Morgunblaðið - 02.04.2004, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 2. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Bjarni Pálmars-son fæddist í
Reykjavík 11. febr-
úar 1930. Hann lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala 24. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Andrea
Helgadóttir, f. 22.11.
1905, og Pálmar Ís-
ólfsson, f. 28.7. 1900.
Bræður Bjarna eru
Helgi Pálmarsson, f.
20.1. 1934, og Ísólfur
Þór Pálmarsson, f.
14.11. 1942. Hálfsyst-
ur Bjarna samfeðra
eru Lydía Pálmarsdóttir, f. 1918,
Bára Pálmarsdóttir, f. 1941, Þur-
íður Fjóla Pálmarsdóttir, f. 1945,
og Margrét Pálmarsdóttir, f. 1948.
Bjarni kvæntist Ingunni Ingv-
arsdóttur. Þau slitu samvistum.
Þeirra sonur er Ingvar Þór
Bjarnason, f. 1951, búsettur í Bret-
landi og á hann þrjá syni. Hann á
líka dótturina Hrefnu Birgittu
Bjarnadóttur, f. 1954, sem búsett
er í Noregi og á hún fjögur börn.
Bjarni kvæntist árið 1956 Guð-
björgu Ágústu
Björnsdóttur, f.
25.11. 1935, þeirra
börn eru Salbjörg
Ágústa Bjarnadóttir,
f. 1956, hún á þrjú
börn, og Björn Andr-
és Bjarnason, f.
1957, hann á fjögur
börn.
Bjarni lærði hljóð-
færasmíði hjá föður
sínum Pálmari Ís-
ólfssyni og vann á
verkstæði með hon-
um meðan Pálmar
lifði. Bjarni fór til
Bretlands og lagði stund á orgel-
smíði og sá hann um viðhald á
mörgum orgelum í kirkjum lands-
ins. Bjarni vann einnig sem bíl-
stjóri og ók rútum, m.a. hjá Ólafi
Ketilssyni, og var einn af þeim
fyrstu sem fóru í skipulagðar
óbyggðaferðir. Hann keyrði leigu-
bíl í yfir fjörutíu ár og stofnaði
Limósínþjónustu 1975.
Útför Bjarna verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það var tvennt sem olli mér mikl-
um vonbrigðum í æsku, annars veg-
ar þegar ég komst að því að jóla-
sveinarnir væru ekki til og hins
vegar þegar mér var tjáð það að
hann afi minn gæti ekki borðað heil-
an hest í morgunmat eins og hann
hafði sjálfur sagt mér.
Afi minn var bæði mikill sagna-
meistari með góðan húmor og gríð-
arlegur sælkeri. Í æsku minni gat ég
setið löngum stundum með föður
mínum og afa og horft á þá stilla pí-
anó, afi sagði mér þá gjarnan sögur
af öllu því sem hent hafði hann á lífs-
leiðinni, sögur frá því þegar hann
vann uppi á Keflavíkurflugvelli og
hafði leyfi til að keyra hertrukka og
skriðdreka en einnig frá ýmsum
stórmerkilegum sögum frá þeim
tíma er hann var knattspyrnudóm-
ari, t.a.m. þegar hann dæmdi hendi á
einhentan mann sem „sló“ boltann
með „stubbnum“, en afi lét sér það
ekki nægja heldur rak manninn útaf.
Slíkar sögur auk þess að keyra um á
glæsivögnum og birtast í blöðunum
gerði hann að sannkallaðri æsku-
hetju minni. Stundum fórum við
nafnarnir í bíltúr og hvar sem við
stoppuðum virtist fólk alltaf þekkja
hann, ég hélt reyndar um tíma að
hann hlyti að þekkja alla í heiminum.
Seinna meir þegar ég tók að þrosk-
ast fóru sögurnar að snúast um spjall
hans við frægt fólk sem hann hafði
keyrt á lífsleiðinni og var samfara
áhuga mínum á sögu og stjórnmál-
um. Þess á milli gátum við setið tím-
unum saman ásamt ömmu og rætt
um fréttir vikunnar, stjórnmál og líf-
ið. Þrátt fyrir að vera þrælduglegur
maður og hafa tekið að sér ýmis störf
um ævina þá held ég að sunnudagar
hafi verið hans dagar. Þá kom fólk í
heimsókn niður í Nóatún og þá fékk
hann að njóta sín og ávallt bar amma
fram glæsilegar kræsingar og það
leiddist honum ekki. En afi minn var
enginn heilagur dýrlingur frekar en
við flest og t.d. var hann bæði
skemmtilega fordómafullur (sem
hann reyndi þó að leyna) og að auki
sjálfstæðismaður (þó að hann tæki
það ávallt fram að hann hefði ekki
kosið þann flokk frá því að Albert
stofnaði Borgaraflokkinn). Seinni
hluta ævi sinnar vann hann aðallega
við leigubílaakstur og keyrði þá al-
þýðuna, merkilegt fólk sem og
ómerkilegt fólk leiðar sinnar. Ef Guð
er til og ef það er eitthvert réttlæti í
þessum heimi og þeim næsta þá
sendir hann gullvagninn að sækja
gamla manninn. Fyrir hönd systkina
minna vil ég þakka þér fyrir alla
hjálpina og allar góðu stundirnar
gegnum árin og kveð þig í hinsta
sinn með hinu ódauðlega erindi
Hávamála:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Bjarni Þór Pétursson.
