Íslendingaþættir Tímans - 27.04.1972, Blaðsíða 9

Elínbjörg Petrea Jónsdóttir
Skrapatungu
Sem bróðir, sem frændi, sem faðir,
sem forsjá hann öruggur var
og svo ástkær, sem eiginmaður.
Hann umhyggju trausta bar
fyrir öllum. Ég aðeins þekkti
um ævina slikan mann
einn, sem einnig er genginn,
en átti það sama og hann.
Það er gott að geta farið
svo góður og hreinn á braut.
Að hafa það heilsteypta skapgerð
að hvika aldrei i þraut.
Nú veit ég, að vegur hans liggur
um vonarlönd björt og hlý.
En svo margs er að minnast og þakka,
við munum ei gleyma þvi.
Ingólfur Jónsson
frá Prestsbakka.
Með örfáum orðum langar mig að
minnast vinar mins Vilhjálms
Guðmundssonar, frkvstj., sem lézt i
Borgarsjúkrahúsinu 6. nóv. sl. eftir
fremur stutta en mjög stranga sjúk-
dómslegu þar. Vilhjálmur fæddist 20 .
sept. 1912 á Harastöðum á Fellsströnd,
Dalas., sonur hjónanna Guðmundar
Gislsonar og konu hans Sigriðai Gisla-
dóttur. Hann var annar i röðinni af 14
systkinum. Fátæktin var mikil eins og
þá var viðast og þvi litlir möguleikar á
að brjótast til mennta, en i þá átt stóð
hugur hans, eins og annarra þeirra
systkina. Hann dvaldist um skeið á
Mælifelli hjá Tryggva Kvaran og las
undir skóla og einn eða tvo vetur var
hann i Menntaskólanum á Akureyri,
en hann varð að hætta þar námi sökum
fjárskorts. Siðar fór hann i Verzlunar-
skólann og lauk þaðan prófi með glæsi-
brag, enda var hann óvenju vel gefinn
maður og næmur á allt, sem máli
skipti og hann hafði áhuga á. Bækur
var eini munaðurinn, sem hann leyfði
sér um dagana, en i bókalestur fóru
hans fáu fristundir, enda var hann
jafnvigur á mörg tungumál og minnið
var frábært.
Að námi loknu vann hann um skeið
hjá ýmsum aðilum unz hann setti á
stofn eigin umboðs- og heildverzlun, en
fyrir 17 áum stofnaði hann Vatns-
virkjann hf. ásamt allmörgum mönn-
um og gerðist frkvstj. þess fyrirtækis
og má segja, að hann hafi byggt það
upp að öllu leyti og væri slikt ærið starf
venjulegum manni, en þetta var
aðeins eitt af ótal störfum Vilhjálms,
t.d. annaðist hann lengst af allt bók-
hald og fjárreiður Félags Vatnsvirkja-
deildarinnar hf. ásamt mörgum
öðrum fyrirtækjum og fjölda einstak-
linga, enda var starfsdagur hans
lengri en nokkurs annars,sem ég hef
þekkt. Hann gat aldrei neitað nokkurri
bón og þrátt fyrir ótrúleg afköst var
oftast unnið langt fram á kvöld og
islendingaþættir
f. 31. ágúst 1896, d. 21. marz 1972.
Það tekur tryggðinni i skóvarp,
sem tröllum er ekki vætt.
Oft koma mér þessar hendingar
Arnar Arnarsonar i hug, þegar ég
hugsa um kynni okkar Peta min.
Allöng eru þau örðin, enda stutt á milli
bæja i dalnum okkar, þar sem við ux-
um úr grasi. Arin liðu og þú fórst burt
úr dalnum okkar, giftir þig og fórst aö
búa i öðrum dal. En alla þina ævi
saknaðir þú æskustöðvanna og reynsl-
an sannaði mér, að gömlum vinum
gleymdir þú aldrei. A seinni árum var
ég oft hjá þér um tima að sumrinu.
