Pressan - 03.05.1990, Blaðsíða 22

22
Fimmtudagur 3. maí 1990
Siv Friðleifsdóttir, verðandi
Þegar hún stóð ofan á frárennslis-
stokknum neðan við Lindarbraut á Sel-
t jarnarnesi fyrir svona tuttugu árum hef-
ur hún örugglega ekki hugsað um hvort
það væri eðlilegt að holræsið væri opið.
Þá var spurningin bara sú að skemmta
sér vel# og með þvi fyndnara var ef ein-
hver leikfélaganna datt ofan i skitugan
sjóinn.
EFTIR ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR MYND: EINAR ÓLASON
Nú er Siv Friðleifsdóttir að setj-
ast í bæjarstjórn á Seltjarnarnesi og
umhverfismál eru helsta baráttumál
hennar. Fram að þeim tíma að hún
bauð sig fram i prófkjöri Nýs afls á
Seltjarnarnesi hafði hún lítið komið
nálægt pólitík. Hún lenti í fyrsta sæti
í prófkjörinu og svarar aðspurð að
hún hafi ekki átt von á að lenda svo
framarlega ,,þó ég hafi auðvitað
stefnt að fyrsta sætinu".
Þýðir ekki
að fara í fýlu!
Hún er mikil keppnismanneskja,
stundaði iþróttir um árabil og keppti
í handbolta, sundi og badminton, og
keppir reyndar enn í því síðast-
nefnda. Segist ekki vera tapsár en
setji markið alltaf hátt: ,,Eg er þeirr-
ar skoðunar að maður eigi að stefna
hátt en þótt markinu sé ekki náð
þýðir ekki að fara í fýlu."
Siv fæddist í Osló árið 1962, elsta
dóttir Bjargar Juhlin kennara og
Friðleifs Stefánssonar tannlæknis:
,,Það rennur blóð Norðmanna, Sigl-
firðinga og sígauna í æðum mér,"
segir hún. Fjölskyldan fluttist stuttu
síðar til íslands og bjó fyrst í Túnun-
um en þegar Siv var tæplega þriggja
ára fluttu þau út á Seltjarnarnes þar
sem hún hefur búið alla tíð síðan:
,,Að vísu reyndi ég einu sinni að búa
á Rauðarárstíg en gafst upp eftir að
ég hafði vaknað of oft upp við að
unglingar af Hlemmi æfðu karate-
högg á staurnum við svefnherberg-
isgluggann!"
Hún segist hafa farið hinn „hefð-
bundna Neshring" eins og hún kall-
ar það, „var á barnaheimilinu
Fögrubrekku, síðan í Mýrarhúsa-
skóla og loks Valhúsaskóla. Þaðan
fór ég í Menntaskólann i Reykjavík
og lauk stúdentsprófi 1982“. Þá lá
leiðin í háskólann þar sem Siv fór í
fjögurra ára nám í sjúkraþjálfun:
„Fyrstu tvö árin eftir að ég lauk
náminu vann ég hjá Styrktarfélagi
lamaðra og fatlaðra. Þar vann ég
mest með börn og vinnuandinn var
góður. En svo ákvað ég að færa mig
aðeins nær Nesinu og leigi nú að-
stöðu hjá Sjúkraþjálfun Reykjavíkur,
sem er einkarekin stöð í vesturbæn-
um."
Siv og Sigurgeir
bæjarstjóri eiga
sameiginlegt
óhugamól
En við setjum aðeins í bakkgír og
tölum meira um fyrri árin. Siv byrj-
aði að æfa badminton átta ára með
KR og segir ástæðu félagsvalsins
einkum þá að pabbi hennar hafi
keppt með KR auk þess sem Grótta
sé ekki með neina badmintondeild:
„Við Sigurgeir bæjarstjóri á Nesinu
eigum það sameiginlegt að spila
bæði badminton," segir hún og bros-
ir.
