Hæðargarði og heima-
hjúkrun sem veittur var af kær-
leika og ber að þakka hér. Nú í
þrjú ár hafa þau átt sitt heimili á
Hjúkrunarheimilinu Skógarbæ.
Þar hefur þeim liðið vel og fundið
öryggi og skjól. Seint verður full-
þökkuð sú alúð og elskusemi sem
starfsfólkið hefur sýnt þeim hjón-
um. Síðasta árið hefur hallað hratt
undan fæti hjá Guðrúnu. Þótt hún
væri kvalin síðustu vikuna eftir að
hún datt og brotnaði, var þó eins
og hún tæki á síðustu kröftunum
að standa sig og var afar þakklát
fyrir alla aðstoð. Lokið er ævi
góðrar og grandvarrar konu. Hún
var hjartahlý og hjartahrein.
Vertu sæl, vina mín, Guð blessi
þig.
Þín tengdadóttir
Sigrún.
Í dag er tengdamóðir mín, Guð-
rún Pétursdóttir, jarðsungin en
hún lést 5. þ.m. Gunnu kynntist ég
fyrir rúmum 32 árum er ég kynnt-
ist Eddu, dóttur hennar og konu
minni, sem þá bjó enn í foreldra-
húsum. Með þessum fáu orðum
ætla ég ekki að rekja lífshlaup
Gunnu heldur minnast á fátt eitt í
þakklætis- og kveðjuskyni. Gunna
var einstök og hjartahlý mann-
eskja sem hafði góða nærveru.
Börn hændust að henni enda las
hún fyrir þau, sagði þeim sögur og
umgekkst þau af væntumþykju og
hlýju. Um þetta geta barnabörn
hennar o.fl. borið vitni, ekki síst
Ásgeir og Hrund, sem nutu lengst
og mest umgengninnar við ömmu
sína. Umhyggja og ást hennar á
barnabörnunum var einstök. Hún
fylgdist lengst af, og alltaf meðan
heilsan leyfði, með skólagöngu
þeirra en hún lagði alla tíð mikla
áherslu á menntun barnanna, bæði
sinna eigin og barnabarnanna.
Gunna var mjög listræn eins og
munir eftir hana, unnir í gler eða
postulín, bera glöggt vitni um.
Segja má að einu hafi gilt hvaða
efni hún meðhöndlaði. Allt lék í
höndunum á henni. Margir, ekki
síst börnin og barnabörnin, muna
flíkurnar sem hún saumaði, oft upp
úr gömlum fötum en alkunna er að
efni í sparifötum á árum áður voru
oft mjög góð, þykk og góð ullarefni
eins og hún sagði. Því hélt hún
gömlum flíkum til haga og nýtti á
þennan hátt. Einnig geymdi hún
ýmiss konar efnisafganga í kössum
og pokum og galdraði oft úr þeim
föt á barnabörnin. Þær voru ófáar
flíkurnar sem hún saumaði á
Hrund, dóttur mína, litla, jafnvel
mokkapels.
Gunna leit alltaf á björtu og
spaugilegu hliðar lífsins, jafnt í
blíðu sem í stríðu og allaf var stutt
í húmorinn. Hún kom til dyranna
eins og hún var klædd og kom eins
fram við alla, af virðingu. Hún tal-
aði ekki illa um fólk. Ég get ekki
látið hjá líða að nefna að þetta eru
kostir sem hún hefur kennt börn-
um sínum sem öll hafa þessa
mannkosti til að bera. Margt fleira
gott væri hægt að nefna í fari
Gunnu, en svo vel þekkti ég hana
að ég veit að hún hefði ekki kosið
að henni væru slegnir gullhamrar
á þann hátt. Ég hugsa að Gunna
hefði helst kosið sér þau eftirmæli
að börnin og barnabörnin minntust
hennar af hlýju.
Aldrei bar skugga á neitt í sam-
skiptum okkar Gunnu. Hún var
svo góð og hlý og svo gott að
þekkja hana og umgangast að ekki
var annað hægt en að þykja vænt
um hana.
Ég votta Geira, eiginmanni
hennar, börnum og barnabörnum,
systrum og öðrum sem syrgja
hana samúð mína, en í hjörtum
okkar eigum við öll minningu um
góða konu.
Guðjón Marteinsson.
Látin er systir okkar Guðrún
Jónína Pétursdóttir, eins og hún
hét fullu nafni, og eru þá fallin frá
sjö af þrettán börnum þeirra Pét-
urs Jónssonar og Ólafíu Sigurð-
ardóttur frá Sauðárkróki.
