Morgunblaðið - 17.11.2003, Qupperneq 27

BRÉF TIL BLAÐSINS
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. NÓVEMBER 2003 27
Greiðsluáskorun
Innheimtumenn ríkissjóðs skora hér með á gjaldendur eftirtal-
inna gjalda að gera skil nú þegar eða í síðasta lagi
innan 15 daga frá dagsetningu áskorunar þessarar:
Gjöldin eru: Staðgreiðsla og tryggingagjald sem fallið hafa í eindaga til og með 15. nóvember
2003, virðisaukaskattur sem fallið hefur í eindaga til og með 5. nóvember 2003 og önnur gjaldfall-
in álögð gjöld og ógreiddar hækkanir er fallið hafa í eindaga til og með 15.nóvember 2003 á stað-
greiðslu, tryggingagjaldi og virðisaukaskatti, virðisaukaskatti í tolli, áfengisgjaldi, launaskatti, bif-
reiðagjaldi, úrvinnslugjaldi, slysatryggingagjaldi ökumanna, föstu árgjaldi þungaskatts, þunga-
skatti skv. ökumælum, viðbótar- og aukaálagningu söluskatts vegna fyrri tímabila, skemmtana-
skatti og miðagjaldi, virðisaukaskatti af skemmtunum, tryggingagjaldi af skipshöfnum ásamt
skráningargjöldum, búnaðargjaldi, iðgjaldi í Lífeyrissjóð bænda, vinnueftirlitsgjaldi, vörugjaldi af
innlendri framleiðslu, vörugjaldi af ökutækjum, eftirlitsgjöldum, aðflutningsgjöldum og útflutn-
ingsgjöldum, skilagjaldi á umbúðir, verðbótum á ógreiddan tekjuskatt og verðbótum á ógreitt út-
svar, fasteignagjöldum, skipulagsgjaldi, skipagjaldi, fisksjúkdómagjaldi, jarðarafgjaldi og álögðum
opinberum gjöldum, sem eru:
Tekjuskattur, útsvar, aðstöðugjald, sérstakur tekjuskattur manna, eignarskattur, sérstakur
eignarskattur, slysatryggingagjald vegna heimilisstarfa, tryggingagjald, iðnlánasjóðs- og
iðnaðarmálagjald, þróunarsjóðsgjald, kirkjugarðsgjald, markaðsgjald, gjald í framkvæmdasjóð
aldraðra og skattur af verslunar- og skrifstofuhúsnæði, ofgreiddar barnabætur, ofgreiddur
barnabótaauki og ofgreiddar vaxtabætur.
Fjárnáms verður krafist án frekari fyrirvara að þeim tíma liðnum fyrir vangoldnum eftirstöðv-
um gjaldanna ásamt dráttarvöxtum og öllum kostnaði, sem af innheimtu skuldarinnar kann að
leiða, á kostnað gjaldenda.
Athygli skal vakin á því að auk óþæginda hefur fjárnám í för með sér verulegan kostnað fyrir
gjaldanda. Fjárnámsgjald í ríkissjóð er allt að 11.500 kr. fyrir hvert fjárnám. Þinglýsingargjald er
1.200 kr. og stimpilgjald 1,5% af heildarskuldinni, auk útlagðs kostnaðar eftir atvikum. Eru
gjaldendur hvattir til að gera full skil sem fyrst til að forðast óþægindi og kostnað.
Þá mega þeir gjaldendur, sem skulda staðgreiðslu, staðgreiðslu tryggingagjalds, vörugjald, af-
dreginn fjármagnstekjuskatt og virðisaukaskatt, búast við því að starfsemi þeirra verði stöðvuð án
frekari fyrirvara. Loks mega þeir gjaldendur er skulda bifreiðagjöld og þungaskatt eiga von á að
skráningarnúmer verði tekin af ökutækjum þeirra án frekari fyrirvara. Fyrrgreindur 15 daga frestur
frá dagsetningu áskorunar þessarar gildir ekki í þessum tilvikum.
Reykjavík, 16. nóvember 2003.
Tollstjórinn í Reykjavík
Sýslumaðurinn í Kópavogi
Sýslumaðurinn í Hafnarfirði
Sýslumaðurinn í Keflavík
Sýslumaðurinn á Keflavíkurflugvelli
Sýslumaðurinn á Akranesi
Sýslumaðurinn í Borgarnesi
Sýslumaðurinn í Stykkishólmi
Sýslumaðurinn í Búðardal
Sýslumaðurinn á Ísafirði
Sýslumaðurinn í Bolungarvík
Sýslumaðurinn á Patreksfirði
Sýslumaðurinn á Hólmavík
Sýslumaðurinn á Siglufirði
Sýslumaðurinn á Sauðárkróki
Sýslumaðurinn á Blönduósi
Sýslumaðurinn á Akureyri
Sýslumaðurinn á Húsavík
Sýslumaðurinn á Ólafsfirði
Sýslumaðurinn á Seyðisfirði
Sýslumaðurinn á Eskifirði
Sýslumaðurinn á Höfn
Sýslumaðurinn í Vestmannaeyjum
Sýslumaðurinn á Selfossi
Sýslumaðurinn í Vík
Sýslumaðurinn á Hvolsvelli
Gjaldheimta Vestfjarða
Gjaldheimta Austurlands
Gjaldheimtan í Vestmannaeyjum
ÆI ... menn eins og Guðmundur
Guðmundarson eru orðnir gamlir og
þreyttir. Bíddu við, var þetta stuðl-
að? Varla. Vantaði ekki eitthvað upp
á að svo væri? Sennilega. En ég,
sem einn af ljóðagerðarinnar hor-
tittum, tók varla eftir því. Ég hef
ekki hundsvit á orðanna réttu röð og
rembist sem rjúpan við staurinn að
stuðla, að kalla fram söngva setning-
anna.