Hún keppti með landsliðinu í
badminton og síðar sat hún í stjórn
Badmintonsambands íslands.
Reyndar hófust afskipti hennar fyrst
af félagsmálum þegar hún var í Val-
húsaskólanum: „Þar var ég í nem-
endaráði og var síðan ritari skólafé-
lags Menntaskólans í Reykjavík þeg-
ar þangað var komið. Eg hef alltaf
haft mikinn áhuga á félagsmálum
og vil gjarnan koma nálægt sem
flestu. Eg veit ekki hvort það telst
kostur eða galli, en ég er svolítið fyr-
ir að breyta til og kynnast einhverju
nýju því það finnst mér þroska mig."
Eftir aö Siv hætti störfum með
stjórn BSÍ færði hún sig yfir í Nor-
ræna félagið: „Eg starfa í samstarfs-
nefnd Norræna félagsins og Æsku-
lýðssambands íslands — hrikalega
langt nafn! Ég hef starfað með þeim
í nokkur ár en þessi nefnd hefur
meðal annars skipulagt Norður-
landaráðsþing æskunnar. Það þing
sækir ungt fólk af Norðurlöndun-
um, situr tveggja daga ráðstefnu og
talar um norræn, pólitísk mál. Þetta
Norðurlandaþing æskunnar er yfir-
leitt haldið í lok febrúar, helgina áð-
ur en stóra Norðurlandaráðsþingiö
er haldið, og þar erum við áheyrnar-
fulltrúar. Þannig fékk ég tækifæri til
að kynnast þessu hápólitíska fólki
hér á landi og annars staðar."
Miðjulínan hentar
mér ógætlega
Siv segist hafa verið tvístígandi í
skoðunum í menntaskólanum: „Þá
vissi ég ekkert hverjum ætti að trúa
og sá ekki í gegnum neitt. Ég var
ýmist til hægri eða vinstri. í háskól-
anum kynntist ég hins vegar starf-
semi félags umbótasinnaðra stúd-
enta — umba. Þetta var svona
miðjufélag, sem síðar rann saman
við félag vinstrimanna og úr varð
Röskva. Ég gat auðvitað ekki setið á
mér í háskólanum fremur en fyrr og
fór í ritnefnd stúdentablaðsins. Þeg-
ar ég svo kynntist störfum Fram-
sóknarflokksins í framhaldi af há-
skólaárunum fann ég að með hon-
um átti ég samleið, en hins vegar
hef ég ekki verið mjög virk innan
flokksins í mörg ár. Ég kynntist
starfsemi félags framsóknarmanna
á Seltjarnarnesi og þá um leið Guð-
mundi Einarssyni, forstjóra Ríkis-
skipa, sem sat í bæjarstjórn fyrir
flokkinn. Guðmundur ákvað í haust
að draga sig í hlé og mér var boðið
að fara fram í stað hans. Guðmund-
ur studdi mig mjög vel og ég er hon-
um þakklát fyrir þann stuðning sem
hann hefur veitt mér, bæði í próf-
kjörinu og síðar."
Hún segist hafa kosið að starfa
með Framsóknarflokknum því að
hennar mati sé hann „minnst öfga-
fullur": „Ég vil ekki keyra einhverja
harða íhaldsstefnu. Ég er félagslega
sinnuð og miðjulínan hentar mér
ágætlega. Ég er meiri diplómat í
mér en öfgamanneskja. Það held ég
að komi mikið til vegna starfs míns.
Á meðan ég meðhöndla sjúklinga
mína röbbum við oft saman. Ég
hlusta og reyni að skilja sjónarmið
fólksins. Sumir eiga við mikla erfið-
leika að stríða; hjá öðrum gengur
allt í haginn. Þetta hefur breytt mér
mikið og ég held að þessi vinna
víkki sjóndeildarhringinn gífurlega.
