Íslendingaþættir Tímans - 27.04.1972, Page 1

ISLENDINGAÞJETTIR
7. TBL —5. ÁRG. — FIMMTUDAGUR 27. APRÍL — NR. 73. TIMANS
Ingólfur Guðbrandsson
hreppstjórí, Hrafnkelsstöðum
Þau sorgartiðindi bárust mér á
páskadag, að vinur minn, Ingólfur,
hreppstjóri á Hrafnkelsstöðum, hefði
orðið bráðkvaddur að heimili sinu að-
faranótt þess dags. Með honum er fall-
inn i valinn, fyrir aldur fram, mikill
öðlingsmaður, er öllum er-harmdauöi,
er af honum höfðu kynni.
Ingólfur var fæddur að Þverholtum i
Alftaneshreppi 4. maí 1902. Foreldrar
hans voru hjónin Guöbrandur Sigurðs-
son, bóndi og oddviti þar og siðar á
Hrafnkelsstöðum, og kona hans, ölöf
Gilsdóttir.
Ingólfur fluttist með foreldrum sin-
um að Hrafnkelsstöðum, Hraun-
hreppi, I Mýrarsýslu 5 ára gamall og
átti þar heimili til dauðadags. Heimili
þeirra Ölafar og Guðbrandar á Hrafn-
kelsstöðum var mikið fyrirmyndar
heimili, bæði utan bæjar sem innan.
Guðbrandur var stjórnsamur og form-
fastur heimilisfaðir, hélt börnum sin-
um til vinnu, las þeim og öðru
heimilisfólki sinu húslestur, og lét
börn sin annast það verk, er þau höföu
aldur og þroska til. Ólöf var hlý og um-
hyggjusöm móðir. Þangað var skjóls
að leita hjá hinum fjölmenna barna-
hópi þeirra hjóna. Hennar hlýja brást
aldrei.
Börn þeirra Hrafnkelsstaðahjóna,
Guðbrandar og ólafar urðu 10, er full-
orðinsaldri náðu. Ingólfur var þeirra
elztur og er sá fyrsti, er frá fellur.
Þessi s'ystkinahópur vakti eftirtekt
fyrir glæsimennsku og glaðlyndi, og
hversu samstæður hann var á unga
aldri og hefur jafnan verið síðan.
Þessir eiginleikar hafa skapað þeim
traust og virðingu þeirra, er kynnzt
hafa þeim Hrafnkelsstaðasystkinum i
lifinu.
Það féll i hlut Ingólfs að sitja eftir á
föðurleifð sinni á Hrafnkelsstööum.
Hann hóf þar búskap 1930 og bjó þar til
dauðadags, nú siðast ásamt dóttur
sinni og tengdasyni. Áður en hann hóf
búskap sinn, var hann við nám á
Bændaskólanum á Hvanneyri og var
þá þegar farinn að vinna að félagsmál-
um á sviði landbúnaðarins. Má þar til
nefna stofnun Hrossaræktarfélags
Hraunhrepps. Hann var mikill áhuga-
maður um hrossa- og sauðfjárrækt og
vann mikið verk á sviði þeirra mála.
Ingólfur vann mikið i félagsmálum
sins byggðarlags, bæði i sveit og sýslu.
T.d. var hann formaður búnaðarfélags
sveitar sinnar um 30 ára skeið,
hreppsstjóri I aldarfjórðung og sýslu-
nefndarmaður i tæpa tvo áratugi. 011
störf leysti hann af hendi af samvizku-
semi og sérstakri lipurð.
Ingólfur á Hrafnkelsstöðum var
mikill mannkostamaður, svo sem áöur
er aö vikiö. Hlýjan og góðvildin, sem
honum fylgdi, var svo mikils ráðandi i
daglegri framkomu hans, að hjá þvi
var ekki komizt að njóta hennar, enda
mátti með sannisegja, að unun væri
hennar að njóta.
Kg átti þvi láni að fagna að kynnast
Ingólfi á Hrafnkelsstöðum náið I nær
tvo áratugi. Við vorum samherjar i
stjórnmálabaráttunni. Hann veitti
mér og stjórnmálaflokki okkar
ómetanlegan stuðning, bæði með ráð-
um og dáð. Hann var boðinn og búinn
að leggja fram þá vinnu, er með þurfti,
og hann var svo ráðsnjall og hollráöur,
að með sanni mátti segja, að ráð hans
brygðust ekki. Auk þessa var maður-
inn af þeirri gerð, sem gaman var að
hafa samvistir viö, gamansamur,
fróður og velviljaður. I endurminning-
um minum um kynni min af Ingólfi á
Hrafnkelsstöðum er rikjandi þakklæt-
ið, og nú söknuður að njóta ekki lengur
þess góða vinar mins og hollra ráöa
hans.
Ingólfur kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Liljr Kristjánsdóttur, árið 1940.
Börn þeirra eru þrjú, Maria, gift
Halldóri Valdimarssyni, bifreiða-
stjóra i Boragrnesi, Guðbrandur, bif-
reiðastjóri, kvæntur Margréti
Kristjánsdóttur, Kristin, húsfreyja á
Hrafnkelsstööum, gift Herði Ivars-
syni, bónda þar. Stjúpbörn átti Ingólf-
ur tvö, þau Sjöfn Halldórsdóttur,
húsfreyju i Þverholtum, og Magnús
Halldórsson, bifreiðastjóra á Stað.
Hjónaband Lilju og Ingólfs var far-
sælt. Þau voru samhent um alla hluti
og studdu hvort annað i lifsbaráttunni,
svo sem kostur var var og heilsa
leyfði. Gestrisni þeirra var rómuð og
greiðvikni við sveitungana.
Ég vil enda þessar linur með þvi að
færa konu Ingólfs, börnum og öðrum
ástvinum hans innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur hjónum. Okkur er
það ljóst, að söknuður þeirra er sár, en
það er huggun harmi gegn, að eiga
endurminningar um slikan ágætis-
mann, sem Ingólfur á Hrafnkelsstöð-
um var.
Reykjavik, 6. aprll 1972.
Halldór E. Sigurðsson.