Morgunblaðið - 12.12.2003, Side 57

Morgunblaðið - 12.12.2003, Side 57
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2003 57 ✝ Pétur Jónssonfæddist að Drag- hálsi í Borgarfirði 11. september 1918. Hann lést á Hrafnistu í Reykjavík 4. desem- ber síðastliðinn. For- eldrar hans voru Steinunn Bjarnadótt- ir, f. 17.3. 1895, d. 27.12. 1972 og Jón Pétursson, f. 23.3. 1887, d. 22.9. 1969. Systkini Péturs eru Sigríður, f. 24.8. 1916, d. 8.4. 1986; Bjarni, f. 15.2. 1920; Einar, f. 24.5. 1921; Halldóra, f. 23.4. 1923, d. 23.4. 1923; Halldóra, f. 26.6. 1925; Erna, f. 26.2. 1927; Haukur, f. 25.7. 1929, d. 10.10. 1991; Pálmi, f. 17.4. 1932, d. 22.12. 1956; og Elísa, f. 29.3. 1938, d. 19.11. 1986. Með Sóleyju Svövu Kristinsdótt- ur, f. 19.1. 1928 á Pétur soninn Kristin Einar, f. 22.6. 1962, kona hans er Björk Þórarinsdóttir, f. 15.12. 1964, synir þeirra eru Alex- ander, f. 2.12. 1989 og Þröstur, f. 3.12. 1995. Með Sigrun Karin Holdahl, f. 10.3. 1941 á Pétur tvær dætur; 1) Sunnevu, f. 10. 7. 1962, sonur henn- ar er Pétur Már, f. 22.12. 1983, fað- ir hans er Sveinn Mikael Ottósson. 2) Steinunni, f. 23.11. 1963, gift Friðriki Valgeiri Guðmunds- syni, f. 30.4. 1958, börn þeirra eru Kári, f. 13.5. 1985 og Bára Valgerður, f. 15.7. 1986. Pétur ólst upp fyrstu æviár sín að Draghálsi en bjó síð- an með foreldrum sínum að Geitabergi uns hann flutti til Reykjavíkur 1946. Pétur vann ýmis störf til sjós og lands m.a. við skógarhögg í Sví- þjóð. Í Reykjavík vann Pétur hjá ýmsum verktakafyrirtækjum. Hann stofnaði síðan verktakafyr- irtæki sitt Véltækni hf. árið 1958. Pétur var mikill frumkvöðull og framsýnn í að tileinka sér nýjustu tækni á hverjum tíma, einnig leit- aði hann erlendis eftir verkefnum og tók meðal annars að sér verk- efni í Svíþjóð, Noregi og Saudi-Ar- abíu. Pétur lét af störfum hjá Vél- tækni árið 1990. Útför Péturs verður gerð frá Háteigskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. Í dag verður jarðsettur ástkær tengdafaðir minn Pétur Jónsson. Pétur var um margt merkilegur maður og ef ég ætti að finna eitt orð sem væri lýsandi fyrir hann þá væri það frumkvöðull. Pétur kom til Reykjavíkur laust eftir seinni heims- styrjöldina og fór þá að vinna við jarðverksframkvæmdir. Hann var úrræðagóður og verklaginn og var því fljótlega valinn til ábyrgðarstarfa á þeim vettvangi. Pétur var fram- sýnn maður og sá að betur mætti nýta vélarafl en gert hafði verið til þessa og stofnaði því eftir nokkur ár í Reykjavík fyrirtækið Véltækni. Fyrirtækið tók að sér ýmsar jarð- vegsframkvæmdir og má telja þær stærstu hafa verið er hann tók að sér gerð Fossvogsræsisins á sjöunda áratugnum en þá var hann með um hundrað manns í vinnu hjá sér. Hann tók að sér margvísleg verkefni í gegnum árin eins og gerð hafnar- mannvirkja, hitaveitu, gatna, gang- stétta og kantsteina og var einna fyrstur manna að leggja klæðningu sem bundið slitlag á Íslandi. Ég hafði ekki þekkt Pétur lengi þegar ég fór með þeim feðgum á að- alfund Verktakasambands Íslands og þar komst ég fyrst að því hve Pét- ur var vel metinn innan vertakageir- ans – var nánast orðinn að goðsögn innan hans. Pétur var mikill smekk- maður í klæðaburði, yfir honum