Morgunblaðið - 02.04.2004, Qupperneq 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. APRÍL 2004 43
börnin göntuðumst stundum með
það að hann væri sjálfvirkasta upp-
þvottavél í heimi. Það mátti helst
aldrei vera svo mikið sem eitt glas í
vaskinum. Svo var hann líka algjör
gæi. Oft hef ég dáðst að honum í
gegnum tíðina, því hann var alltaf
svo smart.
Ég er þakklát fyrir þær stundir
sem ég átti með afa á spítalanum áð-
ur en hann dó. Það var svo gott að
geta gefið til baka brot af þeirri ást
og hlýju sem hann hafði gefið mér í
gegnum tíðina. Það var svo gott að
halda í sterku hlýju höndina hans, þá
var maður svo öruggur. Í gegnum
veikindin hélt hann sínum frábæra
karakter og var alltaf að spyrja
hvernig aðrir hefðu það og fylgdist
með öllum framkvæmdunum í fjöl-
skyldunni. Daginn áður en hann dó
tók hann svo fallega utan um dóttur
mína 10 ára og sagði „elsku gullmol-
inn minn“. Það var eitt það síðasta
sem ég heyrði hann segja.
Elsku besti afi minn, takk fyrir
allt sem þú gafst mér.
Guð veri með þér.
Þín
Ína Björk.
Það er komið að því að kveðja
hann afa minn, þennan frábæra
mann sem átti svo stóran þátt í lífi
mínu. Það sem mér finnst minnis-
stæðast er hversu mikinn áhuga
hann sýndi öllu því sem maður tók
sér fyrir hendur, hvort sem það var í
íþróttum, skólanum eða vinnunni.
Hann var handlaginn maður og oft
hjálpaði ég honum við ýmis verk og
segja má að hann hafi kennt mér
undirstöðuatriðin í ýmsum verk-
greinum. Hann sýndi þeim fram-
kvæmdum sem nú eiga sér stað í fjöl-
skyldunni mikinn áhuga og jafnvel
þó hann væri orðinn mikið veikur
vildi hann fá að vita hvernig gengi
með húsbygginguna og gefa góð ráð.
Ég er þakklátur fyrir þann tíma
sem ég átti með afa mínum og kveð
hann með söknuði og þeim orðum
sem hann kvaddi mig með, Guð
geymi þig.
Ásgeir Bjarnason.
Þú hefur verið fastur punktur í allri tilveru
minni.
Ég man brosandi augu þín, hönd þína sem
leiðbeindi mér, arm sem forðaði mér frá vá
og ruggaði mér í svefn.
Ég sat á háhesti, þrýsti hönd þína, átti með
þér ævintýr.
Hlustaði á sögurnar þínar.
Hló að skrýtlunum.
Undraðist töframátt þinn.
Þú ert hluti af lífi mínu.
Hluti af mér.
Um eilífð.
(Úr bókinni alveg einstakur afi.)
Guð geymi besta afa í öllum heim-
inum.
Þín
Heiðrún
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Minningarnar eru margar um
hann afa minn. Hann var einstakur
maður, það var eins og allir fyndu að
þeir ættu sérstakan stað í hjarta
hans. Í hans augum voru allir jafnir
og hann fann alltaf til með þeim sem
minna máttu sín. Það er erfitt fyrir
mig að lýsa sambandinu við afa en
við vorum sérstaklega miklir vinir,
við gátum oft setið lengi og talað
saman, faðmað og knúsað hvort ann-
að. Milli okkar var kærleiksstrengur
sem lýsir því best þegar ég var yngri
og sagði, „hann afi minn er sá besti
maður sem ég hef kynnst“. Alltaf gat
ég leitað ráða hjá afa. Það er mjög
stutt síðan við sátum saman og hann
var að lýsa því fyrir mér hvernig ég
átti að pússa og lakka húsgögnin
sem hann gaf mér til að nota í bú-
skapnum mínum. Það átti að gera
nákvæmlega svona og með þessum
sérstöku hreyfingum sem hann
sýndi þegar vanda átti til verka. Í
janúar áttum við saman yndislega
stund þegar ég útskrifaðist sem
rekstrarfræðingur, fórum saman út
að borða og þess mun ég lengi minn-
ast. Það var alltaf svo gaman þegar
von var á afa og ömmu í mat, hann
hafði mikinn húmor og átti gott með
að slá á létta strengi. Hann afi minn
gat líka stundum verið þrjóskur en
umhyggjan og stóra hjartað hans
var engu öðru líkt. Það var erfitt að
horfa á afa þjást í veikindum sínum
síðasta mánuðinn en nú er þessu lok-
ið og það er vissa mín að nú hvíli
hann á betri stað, þar sem ljósið skín
sem skærast. Hugur minn er fullur
af þakklæti fyrir að hafa verið svo
heppin að eignast slíkan afa.
