Morgunblaðið - 09.06.2004, Qupperneq 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 9. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Ég sendi þér kæra
kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku pabbi, þá er komið að
kveðjustund. Ég veit við völdum
báðir okkar eigin leiðir í þessu lífi og
lágu þær sjaldan saman en þegar
þær mættust voru þær í minnum
mér lengi. Ég vildi að mér hefði gef-
ist meiri tími til að kynnast þér en
tíminn líður hratt og áður en maður
veit er komið að lokum þessa lífs,
þessir síðustu dagar sem ég var við
hlið þér undir lokin er tími sem ég
met mikils og mun ætíð halda nærri
hjarta mínu og er ég þakklátur og
stoltur að hafa fengið að vera þér við
hlið þegar mest á reyndi. En nú kveð
ég þig í hinsta sinn og veit þú hvílir á
betri stað. Vertu sæll, elsku pabbi
minn.
Þinn sonur,
Ólafur Ómarsson.
Elsku pabbi minn. Það er ótrúlegt
hvað tíminn er fljótur að líða. Aðeins
þrír mánuðir síðan við fengum þær
hræðilegu fréttir að þú, elsku pabbi,
værir með krabba. Við vorum ekki
mjög dugleg að halda sambandi síð-
ustu ár en ég gleymi aldrei þeim
stundum sem við áttum saman.
Manstu til dæmis þegar ég stalst
alein á hestbak, aðeins níu ára. Þú
áttir aldeilis ekki að komast að því,
ég ætlaði að vera komin til baka áður
en þú kæmir að gefa hestunum.
Hesturinn neitaði hins vegar að fara
til baka upp í hesthús og þú komst og
fannst mig. Þetta var í eina skiptið
sem ég sá þig reiðan.
Svo eru þeir ómetanlegir þessir
þrír mánuðir sem við áttum saman.
Við vorum dugleg að hittast og tala
ÓMAR
PÁLSSON
✝ Kristjón ÓmarPálsson, fyrrver-
andi bóndi á Geld-
ingaá í Leirársveit,
fæddist 13. október
1944. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 1. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hallgrímskirkju í
Saurbæ á Hvalfjarð-
arströnd 7. júní.
saman. Þér hrakaði svo
hratt síðustu viku en
við vorum svo heppin
að fá að vera með þér
dag og nótt síðustu
fjóra daga ævi þinnar.
Það er ómetanlegt að
hafa fengið að kveðja
þig og halda í höndina á
þér meðan þú tókst
þinn síðasta andar-
drátt.
Elsku pabbi minn,
við kveðjum þig nú í
síðasta sinn. Vonandi
líður þér vel þar sem þú
ert nú.
Ég elska þig, elsku pabbi minn.
Þín dóttir
Thelma, Finnur og Aníta Jasmín.
Elsku pabbi minn, það er svo sárt
að missa þig svona snöggt. Ekki er
hægt að skilja hversu sterkur þessi
sjúkdómur er.
Ég gleymi því aldrei hversu gott
var að fá að vera með þér þó að þær
stundir hefðu mátt vera margfalt
fleiri.
Mínar fyrstu minningar um þig
eru þegar þú labbaðir með mér og
Thelmu út í flóa á Geldingaá og
leyfðir okkur að velja sitt folaldið
hvorri og á ég mitt enn. Enn er ég
ósátt við að þú gast ekki fylgt mér í
hjartaaðgerðina þegar ég var ung-
lingur og fannst mér alltaf vanta þig
þar en þú tókst vel á móti mér og eft-
ir það hafðir þú alltaf mestar áhyggj-
urnar af mér.
Þú bættir mér upp missi þegar ég
vaknaði upp eftir bílslysið og þú sast
og hélst í höndina á mér alla nóttina.
Ég hefði ekki viljað hafa neinn annan
á þeirri stundu.
Þegar ég flutti til þín til Keflavík-
ur 2000–2001 var mjög góður tími
sem við áttum saman og kom Gabríel
mikið til okkar. Hann var ekki nema
tveggja ára þegar ég hóf nám í FS og
var ég mikið í burtu frá honum þenn-
an vetur. En ég sé ekki eftir því,
þetta var okkar tími saman, minn og
þinn.
Ég og Thelma höfðum alltaf mikl-
ar áhyggjur af þér í gegnum árin, því
þurfti ég að vera stóra og sterka
systirin og og rækta samband okkar
svo ég gæti líka sagt Thelmu litlu
fréttir af þér. Ég veit að þér líður vel
þar sem þú ert og þú saknar okkar
mjög mikið.