„Nú er skarð fyrir skildi,“ kvað
séra Jón á Bægisá forðum og á það
sannarlega við þegar ég kveð frænda
minn og vin Bjarna Pálmarsson.
Með skömmu millibili hafa þeir látist
sagnabrunnar slóða feðra minna á
Stokkseyri og í Flóanum en annar
frændi minn, Helgi Sæmundsson,
lést fyrir skömmu. Ég leitaði gjarna
til þeirra ef ég þurfti á fróðleik að
halda um Stokkseyri eða Flóann en
þó með ólíkum hætti. Báðir voru þeir
meistarar sagnalistarinnar. Helgi
vissi næsta allt um hvað sem var og
blandaði fróðleikinn gamanmáli
enda einstakur húmoristi. Bjarni
kunni öðrum betur að bragðbæta
frásögnina og held ég því fram að
hann hafi verið einn af okkar síðustu
meisturum í orðsins skreytilist. Frá-
sagnir þeirra frænda voru með þeim
hætti að þær greyptust í huga manns
og hverfa ekki þaðan.
Þótt töluverður aldursmunur væri
á okkur Bjarna fann ég það aldrei
því hugur og hönd hans voru sem hjá
ungum manni alla tíð. Bjarni var
einn af föstu punktunum í tilveru
minni frá því ég fyrst man eftir mér.
Heimili þeirra bræðra, Pálmars og
Sigurðar, feðra okkar, voru skammt
hvort frá öðru og var Pálmar um
langa hríð með hljóðfæraverkstæði í
næstu götu þar sem Bjarni vann tíð-
um. Samgangur var mikill á milli og
kom ég oft á hljóðfæraverkstæðið.
Bjarni var þannig gerður að hann
þurfti að hafa mörg járn í eldinum.
Þótt hann lærði hljóðfærasmíðar og
væri einn af okkar færustu stillur-
um, enda tónheyrn hans við brugðið,
var það starf alltof einhæft og bind-
andi til þess að hann eirði við það eitt
og sér. Því hóf hann snemma akstur
leigubíla og hópferðabíla samhliða
hljóðfæraviðgerðunum enda naut
hann sín best í iðu mannlífsins þar
sem hann gat beitt sinni mögnuðu
frásagnarlist en við hljóðfærin var
lítið að tala og faðir hans ekki mál-
gefinn við störf sín. Um langt skeið
rak Bjarni glæsibílaþjónustu og var
þá oft á ferð með erlenda fyrirmenn.
Þar naut hann sín vel enda afburða-
góður enskumaður eftir nám í Bret-
landi. Einnig dæmdi hann fótbolta-
leiki um tíma og fór oft mikinn.
Við Bjarni urðum bestu vinir og
styrktist vináttan með árunum og
sakna ég nú vinar í stað og töluvert
verður tilveran fáskrúðugri eftir frá-
fall hans. Einhvern tímann þegar tal
barst að föður mínum, Sigurði Ísólfs-
syni, sem Bjarni mat mikils, hafði
Bjarni þau orð um hann að hann
hefði verið í „sér umslagi“. Á sinn
hátt var Bjarni einnig í „sér umslagi“
svo ólíkur var hann öðrum um margt
og einstakur persónuleiki. Hann var
engum líkur.
Á skilnaðarstundu er mér ofarlega
í huga þakklæti til Bjarna, ekki síst
fyrir kryddið í tilveruna, en hann
bragðbætti, ef svo má segja, hverja
stund sem maður átti með honum,
svo ekki sé minnst á mannfagnaði
innan fjölskyldunnar. Efst er mér þó
í huga söknuður Gauju, barnanna og
annarra niðja Bjarna og votta ég
þeim mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu vinar míns og
frænda.