var mikil reisn og svo hafði hann líka eitt það flottasta skegg sem til var. Ég man eftir því að fyrir tæplega tíu ár- um í útskriftarveislu hjá mér þá áttu vinkonur mínar ekki orð yfir þvílíkur sjarmör hann væri, hann væri hrein- lega eins og enskur hefðarmaður. Já því kynntist ég oft í gegnum árin ef við fórum út með Pétri að hann dró að sér kvenfólkið (og hann hafði nú ekkert á móti því), mikill hluti af sjarma hans lá einnig í yfirbragði hans sem var rólegt, yfirvegað og kurteist. Pétur fór alltaf sínar eigin leiðir í lífinu og var í raun piparsveinn fram í fingurgóma. Þó er tæpast hægt að segja að hann hafi verið dæmigerður piparsveinn því hann átti jú þrjú börn sem honum þótti mjög vænt um. Pétri þótti líka mjög vænt um barnabörnin sín fimm, sérstaklega var gott samband hans og elsta barnabarnsins, Péturs en þeir náðu mjög vel saman og höfðu svipaðan húmor. Pétur var líkamlega hraustur þar til á þessu ári, en fyrir nokkrum ár- um fór minnisleysi að hrjá hann og greindist hann með Alzheimer. Varð það til þess að hann varð að hætta að búa einn. Það var erfitt fyrir hann í fyrstu því hann hafði nær alla sína ævi búið einn og ráðið sér algerlega sjálfur. Sjálfstæði var Pétri mjög mikilvægt og hann vildi ekki vera upp á aðra kominn. Einu sinni fórum við Kiddi til Kanaríeyja með eldri son okkar. Þá ákvað Pétur að skella sér líka en það varð að vera á hans forsendum. Hann fór með annarri ferðaskrifstofu en við og gisti annars staðar þannig að við gátum hist reglulega en vorum samt ekki hvert ofan í öðru. Þar áttum við sannarlega góðar stundir saman öll fjögur en líka fóru þeir Pétur og Kiddi einir út á lífið og síðast en ekki síst naut Al- exander sonur okkur góðs af og fékk nokkrum sinnum að gista einn hjá afa Pétri á Kanaríeyjum. Já, Pétur vílaði aldrei fyrir sér að passa fjör- ugan strák meðan heilsan leyfði. Yngri sonur okkar Þröstur hefur ekki getið notið eins mikilla samvista við afa sinn vegna heilsubrests hans, en þegar ég sagði honum að afi hans væri dáinn þá var hann ansi lengi hugsi og sagði síðan: „Nú er afi á himnum og líður vel og man allt, líka allt það sem gerðist á jörðinni“. Með þessum orðum kveð ég mætan mann sem dó saddur lífdaga eftir að hafa átt mjög viðburðaríka og merka ævi. Björk Þórarinsdóttir. Í dag er til moldar borinn Pétur Jónsson frá Geitabergi, löngum kenndur við fyrirtæki sitt Véltækni hf. Pétur, sem varð áttatíu og fimm ára í haust, átti að baki langan og gæfuríkan starfsferil og væri það ævintýri allt eflaust efni í skemmti- lega bók. Ævintýrið um sveitastrák- inn sem hleypti heimdraganum með nesti og nýja skó og stofnaði fyrir- tæki í Reykjavík um miðja síðustu öld. Og varð ríkur á því að grafa borgina okkar meira og minna í sundur til að færa okkur heita vatnið – eða svo er mér sagt. Kynni mín af Pétri tengjast ekki Véltækni, en eru samt sem áður um margt ævintýraleg, enda var mað- urinn mjög sérstakur og eftirminni- legur. Ég var ekki nema fárra ára gömul þegar Pétur fór að gera hosur sínar grænar, eins og sagt er, fyrir mömmu minni Sóleyju Kristinsdótt- ur. Ég var víst ekkert sérlega upp- rifin yfir þessum verðandi nýja pabba og tók honum varlega. Vildi heldur