Tíminn - 24.12.1969, Síða 60

60
TÍMINN - JÓLABLAÐ
Svö> má iHann veit
jdlasvei ura gdðu
iminn J 130X1111»
^ koma i'.
'f Heldurðu
aþað Pensa
verður aðfanga
öags&vöið
Hexiei og Peusa fd sér
gdöan miðdegisldr....
fTEri hvað
um riíðu-
brotið
eða tauiíP
sem dg d-
Hreinkaði
Þá þarf ekki að
liugsa. um rauða
kappaks tursbljlinn
©PIB
Skömmu seinna
er bariö á dyr
Séra Pétur -
Framhald ai bls. 3
eru saima sinnis vegna reynslu *
sinnar. Þessi ævaforna benn-
ing um Guð er hin trausta stoð
í lífi hinna mörgu, sean fcrúa ‘
á Jesiim Krist og byggja óf
sitt á kenningu hans. —
Þá nefni ég annan vátnis-
burð. — í bókinni Enginn
ræður sínuim nætuirstað, lýsir
höfundurinn, Pétur Sigfússon,
trú Sigríðar á Halldórsstöðum
og segir: „Hún trúði því, að
öliu væri stjórnað af þeim
mætti, er öliu réði til bóta a
einhivern hátt, þótt odBt skortí ..
manninn skilning á hans ráð-'
stöfunum. Og hún miðlaði öðr-
um af trú sinni. Engkm vissi
betur, hvílík meginstóð fcrúar-”!
öryggi er þeim, er það hefir
hlotið í þrekraunum langrar
aavi.“
Trúin á Jesúm Krist og full-
vissan um nænvenu Ihans er
traust á Guði, sem menn í dag
byggja iff sitt á — og það eiga
margir sama trúarstrenginn í
sál sinni og séra Friðrik Frið-
ráksson, er hann lýsir sínum
fyrstu jólum og segir: „Upp
frá þessu varö Jesú ákaflega
voldug persóna í mínum hug-
ariieimi. Ég fékk snemma fu-il-
vissu nm, að hann væri alitaf,
með mér.“ (Sr. Friðrik segir
frá bls. 17.)
Þessi og fieiri dæmi, sem ég
gæti komið með, lýsa um leið
fólkinu í samtíð okbar, sem ég
hefí kynnzt í gleði og sorg. —
Kirkjubyggingar eru hin ytri
tjáning á því, sem inni ferir
býr, ,JVlusteri Guðs era kjörfc-
un, sem trúa, þótt bafí ])au ei
yfir höfði þak“, — eins og
skáldið Einiar Benediktsson
yrkir.—
Kiricjuibyggmgar era einn
vo-btar þess, að fólkið treystir
Guðí. Og kirkjan er nauðsyn-
leg til samfélags fyrir þá, er
eiga Ihinn sameiginlega grann
að byg-gja líf sitt á. — Og þeg-
ar eiitlhivað reymir á, er kirk.j-
an það hæli og sá sty-rkur, sem
maðurinn leifcar táíl, þar sem
hann finnur frið og hvíld. —
Á mesifcu sfcu-ndum lífsins í
gleði og sorg, st-reyanir fóiikið
tíl kirkjunnar, — og leg-gur á
sig fórnir fyrir kirkj-una, ef á
þanf að Ihald-a. —
Ég an-an eftír bóndanum í
Ber-ufírði, sem lagði það á sig
að byggja kiikj-u á bæ sínum
að mesfcu á eigin spýbur. Hann
h-afði ekki um þáð rnöirg orð,
en hugnrimn var á bak vi@.
Þegar komandi kynsióðir horfa
til Hallgrímskirkja á SkóHa-
vörðuhæö, mun ekki verða
komizt hjá að hugleiða áhuga
og sfcórvirki, sem þar ge-rist í
samtíð okkar. — Sama er að
segja um kirfcjurnar í Keykja-
vík og víðar, sem eira í smfð-
um. — Þetta gerist af þeirri
einu ástæðu, að menn vilja að
trú á Guð fari fýrir’á vegferð
lífsi-ns sem eldstólpi Israete-
manna forðum
„Því skal minnismerkið rfea
mesta kirfcja þess-a lands,
ár og -aldir lýðnum lýsa
leið tí-1 Gúðs og rííkis hans.:
(Péfcur Sigurðsson)
Þjóð okkar læfcur sinn hlut
e'kki eftir liggj-a, þegar leitað
er eftir hjálp handa nauð-
stöddum. Enginn tclur þau
mi-nnismerki nema Guð, se-m
hivergi koma á skrá eða eru
sýnd með tölum, en voru sprott
in af kærleika Guðs. Það er
einn ós'/iknasti þátfcuriim í
ti-austleik t'úarinnar. — Og á
hátíð Frelsarans kemst Gúðs
vilji næst því að verða sro á
jörðu se-xn á himni. — Ég
minni á hjálp kirkjunnar og
Rauðakrossins ti-1 Bi-afra og
það sem íslenzka þjóðin hefir
gert undir merkjum „Herferð-