Á tímamótum sem þessum er
okkur ljúft að minnast margra
ánægjulegra stunda í starfi og leik.
Það var siður hjá þeim systk-
inum okkar sem farin voru að
heiman, að taka sín sumarfrí öll á
sama tíma og koma heim á Sauð-
árkrók, og mikil var tilhlökkunin
hjá þeim sem yngri voru þegar von
var á þeim eldri.
Oft hefur verið um það talað í
fjölskyldunni þegar Guðrún og
Guðgeir hjóluðu frá Reykjavík til
Sauðárkróks, á malarvegum þess
tíma, og var þá Guðrún komin til
að kynna tilvonandi lífsförunaut
sinn Guðgeir Ólafsson fyrir fjöl-
skyldunni, og hreif hann alla þegar
í stað með sínum glæsileik.
Margt var sér til gamans gert í
fríinu: gengið á Tindastól, róið til
fiskjar, stangaveiði niður í Ós, og
fyrir smáfólkið var farin hópferð í
sundlaugina í Varmahlíð, svo fátt
eitt sé talið, og óskuðum við þess
heitast að þau færu ekki svo fljótt
til baka, því tíminn leið svo hratt.
Það var ekki lítið öryggi fyrir
foreldra okkar að eiga Guðrúnu
búsetta í Reykjavík, því heimili
hennar og Guðgeirs stóð okkur
systrum ávallt opið þegar við leit-
uðum suður til náms eða starfa, og
verður það aldrei fullþakkað; en
það var fleirum en okkur sem þótti
notalegt að koma við á Miklu-
brautinni hjá Gunnu og Geira og
njóta hinnar einlægu hjartahlýju
og gestrisni þeirra hjóna, og var
því oft þröngt setið, í léttu spjalli
yfir kaffisopa.
Guðrún var á yngri árum mikil
íþrótta- og útivistarkona, var um
tíma í úrvalsflokki hjá fimleika-
deild Ármanns, og þau hjón iðkuðu
bæði sund og skíðaferðir af kappi.
Hagleik og listfengi átti Guðrún í
ríkum mæli, og eru þeir ófáir hlut-
irnir sem bera því fagurt vitni, og
ekki kom það síður fram í Bjarma-
landinu, í hinum fallega garði sem
þau hjón ræktuðu við hús sitt, en
hann var þeirra stolt og yndi.
Elskuleg systir okkar hafði nú
um nokkurra ára skeið þjáðst af
hinum illvíga Alzheimer sjúkdómi,
en aðdáunarvert hefur verið að sjá
hina einstöku umhyggju sem Guð-
geir hefur sýnt í veikindum henn-
ar. Nú að leiðarlokum viljum við
þakka þér elsku systir fyrir allt
sem þú hefur fyrir okkur gert, og
samfylgdina í gegnum lífið.
Og börn þín og frændur, sem fjær eru
og nær,
við fögnum því öll, að þín hvíld er nú
vær
frá kvöldrökkri komandi nætur.
Og hvíldu nú blessuð í bólinu því
sem blóm koma að prýða hvert sumar
á ný
og segja’, að þinn blundur sé sætur.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Við sendum þér elsku Geiri,
börnum ykkar og þeirra fjölskyld-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Systurnar.
GUÐRÚN
PÉTURSDÓTTIR
Mig langar til að
minnast ömmu minnar
með fáum orðum. Það
var svo gott að koma til
hennar, hún var alltaf
svo hress og kát. Hún var alltaf fín
og flott því hún hafði svo mikla
ánægju af að punta sig, sama hversu
lasin hún var.
Elsku amma mín, mikið er ég glöð
að hafa náð að eiga smástund með
þér og geta kvatt þig og þú brostir til
mín þegar þú sást blómin, því brosi
gleymi ég ekki.
Elsku amma, nú ert þú komin til
hans afa, ég bið að heilsa honum.
Minningarnar um þig eru margar en
STEFANÍA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Stefanía Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. september 1916.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Eir 30. október síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 7. nóvember.
flestar vil ég geyma í
hjarta mínu. Guð
geymi þig, elsku amma
mín.
Þín sonardóttir,
Guðrún K.
Jónsdóttir.
Elsku langamma,
takk fyrir þær stundir
sem við höfum átt sam-
an. Okkur þótti svo
undurvænt um þig.
Bless elsku langamma.
Ég þakka þau ár sem ég
átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín langömmubörn,
Karen, Telma Lind,
Ingimar og Andri Jón.