Íslendingaþættir Tímans - 20.06.1970, Qupperneq 13

MINNING
Kveðjur til systranna,
BRYNJU OG GUÐRÚNAR
VERMUNDSDÆTRA
Á nýársmorgni dauðans dapra
fregn
í dalinn barst og skelfdi hug og
hjarta.
En hver fær síkilið, hver fær
staðið gegn,
er skuggi dauðans felur ljósið
bjarta.
Þá byrgir hljóðlát vonlaus sorgin
sýn
og sinnulaus og dofinn hiugur
reifcar
í gegnum tóm, sem eins og
litlaust lín,
er lagt á rósir tvær, sem hnigu
bleikar,
Hver lína sbráð í lífisíns stóru
bók,
er lögmál þeim, sem hryggjast
hér og Icætast.
Og drottinn gaf og drottinn
aftur tók,
og draumar margir aldrei fá að
rætast.
En innst í hugarfylgsnum fögur
sögn,
sinn fagra boðskap vill oss
ar sameiningartákn, og nó, er við
höfum misst hann, verður okkur
onn betur Ijóst, hvað við áttum.
Steingrímur var sonur hjónanna
Lárusar Blöndal, kaupmanns á
Siglufirði og Guðriinar Blöndal.
Tlann lætur eftir sig konu og ung-
®n son. Sendum við þelm öllum
samúðarkveðjur okkar.
Orðstír deyr aldrei. Mínning
Steingríms mun lifa.
Samstúdentar.
FRA SUNNUDAL
hryggum segja,
að léttvæg reynast döpur
dauðans mögn,
því drottinn ann þeim mest,
sem ungir deyja.
f þungri raun oss lagðist llkn
með þraut,
hin Ijúfa samhygð veitt af
kærleiksanda,
semlýsir bjarfum oiklkar
ævibraut
og yljar hjörtun, léttir sérhvern
vanda.
En fátæk orð fá aldrei aldrei
tjáð
þá ofurrausn, sem felst í
samúðinni,
því þeim, sem veitist hún af
himins náð
er hendi drottins rétt á
vegferðinnl.
Nú hjartans þökk við innum
öllum þeim,
sem okkur hryggum hjálp og
samúð veittu.
Þeir kærleiksgeislar greiddu
veginn heim
oig gáfu ljúfa hvEd þeim
sorgarþreyttu.
í alvalds hendur allt vort
leggjum ráð,
og ofekar bænir flytjum bljúgu
sinnl.
Ó, drottinn guð miinn, gef af
þinni náð,
að gæfan fylgi þeim á
lífsbrautinni.
Sigrún og Vermundur,
Sunnudal.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR

SYSTRAMINNT.
Um síkammdegið er ósfeadraumur,
langir dagar, ljósir,
en lífið, það er torráðið
og veld-ur mörgum sút.
Hvern tefcur ekki í hjartað
þegar blikna rauðar rósir
rétt um leið og krónublöð
að vori breiðast út.
Þótt rótarslitni jurtin
og þó lífið burtu líði,
þá lifir hún í minningunni
glitfögur og hrein.
Látin blóm ó sorgarstiíndu
Ijúfsár minning prýði.
Laugast morgundaggar perlur
lwer ein rósa-grein.
Lfkt og jarðar gróður
er mannlíf mörkum skapað.
Þótt rnörg sé gleðistundin,
er hryggðin ávallt nær,
en þótt hún fenýji á dyrnar
er ekki öllu tapað.
Um óteljandi minningamar
gullnum bjarma slær.
Þau eru dýrmæt, tárin,
þagar sorgin þj akar sinni,
en sólargeislinn þerrar jafnan
harmidöggva brá.
Blessi ytofeur Drottinn
með dýrðarhendi sinnt
og droifi burtu songanskýin
himinbláma frá.
1. jan. 1970.
IngLmundur á SvanshólL
13