Mér er það minnisstætt, er ég lagðist
eitt sinn veik af lungnabólgu og lækn-
irinn, sem kom,tjáði mér, að ég þyrfti
góðrar hjúkrunar við. Það varst þú,
sem veittir mér þessa hjúkrun, þrátt
fyrir mikið annriki heima fyrir og
heilsubrest. Slik var takmarkalaus
tryggð þin og hjartahlýja.
Hugur minn reikar viða, annars
vegar um löngu liönar stundir, hins
vegar um stundir, sem eru nærri tim-
anum, en hvoru tveggja jafn ferskar i
minningu, sem þær væru samtvinn-
helgarnar lika, en eitt gat hann ekki,
en það var að setja upp verð fyrir
vinnu sina. Málætkið segir, að það
komi ávallt maður i manns stað, en
þetta er ekki rétt, það taka margir við
þeim verkefnum sem Vilhjálmur
hefur annazt, en við þvi hlutverki að
vera eins konar skriftafaðir fjölda
manna, bæði i andlegum og verald-
legum efnum, við þvi tekur enginn.
Við gátum gengið að honum visum i
skrifstofunni og rakið raunir okkar eða
lagt fram hugmyndir okkar um þetta
og hitt — ávallt gat Vilhjálmur hlustað
og gefið góð ráð. Menn sóuðu timahans
með alls konar kvabbi og kvarti og
margir áttu tiðförult til hans, bvi hann
var eins og raunverulegur faðir eöa
eldri bróðir okkar, svo margra. Hin
takmarkalausa ró og hið hægláta bros
var svo traustvekjandi og engan
þekki ég, sem ekki telur Vilhjálm hafa
verið fágætan dreng og höfðingja,sem
aldrei mátti neitt aumt sjá. Hugulsemi
hans og hlýja hefur yljað mörgum um
hjartarætur — og sé til einhvers konar
aðar i undirmeðvitund, þó svo að vit-
und greini i milli. Siðast liðið sumar
dvaldist ég hjá þér i nokkra daga.
Timinn leið fljótt og fyrr en varði var
burtfarardagurinn runninn upp, sól-
bjartur sunnudagur hellandi geislum
gróðurfyllingar og kærleika yfir
byggðina, er eyddi að nokkru sárind-
um skilnaðarins. En ég fór ekki ein úr
hlaði, þvi að þú fylgdir mér og allt þitt
heimafólk til Hvammstanga. Þar
kvöddumst við, kvöddumst hinni
hinztu kveðju. Nú ertu horfin yfir
móöuna miklu vina min, en ég sit hér
ein með tárin min. Hjartaö er fullt af
þakklæti til þin.sem alltaf varst veit-
andinn, en ég einungis þiggjandi kær-
leiksverka þinna. —
Guð blessi minningu þina. Svo sendi
ég börnunum þinum Helgu og Sóffusi
og öðrum nánum ættingjum minar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigriður Jóhannesdóttir.
„góðverkabanki” hinum megin veit
ég, að þar á hann fúlgu stóra, en um
inneignir hérna megin skeytti hann
ekki, i þeim efnum sem öðrum varð
hann ætið sjálfur að sitja á hakanum.
Ollum hinum mörgu vinum Vil-
hjálms mun hann reynast ógleyman-
legur maður, sökum sinna óvenjulegu
mannkosta, og það skarð, sem varð
við fráfall hans, verður aldrei fyllt, en
hollt væri flestum mönnum að keppa
að þvi að verða það, sem hann var.
Vilhjálmur kvæntist 1. júni 1940 eftir-
lifandi honu sinni, Asgerði Péturs-
dóttúrfrá Stykkishólmi, hinni mætustu
konu, og eignuðust þau fjögur börn,
sem öll eru uppkomin, gift og nýtir
borgarar. Asgerður stundaði mann
sinn af frábærri ást og alúð i veik-
indum hans og vakti yfir honum, þar
til yfir lauk.
Vil ég, kona min og fjölskylda votta
henni, börnum, tengdabörnum,
systkinum og vinum okkar dýpstu
samúð við fráfall hins góða drengs.
Bergur Haraldsson.
9