Ingimar Sigurðsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér sinn síðsta blund.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Steinar Jónsson,
Ragnheiður Hilmarsdóttir.
BJARNI
PÁLMARSSON
Góður vinur í áratugi, öðlingur-
inn, bjargvætturinn og reddarinn
Bjarni, er farinn í ferðina löngu.
Ferðina sem við öll förum jú í en
okkur finnst hann fara allt of
snemma. Okkur langar að þakka
honum alla greiðviknina,
skemmtilegu frásagnirnar og
trausta vináttu og óska honum
góðrar ferðar. Fjölskyldu hans
allri sendum við innilegar samúð-
arkveðjur. Bjarna verður víða
saknað.
Svala og Helga Sigríður.
HINSTA KVEÐJA
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi,
mánudegi eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á
föstudegi. Berist greinar hins vegar ekki innan hins tiltekna skilafrests
er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmark-
að getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist á réttum
tíma.
Birting afmælis- og
minningargreina
Vor ævi stuttrar stundar
er stefnt til drottins fundar.
(E. Ben.)
Mig langar að minnast kærrar vin-
konu minnar og velgerðarmanns frá
fornu fari.
Það gerðist einn góðan veðurdag
einhvern tíma á árum síðari heims-
styrjaldar, að drossía, eins og fólks-
bílar voru þá gjarnan kallaðir, renndi í
hlað á heimili foreldra minna að Reyni
í Mýrdal. Út úr bifreiðinni stigu fimm
manneskjur, hjónin Þórður Bjarnason
og Valgerður Jóhannesdóttir úr Hafn-
arfirði ásamt þremur af fjórum börn-
um þeirra þá, þeim Hrafnhildi, Bjarna
og Jóhannesi, en elsta barnið Viðar
var ekki með í för. Fimmta barnið,
Þóra Vala, var þá enn ekki fætt og
bættist ekki í hópinn fyrr en nokkrum
árum síðar.
Valgerður var fyrsta konan, sem ég
sá aka bíl, en þá tíðkaðist ekki að kon-
ur stunduðu slíka iðju.Faðir minn og
Þórður höfðu verið skólabræður í
Flensborg í Hafnarfirði einmitt á ár-
um fyrri heimsstyrjaldarinnar. Nú
voru aftur válegir tímar, landið her-
numið og setuliðið mjög fjölmennt og
áberandi, ekki sízt í Reykjavík og ná-
lægum byggðum, og foreldrum þótti
það ekki mjög fýsilegur kostur að börn
þeirra hrærðust of mikið innan um
hermannaliðið. Auk þess var sá mögu-
leiki vitanlega fyrir hendi að gerðar
yrðu loftárásir á stöðvar hernámsliðs-
ins og að barizt yrði í lofti eða jafnvel á
landi. Var sú hætta án efa mest í
VALGERÐUR
JÓHANNESDÓTTIR
✝ Valgerður Jó-hannesdóttir
fæddist á Miðfelli í
Þingvallasveit 24.
september 1909. Hún
lést á St. Jósefsspítala
í Hafnarfirði 29. des-
ember síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Hafnarfjarð-
arkirkju 7. janúar.
Reykjavík og nágrenni
hennar. Hvort einmitt
þessar ástæður lágu að
baki áðurnefndri heim-
sókn skal ósagt látið, en
það var svo ánægjulegt
að útkoman varð sú, að
umrædd börn dvöldu
um lengri eða skemmri
tíma á heimili foreldra
minna yfir sumartímann
og Jóhannes þó lengst.
Ég geymi í fórum
mínum mynd frá heim-
sókninni, sem getið er
um í upphafi þessa máls.
Það er eins og að bregða sjónauka aft-
ur til fortíðar að virða hana fyrir sér. Á
henni eru nítján manneskjur, gestir og
heimafólk í önn dagsins og hefur tekið
sér stundarhlé frá heyskapnum.
En svona er orsök til allra hluta.
Endurnýjuð kynni við þetta góða fólk
urðu til þess að þau hjónin tóku við
mér eins og einni af fjölskyldunni þeg-
ar ég fór að heiman í skóla í fyrsta
skipti. Það er ekki að orðlengja, að
þarna bjó ég við hið bezta atlæti og
vináttan styrktist við dótturina á
heimilinu og jafnöldru mína, Hrafn-
hildi, sem nú er látin langt um aldur
fram.
