Pressan - 31.10.1991, Blaðsíða 24

24
FIMMTUDAGUR PRESSAN 31. OKTÓBER 1991

Minnisstæð
atvik í
erlendum
borgum
Af &
v&vu
desunatutlÍMsU í
luJjUt' oa Uei/U döaui
úr úr „hissen", eins og þetta
heitir á norsku. „Hva mener
De?“ spurði röddin. Ég
reyndi að gera manninum
skiljanlegt hvernig komið
væri. „Et öjeblik", sagði
röddin og hvarf. Ekkert
gerðist um langa hríð en ég
heyrði fólk einhvers staðar í
námunda við hissuna vera
að dásama veðurblíðuna,
sem var mikil í Osló þennan
júlídag. Ég gerði enn eina
tilraun með neyðarbjölluna
og kurteis maður spurði:
„De önsker?“ í hárri fals-
ettu eins og Oslóbúar nota
og er ekki traustvekjandi.
„Jeg önsker at komme ut
av hissen," svara ég með
Oslóarhreim.
„Hva mener De?'
Ég sagði honum skoðun
mína umbúðalaust. „Hvor
finner De dem?‘
„Jeg finner mig i en hisse
í Globetrottehotellet," svara
ég. „Öjeblik," segir röddin
og er farin. Svo kemur rödd
sem kallar: „Hallo — hallo.
Hvem er De?“ Ég segist
vera Hermannsson fra Is-
land.
„Hvor er De?‘
„Jeg er i en hisse
í Globetrottehotel
som stár fast.
Hotellet er i
. utkanten af
Oslo i nærheten
af Forne-
buflyplass. De
kan höre
drönnen i
jetmotorene nár
maskiner tar af
og lander."
Nú varð löng
og ískyggi-
leg þögn.
Svo hvíslaði mað-
urinn: „Vil De være sá ven-
lig og genta hva De sagde?'
„Nej, ellers tak,“ svaraði
ég í fússi. Þetta var farið að
verða dálítið þreytandi en
þó tók steininn úr þegar
enn kom rödd í hátalarann
og spurði: „De önsker?'
„Viskí og sóda, takk,“
svaraði ég og um leið setti
að mér slíkan hlemmihlátur
að ég var að vona að hissan
hökti af stað.“
í sögunni lýsir Sverrir svo
frekari orðaskiptum sínum
við hótelfólk en það endar
með því að það tekst að
draga lyftuna upp á fjórðu
hæð. Þar voru dyrnar
spenntar upp með kúbeini
og út stormaði Hermanns-
son og gekk snúðugt með
tösku sína niður stigana. í
afgreiðslunni mættu honum
fölir og titrandi starfsmenn
en Sverrir bað um reikning-
inn. Ung stúlka gekk frá
reikningnum og bætti á
hann þremur krónum um
leið og hún rétti hann til
Sverris sem segir þá:
„Jasá. De tre kroner má
vere hisse-lejen. Det er ikke
mye for privatbruk af hissen
i en hel time."
Stúlkan beygði af og
Sverrir segir að þetta sé í
eina skiptiö sem hann hafi
skammast sín fyrir að vera
kuldalegur við Norðmenn.
Margir hafa lent í minnis-
stœdum atvikum í erlendum
borgum. Sumir hafa ordid
fyrir líkamsárás eda verid
rœndir medan öörum er
þaö minnisstœtt aö hafa
hlaupiö í fangiö á heims-
frœgum persónum og svo
eru mýmörg atvik þar á
milli. Þegar fólk var beöiö
aö rifja upp atburöi erlendis
frá kom ýmislegt í Ijós. En
ekki vildu allir koma fram
undir nafni.
Á BÚLLU í HAMBORG
„Þegar ég kom fyrst til
Hamborgar ákvað ég að lita
á næturlífið strax og ég var
búinn að koma mér fyrir á
hótelinu um kvöldið," sagði
sölumaður sem ekki vildi
láta nafns getið.
