Vísir - 25.10.1980, Blaðsíða 4

A bilastæðinu við Glæsibæ barst hjálpin fljótt....
Og fljótlega eftir að handbremsan var laus, var bilnum ýtt af stæðinu,
þó hann hefði allan tímann verið I 1. gfr. Slikur var mátturinn. Sigur-
glaðir menn gengu að bílum sinum.
Ofan við Pósthúsið á Hlemmi gekk ilia aö fá menn til liös við eiganda
ogfarþega. IVlenn sátu bara sem fastastf bflum sfnum.
og smám saman bættust fleiri hjálpsamar hendur f hópinn.
Laueardaeur 25. október 1980.
Nú var tekið til við að ýta af lffs
og sálar kröftum, en ekkert
dugði.
,,Á ég ekki
ad nudda
í hann?”
Rauð Fólksvagenbifreið á H-
númeri renndi inn eftir bilastæð-
inu i Glæsibæ.
Við útkeyrslu af stæðinu snar-
stöðvaðist bifreiðin og drap á sér.
Farþegi og ökumaður sátu um
stund innandyra en ekkert virtist
duga, bilstjórinn kom vagninum
ekki í gang.'.
Farþegi steig nú út úr bifreið-
inni og hóf að ýta á bifreiöina, aö
framan og aftan, jafn vel á hlið,
en hún hnikaðist hvergi.
Otleiðin af bilastæðinu var
iokuö og þótt lítiö virtist vera aö
gera þá stundina í Glæsibæ, var
bHafloti óðara kominn að, sem
þurfti að komast áfram hið
bráöasta.
„Þad er ...
bremsan ...
gírinn ...
vélin ....”
Eftir stutta bið i hlýjum og
notalegum bil sinum, þótti loksins
einum aðvifandi ökumanni kom-
inn tfmi til að leggja sitt af mörk-
um til þess að koma bllnum úr
vegi.
Hann brá sér þvi út I kuldann,
skokkaöi að rauöa fólksvagninum
og tók nú virkan þátt i.pústi og
rikkjum.
Ekkert dugöi.
„Hann hlýtur að vera fastur i
gir”.. ,,Er hann ekki fastur i
gir?”
ökumaður H-bilsins hafði ekki
látið mikið á sér bera, hann bara
sat undir stýri, hristi girstöngina,
sló I stýrið og sargaði i svisslykl-
inum. Hann gaf spyrjanda heldur
ekkert svar við girspurningunni.
Margar hjálpsamar hendur bár
ust nú að,.. eöa þurftu þær aö
komast leiðar sinnar? Allavega
var nú álitlegur hópur manna
kominn til þess aö leysa hið
flókna verkefni.
„Hann er örugglega einhvem
vegin fastur I bremsu”. „Mér
sýnist nú vélin vera brotin” sagöi
annar eftir að hafa beygt sig mjög
vélvirkjalega undir framhjólin á
bilnum. „Er ekki vélin aftur I?”.
spurði þá annar og ónotaleg
stemmning rikti um stund, með-
an sú gáta var leyst.
Rólyndislegur maður stóð hjá
og tottaði pipuna sina,. Honum
þótti vist ökumaður þessarar
rauðu H-bifreiðar leggja helst til
litið af mörkum I lausn gátunnar
miklu. Hann leit þvi inn um
hliðargluggann og sagði ofur
hægt og rólega. „Heyrðu, taktu
bilinn úr handbremsu og svo á
hann ekki að vera I gir”.
Eftir þetta þjóðráð, þaut fólks-
vagninn út af stæðinu og sama
geröu hinir stoltu ökumenn, sem
leyst höfðu erfitt verkefni á köld-
um degi.
Atvikið hafði aðeins staöið yfir
stutta stund, enda var ekki hug-
mynd Vlsismanna að láta menn
krókna úr kulda, heldur aðeins að
kanna viðbrögð þeirra viö jafn al-
gengum hiut og bilun i bil getur
verið.
Enginn veitti
kuldabólgnum
höndum aðstod
Til þess að öölast fullvissu um
hjálpsemi borgarbúa við utan-
bæjarmann I umferö, renndi nú
rauði fólksvagninn inn aökeyrsl-
una að Pósthúsinu við Hlemm,
Þar til aðeinn úr hópnum tók tilog veitti hjálparhönd.
En ekkert dugði.
Þeim hjálpsama þótti máliöeinkennilegt,leit inn ibiiinn og sagöi: ,,Þú
verður aö taka bilinn úr handbremsu maður”.
Þrátt fyrir handbremsulausnina
dugöi ekkert: og sá hjálpsami