Elsku pabbi, ég elska þig ávallt.
Ég mun aldrei gleyma þér.
Þín dóttir og barnabarn,
Halldóra Harpa og
Gabríel Örvar.
Margar af mínum
bestu æskuminningum
tengjast afa og ömmu í
Keflavík, hvort sem það
var á Suðurgötunni eða
austur í bústað. Í heimsóknum hjá
þeim var alltaf mikil matarveisla fyrir
mig, matargikkinn sem ekki borðaði
hvað sem var. Hjá þeim fékk ég það
sem ég vildi og þau þekktu sérvisku
mína og létu eftir duttlungum mínum.
Þegar ég var einn mánuð í sveit á
Spóastöðum um tíu ára aldurinn, þá
varð það mér til lífs að helminginn af
þeim tíma voru afi og amma í bú-
staðnum. Þá gat sú matvanda sem
kunni ekki að meta góðan mat í sveit-
inni hlaupið í Cocoa Puff’s pakkann
hjá afa og ömmu. Einnig komu þau í
nær hvert skipti sem ég lagðist í ein-
hverja pest í Hafnarfirðinum og
færðu mér auðvitað uppáhaldið mitt,
vínber og mandarínur.
Þrátt fyrir að hafa fengið allt að
borða sem ég vildi var ekki um enda-
laust dekur eða agaleysi að ræða. Ég
bar virðingu fyrir afa og ömmu og þau
höfðu stjórn á sínum ólátabelgjum án
hávaða eða láta. Aldrei man ég eftir
því að hafa verið skömmuð þótt oft
hafi verið ærið tilefni til eftir rúðu-
brot, strok og fleira í þeim dúr. Aftur
á móti töluðu þau rólega við mig og
það hafði áhrif.
Afi var maður sem var mjög vinnu-
samur og féll aldrei verk úr hendi. Oft
fékk ég að rétta honum hjálparhönd
við smíðar eða slátt fyrir austan. Við
krakkarnir vorum mikið varaðir við
Brúaránni, en samt sem áður tókst
mér einu sinni að steypast út í ána en
komst nú upp úr straumnum og í
land. Afa og ömmu var brugðið þá. En
svo gantaðist afi með þetta í næstum
hvert skipti sem ég hitti hann, hló og
spurði hvort ég væri ekki að koma
austur að baða mig í ánni. Mér er líka
minnisstætt að þegar ég gerði eitt-
hvað sem afa líkaði, þá rótaði hann í
hárinu á mér og sagði brosandi: „Mik-
ill höfðingi ertu, Dúa.“
Amma hafði endalausa þolinmæði
til að spila við okkur krakkana. Ýmsir
ógeðslegir tilraunadrykkir voru
blandaðir í eldhúsinu og alltaf mátti
fara í útilegu í stofunni. Vegna ákveð-
inna aðstæðna minnkaði samband
mitt við afa og ömmu á unglingsárun-
um þótt auðvitað hafi verið heimsókn-
ir af og til. Amma passaði alltaf vel
upp á það að sambandið rofnaði ekki
alveg. Þegar dóttir mín, Vala Mar-
grét, fæddist var amma 91 árs en
fylgdist grannt með öllu. Amma var
alveg með það á hreinu hvað skottan
mín þyngdist og stækkaði mikið og
allar hennar framfarir.
Á æskuárum mínum veittu afi og
amma mér, Margréti mömmu minni
og Agli bróður mínum ómetanlega að-
stoð og verðum við öll þrjú þeim æv-
inlega þakklát fyrir það.
Núna þegar afi og amma eru bæði
EGILL
ÞORFINNSSON
✝ Egill Þorfinns-son fæddist á
Spóastöðum í Bisk-
upstungum 27. des-
ember 1913. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Garðvangi
í Garði 30. maí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Kefla-
víkurkirkju 8. júní.
farin með aðeins árs
millibili, situr maður
uppi með ákveðið tóm
sem ekki verður fyllt.
Auðvitað er þetta gang-
ur lífsins og þau bæði ef
til vill hvíldinni fegin
komin á þennan aldur
og orðin lasburða. Hins
vegar markar þetta
ákveðin sár endalok
góðs hluta af lífi mínu.
