Morgunblaðið - 09.12.2003, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. DESEMBER 2003 33
Þegar ég kynnist henni er hún í
blóma lífs síns liðlega fertug og önn-
um kafin við að ala upp einkadóttur
sína og drengina tvo Gísla og Krist-
ján. Þetta voru skemmtileg ár og
áttum við Kristín alltaf gott sam-
band okkar í milli. Er mér enn í
minni þegar við fórum saman á fæð-
ingardeildina að líta í fyrsta sinn
frumburð minn og fyrsta barnabarn
hennar, Hafdísi.
En lífið er ekki alltaf dans á rós-
um og því fékk Kristín að kynnast
þegar hún missti yngsta son sinn
Kristján í blóma lífsins, aðeins 25
ára gamlan, úr krabbameini. Það
var henni mikil huggun í harmi að
Kristján skildi eftir sig afkomendur
sem héldu minningu hans lifandi.
Enn voru örlögin óvægin þegar hún
missti barnabarn sitt Kristin, sem
hét í höfuðið á henni, af slysförum
einnig í blóma lífs síns, aðeins 27 ára
gamlan. Enn höguðu örlögin því
þannig að heitkona Kristins eignað-
ist dreng nokkrum mánuðum eftir
lát hans sem var skírður Kristinn.
Öllu þessu mótlæti tók hún með
æðruleysi og studdu þau Hafliði
hvort annað í þessum raunum.
Eftir að börnin voru flogin úr
hreiðrinu fór Kristín að vinna utan
heimilisins, vann meðal annars við
verslunarstörf og sem gæslukona á
leikvöllum borgarinnar. Þá skapað-
ist líka tími til ferðalaga og voru þau
Hafliði iðin við að ferðast. Meðal
annars fórum við hjónin með þeim í
ferðalög bæði austur og vestur um
haf. Þau hjónin voru skemmtilegir
ferðafélagar og er margs að minnast
frá þeim árum.
Þegar aldurinn fór að færast yfir
ákváðu þau hjónin að selja íbúðina
sína í Stórholtinu og fengu þau inni á
dvalarheimili aldraðra við Dalbraut.
Þar nutu þau frábærrar umönnunar
og áttu þar gott ævikvöld saman þar
til að hún missti Hafliða. Hún dvaldi
áfram á Dalbrautinni í góðu yfirlæti
en þegar hún fór að þjást af elliglöp-
um fór að halla undan fæti hjá henni.
Þetta varð til þess að hún flutti á
hjúkrunarheimilið Eir og dvaldist
þar síðustu tvö árin og naut góðrar
aðhlynningar þar til hún kvaddi,
södd lífdaga. Ég kveð með söknuði
tengdamóður mína og veit að vel
verður tekið á móti henni hinum
megin af Hafliða, Kristjáni og
Kristni.
Rúnar Guðbjartsson.
Elsku amma mín, það er með
söknuði sem ég kveð þig nú en minn-
ingarnar á ég eftir að geyma með
mér um ókomna tíð.
Flestar minningar mínar eru
tengdar Stórholtinu þar sem þið afi
bjuggu svo lengi og voru lengst af
kennd við. Það var alltaf gaman að
fara til ömmu og afa í Stórholtinu.
Alltaf tókstu á móti mér með opnum
örmum. Ég fékk ósjaldan að vera
hjá ykkur þegar mamma var að
vinna kvöld eða næturvaktir og allt-
af var það jafn gaman. Það var föst
regla hjá okkur, þegar von væri á
mömmu að koma að sækja mig, að
setjast út við glugga og við sungum
þangað til hún renndi í hlað. Í mörg
ár á eftir gátum við svo hlegið að
þessari hefð okkar.
Stundum fengum við svo að vera
saman hjá ykkur frænkurnar, ég og
Haddý, og þá var kátt á hjalla. Alltaf
voru þið afi boðin og búin til að taka
þátt í leikjum okkar.