Elsku ömmu minni sendi ég sam-
úðarkveðjur og bið góðan Guð að
geyma hann afa minn.
Helga Huld Bjarnadóttir.
Í dag kveðjum við elskulegan afa
okkar, Einar Hannesson, sem okkur
þótti svo vænt um, hinstu kveðju.
Okkur er orða vant á þessari stundu
en okkur þykir þetta ljóð eftir Þór-
unni Sigurðardóttur lýsa vel líðan
okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
Við biðjum Guð að styrkja okkur
öll í sorginni og þá sérstaklega
ömmu Mæju sem á um sárt að binda
á þessum erfiðu tímum, um leið og
við óskum að ljúfar minningar megi
öllum verða ljós í myrkrinu.
Þú munt aldrei gleymast í huga
okkar og í hjarta okkar lifir minn-
ingin um þig að eilífu.
María og Pétur.
Afi minn var góður, elskulegur og
fyndinn. Einu sinni fórum við hring-
inn í kringum landið með afa og
ömmu. Við stoppuðum á Akureyri
eina nótt á gistihúsi sem heitir Gula
villan en afi kallaði það alltaf gulu
hænuna. Síðan vorum við í sumarbú-
stað á Eiðum í eina viku. Þar var t.d.
hægt að veiða, það fannst afa mjög
gaman því hann var mikill sjómaður,
kallinn. Við veiddum silung og
bleikju allt að fjórtán talsins og afi
marga þeirra. Hann kenndi mér að
kasta út og margt fleira.
Við vorum alltaf saman á jólunum
og hjálpuðumst að við að skreyta
jólatréð. Það var rosalega gaman, afi
sat á stól og sagði okkur, mér og
bróður mínum til. Eina reglan var að
allt fallegasta skrautið færi þangað
sem það sæist best. Þegar ég bjó í
Danmörku komu afi og amma að
heimsækja okkur. Þá fórum við oft í
göngutúr um hverfið ég, afi og
Skapti bróðir minn. Um helgar tók-
um við okkur til og löbbuðum út í búð
og keyptum nýtt brauð og góðgæti.
Einar var yndislegur afi og mjög
góður uppvaskari. Eitt sinn verða
allir menn að deyja og það vitum við
öll, en það alltaf sárt að verða að
kveðja. Um leið og ég kveð afa bið ég
góðan Guð að styrkja ömmu á þess-
um erfiðu tímum.
María Ben Jónsdóttir.
Einar mágur minn hefur lagt í
sína hinstu för og siglir nú að
ókunnri strönd. Við sem eftir stönd-
um getum ekki fylgst með þeirri sigl-
ingu en vitum að maðurinn var
einkar farsæll skipstjóri sem alltaf
skilaði knerri sínum heilum í höfn.
Einn sólríkan sumardag á Norð-
firði árið 1948 beið heimilisfólkið í
Vík spennt eftir að sjá mannsefnið
hennar Maju systur minnar. Við
vissum að hann hét Einar, var sjó-
maður og Keflavík var staðurinn
hans. Og þarna birtist hann, hár og
karlmannlegur með sitt dökka hár,
glerfínn í ljósum sumarfötum og með
hatt. Útlitið var fínt en það sem var
enn betra, að þarna kynntumst við
heiðursmanni sem ekki mátti vamm
sitt vita og var alltaf boðinn og búinn
að koma öðrum til hjálpar.
Á fallegt heimili þeirra Einars og
Maju í Keflavík var gott að koma,
þar fögnuðu þau gestum og gang-
andi. Þau hafa átt barnaláni að fagna
og samheldni fjöskyldunnar er við-
brugðið. Hér er þakkað fyrir boðin
sem þau hjón héldu árum saman á
jóladag þar sem við systkinin mætt-
um með fjölskyldurnar. Þetta voru
eiginlega árleg ættarmót sem eng-
inn vildi missa af, enda hópurinn orð-
inn um 60 manns þegar þeim kafla
lauk.