ekkert að mamma færi að flytja frá ömmu og afa úr Barmahlíð- inni þar sem við höfðum það svo gott. Á þessum árum í kringum 1960 voru hinar svokölluðu samsettu fjölskyld- ur ekki eins algengar og nú og þekkti ég engan, nema auðvitað Mjallhvíti og Öskubusku, sem átti stjúpa eða stjúpu. Þegar ég þekkti Pétur var hann mjög lokaður og að því er virtist feiminn. Hann var ekkert að skipta sér af uppeldinu á mér dagsdaglega, nema þegar við vorum í bíltúrunum að heimsækja foreldra hans á Geita- bergi eða Siggu systur hans á Lundi í Lundarreykjadal. Þá lagði Pétur til að ég færi í sveit. Segja má að á þeim stundum hafi Pétur nánast skipt um ham. Í stað feimninnar og þegjanda- háttarins sem hann viðhafði í Barmahlíðinni kjaftaði á honum hver tuska þarna í sveitinni. Svei mér þá ef hann var ekki um tíma að ýja að því að ég ætti annan hvorn tvíburann á Lundi, syni Sigríðar, og yrði bóndakona þar! Nei, takk, sagði ég. Ég var dauðhrædd við þessar stóru skepnur í fjósinu og þá sveitastráka, Jón og Þorbjörn, báða tvo. En þó að Pétur skipti sér ekki mikið af uppeldi mínu sýndi hann væntumþykju sína á mér á mjög stórbrotinn hátt. Það var sérstak- lega á jólum og svo þegar hann kom heim frá útlöndum. Hann hafði það fyrir sið að koma á aðfangadags- kvöld með risastóra pakka handa mér og mömmu. Alltaf var þessum stóru gjöfum vandlega pakkað inn í fínan gjafapappír, en á þeim árum var ekki bruðlað með nýjan jóla- pappír og bara það sagði sitt um hve flott allt var hjá Pétri. Pétur gaf mér einu sinni páskaegg – en aðeins einu sinni. Þá birtist hann á páskadag með sjálft sýninga- reggið úr glugga verslunar Silla og Valda! Í minningunni er þetta eins og ævintýri, eggið var á stærð við sjálfa mig og ég rétt gat rogast með það í hús. Ég, ég sjálf, hafði fengið stærsta páskaegg í heimi. Mig minn- ir að ég hafi kysst hann á kinnina fyrir, ekki minna feimin en hann var. Stærsta gjöfin sem Pétur gaf mér var auðvitað Kiddi bróðir minn. Það eina sem skyggði á gleði mína á þess- um bernskuárum þegar mamma og Pétur voru í sínu tilhugalífi var að eiga ekki systkini. Það áttu bókstaf- lega allir systkini nema ég. Ég var því ekki lítið ánægð þegar mamma sagði mér að nú fengi ég bráðum systkini og hún ætlaði að giftast Pétri. Þá var ég orðin átta ára og var alveg til í að flytja upp í Eskihlíð þar sem Pétur bjó, fengi ég svona litla, lifandi brúðu til að stússast með. Pétur hafði lag á því að koma mönnum á óvart, en árið sem Kiddi bróðir fæddist og Sunneva hálfsystir hans voru tíðindin þess eðlis að það var snarlega hætt við giftingu. Pétur eignaðist aðra dóttur, Steinunni, með Sigrúnu ráðskonu sinni ári síð- ar, og var, eftir því sem mér sýndist þá, harla ánægður með börnin sín þrjú. Dæturnar voru líka algjörar dúllur. Mig dauðlangaði að eiga þær líka sem litlu systur en það var ekki hægt. Sagði mamma. Mamma hélt áfram vinsemd sinni við Pétur í mörg ár eftir þetta og ég naut góðs af því. Pétur var slíkur smekkmaður á kvenfatnað að ég hef aldrei kynnst öðru eins, nema ef vera skyldi hjá bróður mínum, Kristni Péturssyni. Það var alveg hreint furðulegt hvernig þessi fámálugi og feimni sveitamaður, sem mér fannst Pétur alltaf vera, gat