Vísir - 08.05.1981, Side 17

16
VÍSIR
Föstudagur 8. maí 1981
Föstudagur 8. mal 1981
VÍSIR
Eins og sá sem valdift hefur.
Textl: Sigupjon vaidlmarsson
Myndlr: Emíi Þðr Slgurðsson
Voriö I skjöli viö (Jtvegsbankann.
I lelt ao vorlnu
Samkvæmt almanakinu er sumariö komið, en ennþá klæðast menn í mokkafrakk-
ana og hettuúlpurnar þegar þeir þurfa að hlaupa á millihúsa. Síðustu tvo daga hef-
ur sólin þó skinið og komið hitamælunum vel upp fyrir frostmarkið og út um
glugga séðer jafnvel örlítið hlýlegt úti. Þess vegna fórum við Emil Ijósmyndari út
að leita að vorinu.
Stutt frá þar sem ólafur smiöar
sumarhúsin, voru menn aö flytja
steina, af öllum stæröum, allt frá
kornum uppi stórgrýti, úti sjó.
Þeir höföu búiö til stóran rana,
nákvæmlega tiltekiö 194m á
lengd. Full lengd á aö veröa 200
metrar og raninn á aö veröa út-
skipunarbryggja fyrir oliuskipin,
sem flytja olíu út á land. Verktak-,
inn er Sveinbjörn Runólfsson sf.,*
en þaö var Sveinn Fjeldsted, sem
leiddi okkur i sannleikann um til-
gang þessara athafna og sagöi aö
þeir mundu skila af sér verkinu I
næsta mánuöi.
Merkilegir þessir sjó-
menn
Viö héldum áfram aö leita aö
vormerkjum og vitandi þaö, aö
auk kriunnar eru fá öruggari vor-
merki i Reykjavik en trillukarlar
aö gera klárt hjá sér, fórum viö
aö leita aö þeim.
Viö fundum Pétur Sigurösson
stýrimann hjá Eimskip i sex
mánaöa frii, þar sem hann var aö
dútla viö Helgu Péturs RE-88.
Eiginlega ætlaöi hann aö vera
kominn á flot fyrir löngu, en eig-
andi Helgu Péturs RE-88 lær-
brotnaöi fyrir nokkru og þá fór
allt úr skoröum og nú gerir Pétur
ráö fyrir aö komast á sjóinn eftir
um þaö bil 10 daga. Hann ætlar á
skak, þvi hann ætlar aö breyta
svolitiö til eftir 15 ára starf um
borö hjá Eimskip.
Merkilegt meö þessa sjómenn.
Þegar þeir taka sér fri og vilja
breyta til, fara þeir um borð i
annaö skip og halda áfram á sjón-
um. Hafdisirnar hljóta aö kveöa
þeim ómótstæöilega söngva.
Einsog Björn i Brekku-
koti
Þaö er varla hægt aö fara út á
Granda, án þess aö koma viö á
bryggjunum. A einni bryggjunni
voru tveir sjómenn aö þvo lestar-
borö úr Hafborginni. Þeir voru
hinir bröttustu og sögöust vera
meö átta trossur i sjó.
Annar sagöi reyndar aö hinn
væri búinn að vera viku um borö
— og allan timann rakur — og
hann væri mikíll happafengur,
þvi þaö heföi verið bullandi fiskiri
alla vikuna. Hinn staðfesti söguna
og bætti við að hann heföi veriö
ritstjóri tveggja blaöa, þegar
hann var i skóla meö Jóni Birgi,
sem skrifar sakamálasögur, en
skammast min ekkert fyrir aö
þvo lestarborö núna. Og siöan
sagöi hann okkur hvaö félagi hans
ætti gott, hann lifði I anda Björns i
Brekkukoti. Eftir vertiðina
mundi hann fara austur, þar sem
hann ætti trillu á sjó og konu I
landi og mundi lifa þar töfrandi
lifi i sumar.
í grásleppukarlaleik
Þegar Björn i Brekkukoti var
nefndur varö okkur ljóst aö viö
gátum ekki sleppt aö lita eftir
vorboöanum viö Ægissiöuna, grá-
sleppukörlunum.
Viö fundum enga grásleppu-
karla viö Ægissiöuna, bátarnir
voru i uppsátrum. Kannski róa
karlarnir ekki I svona kulda-
strekkingi. Þaö var þó engan veg-
inn liflaust i kringum naustin þótt
karlarnir væru þar ekki. Þrir
ungir vesturbæingar, sem
kannski hafa lokið fyrsta áratug
ævi sinnar, sátu á steinum og
kubbum og röbbuöu saman eins
og alvöru trillukarlar. Ég er
sannfæröur um aö þar sem þeir
sátu þarna og röbbuöu i skjóli við
einn bátinn, voru þeir ákveönir I
að veröa grásleppukarlar þegar
þeir veröa stórir. Og einn, nokkr-
um árum eldri, hallaöi sér uppaö
skúr, á móti sólinni, og virtist
biöa þess aö einhver kæmi að
kaupa signa grásleppu.
