Morgunblaðið - 25.03.2004, Síða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. MARS 2004 41
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
✝ Hrönn Benónýs-dóttir fæddist á
Húsavík 15. október
1947. Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 16. mars síð-
astliðinn. Hrönn var
dóttir hjónanna Ben-
ónýs Arnórssonar, f.
25. september 1927,
og Valgerðar Jóns-
dóttur, f. 1. desem-
ber 1929. Hrönn var
elst af sjö systkin-
um, hin eru Jón
Friðrik, f. 27. júlí
1949, Guðrún Arnhildur, f. 7. júní
1952, Arnór, f. 13. ágúst 1954,
Friðrika Sigríður, f. 13. ágúst
1956, Bergþóra, f. 2. apríl 1958,
og Hörður Þór, f. 25. júní 1963.
Hrönn giftist Guðmundi Þ.
Hjálmarssyni 1968, en þau skildu
1983. Þau áttu fimm börn saman,
þau eru: 1) Valdís Bára, f. 3. jan-
úar 1966, dóttir hennar og Að-
alsteins Helga Aðalsteinssonar, f.
4. febrúar 1965, er Sædís Ósk, f.
1984, unnusti Ulrik Kristensen, f.
1980, dóttir þeirra Anna Valdís, f.
2004. Valdís var áður gift Berg-
21. ágúst 1966, er Guðmundur
Smári, f. 1987. 5) Benóný Arnór,
f. 1. nóvember 1977, kona hans
Elínborg Herbertsdóttir, f. 6. jan-
úar 1972, dóttir þeirra er Birna
Valgerður, f. 2000.
Eftirlifandi sambýlismaður
Hrannar er Páll Gunnar Loftsson,
f. 7. janúar 1949. Börn hans eru
Þórhalla, f. 26. janúar 1974, og
Ágúst Örn, f. 10. nóvember 1980.
Hrönn ólst upp á Hömrum í
Reykjadal og bjó lengst af í
Reykjadal en flutti 1984 á Ísafjörð
og bjó þar til dánardags. Hún var
starfsmaður Kaupfélags Þingey-
inga til margra ára. Eftir að hún
flutti á Ísafjörð fór hún að vinna á
Loftskeytastöðinni á Ísafirði. Út-
skrifaðist ritsímaritari úr Póst- og
símaskólanum og vann á Ísafjarð-
arradíói þar til það var lagt niður
1999. Eftir það vann hún sem
stuðningsfulltrúi á Bræðatungu,
sambýli fyrir fatlaða og var síðar
stuðningsfulltrúi í sjálfstæðri bú-
setu fatlaðra á eyrinni á Ísafirði.
Hrönn var lengi virk í leikdeild
Eflingar og Litla leikklúbbnum og
formaður hans um tíma. Hún var
mikil kvenréttindakona og var í
framboði fyrir Kvennalistann í Al-
þingiskosningum 1987. Hún hjálp-
aði mörgum með heilun og fyr-
irbænum.
Útför Hrannar verður gerð frá
Einarsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
sveini Ólafssyni, f. 5.
febrúar 1963, börn
þeirra eru Ólafur
Steinar, f. 1989, d.
1989, Ólafur Davíð, f.
1990, og Hrannar
Pétur f. 1993. 2)
Svanhvít Sjöfn, f. 28.
apríl 1967, maður
hennar Gunnar Frið-
geirsson, f. 29. júní
1956, sonur þeirra er
Alex Már, f. 1997.
Börn Svanhvítar úr
fyrri sambúð með Ara
Agnari Hallgríms-
syni, f. 1964, eru
Berglind Silja, f. 1984, unnusti
Leó Rúnar Alexandersson, f.
1982, Margrét Þórdís, f. 1989. 3)
Stefán Björgvin, f. 17. júní 1970,
unnusta Harpa Arnórsdóttir, f. 7.
janúar 1978, dóttir þeirra er Íris
Embla, f. 2004. Börn Stefáns úr
fyrri sambúð með Guðlaugu
Soffíu Jónsdóttur, f. 17. maí 1967,
eru Sandra Björg, f. 1987, Jón
Kristinn, f. 1989, Baldur Stefán, f.
1993, og Sigurður Steinberg, f.
1996. 4) Dísa Bergþóra, f. 24. júní
1972, sonur hennar úr sambúð
með Veigari Sigurði Jónssyni, f.
