Íslendingaþættir Tímans - 27.04.1972, Blaðsíða 3

arnason
bifreiðastjóri
F. 21. nóvember 1905 — D. 18.
desember 1971.
Ég vil ekki láta hjá liöa að minnast
nokkrum orðum þessa látna frænda
mins. Hann var fæddur að Asgarði i
Grimsnesi, þar sem foreldrar hans,
hjónin Ólafía Sigriður ólafsdóttir og
Bjarni Jónsson áttu heima. Ætt móður
Sigurðar kann ég ekki rekja annað en
það, að faðir hennar var Ólafur
Sigurðsson, sem fyrstur manna mun
hafa, opinberlega með skrifum, vakið
máls á, aö komið yrði f framkvæmd
almannatryggingum á íslandi.
En Siguröur faöir ólafs bjó á Bjarna-
stöðum i Grimsnesi og var Jónsson.
Móðir Ólafíu Sigriðar var kona Ólafs,
Ráðhildur dóttir Ólafs Ólafssonar
bónda á Stóru-Vatnsleysu á Vatns-
leysuströnd og konu hans, Guðrúnar
H*.fliðadóttur.
En föðurætt Sigurðar frænda mins
er mér kunn enda vorum við
albræðrabörn. Bjarni faðir hans var
sonur hjónanna Jóns bónda i Búrfells-
koti i Grimsnesi, Bjarnasonar i Auðs-
holti i ölfusi, Þorlákssonar á Ingólfs-
hvoli i ölfusi, Eyvindar i Votmúla,
Simonarsonar i Byggðarhorni i Flóa,
Eirikssonar á Selfossi, Sveinbjörns-
sonar, Jónssonar prests og annála-
ritara, er sat á Hrepphólum i Hruna-
mannahreppi, Egilssonar á Snorra-
stöðum i Laugardal, Einarssonar,
prests að Hrepphólum, Ólafssonar i
Hvammi I Kjós, Þorbjarnarsonar
prests, Ingimundarsonar, og Ing-
veldar Gisladóttur, hreppstjóra a
Kröggólfsstöðum i Olfusi, Eyjólf-
ssonar hrepsstjóra á Kröggólfs-
stöðum, Jónssonar, Eyjónssonar
prests á Snæfoksstöðum i Grimsnesi,
Björnssonar, Grimssonar, prests i
Görðum á Akranesi, Bergsveinssonar
prests á Otskálum, Hallgrimssonar á
Egilsstöðum i Vopnafiröi, Þor-
steinssonar, Sveinbarnarsonar of-
ficialis i Múla (Barna — Svein-
bjarnar), Þórðarsonar að Laugum I
Reykjadal, Þorsteinssonar, Bótólfs-
sonar hirðstjóra, Andréssonar,
Bótólfssonar á Bótólfssteini i Noregi.
Mér er nokkuð kunn ævibraut þessa
frænda mins. Leiöir okkar lágu oft
nokkuð saman, allt frá þvi, aö við
vorum saman börn hjá sameiginlegu
skyldfólki okkar, þá ekki sizt hjá
föðursystur okkar Guðrúnu i Þor-
móðsdal og ömmu okkar Ingveldi
Gisladóttur.
Foreldrar Sigurðar höfðu aöeins
veriö i hjónabandi Um eins árs skeið,
er hann fæddist. Skömmu siðar dó
móðir hans. En nafn hennar bar hann.
Tæplega missiris gamall var hann
tekinn i fóstur af Ragnhildi Jónsdóttur
að Minni — Bæ i Grimsnesi. Maöur
Svo liðu dagar og vikur. Sýnt var að
hverju stefndi.
„Deyja vonir
með degi hverjum
nálgast eilifur
aöskilnaður....”
Og árdegis þann 21. febr. lauk
dauöinn hlutverki sinu. Þótt hann
væri, ef til vill lækning á miklum
þjáningum og óumflýjanlegur, eins og
heilsu var komið, varð mörgum hverft
við. Það rikti harmur i húsum og
hryggð á þjóðbrautum. Það áttu svo
margir erfitt meö að sætta sig við það,
að þessi kona, aðeins 57 ára aö alri,
væri látin. Kona, með fangið fullt af
áhugamálum, meö starfsvilja og lifs-
þrá, sem virtist ætla að bjóða sjálfum
dauðanum byrginn. Aldrei hefur það
kannski komiö betur i ljós en þá, hve
islendingaþættir
sterk itök hún átti i hugum samferða
manna sinna, en þegar dómurinn um
hinn „eilifa aðskilnað” var fallinn. Og
hversvegna þá? Það verður oft, eins
og mannkostirnir skýrist betur og
fleiri verði ljóst, hvers viröi samfylgd
góðra manna er, þegar dauðinn hefur
greitt högg sitt.
Sr. Matthias sagði eitt sinn um konu,
sem dó fyrir aldur fram:
„Guðs náð skein
yfir góðu sprundi,
elska i augum,
aðall af brám,
mannúð mildi
af mærum vanga,
en liknstafir
léku um varir.”
Mér finnst þessi lýsing eiga hér vel
við. Þetta snjalla erindi segir meira en
langt mál. Þannig mun minningin um
Sigriði Hjartar lifa I hugum þeirra,
sem hana þekktu, til hins hinzta
skapadóms. Mannkostir hennar, góö-
vild, vinátta og tryggð er geymd i
þakklátum hugum samferða-
mannanna.
Að lokum skulu henni fluttar þakkir
minar og fjölskyldu minnar fyrir ljúfu
kynnin á Akranesi allt frá 1955. Sá
hópur mun stór, bæði hér og vestra,
sem ber sama þakklæti i brjósti til
hennar að leiðarlokum. Megi sá
hugur samúðar verða vandamönnum
nokkur huggun a átund sorgarinnar,
og minningin um ástkæran vin bera
birtu á framtiðarveg þeirra.
Dan. Agústinusson.
3