Sjúkraþjálfari þarf í rauninni að vera
ágætur sálfræðingur. Við sjáum lit-
rófið upp og niður meðan aðrir
vinna innan afmarkaðs sviðs og lifa
í ákveðnu lífsmynstri, jafnt í vinnu
sem heima."
Nauðsynlegt
að horfa fram á við
Siv hefur einföld lífsviðhorf:
„Maður á alltaf að horfa fram á við
og vera jákvæður," segir hún. „Það
skildi ég best þegar ég starfaði hjá
Styrktarfélagi lamaðra og fatlaðra.
Þangað kom mikið slasað fólk, ungt
fólk og börn, sem höfðu fæðst fötl-
uð. Þar lærði ég að temja mér það
viðhorf að það þýðir ekki að setjast
niður og sýta það sem miður hefur
farið. Það græðir enginn á þvt að líta
til baka. Maður verður að horfa
fram á veginn. Mér finnst það vera
sjúkraþjálfaranna að reyna að smita
frá sér með bjartsýni og krafti, og
það held ég að flest okkar geri. Það
verður alltaf að reyna að sjá björtu
hliðarnar."
Hún getur ekki fallist á að Sel-
tjarnarnesbær hafi verið sérstak-
lega vel rekið bæjarfélag síðustu ár-
in. Þar bendir hún á óþrifnaðinn frá
opnum holræsum og segir að sér
finnist ekki nóg hafa verið gert í um-
hverfismálum almennt: „Auðvitað
sættir sig enginn við þetta," segir
hún. „Það er orðið æ meira áber-
andi hversu mikið vandamál þetta
er. Hérna áður fyrr þótti svona bara
í lagi. Við erum ekkert frábrugðin
öðrum sveitarfélögum, það vilja all-
ir ganga frá þessu og hafa geðslegt
í kringum sig. Mér finnst líka að það
sé komin hálfgerð tregða í bæjar-
málin, enda meirihlutinn búinn að
sitja í tugi ára! Ég tel að nú eigi að
söðla um og sanna það að nýir vend-
ir sópa best. Það hefur verið mjög
gaman að starfa með þessu fólki
sem stendur að listanum hjá Nýju
afli og samvinna okkar hefur tekist
með miklum ágætum þótt ýmsir
hafi ekki spáð samtökunum löngum
lífdögum. Sjálf átti ég alveg eins von
á að togstreitan yrði meiri milli fólks
úr ólíkum flokkum. — Við höfum
stofnað Bæjarmálafélag Seltjarnar-
ness — sem er vettvangur fyrir um-
ræðu um bæjarmálin, og í þeim fé-
lagsskap er virkilega góð stemmn-
ing."
Hún talar um einn eftirlætisleik-
staðinn sinn frá því hún var barn:
„Ræsið fyrir neðan Lindarbrautina
var vinsæll staður!" segir hún og
hlær. „Þetta var langt ræsi sem
steypt hafði verið yfir. Eitthvert
mesta fjörið hjá okkur krökkunum
var að standa uppi á ræsinu og
reyna að halda jafnvægi, því þar var
flughált. Og margir duttu ofan í sjó-
inn — og allan þann óþverra sem
flaut í kring..
Ekki hægt að tala
í sundi!