Þar sem þið bjugguð svo nálægt
Laugaveginum var gjarnan farið
niður í bæ og yfirleitt var því þannig
farið að við löbbuðum saman niður á
Hlemm þar sem afi tók okkur svo
upp í við Búnaðarbankann. Bíltúr-
arnir voru fastir liðir og afar
skemmtilegir, ekki spillti það fyrir
hversu liðtækur afi var við stýrið,
enda reyndur bílstjóri. Í seinni tíð
þegar ég gat sjálf farið að bjóða þér í
bíltúr var alltaf farið Stórholtið og
svo niður Laugaveginn og alltaf
hafðir þú jafn gaman að því að kom-
ast út í smá bíltúr.
Þegar ég hugsa til baka átta ég
mig á því að þú hefur átt mjög stór-
an hlut í kristilegu uppeldi mínu,
ófáar bænirnar kenndir þú mér og
alltaf fórum við með bænir bæði í
upphafi og lok dags. Alltaf fórstu
með mig í sunnudagaskólann þegar
ég var svo heppinn að vera hjá ykk-
ur á sunnudagsmorgnum. Minning-
arnar eru ófáar bæði úr sunnudaga-
skólanum, handavinnukennslu þinni
en þú varst svo sannarlega fær í
höndunum og kenndir mér að suma
út. Ferðirnar með þér í Rauða kross
verslunina á spítalanum þar sem þú
starfaðir í sjálfboðavinnu og svo
mætti lengi telja.
Það voru sannkölluð forréttindi að
eiga þig að og fá að njóta þín svona
lengi. Þú hafðir sjálf orð á því núna á
síðustu árunum þínum að það væri
sko ekkert grín að verða svona göm-
ul. Um leið og ég kveð þig með sökn-
uði fagna ég því að nú fáir þú að hvíl-
ast og að hitta afa aftur. Ég bið svo
sannarlega að heilsa honum.
Elsku besta amma mín
mjúk er alltaf höndin þín,
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
(Höf. ók.)
Bryndís Haraldsdóttir.
✝ Aðalheiður Gísla-dóttir fæddist í
Reykjavík 7. septem-
ber 1911. Hún andað-
ist á Skjóli í Reykja-
vík 27. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Gísli Jóhannsson,
f. í Brekkubúð á
Álftanesi 1875, d. 1.
apríl 1950, og Mar-
grét Sigurðardóttir,
f. í Vatnagörðum í
Landsveit 16. októ-
ber 1884, d. 17. júlí
1961. Systkini henn-
ar voru Sigurður Viggó, f. 27.1.
1915, d. 30.3. 1922, Sigurbjörg, f.
23.9. 1916, d. 19.10. 1992, og
Vigga Svava, f. 2.10. 1927, dvelur
á Hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Einnig ólst þar upp systurdóttir
Gísla, Katrín Kristín Hallgríms-
dóttir, f. 28.5. 1903, d. 30.6. 1989.
Aðalheiður giftist ung Ragnari
Jensen slátrara frá Viborg í Dan-
mörku, f. 5.11. 1907, d. 21.3. 1937.
Þau giftu sig úti í Danmörku um
1930 og bjuggu þar skamman
tíma, fluttust hingað heim og
settu á stofn kjötverslun á horni
Laugarnesvegar og Sundlaugar-
vegar. Þau starfræktu hana í
nokkur ár eða þar til Regnar lést
úr bráðahvítblæði 1937. Þau
bjuggu á Laugarnesvegi 49 í litlu
húsi sem þau höfðu
fest kaup á.
Seinni maður Að-
alheiðar var Jakob
Jónsson lögreglu-
varðstjóri og síðar
yfirþingvörður, f.
29.11. 1906, d .2.7.
1985. Þau giftust
26.10. 1940. Kjör-
dóttir þeirra var
Guðrún Margrét, f.
29.1. 1943, d. í árslok
1999. Börn hennar
eru Anna Heiða, f.
14.2. 1964, sonur
hennar er Jakob All-
an Samúelsson, f. 8.1. 1991, og
Brian Jakob Campbell, f. 20.3.
1978, búsettur í Kaliforníu.
