Morgunblaðið - 07.03.2004, Síða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. MARS 2004 41
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Þegar andlát ber að
Síðastliðin 14 ár höfum við feðgar
aðstoðað við undirbúning útfara.
Alhliða útfararþjónusta
Símar: 567 9110,
893 8638 og 897 3020
Rúnar
Geirmundsson
Sigur›ur
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
KRISTJÖNU JÓSEPSDÓTTUR,
Hvassaleiti 58,
Reykjavík.
Stuðningur ykkar hefur verið okkur öllum mikill
styrkur.
Sérstakar þakkir viljum við færa öllu starfsfólki á deild L3 Landakoti fyrir
alveg einstaka umönnun og vináttu sl. mánuði.
Óli Pétur Friðþjófsson, Ingiríður Oddsdóttir,
Hólmfríður Friðþjófsdóttir, Michael Hohnberger,
María Björk og Haukur Óskarsbörn,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Það er með miklum
söknuði sem við kveðj-
um Ingibjörgu sem nú
er látin.
Þessi svipsterka og
orkumikla kona, sem
gaf bænum okkar svo mikinn svip
og karakter. Þau eru ófá skiptin
núna upp á síðkastið sem ég lít út
um gluggann og býst þá og þegar
við að sjá Ingibjörgu koma gang-
andi með vagninn sinn að ná í lestr-
arefni. Það hefur verið mér mikill
heiður að fá að vera samferðamaður
Ingibjargar í gegnum lífið í nokkur
ár eftir að ég komst til vits og ára,
þannig að ég hefði þroska til að
meta þá þekkingu og fróðleik sem
hún bjó yfir. Ekki hafði hún svo sem
ferðast víða, en var víðsýnni en
margur og þau voru ófá góðu ráðin
sem hún gaf mér á síðastliðnu ári
sem hún hafði sankað að sér á
löngum tíma og eru í góðu gildi í
dag. Mannþekkjari og mikill barna-
vinur var hún og var virðingarvert
að sjá hvernig börn hændust að
henni, og þá sjálfsagt fyrst og
fremst vegna þess að hún kom alltaf
fram við þau eins og jafningja, og
hafði skemmtilega sögu að segja. Þó
ég hafi þekkt Ingibjörgu frá því í
barnæsku þá er það fyrst nú á síð-
astliðnu ári sem ég hef haft tækifæri
til að kynnast henni sem skyldi og
verð ég ævinlega þakklát fyrir.
INGIBJÖRG
PÁLSDÓTTIR
✝ Ingibjörg Páls-dóttir fæddist á
Blönduósi 7. ágúst
1928. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 24.
febrúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Blönduós-
kirkju 6. mars.
Mig langar að þakka
henni þann góðhug og
velvild sem hún ávallt
sýndi mér og fjöl-
skyldu minni og mig
langar að kveðja þenn-
an mannvin, ættfræð-
ing, húmorista og lífs-
kúnstner með þessum
ljóðlínum:
Hver minning dýrmæt
perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér
(Ingibj. Sig.)
Við þökkum samfylgdina og send-
um Bjarna Pálssyni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Anna Kr. Davíðsdóttir,
Heiðar Óskarsson, Íris
Emma og Óskar Þór
Heiðarsbörn.
Komið er að kveðju-
stund. Hjörtur
Bjarnason, mikill og
góður fjölskylduvinur
til margra ára, er lát-
inn eftir stutt en erfið veikindi.
Margar góðar minningar eigum
við um Hjört sem koma til með að
lifa með okkur um ókomna tíð.
Margt er að þakka í gegnum árin
frá góðum, traustum og hlýjum
vini, þó sérstaklega hvað hann
reyndist Baldri ávallt góður afi,
sem alltaf var til staðar og elskaði
hann.
Hjörtur var bráðgáfaður og
raunsær maður. Hann var löngu
búinn að gera sér grein fyrir hvert
stefndi í veikindum hans og tók því
með miklu æðruleysi. Missir
Gunnu er mikill en hún stóð sem
klettur við hlið Hjartar þar til yfir
lauk. Þau hjónin voru ávallt mjög
samrýnd og eftirtektarvert hvað
þau töluðu ávallt hlýlega hvort til
annars. Hjörtur var heimakær
maður, hann naut þess að lesa góð-
ar bækur, ráða krossgátur, föndra
og ekki má gleyma kettinum Kela.
Þær voru ófáar ferðirnar sem kött-
urinn Keli fór í heimsókn á líkn-
ardeildina í Kópavogi, þar lá hann
marflatur uppi í rúmi hjá Hirti og
malaði. Hjörtur var ákveðinn í því
fyrir mörgum árum að láta af
störfum þegar hann yrði sextíu og
sjö ára. Þau hjónin ætluðu að hafa
það svo gott saman í ellinni,
ferðast og njóta lífsins. En enginn
veit sína ævina fyrr en öll er.
Hjörtur var hættur störfum í sept-
ember sl. þegar hann náði þessum
áfanga en það var af öðrum ástæð-
um og nú stuttu síðar er hann far-
inn í sitt stærsta ferðalag.
Elsku Hjörtur hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
HJÖRTUR
BJARNASON
✝ Hjörtur Bjarna-son fæddist í
Reykjavík 26. sept-
ember 1936. Hann
lést á líknardeild
Lsp. í Kópavogi 16.
febrúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Grafarvogs-
kirkju 26. febrúar, í
kyrrþey að hans ósk.
svo margt sem um hug
minn fer.
Þó þú sért horfinn úr
heimi,
ég hitti þig ekki um
hríð.
Þín minning er ljós sem
lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurð-
ardóttir.)