Þetta dýrðlega ekkert
Og svo voru þaö fuglarnir. Viö
bátana og skúrana vöppuöu endur
og hænsn og áttu annrikt viö öflun
fæöunnar, nema haninn, sem
stjórnaöi sinum hóp, fór hratt yf-
ir, stoppaði og reigöi sig, og leit i
kringum sig eins og sá sem valdið
hefur. En niöri I flæöarmálinu
voru fleygari fuglar, sjálfsagt
einnig i fæöuöflun. Þeir svifu á
breiöum vængjum sinum og
minntu á frægan frænda sinn,
Jónatan Livingstone Mav.
Næst lá leiöin niöur aö tjörn. A
dyrahellunni viö Iönó sat ung
stúlka og las Laxdælu, tvær ung-
meyjar sátu frammi á tjarnar-
bakkanum og stungu saman nefj-
um, sennilega um þetta dýrölega
ekkert, sem er svo afskaplega
heillandi, sérstaklega þegar maö-
ur er ungur og skynjar vorkom-
una. Skammt frá þeim sat kona,
ekki alveg eins ung, og tók mynd-
ir af öndunum. Og endurnar böö-
uöu sig og syntu af mikilli ákefö.
örstutt frá landi stóöu tveir ljótir
staurar uppúr tjörninni okkar og
særöu augaö.
Einhverskonar snápar
Viö gátum ekki hætt aö leita aö
vorinu, fyrr en viö höföum komið
við á Austurvelli og i Austur-#
stræti. Viö bakdyrnar á Alþingis*
húsinu stóöu þrir ungir menn og
biöu þess aö fá aö vita hvort þeir
fengju að fara á áheyrendapalla
og taka myndir af þinginu. Þeir
sögöust sko ekki vera neinir
blaöasnápar, en neituöu að segja
okkur hvers konar snápar þeir
væru. A Austurvelli sátu gamlir
menn á bekk og röbbuöu ekki siö-
ur innilega en ungmeyjarnar á
tjarnarbakkanum, og i göngugöt-
unni sat fólk I skjóli Útvegsbank-
ans og sólaði sig.
Og ráðherrann hljóp
Við gengum til baka yfir
Austurvöllinn og niöur aö tjörn,
þar sem bilinn beiö okkar. Sem
viö nálguöumst þinghúsiö kemur
landbúnaöarráöherra út úr þing-
húsinu og fór mikinn. Hann
stefndi á Þórshamar og hljóp þar
upp tröppurnar. Þa áló klukkan I
Dómkirkjunni þrjú.
Viö leituöum ekki lengur.'
Tryllukarl aö gera klárt, ung
stúlka aö lesa Laxdælu á leik-
húsströppum, ungir strákar I grá-
sleppuleik, gamlir menn aö ræða
lifiö á bekkjum á Austurvelli og
landbúnaöarráöherra á hlaupum
voru nægileg vormerki. Vorið
hlýtur aö vera komiö og viö brett-
um niður frakkakragana.
SV
Ung stiílka að lesa Laxdælu á leikhúsströppum.
Og stungu saman nefjum.
Viökomumstfljótlega aö þvi aö
voriö sem við sáum út um glugg-
ana var blekking, þaö var bara
fjandi kalt úti. En það var búiö aö
ákveöa aö gera vordeginum skil i
opnunni, svo viö brettum upp
kragana og létum okkur hafa það
aö fara út úr bílnum stund og
stund i senn.
Alltaf svo léttur og hress
Viö byrjuöum á þvi að fara út i
örfirisey, þar sem viö hittum
hann Ólaf Guömundsson, sem
smiöar þar sumarhús undir beru
lofti árið um kring. Hann var auð-
vitaö á sinum staö viö smiöar og
sagöi okkur aö þetta væri ágætis-
vinna og hann heföi sæmileg
verkamannalaun útúr þessu
krafsi. En þaö er auövelt aö
svikja undan skatti I svona starfi,
staöfesti Ólafur, en viö megum
ekki undir neinum kringumstæö-
um gefa I skyn aö hann geri þaö,
og þaö dettur okkur auövitaö ekki
i hug. Og Ólafur hló, hann er lika
alltaf svo léttur og hress.
Viö spuröum hvaö húsin hans
kostuöu. „Sko, ég var aö afhenda
þetta um daginn, hann á þab hann
Gylfi okkar hérna f rannsóknar-
lögreglunni, og þaö kostaöi rúm
70 þúsund. Hann er nú að innrétta
þaö og ég rétti honum hjálpar-
hönd viö það fyrir ekki neitt. Nei,
hvaö heiduröu aö ég sé aö taka
fyrir þaö.
I fyrra skakkaði á þriöju
milljón á veröinu hjá mér og
þessum sem framleiöa á finan
hátt.”
Hann Heimir á kranan-
um er stórmenni
Og áöur en viö kvöddum Ólaf
sagðist hann smiöa svona þrjú
hús á ári, hann ætti tólf nöfn á biö-
lista siöan i fyrra og þaö væri ekki
útilokaö aö við gætum fengið hús
hjá sér eftir fjögur ár.
Aö allra siöustu sagöi hann okk-
ur aö þaö hefði veriö hann Heimir
hérna á krananum, sem heföi
gert þessi djúpu og ljótu hjólför,
„hann er stórmenni,” útskýröi
Ólafur.

^ . ?
„Hann á þaö hann Gylfi okkar hérna...” sagbi ólafur sumarhúsa-
smiður.
Þeir voru að þvo lestarborð.
Þeir voru að henda grjóti I sjóinn.
Þá sló klukkan þrjú.