Aðalheiður og Jakob hófu bú-
skap í litla húsinu á Laugarnes-
veginum en fengu síðan lóð í Sig-
túni 53 árið 1945 og fluttu inn í
húsið 3 árum síðar og hófu strax
skrúðgarðarækt og fengu verð-
laun fyrir garðinn árið 1954 frá
skrúðgarðadómnefnd Fegrunar-
félags Reykjavíkur. Þau bjuggu
allan sinn búskap í húsinu í Sig-
túninu eða þar til Jakob lést eftir
skamma sjúkdómslegu og svo Að-
alheiður áfram þar til hún fór á
Skjól um mitt síðasta ár.
Útför Aðalheiðar verður gerð
frá Laugarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Aðalheiður, eða Alla frænka eins
og hún var ævinlega kölluð í fjöl-
skyldunnni, fékk hægt og hljótt and-
lát eftir langa og góða ævi og var svo
sannarlega hvíldinni fegin. Síðustu
vikur og jafnvel mánuði kvaddi hún
okkur sem til hennar komu síðustu
kveðju og sagðist vera á förum og
ekki verða hér næst þegar við kæm-
um í heimsókn. 92 ár telst líka góður
tími og mest af þeim tíma naut hún
lífsins. Hún ólst upp í Skála við
Grundarstíg ásamt foreldrum og
systkinum og móður minni Katrínu
eða Kaju eins og hún var kölluð en
hún var þar til heimilis u.þ.b. 10 ár af
barnæsku sinni. Þetta var ekki heim-
ili sem var ríkt af auði en þeim mun
ríkara af hjartagæsku og allir vel-
komnir að njóta þess sem heimilið
gat boðið. Oft var mannmargt og
glatt á hjalla og heyrði ég margar
sögur frá uppvaxtarárunum á
Grundarstígnum. Þar lærðist það
sem fylgdi henni alla ævi að fara vel
með og hugsa um sitt. Þó bar þar
einn skugga á þegar sonurinn Viggó
lést aðeins 7 ára gamall og var öllum
harmdauði. Alla og móðir mín voru
alla tíð mjög nánar, ekki bara sem
frænkur heldur líka vinkonur, en
gjarnan voru þær systur allar nefnd-
ar samtímis á mínu heimili Alla,
Bagga og Vigga. Svo rammt kvað að
þessu að börnin mín vissu lengi vel
ekki hver var hvað.
Alla giftist ung til Danmerkur og
veit ég að faðir hennar var ekki hrif-
inn af því, á þeim árum fannst fólki
það vera að missa börnin sín þegar
þau fluttust burt enda samgöngur
aðrar á þeim tíma. Hún giftist góðum
manni sem vann hug og hjörtu allra
sem honum kynntust hér á landi eftir
að þau fluttu heim. Hún eignaðist
góða tengdafjölskyldu sem hún hélt
sambandi við alla ævi og var af þeim
alltaf kölluð tante Alla, en samt undi
hún ekki hag sínum í Danmörku og
þráði að komast heim. Á þessum
krepputímum var lítið um peninga en
með góðra manna hjálp tókst þeim að
komast heim og hófu þá að koma und-
ir sig fótunum, sem tókst vel. Náðu
þau að eignast lítið hús á Laugarnes-
vegi 49 og þar sem hann var slátrari
að mennt settu þau einnig á stofn litla
kjötbúð á næsta horni sem var seld
eftir ótímabært andlát Regners.
Unga ekkjan fór þá að vinna aftur í
Tóbakshúsinu sem hún hafði unnið í
áður. Fljótlega eftir það kom Jakob
inn í líf hennar, segja má að þá hafi
nýr kapituli hafist í lífi hennar. Þau
hjónin voru einstaklega samhent og
bar þeirra fallega heimili og fallegi
verðlaunagarður vitni um það. Jakob
bar hana á höndum sér allan þeirra
búskap og ég held að það hafi ekki
verið til það sem hann vildi ekki gera
fyrir hana. Honum fannst t.d. algjör
óþarfi að hún færi að vinna úti, en hún
vann smátíma í Aðalbúðinni við
Lækjartorg, hann gæti sem best séð
fyrir henni sjálfur og það var auðvitað
öruggt mál, en fyrir hana var það til-
breyting að fara út af heimilinu og
hitta annað fólk.