Samskipti fjölskyldna okkar
systra hafa alltaf verið náin. Margs
er að minnast frá öllum þessum ár-
um, t.d. ferðalaganna. Fyrst voru
það tjaldferðirnar með krakkana og
eftir orlofshúsabyltinguna var farið
á hverju sumri í einhvern kofa sem
fylltist af gleði og fólki í alls konar
leikjum og Einar sá um að allt væri í
röð og reglu innan dyra og utan. Og
ekki má gleyma spilunum, framan af
var það kani, en síðan brids og þegar
hitinn varð sem mestur við spila-
borðið var gott að standa upp, ganga
út í bjarta sumarnóttina og kæla sig
áður en sest var við borðið á ný.
Svo byrjuðu sólarlandaferðirnar
og Íslendingar fylltu töskur sínar af
mat og héldu til suðurs. Það var í
annarri ferð okkar að við tókum með
okkur mjólk og Einar fékk það hlut-
verk að bera hana í handfarangri og
segir ekki af þeim burði fyrr en kom-
ið var í flugstöð á erlendri grund og
flokkurinn stóð í langri biðröð. Þá
var það að einhver fór að benda og
allir litu í sömu átt og sjá, þar gaf að
líta mjólkurslóð eftir endilangri flug-
stöðinni og það þurfti engan einka-
spæjara til að finna þann seka. En
snyrtimennið tilkynnti okkur systr-
um að þetta væri í fyrsta og síðasta
skipti sem hann tæki að sér að vera
mjólkurpóstur á milli landa.
Ein minning leitar á hugann frá
þessum fyrstu ferðum, ég ligg í
sandinum og horfi á eftir þeim mági
mínum og systur þar sem þau leiðast
hönd í hönd í flæðarmálinu, tákn-
rænt fyrir lífsgöngu þeirra alla.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
fjölskyldu minnar þakka samfylgd
og vináttu sem aldrei hefur borið
skugga á. Við munum minnast Ein-
ars Hannessonar þegar við heyrum
góðs manns getið. Blessuð sé minn-
ing hans.
Systur minni og öllum aðstand-
endum sendum við innilegar samúð-
arkveðjur.
Anna Jónsdóttir.
Þótt við vitum að þetta er leiðin
okkar allra finnst okkur aldrei tíma-
bært að missa þá sem okkur þykir
vænt um. Ég á þessum mági mínum
mikið að þakka. Árum saman átti ég
heimili hjá honum og systur minni og
alltaf fann ég mig velkomna. Ég bað
Guð oft að gefa mér eiginmann líkan
honum og fékk bænasvar. Þeir náðu
líka strax vel saman duglegu, vand-
virku sjómennirnir.
Ég kveð þig kæri svili, með þökk í
huga, góðvild þín mun mér lengi
duga. Við okkar kynni blað var brot-
ið, þú hvíld og frið nú hefur hlotið.
Elsku Maja og þið öll, Guð styrki
ykkur.
Óla og Anton.
Mig langar til að kveðja þig,
frændi minn, með nokkrum orðum.
Við urðum mikið nánari eftir að ég
fór að stunda sjóinn og eftir því sem
ég kynntist þér betur þá sá ég
hversu mikill mannkostamaður þú
varst. Alltaf brást þú vel við ef ég
þurfti að leita til þín og gerðir allt
sem þú gast fyrir mig eins og þegar
þú tókst að þér bátinn fyrir mig,
hvattir mig og studdir þegar ég fór
að Staðarfelli og hugsaðir um alla
hluti fyrir mig eins og þú ættir þá
sjálfur. Eins komst þú því þannig
fyrir að vinur þinn Diddi, sem var
mikill snurvoðarmaður, fór með mér
minn fyrsta snurvoðarróður. Þar
með eignaðist ég minn góða vin þar
sem Diddi var.
Þeir sem minna máttu sín áttu
hauk í horni þar sem þú varst og
minnist ég þess að þegar þú varst
með Sæborgina á línu og við pabbi
vorum að beita hjá þér, þá var um
borð ungur maður sem átti við and-
lega vanheilsu að stríða og þú tókst
hann undir þinn vendarvæng, en
þeir sem heilir voru komust ekki upp
með neinn aumingjaskap eða kæru-
leysi því það þoldir þú ekki.