fundið svona ótrúlega smart og flott föt. Ekki bara á mömmu, heldur líka á mig, unglinginn. Þegar Pétur kom frá London toppaði hann mínar villtustu óskir um tískuföt. Á Kidda keypti hann allt frá hatti oní skó og hann var aldrei í vandræðum með að velja á milli lita. Hann keypti bara alla. Pétur var lengi einhvers konar kostgangari heima hjá okkur eftir að þau mamma skildu að skiptum. Mamma vildi ekki skilja á milli þeirra Kidda og Péturs. Pétur drakk te með matnum, nokkuð sem var mjög óvenjulegt á þessum árum. Þá virtist mér hann hafa ákveðið að verða ævarandi piparsveinn og sér- vitringur sem þótti gott að borða „gras“ á heilsuhælinu í Hveragerði. Það eina sem afi, Kristinn Einars- son, hafði út á Pétur að setja sem tengdason var þetta furðulega gras- át hans í Hveragerði. Og svo lét Pét- ur sér vaxa flott yfirskegg. Heilbrigðan hitti ég Pétur síðast á Kringlukránni fyrir allmörgum ár- um. Þar var hann umsvermaður af kvenfólki, sem hann bandaði frá sér eins og flugum. Þá var honum efst í huga að tala við mig um börnin sín þrjú. Þau voru honum allt. Hann var mjög ánægður með hvað Kiddi ætlaði að líkjast hon- um um margt, og gæti tekið við Vél- tækni hf., en hann var svona að spek- úlera í hvort stelpurnar gætu ekki náð sér í bónda. Mér fannst sem hann vildi sjá þær sem bændur í Borgarfirðinum. Ævi Péturs Jónssonar var um margt ævintýri líkust. Eða ættum við kannski að segja skáldsögu lík- ust. En hann var fyrst og fremst góð- ur maður, heiðarlegur og duglegur á gamaldags vísu, eins og hann sýndi og sannaði í samskiptum sínum við mig, börnin sín og barnabörn alla tíð. Blessuð sé minning Péturs Jóns- sonar. María Anna Þorsteinsdóttir. PÉTUR JÓNSSON metið hvers tónlistarlíf landsmanna hefur farið á mis. En vegir okkar Maríu voru ekki þar með skildir. Við áttum eftir að ná heldur betur saman á vettvangi framboðsmála minna og flokksum- svifa. Þar var hún mín stoð og stytta í blíðu og stríðu. Alltaf traust og söm á hverju sem gekk. Það munaði um minna. Þar kom til að hún var áhrifa- rík á staðnum. Hún var metin af per- sónuleika sínum og verkum. Hún var stöðvarstjóri Pósts og síma um ára- bil, forystukona kvenfélagsins, kirkjuorganleikari og söngstjóri. Hún stóð á gömlum merg. Í ýmsum efnum hafði hún tekið við hlutverki móður sinnar í lífi hreppsbúa og var verðugur fulltrúi móðurforeldra sinna og þeirra ættmenna sem í hug- um Flateyringa höfðu sérstöðu fyrir hlut þeirra í sögu og tilveru staðar- ins. Samskipti okkar Maríu voru ekki einungis bundin við flokksstörf og Alþingiskosningar. Samband okkar risti enn dýpra. Ég átti því láni að fagna að eiga góðan vin. Samveru- stundirnar voru vinafundir. Það fylgdi því mikil ánægja þegar María var með okkur hjónum á ferðalögum. Eftirminnileg er ferð okkar í Hval- látra og um Breiðafjarðareyjar. Hana hafði lengi langað til að fara þessa för. Og hún naut þess að líta augum náttúruundrin á ættarslóðum föður síns. María var miklum kostum búin. Dómgreindin var óbrigðul og vilja- styrkur mikill. Hún þekkti ekki neina hálfvelgju. Þess vegna dró hún ekki af sér í fylgi við Sjálfstæðis- flokkinn frekar en í öðru sem hún tók sér fyrir hendur. Hún hafði sjálf- stæðar