Mér datt aldrei í hug að ég ætti
eftir að upplifa þetta aftur þegar hún
Þórdís frænka dó.
Síðan hafa margir fallið frá af okk-
ar fólki sem erfitt hefur verið að sjá
á eftir en nú ber í bakkafullan læk-
inn.
Kæra mágkona, ég kynntist þér
reyndar löngu áður en þú varðst það
og strax urðum við góðir vinir, sem
óx svo til muna þegar ég tók saman
við „Gunnu systur“.
Oft sátum við og rifjuðum upp
okkar gömlu kynni og hlógum dátt.
Eftir að við tengdumst reyndist þú
mér ætíð sem besta systir og sýndir
þú það best þegar við Gunný áttum í
sem mestum erfiðleikum, þá skipti
ekki máli hvort hún eða ég leitaði til
þín. Þú gafst okkur báðum jafnt þín
bestu ráð.
Það er sjaldgjæft að sjá eins sam-
ofnar og samtaka systur og ykkur þó
að stundum hrikti í og það talsvert,
einsog hjá sönnum systrum. Þá vor-
uð þið fljótar að jafna það og fallast í
faðma á ný.
Elsku Hrönn, mér er ómögulegt
að skilja hvernig ég og mínir eiga að
halda áfram, þú varst svo stór partur
af okkar lífi. Hver á nú að ráða
draumana mína og í hvern á systir að
hringja þegar henni líður illa eða er
ofsaglöð og þannig gæti ég haldið
lengi áfram. En það lýsir því kannski
best hvers virði þú varst okkur að
barnabörnin mín kölluðu þig „ömmu
Hrönn“.
Ég get ekki nógsamlega þakkað
þér hvað þú reyndist börnunum mín-
um alltaf vel og hjá þér áttu þau sitt
annað heimili.
Ég held að sá hlutur hafi ekki ver-
ið til sem þú vildir ekki gera fyrir
okkur, einsog sást fyrir fimmtugs-
afmæli Gunnýjar, þegar þú orðin
ansi veik, lagðir nótt við dag til að
það yrði sem eftirminnilegast og þá
kom líka vel í ljós hverslags snill-
ingur þú varst í blómaskreytingum
og mörgu fleiru.
Við hjónin þökkum þér það af heil-
um hug og Gunný biður mig að flytja
þér sitt allra, allra besta þakklæti
fyrir að þú lést þig hafa það að fara
upp á svið og flytja henni frumsamið
ljóð og lag og læt ég það fylgja með.
Manstu það systir er vorum við ungar,
okkar stóru drauma, óskir, vonir og þrár.
Síðan við reynt höfum sorgirnar þungar,
samt við höfum ætíð haldið brosi á brá.
Sælt er nú lífið, systir mín góð,
saman því getum við kveðið dýran óð.
Svo bjóddu mér til þín á
Bjarteyjarsandinn,
blítt er komið sumarið, svo syngjum við.
Já, á Bjarteyjarsandinn vildir þú
koma, og þar leið þér vel, komst alls
sjö sinnum til okkar í Hamrahlíð,
stundum svo veik að það var með
ólíkindum að þú legðir það á þig. En
það var sama æðruleysið, dugnaður-
inn og þráin sem þú og sýndir í gegn-
um allt þitt mikla veikindastríð, það
var ótrúlegt.
Margar góðar og eftirminnilegar
stundir höfum við átt saman en ég
held að kvöldið í haust þegar þið
Palli og Rikka komuð til okkar í
Hamrahlíð, verði efst og fæ ég það
aldrei fullþakkað að eiga þær minn-
ingar, meira að segja sýndu norður-
ljósin sig fyrir þig.
Ég er svo glaður að hægt var að
verða við ósk þinni um hinsta hvílu-
stað.
Þegar ljúft yfir lynggrónar heiðar
léttir tónarnir svífa um lönd,
koma myndirnar margar og greiðar
minningarnar og átthagabönd.
Þessi dalur er dalurinn okkar,
dagar bernskunnar lifa í hug.
Þessi friðsæld og fegurð hún lokkar
frelsi opnar og gefur oss dug.
(Stefán J. Bjarnason.)