Siv segist alltaf hafa verið keppn-
ismanneskja og búið til keppni úr
öllum leikjum sem hún tók þátt í:
„Við höfðum ekki verið lengi í
brennó, „sippó" eða „teygjó" þegar
leikurinn hafði breyst í keppni. Mér
finnst gaman að ná takmarki og er
ekki þannig að ég rjúki í fýlu ef ég
tapa. Auðvitað líkar manni aldrei að
tapa, en ég er ekki óeðlilega tapsár
enda hefði ég þá varla enst svona
lengi í íþróttum..Hins vegar segir
hún að hún hafi ekki enst lengi í
sundinu: „Þótt ég tali ekki alveg
endalaust þá átti ekki við mig að
vera á kafi ofan í sundlaug!" segir
hún og hlær. „Sund var ekki nógu
félagsleg íþrótt fyrir mig. . .“
Það að vera i fullu starfi sem
sjúkraþjálfari, sjá um heimili og
fimm ára son, auk þess sem Siv
verður bæjarfulltrúi í vor, gerir það
auðvitað að verkum að hún þarf að
sleppa ýmsu sem hún hefur sinnt:
„Ég var kosin í stjórn Æskulýðssam-
bands Islands fyrir Samband ungra
framsóknarmanna, en sé nú fram á
að þurfa að láta af þeirri stjórnar-
setu. Æskulýðssambandið er í raun-
inni regnhlífarsamtök sem ýmsir að-
ilar eiga aðild að, til dæmis SÍNE,
SHÍ, UMFÍ, skátar, fötluð ungmenni
á Islandi og mörg önnur æskulýðs-
félög. Ég var kosin í framkvæmda-
stjórn Norræna félagsins á sam-
bandsþingi þess sem haldið var í
haust. Þar sit ég til dæmis með Sig-
hvati Björgvinssyni, þingmanni Al-
þýðuflokksins, Gylfa Þ. Gíslasyni,
fyrrverandi ráðherra, og Haraldi Ól-
afssyni lektor og markmið félagsins
er að efla tengsl við Norðurlöndin
og vekja athygli á norrænni sam-
vinnu."
Beint af
fæðingardeildinni
í skólann
Siv er í sambúð með Þorsteini
Húnbogasyni en þau kynntust í há-
skólanum: „Hann var formaður um-
bótasinna. . .! Þorsteinn er við-
skiptafræðingur og við eigum sam-
an fimm ára son, Húnboga. Hann
fæddist þegar ég var á þriðja ári í
sjúkraþjálfuninni. Ég ákvað að taka
mér frí hálfan janúarmánuð, hvíldi
mig í nokkra daga, eignaðist Hún-
boga 24. janúar, kom heim um mán-
aðamótin og mætti í skólann næsta
dag. Reyndar skil ég ekki núna
hvernig mér datt þetta í hug! Þetta
myndi flokkast undir skipulagn-
ingu, eða hvað? Við Þorsteinn skipt-
um með okkur verkum og vorum
hvort um sig í skólanum hálfan dag-
inn meðan hitt foreldrið var heima
og hugsaði um barnið. Ég vildi alls
ekki hægja á náminu þó ég væri
orðin mamma og með hjálp
mömmu og Ingunnar systur minnar
gekk þetta upp."
Hún segist ekki hafa tekið ákvörð-
un umhugsunarlaust um að fara í
framboð: „Það fylgja því ýmsar
breytingar að taka virkan þátt í
stjórnmálum," segir hún. „En ég lít
svo á að ég geti gert gagn þar sem
ég hef búið svo lengi á Seltjarnar-
nesi. Þetta er mitt bæjarfélag og
mitt nánasta umhverfi. Þarna fæ ég
tækifæri til að hafa áhrif á hvað er
gert; ekki bara að láta alla aðra um
það. Ég vil að það heyrist í mér og
mínum."
Hrifin af Steingrími
Það kom henni ekki svo mjög á
óvart hversu vel gekk í prófkjörinu:
„Ég vissi að ég yrði ofarlega en var
ekkert sannfærð um að lenda í
fyrsta sætinu. Hins vegar þóttist ég
vita hvar ég ætti stuðning vísan og
það fólk skilaði sér allt í prófkjörið.
Þótt ég setji markið hátt vonast ég
aldrei til of mikils. Um leið og ég hef
sett mér mark stefni ég markvisst
að því. Ég hringdi sjálf í fólk sem ég
þekkti og kannaðist við — og það
þótti mér erfitt fyrst. Ég gat varla
hugsað mér það, en um leið og ég
var búin að hringja nokkur símtöl
fannst mér það bara skemmtilegt,
sérstaklega að tala við gamla fólkið
og gömul skólasystkini mín."