Fjölskyldan og heimilið var þeim
allt og sérstaklega eftir að Guðrún
kom inn í líf þeirra og síðar Anna
Heiða, en eftir að hún kom alveg inn á
heimilið hætti Alla þeirri vinnu.
Ég sagði að hún hefði fengið hægt
og hljótt andlát en þannig fannst mér
líf hennar hafa verið, hún var ekki
kona sem fór um með hávaða og fyr-
irgangi. Strax sem barn dáðist ég að
henni fyrir fallegan fataburð og
smekkvísi og þannig var heimili
hennar ætíð.
Hin síðar ár höfðum við mikil sam-
skipti og ræddum margt og alltaf var
Jakob litli efstur á blaði, en eftir að
hann kom til sögunnar fyrir tæpum
13 árum snerist hennar líf að mestu
um hann.
Ég kveð nú frænku mína sem ég
hef þekkt frá því að ég man eftir mér
og samgleðst henni að hafa fengið ósk
sína uppfyllta og tel víst að hún sé
komin á fund þeirra sem hún þráði að
hitta.
Sigurlaug Marinósdóttir.
AÐALHEIÐUR
GÍSLADÓTTIR
Í dag mun ég bera þig síðasta
spölinn og er það mér mikill heiður,
amma mín, því þú varst okkur svo
góð. Við systkinin eigum svo ótal
margar minningar og góðar stundir
með þér, sem við munum seint
gleyma. Öllum heimsóknum okkar
til þín og Reynis í Efstasundið, í kot-
ið ykkar. Þar var ávallt tekið vel á
móti okkur og oftast nær með ný-
steiktum kleinum eða ilmandi
pönnukökum, sem þú gerðir svo lista
vel. Þegar við gistum hjá þér, í litla
herberginu, þá var eins og við vær-
um í paradís, því alltaf passaðir þú
upp á að hafa ofan af fyrir okkur og
aldrei var farið að sofa fyrr en þú
varst búin að setjast á rúmstokkinn
hjá okkur og hlýða okkur yfir bæn-
irnar.
Allir bíltúrarnir með þér og
Reyni, um sveitir landsins og stund-
irnar í kartöflugarðinum, þegar við
sáðum á vorin og uppskárum á
haustin, rabarbarinn sem þú varst
með í garðinum, sem við borðuðum
svo mikið af og sykur í skál sem við
dýfðum í.
Já, amma mín, það er margs að
minnast á þessum 23 árum sem ég
var þátttakandi í þínu lífi og meðan
við syrgjum þig hérna, þá er ég viss
um að það séu fagnaðarfundir hjá
okkar manni, sem er búinn að fá Sig-
nýju sína aftur á ný. Takk fyrir mig,
amma mín, guð geymi þig. Þú verður
þar sem sólskin.
Brynjar Már Bjarnason.
Gjarnan geyma menn minningar
frá bernskuárum sem ylja og veita
gleði. Á fullorðinsárum gera jafn-
framt flestir sér grein fyrir því, að
þeir standa í þakkarskuld við marga
þá sem hafa gefið gjafir á lífsleiðinni
– gjafir sem möl og ryð fá ekki
grandað. Signý Ólafsdóttir er ein
þeirra sem ég á þökk að gjalda.
Eiginmaður Signýjar, Ingólfur
Þórarinsson, var móðurbróðir minn
en hann lést fyrir þremur árum. Þau
skildu, en þrátt fyrir skilnaðinn ein-
kenndust samskipti þeirra af gagn-
kvæmri virðingu og hlýju, sem raun-
ar var aðalsmerki þeirra beggja í
samskiptum við aðra yfirleitt. Signý
var því áfram hluti stórfjölskyldunn-
ar og raunar átti það jafnframt við
sambýlismann Signýjar í meira en
þrjá áratugi, Reyni Ludvigsson.
Signý var fríð kona, greind, glað-
lynd og brosmild og naut þess að
blanda geði við aðra. Hún var ljóð-
elsk og hagmælt og fylgdist vel með
umræðu um þjóðmál. Samúð hennar
með málstað þeirra sem höllum fæti
stóðu var einlæg – hún var mann-
vinur í fyllsta skilningi þess orðs.