Þú gerðir alltaf kröfu um að menn
stæðu sig og legðu sig alla fram, en
þó held ég að þú hafir alltaf gert
mestu kröfurnar til sjálfrar þín og
var dugnaður þinn og samviskusemi
svo mikil að með ólíkindum var.
Það segir einnig mikið um þig,
hversu barngóður þú varst, að öll
börn hændust að þér.
Ég er mjög þakklátur fyrir þá
samleið sem við áttum og verð alltaf
stoltur af þér og mun alltaf þykja
innilega vænt um þig.
Elsku María, ég sendi þér og fjöl-
skyldu þinni mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og bið Guð að gefa ykk-
ur styrk.
Þinn frændi
Ragnar G. Ragnarsson.
Mig langar til að minnast í fáum
orðum vinar míns Einars Hannes-
sonar er lést 21. mars sl. Fyrst man
ég eftir honum þegar ég var um
þriggja ára gamall. Móðir mín, Aðal-
björg Jónsdóttir á Hofi á Kjalarnesi,
og María Jónsdóttir, kona Einars,
voru hálfsystur, dætur Jóns Benja-
mínssonar skipstjóra frá Norðfirði.
Ég man vel þegar við móðir mín
heimsóttum fyrst Einar og Mæju
frænku í Keflavík þar sem þau
bjuggu alla tíð. Minnisstætt er þegar
þau sýndu okkur flugvöllinn sem þá
var að byggjast upp. Einar og Mæja
komu líka oft í heimsókn til okkar.
Síðar var ég með Einari á sjó í um
það bil tvö ár á mb. Ólafi KE 49. Allt-
af var ég velkominn á heimili þeirra
Einars og Mæju og eftir að breyt-
ingar urðu á mínum heimilishögum
buðu þau mér til sín á hverjum jól-
um. Vil ég nú kveðja Einar og þakka
fyrir allar þær ánægjulegu stundir
er við áttum saman. Að lokum sendi
ég Mæju frænku og börnum þeirra
Einars og barnabörnum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Sveinbjörn Björnsson.
Við fráfall móðurbróður okkar
Einars Hannessonar vakna margar
ljúfar minningar. Sérstaklega er
okkur eldri systkinunum minnis-
stætt þegar Einsi passaði okkur.
Fengum við þá að fara með honum
um allt, jafnt í kríueggjaleit og á
skytterí út á Berg, þá einkum strák-
arnir. Þegar við stækkuðum fengum
við að færa Einsa og Ella bróður
hans heitan mat í beitningarskúrinn
og aðgerðina. Ungdómnum í dag
þætti það skrýtið ef ekki væri tekinn
klukkutími í mat, en þarna borðuðu
þeir matinn standandi í fiskkösinni.
Þá minnumst við þess hvað tómlegt
var á vorin þegar Einsi fór í sveit
austur í Fljótshlíð og gátum við vart
beðið eftir haustinu þegar hann kom
til baka. Einsi var nefnilega aðeins
meira en frændi, við sáum hann allaf
sem elsta systkinið. Hann var móður
okkar einstakur bróðir. Það kom
best í ljós þegar faðir okkar veiktist
og þurfti að dvelja langdvölum á Víf-
ilsstöðum. Þá var Einsi unglingur og
kom systur sinni til hjálpar. Líf
hennar og okkar hefði verið mun erf-
iðara ef hans hefði ekki notið við.
Skipti þá ekki máli hvort um var að
ræða barnapössun, skúringar eða
viðhald á heimili. Mamma sagði allt-
af að enginn hefði skúrað jafn vel og
Einar bróðir. Fyrir allt það sem
hann gerði fyrir fjölskylduna verð-
um við honum ævinlega þakklát.
Einsi fór ungur að vinna og létta
undir með foreldrum sínum en fjöl-
skyldan á Melgötunni var stór. Einsi
starfaði lengi hjá útgerð föður okkar,
bæði til sjós og lands og sýndi þá
eins og alltaf dugnað og trúsemi.