Það var ekki ónýtt fyrir okkur unga
fólkið og reyndar ómetanlegt þakkar-
efni að Valgerður skyldi vera heima-
vinnandi húsmóðir. Hún rækti heimili
sitt af myndarskap og dugnaði og var
alltaf til taks að seðja og gleðja með
sinni léttu lund og að halda utan um
hópinn. Hún var ákaflega hlý mann-
eskja og hressileg og stráði gleði í
kringum sig þó svo að lífið hafi ekki
alltaf farið um hana mjúkum höndum.
Alltaf síðan ég dvaldi á heimili
þeirra Þórðar og Valgerðar tók hún
mér opnum örmum með þeirri hlýju
og innileik sem var svo ríkur þáttur í
fari hennar. Mér verður það æ í minni.
Blessuð sé minning Valgerðar Jó-
hannesdóttur.
Sigríður E. Sveinsdóttir.
Fyrrverandi mágur
minn, Hjörtur Bjarna-
son, lést 16. feb. sl.
Hjörtur og Ingibjörg
systir mín giftu sig 29. maí árið 1957.
Var það mikil tilhlökkun hjá mér, ung-
um drengnum, sem var í uppáhaldi
hjá Ingu systur, en hún er elst okkar
systkina en ég yngstur. Það kom fyrir
að ég fór með Ingu á stefnumót við
Hjört, og þannig mynduðust ákveðin
tengsl í byrjun á milli okkar Hjartar.
Hjörtur var sonur merkra hjóna,
þeirra Elísabetar Hjartardóttur og
Bjarna Ingimarssonar, þess mikla
togaraskipstjóra hjá útgerðarfélaginu
Júpiter og Mars. Oft kom ég á heimili
þeirra og kynntist fjölskyldunni nokk-
uð náið, eins var mikil og góð tengsl
milli foreldra okkar Hjartar. Bjarni
Ingimarsson var landsfrægur skip-
stjóri, og það þótti sjálfsagt á þessum
árum að synir fetuðu í fótspor feðra
sinna. Og það gerði Hjörtur og fór í
Stýrimannaskólann eftir nám í Versl-
unarskóla Íslands. Hjörtur stundaði
sjóinn í nokkur ár, þó með hléum, en
kom svo alfarið í land og reyndi fyrir
sér á öðrum sviðum. Hjörtur og Inga
eignuðust þrjú börn, Ólafíu Sigríði,
Bjarna og Margréti Elísabetu.
Ég man hvað ég var spenntur þeg-
ar kom að því að Ólafía (Lóa) kæmi í
heiminn, en hún var fyrsta barna-
barnið og þar sem ég var uppáhalds-
HJÖRTUR
BJARNASON
✝ Hjörtur Bjarna-son fæddist í
Reykjavík 26. sept-
ember 1936. Hann
lést á líknardeild
Lsp. í Kópavogi 16.
febrúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Grafarvogs-
kirkju 26. febrúar, í
kyrrþey að hans ósk.
bróðir Ingu fannst mér
að ég ætti nú eitthvað í
henni líka, enda fæddist
hún þremur dögum eftir
minn afmælisdag.
Hjörtur og Inga
bjuggu fyrstu hjúskap-
arárin sín í kjallaraíbúð
foreldra minna og kom
það í minn hlut að passa
Lóu þegar á þurfti að
halda.
Hjörtur naut þess að
borða og var mikill mat-
maður. Ég man að
uppáhaldsmaturinn
hans voru lambakótilettur og stríddi
ég honum oft með því hvað margar
kótilettur hann hefði borðað í þetta og
hitt skiptið. Hjörtur tók þessu alltaf
vel enda hafði hann góða kímnigáfu og
sá broslegu hliðarnar á flestum mál-
um.
Hjörtur var mikill stærðfræðingur,
sem nýttist mér vel á mínum skóla-
árum og hann var mikill og góður
bridge-spilari og hafði gaman af að
sitja við spilaborðið.
Hjörtur lék knattspyrnu á sínum
yngri árum, var í marki hjá Fram og
áttum við þar sameiginlegt áhugamál,
nema að ég var Valsari.
Hjörtur og Inga skildu fyrir all-
mörgum árum, en þó samgangur á
milli okkar Hjartar hafi ekki verið
mikill eftir það, hittumst við þó stöku
sinnum og sá ég m.a. um veisluna þeg-
ar hann varð sextugur. Síðast hitti ég
Hjört við jarðarför föðursystur minn-
ar á sl. ári, en þá var hann orðinn mjög
veikur. Sýndi hann með því þann góða
hug sem hann bar alltaf til fjölskyldu
minnar í gegnum árin.
Ég kveð Hjört Bjarnason með virð-
ingu, og votta fjölskyldu hans samúð
mína.
Lárus Loftsson.