Í áraraðir starfaði Signý hjá dag-
blaðinu Tímanum. Þegar ég fór til
náms í Englandi að loknu stúdents-
prófi sendi hún mér Tímann reglu-
lega um árabil. Hún tjáði mér að sér
væri annt um að áhugi minn á þjóð-
málum dofnaði ekki og að mér yrði
kleift að fylgjast með hræringum ís-
lensks samfélags. Sendingar hennar
þóttu mér hvalreki, enda ekki auð-
velt að fá fréttir að heiman fyrir
þrjátíu árum.
Það er bjart yfir minningu Signýj-
ar Ólafsdóttur. Fyrir hönd foreldra
minna og annarra í fjölskyldunni, vil
ég þakka samfylgdina og votta börn-
um Signýjar, tengdabörnum, barna-
börnum og öðrum ástvinum samúð
okkar.
Bragi Guðbrandsson.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þegar aðventan er gengin í garð
og kveikt er á fyrsta kertinu í
aðventukransinum kveður Signý
amma þetta jarðneska líf.
Tíminn stöðvast og minningarnar
streyma fram í hugann. Minningin
um Signýju ömmu lifir í hjarta okkar
sem vorum svo lánsöm að kynnast
henni og eiga hana að. Fyrir okkur
var Signý amma einstök kona sem
átti fáa sína líka. Hún var þeim hæfi-
leikum gædd að taka fólki eins og
það var, allir voru jafnir í hennar
augum. Hún var alltaf hress og stutt
í glens og hlátur og gleðiblik augna
hennar gleymist aldrei.
Í litla eldhúsinu í Efstasundinu
var pláss fyrir alla og allir velkomn-
ir, þar voru málin rædd og umræðu-
efnin óþrjótandi, þar þekktist ekki
kynslóðabil og oftast var kátt á
hjalla.
Það var alltaf sérstök tilhlökkun
þegar von var á ömmu í heimsókn á
Blönduós. Hún reyndi að koma á
hverju sumri og eru þessar heim-
sóknir eftirminnilegar.
Ekki fór lífið alltaf mjúkum hönd-
um um hana ömmu okkar en hún
tókst á við alla erfiðleika með ein-
stöku æðruleysi og gerði ætíð gott
úr öllum hlutum.
Sem ung kona varð hún að skilja
móður okkar, þá þriggja ára gamla,
eftir hjá föðurfólki hennar. Sú lífs-
reynsla var henni mjög erfið, en
veruleiki einstæðra mæðra árið 1935
var annar en í dag.
Signý amma tók veikindum sínum
af sama æðruleysi og öllu öðru sem
fyrir bar í lífinu.
Hún var sátt við að kveðja þennan
heim og taldi að sínu hlutverki væri
lokið.
Við sjáum fyrir okkur hvar þær
mæðgur fallast í faðma og leiðast
saman inn í eilífðina þar sem ekkert
fær skilið þær að.
Við birtu jólaljósanna kveðjum við
Signýju ömmu og þökkum henni
samfylgdina og allt það sem hún gaf
okkur með tilveru sinni.
Öðrum aðstandendum vottum við
samúð og megi minning Signýjar
ömmu verða ljós í lífi okkar allra.
Þórólfur Óli Aadnegard,
Sigríður B. Aadnegard og
Ingibjörg M. Aadnegard.
Signý Ólafsdóttir var alltaf hress
þegar ég kom til hennar. Við töl-
uðum um daginn og veginn og gamla
daga þegar hún vann á Tímanum.
Ég sat oft lengi hjá henni og við
hlógum og gerðum að gamni okkar.
Ég ætlaði að kíkja til hennar um
daginn en hún vissi að ég hafði mikið
að gera.
Við eigum erfitt með að trúa því
að hún sé farin því hún var svo hress
þegar við sáum hana síðast. Við
minnumst þessarar góðu konu með
söknuði og vonum að guð verði með
ættingjum hennar og vinum.
Aldís og Stefán.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Einstakir legsteinar
Sérhannaðar englastyttur
úti og inni
Verið velkomin
Legsteinar og englastyttur
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Engl a s te ina r