Elsku Valla, Benni, Palli, Daddý,
Systa, Bjöggi, Dísa, Benni og allir
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð og bið minn æðri
mátt að vera með okkur öllum, nú og
ævinlega.
Ég ætla að setja hér nokkrar línur
sem Hrönn og Palli sendu fjölskyldu
minni á erfiðri stund.
Trúið á sólina þó hún skíni ekki,
trúið á kærleikann jafnvel þótt hans sjáist
ekki merki.
Trúið á guð þótt hann taki ekki til máls.
Elsku hjartans Hrönn mín, ég
kveð þig hér, með kærri þökk fyrir
allt og allt en minningarnar geymi
ég um aldur og ævi.
Jakob Kristjánsson.
Þegar við minnumst Hrannar
frænku eða „ömmu Hrönn“ eins og
okkur var orðið tamt að kalla hana
eftir að að næsta kynslóð kom til
sögunnar, koma fimm orð upp í hug-
ann. Hlátur, grátur, lífsnautnir,
galdrar og manneskja. Hlátur því að
alltaf var stutt í hlátur hjá henni
sama á hverju gekk í hennar lífi, og
ófáar stundirnar áttum við saman
við eldhúsborðið hlæjandi að ein-
hverju spaugilegu sem hún hafði séð
eða heyrt. Hún var þeim kostum
gædd að sjá alltaf spaugilegar hliðar
á öllum málum. Grátur því að alltaf
gátum við komið til hennar með
sorgir okkar og erfiðleika hvort sem
við vorum börn, unglingar eða full-
orðið fólk, og mikið var gott að halla
sér að öxl hennar og gráta því að
alltaf mætti maður skilningi og
hlýju, sama hver ástæðan var. Lífs-
nautnir því að hún var kona sem
kunni og vildi njóta lífsins lysti-
semda og án nokkurs vafa situr hún
núna einhvers staðar á góðum stað
umkringd góðu fólki með kaffibolla
og „gamli sorrý gráni“ ekki langt
undan, að spá í spil eða bolla.
Galdrar, spámennska og önnur and-
leg málefni voru henni mjög hugleik-
in og alltaf var hún til í að skyggnast
inn í framtíðina fyrir okkur, bæði í
gamni og í alvöru. Manneskja var
síðasta orðið en þó það langstærsta
því að það var það sem hún var fyrst
og fremst, manneskja með óendan-
lega mikið af hlýju og skilning.
Manneskja sem eins og aðrar slíkar
var ekki gallalaus en var alltaf til í að
viðurkenna sína, sem gerði hana
stærri og meiri en flesta aðra. Mann-
eskja með stórt hjarta sem alltaf var
pláss í bæði fyrir menn og málleys-
ingja. Manneskja með stóra og
„gamla“ sál sem alltaf var til í að
veita af viskubrunni þeim sem hún
hafði öðlast í gegnum sitt líf. Mann-
eskja sem vildi njóta lífsins og greip
hvert tækifæri til að gleðjast með
góðum vinum. Manneskja sem setti
fjölskylduna alltaf í fyrsta sæti og
lagði allt á sig til að hagur fjölskyld-
unnar yrði sem mestur og bestur. Að
lokum viljum við kveðja frænku okk-
ar og góðan vin með ljóði Odds
Bjarna Þorkelssonar, Er á meðan
er.
Ljúflega
leiðir mig.
Ljóðstafur
og segir þig
þreytta en,
þráin sé vakin.
Það þakka ber.
Er á meðan er.
Hispurslaust
hef ég nú
hlekki fellt,
öðlast trú.
Og nýja sýn,
nautnina fundið.
Það þakka þér.
Er á meðan er.
Suma rigningardaga er sem bakið beri
byrðar sem dygðu lífið allt.
Þú sekkur dýpra, mjakast aðeins fet fyrir
fet
þá finnurðu geislann þar sem þú ætlaðir
síst.
Enginn veit
hvað upprásin
ætlar þér
og framtíðin
forvitnileg
og falin í dögum.
Þakka ber
allt sem þér
auðnast og er á meðan er.
Gakktu með guðunum, frænka.
Benóný, Friðrik, Þórdís,
Anný og fjölskyldur.
Brotna tár á vöngum mér, þráin
eftir nálægð þinni og of sár stund er
sú að drekka kaffi án þín.