Elsku Gunna og
aðrir ástvinir, við biðj-
um góðan guð að
styrkja ykkur í sorg-
inni.
Guð blessi minningu Hjartar
Bjarnasonar,
Ingdís og Hallur,
Baldur og Lárey.
Nú er hann farinn, fallegi, góði
maðurinn hennar systur minnar.
Þau hittust fyrst á Kanaríeyjum
og voru þá bæði í sárum. Brátt tók
við betri tíð. Fyrstu skrefin sem
þau tóku saman voru dansspor,
ekki veit ég hvort það var ljúfur
vals eða tangó með trukki. Alla-
vega tókst vel til.
Síðan þá hafa þau samtaka og
taktföst stigið ölduna á lífsins
ólgusjó. Hávaxin, glæsileg og létt í
spori.
Lífið er nú því miður ekki enda-
laust dansiball, daglega lífið reynir
okkur öll á ýmsan hátt, en allt er
bærilegra ef við eigum traustan og
tryggan ferðafélaga. Það voru þau
hvort öðru. Svo margt áttu þau
sameiginlegt, raunsæi, hugrekki
og dugnað. Bæði listræn og nutu
þess að búa til fallega hluti.
Hans þurri og sérstaki húmor og
hennar glettna fyndni fléttuðust
saman svo þau örvuðu, skemmtu
og glöddu hvort annað og allt um
hring. Þau voru gott fólk.
Er hægt að gera betur? Erum
við ekki ævinlega að basla við að
læra listina aða lifa? Það er okkur
flestum ofurefli þó aðeins sé frá
degi til dags.
Hvað gerum við þegar við okkur
blasir síðasta ferðin? Síðasta æv-
intýrið, sem bíður okkar allra.
Stundum erum við svo heppin að
fá stundargrið til að undirbúa okk-
ur undir það ferðalag og aðskiln-
aðinn, sem því fylgir.
Elsku Gunna mín og Hjörtur
notuðu þann tíma eins vel og hægt
er að hugsa sér.
Ef hægt er að læra listina að
deyja með fullu viti, trúi ég því að
Hjörtur með hjálp Gunnu og Kela
hafi gert það.
Þessum kveðjuorðum lýk ég með
mannlýsingu Sth. G. Sth.
Þitt er menntað afl og önd,
eigirðu fram að bjóða
hvassan skilning, haga hönd,
hjartað sanna og góða.
Svona þekkti ég Hjört og mun
minnast hans.
Ég þakka fyrir samfylgdina.
Jóna.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
TRYGGVI JÓNSSON
matreiðslumeistari,
Sóltúni,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Árbæjarkirkju miðviku-
daginn 10. mars kl. 13.30.
Jón Tryggvason,
Bjarni Þór Tryggvason, Guðfinna Arnarsdóttir,
Berglind Tryggvadóttir, Karl Ómar Jónsson
og barnabörn.
Ég frétti það um jól-
in að Þórhildur væri
mjög veik og ákvað
strax að heimsækja hana við fyrsta
tækifæri. Því miður lét ég það drag-
ast og nú er það orðið of seint. Það
minnir mig á það sem ég veit og hef
alltaf vitað, aldrei að draga það sem
maður getur mögulega gert strax,
það er ekki víst að tækifærið gefist
aftur.
ÞÓRHILDUR
SALÓMONSDÓTTIR
✝ Þórhildur Salóm-onsdóttir fæddist
í Steig í Mýrdal 28.
júlí 1925. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss við
Hringbraut laugar-
daginn 31. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Skeiðflatarkirkju
í Mýrdal 14. febrúar.
Þórhildur hafði áhrif
á mig þegar ég hitti
hana fyrst. Mér fannst
svo mikil glettni og
góðvild í augunum á
þessari konu að ég fann
strax til mikils trausts
til hennar, það átti líka
eftir að koma á daginn
að hún rétti mér hjálp-
arhönd þegar ég þurfti
á að halda. Ég stóð á
erfiðum krossgötum í
lífinu og hún hjálpaði
mér, hjálpaði mér um
vinnu og studdi við mig
þangað til ég hafði
komið fótunum undir mig. Eins og
reyndar öll hennar fjölskylda. Ég
verð henni alltaf þakklát fyrir það.
Þórhildur var virðuleg og bar höf-
uðið hátt. Samt kraumaði glettnin og
húmorinn rétt undir yfirborðinu.
Hún spjallaði við mig um daginn og
veginn í vinnunni og lá ekki á sínum
skoðunum, sérstaklega var hún dug-
leg að segja mér til í sambandi við
launamál og rekast í mér vegna líf-
eyrismála og að ég hefði allt mitt á
hreinu. Það væri sko ekkert vit ann-
að en passa þau mál! Ég vildi að ég
hefði hlustað betur því hún var haf-
sjór af reynslu og gott að leita til
hennar.
Um jólin 2002 kom ég til hennar
og ætlaði bara rétt að henda inn jóla-
pakka en einhvern veginn fór það
samt svo að ég sat hjá henni í tvo
tíma í spjalli og kaffi, og myndatöku
líka. Þá sagði hún mér að hún væri
veik en lét nú ekki mikið yfir því,
þetta væri nú ekkert mál. Æðruleys-
ið var öfundsvert. Ég hugsaði um
það marga daga á eftir hversu mikils
virði það væri að vera í svona góðu
jafnvægi og sáttur við sjálfan sig og
lífið.
Þórhildur var glæsileg kona, sem
ég mat ævinlega mikils og reyndist
mér og Jóni Þór syni mínum gríð-
arlega vel.
Kæra fjölskylda, ég sendi ykkur
mínar bestu kveðjur í sorg ykkar og
missi.
Ingveldur Jónsdóttir,
Þorlákshöfn.