Guðmundur Guðmundarson hefur
um nokkurt skeið (svo langt sem ég
hef lesið Moggann, það er víst) ritað
greinar um ömurleika ljóðskálda
dagsins í dag. Þau eru öll frekar
döpur. Þau fylgja á engan hátt hefð-
inni, þau hafa kastað fyrir róða
stuðlum og rími, sem samkvæmt
Guðmundi eru hin einu sönnu
stuðlaberg íslenskunnar. Án stuðla
og ríms erum við öll glötuð, við eig-
um okkur ekki nokkra von. Hin ís-
lenska menning og tungumálið okk-
ar hvíla á hornbjargi Egils og
Hallgríms, Jónasar og Matthíasar.
Það er bara eitt vandamál; þeir eru
leiðinlegir.
Guðmundur vitnar til Halldórs
Laxness í bréfi sínu sem birtist hinn
31. október síðastliðinn. „Það ljóð-
skáld, sem ekki á sér stað í hjörtum
þjóðarinnar er ekki ljóðskáld.“ Mik-
ið rétt. Þarna er ég hjartanlega sam-
mála bæði Halldóri og Guðmundi.
Misskilningur Guðmundar liggur
einfaldlega í því að hjörtu okkar
hvíli í stuðlum og rími, eins og hann
hefur haldið fram í gegnum tíðina.
Að „eiga sér stað í hjörtum þjóð-
arinnar“ þýðir ekki endilega að
stuðlar þurfi að vera til staðar. Ljóð
á sér stað í sálinni, það kallar fram
eitthvað sem við þekkjum og könn-
umst við. Ísak og Gyrðir og upp-
rennandi skáld komandi kynslóðar
búa þar. Þau tala um það sem við
skiljum og finnum. Þau nota hefðina
þegar hún á við, en sleppa henni
þegar hún hlekkjar þau.
Rómantíkin er löngu, löngu dauð.
Jónas og Matthías, og hvað þeir nú
heita allir þessir kallar, eru úreltir,
leiðinlegir og búnir að vera. Þeirra
tími er liðinn. Þeir hafa skemmt hina
svokölluðu „ljóðlist“ fyrir ófáum
kynslóðum. Endalaus náttúrudýrk-
un og barnaleg fantasía hafa eyði-
lagt þá nautn sem tungumálið býr
yfir. Utanbókarljóðalærdómur á
þessum gömlu „meisturum“ eyði-
lagði mína ljóðanautn lengi vel. „Ís-
land ögrum skorið“ spillti fyrir „ljóð-
inu“ í mínum huga alltof lengi. Enn
hef ég ekki tekið í sátt þessa bláu,
þreyttu „ljóðabók“ sem kennd var í
grunnskólum lengi vel. Enn í dag
þoli ég ekki hina „klassísku“ rím og
stuðlauppsetningu ABAB eða
ABBA. Breytinga er þörf.
Hin svokallaða „hefð“ breytist. Í
því felst fegurð tungumálsins. Það
þróast. Það breytist. Fegurð mann-
lífsins felst í því að það stendur ekki
í stað. Það þróast. Það breytist. Við,
mennirnir, gerum uppreisn gegn
hefðinni, gegn hver öðrum, gegn
hugmyndum, gegn draumum. Það
eru að verða liðin 100 ár síðan hið
blessaða „atómljóð“ hóf innreið sína
á Íslandi. Fyrir mér eru upphafs-
menn þess gamlir og jafnvel dauðir.
Rétt eins og Egill, Jónas og Matth-
ías. En ólíkt þeim eru upphafsmenn
atómsins hetjur, þeir þorðu að nota
tungumálið, þeir hlekkjuðu það ekki
í hefðinni heldur nýttu það, stökk-
breyttu hefðinni. Enda höfum við
aldrei átt neitt annað. Við Íslend-
ingar erum í raun frekar fátækir; við
eigum fornskáldin, svo komu róm-
antísku skáldin og svo módernist-
arnir. Við búum að okkar hefð, við
gleymum henni ekki, en að sitja föst
í henni ... nei takk.