Hlátrasköll og hlýr armur, traust-
ur klettur í haföldum veraldar sem
gott var að hvíla sig hjá en hefur
fengið hvíldina sjálfur.
Ljúfsárar minningar kveikja hlýju
í brjósti en tár í augum. Minning þín
hverfur aldrei. Þú varst, þú ert, þú
verður amma Hrönn.
Elsku Hrönnin mín, hvað er hægt
að segja á svona stundu, þegar það
er svo margt sem maður vill segja en
engin orð eru til staðar.
Ég vil byrja á að þakka þér allar
þær stundir sem við áttum saman
þegar ég var barn, hve gaman var og
gott að koma á Ísó til þín. Í fransk-
brauð með súkkulaði, hlýjan faðm og
sívökul eyru, hvað sem það var, alltaf
voru þau opin og viskuorð á vörum.
Unglingur í vanda fékk ég ráð-
leggingar, sem þú vissir vel að ég
færi ekki eftir, en ekki stöðvaði það
þig í að reyna að beina mér af þeirri
röngu braut sem ég var á í það og
það skiptið.
Mér er minnisstæð flugferð sem
við fórum saman, og flughræðslan
var mikil hjá okkur báðum en þú
hafðir þína hræðsludropa sem ég gat
ómögulega komið niður en þá hafðir
þú á orði að ef flugvélin færist þá
myndum við allavega fara glaðar.
Ósköp hefði ég viljað vita að þú vær-
ir að fara því þá hefði ég laumað
nokkrum hræðsludropum með þér
fyrir löngu ferðina en nú treystum
við á himneskan föður um að hann
eigi nokkra dropa handa þér.
Hljóð sem þú átt og ilmur þinn er
alltaf það sem skýtur upp í kollinn
þegar minnst er á þig. Skrölt í arm-
böndum og angan af ilmvatninu þínu
svífur í kringum mann. Endalausir
spádómar sem þú þreyttist aldrei á
að leggja eða kíkja í bolla, ráðlegg-
ingar um drauma, bæði vökudrauma
og svefndrauma, Þú varst svo mörg-
um svo mikið. Minning þín hverfur
aldrei.
Elsku afi og amma, Palli, börn, og
elsku dýrin hennar, aðrir aðstand-
endur og allir þeir sem elskuðu
Hrönn. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð, erfiðir eru þessir tíma hjá
okkur en við verðum að vona að
henni líði vel og að hún verður alltaf í
kringum okkur.
Hvíl þú í friði, elsku Hrönn.
Þín
Anný Jakobína.
Það er maí 1964. Hópur af ungu og
glöðu fólki er fyrir utan byggingar
Héraðsskólans að Laugum í Reykja-
dal. Þetta unga fólk hefur verið sam-
an í heimavist þessa skóla í tvo til
þrjá vetur. Fólk hefur kynnst vel, á
þann hátt sem heimavistardvöl ein
getur tengt menn saman. Þennan
dag er kvíðablandin vongleði í hópn-
um. Þessar samvistir eru á enda,
enginn veit með vissu hvað bíður en
eðlislæg bjartsýni æskunnar er þó
ríkjandi.
Í hópnum vekur athygli hávaxin
dökkhærð stúlka, andlitsfallið sterkt
með grískum dráttum. Hún Hrönn á
Hömrum var nefnilega í hópi okkar
gagnfræðinga á Laugum fyrir hart-
nær 40 árum. Þarna luku skóla-
göngu á Laugum liðlega 30 nemend-
ur víða að af landinu. Samheldni
þessa hóps var mikil og ef nokkuð er
þá hefur hún aukist með árunum.
Hópurinn hefur komið saman á
fimm ára fresti síðan við urðum „10
ára“.
Yfirleitt hefur meirihluti hópsins
getað mætt, nokkrir hafa alltaf tekið
þátt í „hittingnum“, þeirra á meðal
hún Hrönn. Alveg eins eftir að hún
var flutt til Ísafjarðar þá lét hún sig
ekki vanta. Nú er komið að fjörutíu
ára útskriftarafmælinu. Þar verður
stórt skarð. Tilhugsunin um slíkt af-
mæli án Hrannar er í dag nær
óhugsandi.