Þegar ég heimsótti
afa síðast var hann orð-
inn veikur og var rúm-
liggjandi. Hann klapp-
aði létt á lakið vinstra
megin í rúminu og sagði við mig:
,,Hérna sefur konan mín.“ Þetta segir
kannski meira en þúsund orð um
samband afa og ömmu, sem fá nú að
hvíla aftur hlið við hlið.
Takk fyrir allt, elsku afi og amma.
Sigþrúður Þorfinnsdóttir.
Þrátt fyrir að afi og amma hafi
bæði verið komin á tíræðisaldur verð-
ur að segjast að andlát þeirra beggja
hafi komið á óvart. Amma dó í maí í
fyrra, 93 ára gömul, en hafði verið við
hestaheilsu fram til hins síðasta.
Minni hennar var með öllu óbrigðult
og fylgdist hún vel með öllu hvort sem
það voru stjórnmál eða Leiðarljós í
sjónvarpinu, enda var staða mála í
þeirri sápuóperu alltaf rædd þegar ég
kom til Keflavíkur. Afi aftur á móti
horfði ekki á svoleiðis ,,vitleysu“ að
eigin sögn. Á allri minni ævi minnist
ég ekki annars en að hann hafi látið
sér nægja að horfa á fréttirnar. Þó
átti hann erfitt með að halda sér vak-
andi yfir þeim enda oft æði þreyttur
eftir langan og strangan vinnudag,
sem fól í sér langa viðveru á skrifstof-
unni og mikil ferðalög á milli útgerð-
arstaða þar sem hann var að meta
báta og tjónaskoða. Hann var kominn
yfir áttrætt þegar hann hætti að
vinna og hafði skilað miklu og merku
ævistarfi. Afi lærði skipasmíði hjá
Landssmiðjunni á sínum tíma og var
þá skipasmíði og er erfitt starf lík-
amlega og ekki á allra færi að leggja
hana fyrir sig.
Afi hlífði sér aldrei og var ham-
hleypa til allra verka. Því kynntist ég
sérstaklega þegar við vorum austur í
bústað sem hann átti í Biskupstung-
um. Þann bústað smíðaði hann í lok
sjötta áratugarins. Fjórum sinnum
stækkaði hann bústaðinn og í síðasta
skiptið kominn fast að áttræðu. Ef
hann var ekki við smíðar fyrir austan
þá var verið að mála, grafa gryfjur,
veiða, setja niður grænmeti eða taka
upp. Eitt lærði ég af afa og það var að
kunna að meta og þekkja náttúruna
og voru þá okkar ótal mörgu laxveiði-
túrar góður skóli fyrir mig. Fyrir ut-
an að hafa kennt mér að veiða þá held
ég að ég þekki aðra hverja þúfu á
landinu með nafni. Afi mátti ekki sjá
misfellu í landslaginu án þess að
spyrja mig hvað hún héti. Ef stóð á
svari hjá mér fékk ég að vita að ekk-
ert vissi ég.
Afi gat virst nokkuð þungur stund-
um en var það ekki í raun. Hann grín-
aðist mikið með sig og aðra. Einnig
kom hann fólki fljótt og vel til aðstoð-
ar ef það var hjálparþurfi og alla mína
ævi gerði hann marga mikla og góða
hluti fyrir mig og mína nánustu.
Aldrei minnist ég þess að afi og
amma í Keflavík segðu eitt einasta
styggðaryrði við mig og oft ótrúleg-
ustu hlutir sem mér var leyft að
prakkarast með. Þegar ég batt og
negldi aftur hurðirnar á sumarbú-
staðnum, þannig að enginn komst út,
þá kom afi skríðandi út um salern-
isgluggann og krafðist úrbóta á út-
gönguleiðum sem ég varð við. Síðan
var ekki minnst á þetta meir.
Nú síðustu þrjú árin hafði ég það
fyrir reglu að heimsækja afa og
ömmu á tveggja mánaða fresti. Alltaf
var gert vel við mig og undantekning-
arlaust útbjó afi steik.
Afi og amma voru einstök í sinni
röð og áttu fáa sína líka. Þeirra verður
sárt saknað af öllum sem til þeirra
þekktu.
Egill Þorfinnsson.
Það er skrýtið að geta ekki hringt á
Suðurgötuna og heyrt í þér og fengið
fréttir. Ég veit að þér líður betur
núna, kominn til ömmu. Þið voruð
yndisleg hjón, svo ólík en samt svo
samstiga og samrýnd.