Við þörfnumst hvíldar frá hinu
fasta formi. Það yfirgefur okkur
ekki, það þarf einfaldlega hvíld, því
hefur verið nauðgað af hinu hefð-
bundna og snýr eflaust aftur fyrr en
síðar, eftir tíu, tuttugu, fimmtíu,
hundrað ár. Hver veit? Ég veit það
eitt að hefðin er í sífelldri endur-
skoðun, hún breytist frá einni kyn-
slóð til annarrar.
ÞÓRIR BJÖRN LÚÐVÍKSSON,
Reynigrund 2,
300 Akranesi.
Andsvar við grein
Guðmundar
Guðmundarsonar
Frá Þóri Birni Lúðvíkssyni
Í ANNAÐ sinn er felldur hæsta-
réttardómur í svonefndu öryrkja-
máli án þess að niðurstaða fáist í
málinu og finnst mér það mjög und-
arlegt þegar Hæstiréttur á í hlut. Í
fyrri dómnum varð niðurstaðan sú
að óheimilt væri að tengja tekju-
tryggingu við laun maka, ef rík-
isvaldið væri því sammála, ef svo
væri ekki, mætti ríkisvaldið setja á
tekjutengingu, undir mjög takmörk-
uðum skilyrðum sem ríkisstjórnin
ákvæði með lögum, sem var gert.
Þar með varð hæstaréttardómurinn
óvirkur.
Nýfallinn hæstaréttardómur taldi
að tekjutengingarákvæðið hefði
brotið eignaréttarákvæði og bæri
því ríkinu að greiða öryrkjum tekju-
tryggingarskerðinguna fram að
gildistíma skerðingarlaganna 1991
og skerðingarlögin látin gilda
áfram. Þar með virðast dómarnir
ekki hafa orðið til annars, en sem
fjárhagslegur ávinningur fyrir dóm-
arana og smá eingreiðslur til ör-
yrkja eftir skatta. Að öðru leyti allt
í sama farinu. Þetta er að vísu mín
túlkun á niðurstöðunni.
Undarlegt er að ríkisvaldið skuli
einangra þennan dóm Hæstaréttar
við öryrkja þar sem ellilífeyrisþegar
verða að lúta sama skerðingar-
ákvæði. Vegna sömu laga. Eigna-
réttarákvæðið hlýtur þó að gilda
fyrir ellilífeyrisþega. Varla getur
eignaréttarákvæðið verið sérákvæði
fyrir öryrkja. Því er helst að sjá
sem ríkisvaldið vilji bara sýna ellilíf-
eyrisþegum hver það sé sem ræður.
Ég hef áður minnst á það í mín-
um skrifum um tekjutengingarmál-
ið að ég telji að verið sé að brjóta
lög á launþegum með tekjutenging-
unni, en það er eins og þeim komi
þetta ekkert við því það er aldrei
minnst á þá í umræðum á alþingi
eða annarsstaðar. Þeir hljóta þó að
vera fólk með mannréttindi. Ég hef
hvergi séð nein lög um það að rík-
isvaldinu sé heimilt að skerða eigna-
rétt launþegans á launum hans, með
því að úthluta öðrum aðila lífeyri af
hluta launanna og finnst mér und-
arlegt að stéttarfélögin skuli þegja
yfir svona eignarnámi á launum
þessa hóps launþega. Vinnulaun
eiga að njóta eignaréttarverndar.
Annað er varðar launþegann.
Tryggingastofnun sendi mér bréf
þar sem hún tilkynnti, að mér bæri
að gefa Tryggingastofnun heimild
til að kanna tekjur mínar, bæði hér-
lendis og erlendis. Einnig óskaði
hún eftir því að ég sæi um að þeir
fengju heimild til að fylgjast með
tekjum konunnar, Ég óskaði eftir
því að þeir bæðu konuna persónu-
lega um þessa heimild þar sem hún
ein hefði yfirráðarétt launanna.
Tryggingastofnun tilkynnti mér um
hæl að ef ég léti ekki konuna skrifa
undir, mætti ég búast við því að
verða sviptur lífeyri. Þetta sýnir að
þessir launþegar hafa engin mann-
réttindi hjá ríkisvaldinu.
Þann 26. okt. birtist í Morgun-
blaðinu grein eftir Pál Þórhallsson
og fjallar hann þar um öryrkja-
dómana. Þar talar hann um öryrkja
og aðra sem fái félagslega aðstoð.
Þarna stillir hann öryrkjum og elli-
lífeyrisþegum upp sem þjóðfélags-
ómögum. Ég hélt að framfærslulíf-
eyrir gæti aldrei flokkast undir
félagslega aðstoð, fremur en laun-
þegar gætu talist fá félagslega að-
stoð frá fyrirtækjum í staðinn fyrir
laun, þar að auki eru ellilífeyrisþeg-
ar ekki að fá neina aðstoð, þeir hafa
á sínum fimmtíu og fimm starfs-
árum greitt inn til almannatrygg-
ingakerfisins lífeyri sem þeir eiga
fullan rétt til.
GUÐVARÐUR JÓNSSON,
Hamrabergi,
111 Reykjavík.
Öryrkja-
dómur
Frá Guðvarði Jónssyni