Sorgin er hjá okkur sem eftir
stöndum alltaf nokkuð blandin eig-
ingirni. Við hörmum það sem ekki
getur orðið og aldrei verður samt
aftur. En svo vel þekkjum við vin-
konu okkar að við vitum að það er
síst í hennar anda að ekki sé haldið
áfram. Með það að leiðarljósi kveðj-
um við í dag. Fullvissan um, að allir
samferðamenn Hrannar í þessu
jarðlífi eru ríkari að hafa kynnst
henni og átt að vini, hjálpar okkur á
erfiðum dögum.
Þú varst ætíð fremst í för
fresisþráin brann svo ör,
Munum brosið milt á vör
móðurina og æsku fjör.
Hefur lokað Hamra rós
hinstu krónu sinni,
Guð þeim öllum gefi ljós
er geyma þig í minni.
Fjölskyldunni allri vottum við
innilega samúð. Þar er skarðið
stærst og missirinn mestur. Góður
guð sé þeim og okkur öllum styrkur
á sorgarstundum.
Bekkjarfélagarnir frá
Laugum 1964.
Það var um páskana 1999 sem ég
kynntist Hrönn fyrst. Ég var þá í
heimsókn á Ísafirði með kærustu
minni Dísu, dóttur Hrannar, og syni
hennar Smára. Ég hafði örlítið
kynnst nokkrum úr fjölskyldunni áð-
ur, en þarna var ég að hitta móður
kærustunnar, verðandi „tengdó“ ...
ættmóðurina! Þetta var stórt skref,
en líkt og með alla í þessari ætt, þá
var mér einstaklega vel tekið og það
fyrsta sem Hrönn gerði þegar hún
sá mig var að gefa mér stórt og gott
faðmlag. Ég gleymi þessum fyrstu
kynnum okkar aldrei, og alltaf var
hún brosandi og hress.
Ég lærði margt á þeim tíma sem
ég bjó með Dísu og Smára, og beint
og óbeint tók Hrönn þátt í því að
þroska mig. Jafnvel þótt að sambúð
okkar Dísu hafi lokið fyrir tæpum
tveimur árum, þá erum við bestu
vinir í dag og náði ég þó nokkrum
sinnum að hitta á Hrönn í heimsókn
hjá Dísu og Smára þegar ég leit þar
við sjálfur.
Alltaf brosti hún til mín, og tók
mér eins og fjölskyldumeðlim. Mér
fannst jákvæðnin, ákveðnin og
hressleikinn vera einkenni Hrannar.
Verst þykir mér í dag að hafa ekki
getað sagt henni það persónulega,
en vona þó að einhvern veginn þessi
skilaboð komist til skila á réttan
stað.
Það var alltaf fjör í kringum
Hrönn og eflaust er ég ekki að segja
neinar nýjar fréttir. Ég hef margar
góðar minningar um hana í kollinum
og þaðan hverfa þær aldrei. Of langt
mál væri að telja þær upp hér en það
kannski lýsir Hrönn einna best fyrir
mér, að henni hafði fundist svo eðli-
legt að ég hefði verið með í matar-
boði hjá Systu í Hafnarfirði þegar
Hrönn og þrjú barna hennar ásamt
fjölskyldum komu saman og áttu
góða kvöldstund. Ég hafði litið þar
við því við Smári ætluðum í bíó, en
þegar ég heyrði þetta þá brosti ég og
hugsaði að þarna hefði verið um ekta
Hrönn að ræða.
Mér fannst yndislegt að fá að hitta
Hrönn þetta febrúarkvöld en aldrei
óraði mér fyrir því að ég myndi ekki
hitta hana aftur. Ég var alltaf hand-
viss um að ákveðni hennar og kar-
akter myndi fleyta henni yfir þennan
erfiða sjúkdóm sem hún glímdi við,
og sá fram á áframhaldandi kynni
um ókomin ár. En við manneskjurn-
ar erum ekki ósigrandi.
Elsku Dísa og Smári, ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og vona að þið vitið hversu
vænt mér mun alltaf þykja um ykk-
ur. Foreldrum Hrannar, börnum
hennar, sambýlismanni, systkinum
og öllum þeirra fjölskyldum sendi ég
líka innilegar samúðarkveðjur. Ég
mun sakna Hrannar gífurlega en
ylja mér við góðar minningar, því
það er sko nóg af þeim.
Þorsteinn G. Jónsson (Doddi).
HRÖNN
BENÓNÝSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Hrönn Benónýsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.