„Ég hafði ekki mikla
reynslu af skemmtanalífi
stórborga en vissi að það
var ýmislegt að varast. Þess
vegna tók ég öll skilríki úr
veskinu og lét hótelið
geyma svo og mest af pen-
ingunum, en hafði um 600
mörk í veskinu. Ég hóaði í
leigubíl fyrir utan hótelið og
bílstjórinn reyndist vera
maður við aldur og mjög
traustvekjandi. Ég bað hann
aka mér á góðan bar og
minn maður sló í og ók sem
óður nokkra hríð. Stansaði
svo í fáfarinni götu og benti
mér á upplýst anddyri. Þar
snaraðist ég inn og var
rukkaður um nokkur mörk
við dyrnar en síðan bent
niður stiga. Mér leist ekki
alls kostar á þetta en ákvað
að láta slag standa. Það var
fremur lítið „lókal“ þarna
niðri og fátt gesta en þó
slæðingur af konum. Ég
settist við borð og pantaði
sjúss en nektardansmær fór
að skaka sér á örlitlu sviði.
Það komu tvær konur að
borðinu og spurðu hvort ég
byði í glas, sem ég og gerði.
Hins vegar gat ég ekki mik-
ið talað við þær því þær
kunnu lítið í ensku. Svo
klára ég úr glasinu og
ákveð að fara á einhvern
fjörugri stað. Þjóninn kemur
með reikninginn og ég dreg
upp veskið. Þá sé ég að . . .
reikningurinn er upp ...QÆ fUÁ4UaSi liÚAA Ott neMcUldcUVÍmæA'
á rúm 400 mörk eða t, f , .. / //
hátt í 15 þúsund JÁ>1 OÖ ihcJzd ieJl C C’vUtilu liMÖÍ
íslenskar krónur. Ég v
fereitthvað að mótmæla
en þá birtast tveir
illúðlegir jakar
við hliðina á mér.
Ég varfarinn að
kippa og ákvað að
láta ekki ræna
mig mótþróalaust.
Stend hægt á fæt- i
ur, sný mér
snögglega við
cMobfí jlá á
lanat oa ■LþuuíÍ
UtiifiIiiaÁ í
ItendU a/icduz...
og tek undir mig stökk úr
greipum jakanna, upp stig-
ann og út. Hléyp eins og
óður maður eftir nálægum
götum en verð ekki var við
eftirför. Mér tekst að veifa
leigubíl og læt aka mér á
hótelið. Þegar ég ætla að
borga bílinn gríp ég í tómt
þegar ég seilist eftir vesk-
inu. Þá mundi ég að ég
hafði lagt veskið á borðið
þegar ég skoðaði reikning-
inn og gleymt því þar í fát-
inu. Það var ekki furða að
þeir leyfðu mér að hlaupa,"
sagði sölumaður og hló við.
LOKAÐUR INNI í
NEÐANJARÐARLEST
Þegar Erling Aspelund,
sem nú gegnir störfum full-
trúa forstjóra SÍS, brá sér
milli hverfa í neðanjarðar-
lest í New York hér um árið
átti hann ekki von á öðru
en ferðin gengi jafn fljótt og
vel og áður. En annað kom
á daginn:
„Ég sótti þá tíma í vinnu-
sálfræði í New York-háskóla
og eftir skólatíma eða um
klukkan sjö síðdegis tók ég
lestina áleiðis heim. Þegar
lestin var undir East River
stöðvaðist hún skyndilega
og öll ljós slokknuðu, nema
það týrði á neyðarperum í
klefunum. Það greip um sig
nokkur hræðsla meðal far-
þega, sem voru margir, og
það fyrsta sem Ameríku-
mönnum datt í hug var að
stríð væri skollið á,“ sagði
Erling.
„Það vildi svo til að í skól-
anum vorum við á þessum
tíma með verkefni um
hvernig hópar myndast og
þarna kom upp ágætt dæmi
um það. Þarna áttu menn
það sameiginlega vandamál
að vera fastir í neðanjarðar-
lestinni undir ánni og kom-
ast hvergi. í þessum lestum
í New York viltu ekki
þekkja neinn né vera í sam-
bandi við neinn en nú fór
þarna að myndast hópur.
Einn farþega var að koma
með föt úr hreinsun og í
þeim var herðatré úr vír. Úr
því var gert loftnet sem
hægt var að tengja við út-
varp sem annar var með og
loftnetinu stungið út um
glugga. Þá var hægt að
hlusta á útvarp og þá feng-
um við fréttir af því að raf-
magn hefði farið af borg-
inni. Þá róaðist liðið, fyrst
ekki var hætta á að rússn-
eskir hermenn birtust fyrir
utan gluggana. Síðan sátum
við þarna hátt í sex klukku-
stundir. Við hlustuðum á út-
varpið og ræddum saman
um þetta ástand þar til
björgunarsveit kom loks á
vettvang og fór með farþeg-
ana eftir hliðargöngum upp
á yfirborðið. Ég var kominn
heim sjö klukkustundum
eftir að ég lagði af stað.