Einsi var einstaklega hlýr maður og
barngóður. Aldrei hittum við hann
svo að hann tæki ekki utan um mann,
spyrði hvernig maður hefði það og
fjölskyldan. Það var eitt í fari hans
sem ekki fór fram hjá neinum sem
honum kynntist en það reglusemi og
snyrtimennska. Hann gat gengið að
hlutunum þar sem hann lagði þá frá
sér. Um þetta ber heimili hans og
Mæju gott vitni. Þetta var eitthvað,
sem hann átti erfitt með að kenna
frændum sínum. Bjössi minnist þess
sérstaklega þegar hann fór fyrst til
sjós en þá var hann svo heppinn að
Einsi var með um borð og tók hann á
sig mörg aukaverkin til að létta ung-
um frænda sínum vinnuna. Seinna á
starfsævinni var Einsi skipstjóri á
bátum hjá fyrirtæki okkar systkin-
anna og sýndi hann okkur sömu trú-
og ræktarsemi og foreldrum okkar.
Alla tíð hefur verið kært með okk-
ur og Einsa, Mæju og fjölskyldu.
Elsku Mæja og fjölskylda, við
systkinin vottum ykkur okkar
dýpstu samúð við fráfall Einsa.
Með virðingu og vináttu
Sólimannssystkinin.
Það gleymist víst engum sem gengur sinn
veg
hve gott er að mæta þar vini
og finna samúð á langri leið
í lífsins hverfula skini.
Þú deildir á milli dagsins önn
þínum drengskap sem heilu réði
að rétta fórnandi heita hönd
var hamingja þín og gleði.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Nú er hann fallinn fyrir sigð dauð-
ans, vinur minn. Einar Hannesson
skipstjóri.
Skipstjórn hafði hann að aðalstarfi
um margra ára skeið og fórst það vel
úr hendi. Hann var sókndjarfur, far-
sæll og athugull, ákaflega heppinn.
Ég minnist þess ekki að hann yrði
nokkurn tíma fyrir áföllum á sjó.
Hann var mjög fengsæll og mikill
aflamaður. Þegar hann hætti sjó-
sókn og fór að stunda vinnu í landi
valdi hann sér smíðar að atvinnu.
Einar var fæddur Keflvíkingur.
Þá var Keflavík lítið sjávarpláss, en
hann varð til þess að vinna að því og
að sjá það verða myndarlegan bæ, en
honum var það alltaf raun, eins og
okkur fleirum, að horfa upp á mikinn
útvegsbæ, sem stór floti skipa var
gerður út frá og bátar frá verstöðv-
um víðsvegar af landinu stefndu til á
vetrarvertíð, leggjast af. Nú telst
það til tíðinda ef bátur sést í Kefla-
víkurhöfn. Og efast ég um að sú kyn-
slóð sem nú er að alast upp í Keflavík
geti gert sér í hugarlund hve mikil
breyting þar hefur orðið á. Keflavík
nútímans er fallegur bær í örum
vexti og veit ég að það gladdi Einar
mikið að sjá bæinn sinn verða það
sem hann er orðinn í dag. Einar var
þroskaður félagshyggjumaður sem
hafði bætandi áhrif á meðbræður og
-systur með umgengni sinni og fram-
komu. Hann var bæði í Púttklúbbi
Suðurnesja og Félagi eldri borgara
og var mjög virkur í báðum félögun-
um og hagnýtti sér það sem þar var í
boði í pútti og spilum.
Einar var búinn að líða mikil veik-
indi síðastliðið ár og fór heilsu hans
mikið hrakandi nú síðustu mánuði og
varð til þess að hann þurfti að dvelja
um tíma á sjúkrahúsum þar til yfir
lauk.
Einar og kona hans byggðu sér
myndarlegt hús að Krossholti 10 hér
í bæ og bjuggu þar í mörg ár, en voru
nú nýbúin að flytja sig í nýtt og
glæsilegt sambýlishús að Vatnsnes-
vegi 29, en því miður gat Einar ekki
notið þess vegna heilsubrests.
Hann lést á Heilsugæslustöð Suð-
urnesja aðfaranótt föstudagsins 26.
mars. Þar sofnaði hann inn í þá ver-
öld sem bíður okkar allra, en þetta
eru þættir sem kynslóðirnar hafa
erft hver af annarri og enginn fær
umflúið.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína.
En Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir.)
Og nú, þegar ég kveð Einar Hann-
esson og þakka honum fyrir þau
kynni sem ég hafði af honum, fyrir
hans ljúfu framkomu, það var mann-
bætandi að hafa átt þess kost að
njóta samvista hans og vera sam-
ferðamaður hans á okkar daglegu
göngu á lífsins leið.
Blessuð sé minning hans.
Ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Magnús Þór Helgason.