Heimilistíminn - 12.06.1975, Blaðsíða 13

gan
Aðdáandi
frú Pottifer
ÞAÐ VAR hellirigning, þegar frú Pottifer
kom inn i Lárviðarhúsið.
— Elsku Potty, ég bjóst ekki við þér i
þessu veðri, hrópaði Jane hrifin og hjálp-
aði henni úr regnkápunni án þess að
skeyta um bónað parkettgólfið i forstof-
unni. Potty var nefnilega fjársjóður. — En
hvað þetta var fallegt af þér. Július er
kominn með rauðu hundana og Benedikt
er erfiður. Þú veizt, hvað þeir verða fegn-
ir að sjá þig..
— Ég var að hugsa um að byrja á vor-
hreingerningunni, frú, sagði frú Pottiler
ákveðinni röddu. Eins og hún hafði alltaf
sagt við vinkonu sina: hreingerningakona
er hreingerningakona og barnfóstra er
bamfóstra.
— Já, en i þessu veðri, Potty? Hverjum
heldurðu að detti I hug að fara að gera
hreint i þessu veðri nema þér?
Þær vissu báðar svarið. Frú Pottifer
veiddi gúmmiskóna sina upp úr plastpok-
anum og lét fallast niður á eikarkistuna til
að troða sér i þá. Benedikt, þriggja ára og
á þráaaldrinum, birtist i dagstofudyrun-
um og fylgdist með framkvæmdum með
fingurinn uppi i sér.
Jane sagði glaðlega: — Hérna er Potty,
elskan min, ertu þá ánægður? Benedikt
veitti henni enga athygli svo hún sneri við
honum baki. — Nú, fyrst þú ert komin,
Potty, gæti ég þá hringt i Charles og spurt
hann, hvort við ættum að borða saman i
hádeginu.
Frú Pottifer batt aðra skóreimina án
þess að svara. — Hefirðu nokkuð á móti
þvi, Potty? Ég er hvort sem er alltaf fyrir
þér og tala of mikið.
Að visu rétt. Venjulega hefði frú Potti-
fer tekið fegins hendi svona tækifæri til að
ráða sér sjálf. Eins og hún sagði við vin-
konu sína: hún var ekki i vandræðum með
aö eiga við pottormana.... bara skella
þeim upp á eldhúsbekkinn með litabækur
ogliti eöa púsluspil og hafa ryksuguna til-
búna, ef þeir ætluðu niður. Hún kærði sig
Hvað útlit frú
Pottifer varðaði, var
erfitt að ímynda sér
karlmann elta hana
á röndum — í
góðum tilgangi.
ekki um að lofa þeim að „hjálpa til” eins
og frúin. t siðustu viku var annar þeirra
að fægja gluggarúðu og stóð i efsta þrepi
tröppunnar. Nei, ég ætla ekki að fá fyrir
hjartað af þannig sjón aftur.
Frú Pottifer leit ekki upp. — Ég vil ekki
vera ein i húsinu, frú.
Jane, sem hafði rétt út höndina eftir
simtólinu, stöðvaði hana i loftinu. — Ein i
húsinu, Potty? En Júlfus er hérna og
Benedikt, þessilitla elska. Þúgætir Potty,
ekki satt vinur?
— Það er mikil ábyrgð fyrir mig, eins og
frúin veit.
— Já, auðvitað, en þú hefur aldrei haft
neitt á móti þvi áður. Þú hefur svo gott lag
á bömum.
— En ég þori bara ekki að vera hérna
ein, frú.
Jane leit steinhissa á hana. — Er eitt-
hvaðað, Potty? spurði hún varfærnislega.
—■ Ekki svo ég viti til, sagði frú Pottifer.
— Ertu reiðyfir einhverju? Hef ég sagt
eöa gert eitthvaö, eða eru það börnin?
— Nei, frú.
— Þú ert blaut og þér er kalt. Þú þarft
að fá gott kaffi, hvað er ég aö hugsa?
— Ég vil ekki kaffi frú.
— Já, enmig langar iþað. Með rommi i,
til að koma i mig yl.
Frú Pottifer stóð hikandi upp. — Jæja
þá. Fyrst ekki er um annað að ræða. Það
er svolitið hráslagalegt úti núna og komið
fram i mai.
— Já. Jane gekk á undan fram i eldhús-
ið og frú Pottifer lokaði dyrunum næstum
hranalega á nefið á Benedikt. Hann lagði
þá leiö sina upp á loft til að vita hvort Júli-
us heföi fengið fleiri rauða hunda.
Jane hellti á könnuna, meðan Potty
þvoöi upp eftir morgunverðinn með rösk-
legum tilburðum. Jane setti vel af rommi
I annan bollann og tók sjálf hinn. — Segðu
mér það svo allt saman, Potty.
Frú Pottifer lét ekki reka á eftir sér.
Hún fægði mjólkurglösin af mikilli um-
hyggju og gekk frá, áður en hún settist
gegnt Jane og tók vænan sopa úr bollan-
um. Greinilegt var að hún slakaðí á. — Ég
er elt, sagði hún eins og i' leikriti, en ekki
án stolts.
— Elt, Potty?
— Já, frú. Það er maður i dökkbláum
regnfrakka, brúnum skóm, með svartan
hatt og yfirskegg. Hann er með skjala-
tösku.
Þetta hljómar eins og óeinkennisklædd-
ur lögregluþjónn, hugsaði Jane og það fór
hrollur um hana. — Það er skelfilegt.
Frú Pottifer varð næstum móðguð á
svipinn. — Alls ekki, frú. Þetta er virðu-
legur maður. Hann hefur áreiðanlega
veriö háttsettur i hernum. (Maður frú
Pottifer hafði veriö liðþjálfi).
— Þúhefur sannarlega gefið þér tima til
aö virða hann fyrir þér..nei, ég er ekki
að gagnrýna það.
— Ég hafði góðan tima til þess. Hann
stóö fyrir utan húsið hjá mér klukkan hálf
niu I morgun og i hvert sinn, sem ég leit
við á leiðinni hingað, var hann rétt á eftir
mér.
— Gangandi? Þegar Jane sá fyrir sér
karlmann i regnfrakka hlaupandi á eftir
frú Pottifer á reiðhjóli, gat hún ekki gert
aö þvi að titringur kom i munnvikin.
Potty hafði þaö mikla sómatilfinningu
13