Þetta er eftirminnileg
reynsla," sagði Erling Aspe-
lund.
ÁRÁS AÐ NÆTURÞELI
„Mér er minnisstætt þeg-
ar ég varð fyrir árás að
næturþeli í París. Ég var þá
staddur í gyðingahverfinu
sitt á 6. hæð og
sækir farangur sinn.
Örskömmu eftir
að hann er lagður af stað
niður í lyftunni, einn síns
liðs, stöðvast hún og ljós
slokkna. Eftir að hafa beðið
i 10 mínútur eða svo lýsir
Sverrir sér með eldspýtu og
ýtir á neyðarhnappinn en
enginn svarar. Nokkrum
mínútum síðar kvikna Ijós
lyftunnar en hún bifast ekki
hvernig sem Sverrir spilar á
takkana. í frásögn Sverris er
framhaldið á þessa leið, eftir
því sem vinir hans segja:
— Þá lagðist ég á neyðar-
bjölluna. Og viti menn: í há-
talara í lyftunni kemur rödd
sem spyr: „De önsker?'
Ég sagði manninum að ég
óskaði eftir því að komast
og var að rölta heim á hót-
el. Þetta var skömmu eftir
að ísraelsmenn höfðu gert
árás á flóttamannabúðir í
Líbanon," sagði Friörik Þór
Friöriksson kvikmyndagerð-
armaður.
„Skyndilega heyri ég
hratt fótatakl að baki mér og
sný mér við. Horfi þá á
langt og þunnt hnífsblað í
hendi araba og hann otar
að mér hnífnum. Ég hélt að
þetta væri rán og rétti fram
peninga en hann vildi ekki
taka við þeim. Ég ákvað þá
að verjast og sló til manns-
ins. Samstundis spruttu þá
einir fimm félagar hans
fram úr myrkrinu og ég sá
mitt óvænna. Mér hafði ver-
ið kennt að menn ættu að
verjást árásum „raggará' í
Kaupmannahöfn á þann
hátt að láta fallast til jarðar
í hnipri og reyna að verja
höfuð og maga. Þá nenntu
raggararnir ekki að halda
áfram leiknum og skildu við
fórnarlambið eftir nokkur
högg og spörk. Nú
greip ég til þessa ráðs.
Rak upp öskur mikið
og lét mig detta í
kuðung en þeir
byrjuðu aðsparka
og lemja. Þá
nokkrir íbúar
nálægra húsa
hlaupandi, sem
höfðu heyrt
öskrið, og
bófarnir lögðu
flótta. Ég slapp
með marbletti,''
sagði Friðrik Þór
honum og tók þá eftir þessu
haltrandi göngulagi sem öll
vitnin á morðstað höfðu
verið að tala um. Petterson
var þarna með nýju kærust-
unni og eflaust á leið eitt-
hvað burt til að hvíla sig eft-
ir varðhaldið. Ég gleymi
þessu seint," sagði Steinunn
Jóhannesdóttir rithöfundur.
„DE ÖNSKER?"
I góðra vina hópi á Sverr-
ir Hermannsson bankastjóri
það til að segja frá sérkenni-
legri uppákomu sem hann
lenti í er hann sem þing-
maður sótti fund Norræna
menningarsjóðsins sem
haldinn var í Noregi. Með
Sverri fór Birgir Thorlacius
ráðuneytisstjóri. Þeir félagar
gistu nótt á Globetrottehót-
elinu við Fornebuflugvöll
hjá Osló áður en ferðinni
yrði haldið áfram á fundar-
stað. Sverrir og Birgir tóku
daginn snemma og fengu
sér morgunverð á hótelinu.
Síðan fer Sverrir á herbergi
í FANG MEINTS
MORÐINGJA
„Ég var stödd á Ar-
landa-flugvelli við Stokk-
hólm þegar ég gekk beint í
fangið á manni nokkrum.
Þegar ég leit upp sá ég
framan í Christer Petterson,
sem þá var nýbúið að
sleppa úr fangelsi eftir að
ekki tókst að sanna á hann
morðið á Palme. Mér brá
ónotalega við, horfði á eftir
Ó'ÞiÁöttunu oftisi
að Itcuut e/i
lcUfÁuö, af átoÁ
tti&usi í
ItffjLuuU, eitut
iítti íiÁi,
iiöioaii hútt ocf
íjái iiohkna.