Það var fátt skemmtilegra en að fá
að fylgja afa, hvort sem það var að
fara með honum í vinnuna eða upp í
sumarbústað. Hvort sem hann var að
byggja, gróðursetja eða slá, þá mátt-
um við alltaf vera með. Fengum bara
verkefni og hann lét það alltaf líta út
sem ævintýri. Oftar en einu sinni
lagði hann net út í Brúará, sem var
okkar leyndarmál að hans sögn, við
mættum alls ekki segja bóndanum.
Svo var farið daginn eftir og fengur-
inn hífður upp, þvílík spenna. Seinna
meir komst ég þó að því að þetta hafði
verið gert með vitneskju bóndans á
Spóum. Afi fór með mig í bátsferðir
um ána og sagði í leiðinni ýmsar
háskasögur um ána. Eitt sinn spurði
hann hvort við ættum að fara að þrífa
jeppann. Til var ég. Fyrr en ég vissi
vorum við komin út í miðja á, á lítið
sandrif, og þar var bílinn þrifinn og
svo var haldið til baka og þegar í land
var komið var bíllinn náttúrlega jafn
skítugur, en það var aukaatriði.
Afi hafði miklar taugar til heima-
haga sinna, þar sem hann reisti sum-
arbústaðinn sinn. Hann sagði mér
alltaf að þetta hefði verið fyrsti bú-
staðurinn í Tungunum. Hann var oft
skrefi á undan sinni samtíð, var oft til
í að prófa eitthvað nýtt og framandi.
Ég gæti skrifað margar minningar
um hann afa, þennan merkilega
mann, sem kenndi mér svo mikið og
gaf mér svo margt. Mest þótti mér
vænt um þegar hann aðstoðaði mig
við ritgerðarsmíð í söguverkefni þeg-
ar ég var í menntaskóla, hann þá 78
ára gamall. Hann var varla sestur nið-
ur þegar við vorum búin. Landafræði
og saga voru sérstakt áhugamál hjá
honum, og ef við fórum í ferðalag um
landið, kunni hann öll nöfnin á fjöll-
unum og lækjarsprænunum sem urðu
á vegi okkar.
Elsku afi, ég kveð þig með þessu
ljóði sem ég las og þótti svo eiga vel
við:
Nú líður óðum
á lokaþáttinn.
Mér er örðugt og þungt
um andardráttinn.
Hið ytra virðist í engu breytt,
en sært er hjartað
og sál mín þreytt.
(Stefán frá Hvítadal.)
Ég vil biðja guð um að veita móður
minni styrk, en hún hefur verið for-
eldrum sínum allt undanfarin ár.
Hennar söknuður er mestur.
Far þú í friði.
Ástrún.
Elsku afi. Nú ertu kominn til henn-
ar ömmu og ég veit að þú skilar
kveðju til hennar frá mér. Margt á
eftir að breytast í lífi mínu þegar þú
hefur kvatt. En ég veit að þú þráðir
orðið hvíld eftir langa og viðburðaríka
ævi.
Margs er að minnast frá heimili
ykkar ömmu sem lést fyrir ári síðan.
Móttökurnar voru alltaf jafn innileg-
ar og hlýjar og ekki mátti maður fara
út frá ykkur svangur, það kom ekki til
greina. Ég kom oft á skrifstofuna til
þín og það skipti ekki máli hvort það
væru menn hjá þér, þú varst alltaf
tilbúinn að taka á móti mér. Oft fór ég
með þér er þú fórst að skoða báta til
Sandgerðis og víðar og þótti mér það
alltaf jafn spennandi. Ferðirnar upp í
sumarbústað eru eftirminnilegar, oft
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar).
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Englasteinar
Legsteinar
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug í veikindum og við
andlát elskulegrar eiginkonu minnar, dóttur,
móður okkar, systur og ömmu,
HELGU BIRNU ÞÓRHALLSDÓTTUR,
Langholtsvegi 108b,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi, Landspítalans við
Hringbraut og Karitas heimahjúkrun.
Guð blessi ykkur öll.
Ragnar Blöndal Birgisson,
Oddný Sigbjörnsdóttir,
Þórhallur Viðar Atlason, Dagný Gísladóttir,
Sigurður Ágúst Marelsson,
Oddný Blöndal Ragnarsdóttir,
Valdís María Ragnarsdóttir,
Kristín Ragnarsdóttir,
Stefán Þórhallsson, Sigríður Ingvarsdóttir,
Elín Þórhallsdóttir, Ellert Eggertsson,
Emelía Rut Þórhallsdóttir,
Eyrún Aníta Þórhallsdóttir.