skoðanir á mönnum og mál- efnum og talaði tæpitungulaust og oft snögg í tilsvörum. En jafnframt var henni listhneigðin í blóð borin og umfram allt átti tónlistin sterkar taugar í eðli hennar og æði. Hún tók oft í píanóið gamla sem ég lærði á forðum daga. Hún var í dagfari hress og kát. Kunni vel að skemmta sér og öðrum á góðri stund og njóta lífsins. Hún var elskuleg í viðmóti og bar sig með höfðingsbrag og reisn. Samt hafði lífið ekki ætíð verið henni dans á rósum. Hún mátti þola að missa eiginmann sinn á miðjum aldri. En hún bar ekki sorg sína á torg. Slíkt hefði ekki hæft persónu- gerðinni. Og hún átti líka því láni að fagna að eiga börnin tvö og barna- börn, mannvænlega fjölskyldu og mikinn ættgarð. Þegar María Jóhannsdóttir kveð- ur nú þennan heim er það mikill sjónarsviptir í byggðarlaginu þar sem hún ól aldur sinn og var virt og dáð og setti sitt sterka svipmót á. Það er margs að sakna. En mestur er missir barna og fjöl- skyldu. Þeim er vottuð dýpsta samúð af þeim sem áttu heiðurskonuna að vini. Þorvaldur Garðar Kristjánsson. Þegar María Jóhannsdóttir kveð- ur þetta líf eftir langa ævi langaði mig að vera í hópi Flateyringa þegar þeir kvöddu hana en ekki varð úr því. Mig langaði til að þakka minningar, sem hún og fjölskylda hennar gáfu mér þegar ég var barn á Flateyri og sem fylgdu mér alla ævi, þótt ung væri að árum þegar ég flutti burt. María, Guðrún Torfadóttir móðir hennar og móðursystir Ástríður, sem ég kallaði ýmist Ástu eða Töntu Ástu voru bestu vinir lítillar telpu og áhrifin hafa fylgt henni alla ævi. Þess vegna var það, að mig langaði til að kveðja Maríu dóttur Guðrúnar með Flateyringum og þakka alla elsku- semi og kærleika, sem ég naut hjá þessari góðu fjölskyldu. Börn Guð- rúnar Torfadóttur voru þá fullorðið fólk fannst mér nema sú sem hér er kvödd, því að hún og foreldrar mínir spiluðu oft og sungu saman og slíkt var mikil hátíð fyrir lítið barn. Nú spila þau og syngja á öðrum slóðum og ég bið Guð að blessa minn- ingu Maríu Jóhannsdóttur, sem ég á svo mikið að þakka, og votta ástvin- um dýpstu samúð. Anna Snorradóttir.  Fleiri minningargreinar um Mar- íu Jóhannsdóttur bíða birtingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. Ástkær móðir okkar, ÍSÓL FANNEY GUÐBRANDSDÓTTIR, lést á Hrafnistu Reykjavík sunnudaginn 7. des- ember. Jarðarförin fer fram frá Áskirkju þriðju- daginn 16. desember kl. 13.30. Sigrún Ellertsdóttir, Jósep Valgeirsson, Erla Ellertsdóttir, Hálfdán Hermannsson, Þórunn Ellertsdóttir, Ómar Ellertsson, Ásgerður Annarsdóttir, Eiríkur Ellertsson, Helga Bjarnadóttir, barnabörn og barnabarnabörn. Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, LILJA SIGURJÓNSDÓTTIR, Bjartartanga 10, Mosfellsbæ, lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi miðvikudaginn 10. desember. Guðríður Jónsdóttir, Lovísa Jónsdóttir, Baldur Birgisson, Jón Sævar Jónsson, Kolbrún Guðjónsdóttir, Ásthildur Jónsdóttir, Smári Sigurðsson, Stefán Ómar Jónsson, Brynja Guðmundsdóttir, Steinar Jónsson, Auður Eygló Kjartansdóttir, Snorri Jónsson, Prachim Phakamart, Reynir Jónsson, Ásta Dís Óladóttir, ömmubörn og langömmubörn.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.